«Πιστεύει κανείς ότι οι Παλαιστίνιοι θα ξεχάσουν και θα συμβιβαστούν με την απώλεια;»

«Σε μια άγνωστη χώρα»: Μια τολμηρή ταινία, γυρισμένη στην Αθήνα Facebook Twitter
«Οι περισσότερες ταινίες που έχουν γυριστεί για το προσφυγικό δεν έχουν καταφέρει ή δεν θέλησαν να το αποτυπώσουν αρκετά ρεαλιστικά και αυτό ακριβώς επιδίωξα να κάνω, όσο γκρίζες κι αν είναι κάποιες όψεις του». Φωτ.: Getty Images/ Ideal Image
0

Η ταινία σου «To a land unknown» («Σε μια άγνωστη χώρα») εστιάζει στο προσφυγικό και ιδιαίτερα στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες στην Ελλάδα. Τι σε παρακίνησε να την κάνεις και γιατί την αφιέρωσες στη μητέρα σου;
Το πρώτο μου ντοκιμαντέρ, «A world not ours», αφορούσε τους φίλους μου και τις οικογένειές τους που δεν στάθηκαν αρκετά τυχεροί ώστε να μπορέσουν να φύγουν από τους προσφυγικούς καταυλισμούς του Λιβάνου, π.χ. από αυτόν στο Ein el-Helweh, που είναι ο μεγαλύτερος και έχει φιλοξενήσει τρεις γενιές Παλαιστίνιων προσφύγων από το 1948 μέχρι σήμερα ‒ έγινε μάλιστα στόχος ισραηλινών βομβαρδισμών τον Οκτώβριο με τη δικαιολογία ότι εκεί κρύβονταν αντάρτες.

Στον καταυλισμό αυτό μεγάλωσα κι εγώ μέχρι τα εννιά μου χρόνια, προτού εγκατασταθούμε οικογενειακώς στη Δανία. Στην ίδια πάντα θεματική, σκέφτηκα να αναδείξω τις ιστορίες προσφύγων που κατάφεραν τελικά να ξεκινήσουν το ταξίδι για την Ευρώπη, περνώντας πρώτα από την Ελλάδα, που είναι ο κύριος ενδιάμεσος σταθμός για μετανάστες και πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή. Μαζί με μια ομάδα ταξίδεψα κι εγώ και έτσι βρέθηκα πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2011 στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στην Κυψέλη, όπου συγκατοικήσαμε ένα διάστημα σε ένα μικρό ισόγειο. Δηλαδή δεν ήταν τουριστική εκείνη η επίσκεψη, δεν είχα έρθει για παραθερισμό σε κάποιο νησί, παρότι πολύ θα το ήθελα!

«Θα μπορούσα μια χαρά να ζήσω στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της οποίας μας τίμησαν κιόλας πέρσι τον Οκτώβριο με δύο βραβεία. Εάν, ωστόσο, ήμουν πρόσφυγας, προφανώς θα προτιμούσα να εγκατασταθώ σε μια χώρα που έχει καλύτερες υποδομές, προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες και μεγαλύτερες απολαβές».

Τότε, λοιπόν, μου ήρθε η ιδέα να γυρίσω μια ταινία που να αφορά αυτόν ακριβώς τον «προθάλαμο», εστιάζοντας στην Αθήνα, και μάλιστα σε μια περίοδο που ακόμα δεν είχε κορυφωθεί η προσφυγική κρίση. Η εξέγερση στη Συρία, ας πούμε, που πέρα από τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς ξερίζωσε εκατομμύρια ανθρώπους, μετρούσε μόλις μερικούς μήνες. Πολλά, βέβαια, άλλαξαν από τότε που έκανα αυτά τα γυρίσματα στη Μέση Ανατολή, στην Ελλάδα και παγκόσμια, εμείς οι ίδιοι αλλάξαμε ως άνθρωποι, ένιωθα όμως ότι έπρεπε να βγάλω προς τα έξω αυτό το ντοκιμαντέρ το οποίο είναι μυθοπλασία και ντοκουμέντο μαζί.

Οι περισσότερες ταινίες που έχουν γυριστεί για το προσφυγικό δεν έχουν καταφέρει ή δεν θέλησαν να το αποτυπώσουν αρκετά ρεαλιστικά και αυτό ακριβώς επιδίωξα να κάνω, όσο γκρίζες κι αν είναι κάποιες όψεις του. Έχοντας αφιερώσει ήδη το πρώτο εκείνο ντοκιμαντέρ στον Δανό πατέρα μου, που με είχε βοηθήσει κιόλας να το ολοκληρώσω, όφειλα να αφιερώσω το «To a land unknown» στην Παλαιστίνια μητέρα μου, η οποία υπήρξε επίσης πρόσφυγας.

«Σε μια άγνωστη χώρα»: Μια τολμηρή ταινία, γυρισμένη στην Αθήνα Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την ταινία.

— Θα έλεγες ότι υπάρχει μια τάση είτε υπερβολικής ηρωοποίησης είτε υπερβολικής δραματοποίησης του προσφυγικού;
Ακριβώς, γι’ αυτό και επιχείρησα κάτι διαφορετικό, που να είναι ταυτόχρονα πιο κοντά στην πραγματικότητα ‒ και η πραγματικότητα αυτή είναι συχνά πιο σκληρή, πιο ωμή από αυτή που συνήθως αποτυπώνεται, ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις. Η ταινία «To a land unknown» δεν είναι ούτε πολιτική, ούτε περιπέτεια, ούτε θρίλερ, παρότι έχει στοιχεία απ’ όλα αυτά, αλλά βρίσκεται πιο κοντά στο είδος του σινεμά που μου αρέσει, αυτό του Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’70, καθώς επίσης ταινιών που σημάδεψαν τη νεότητά μου, όπως το «Κάνε το σωστό» του Σπάικ Λι και το «Μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς. Το είδα, επιπλέον, ως μια ευκαιρία στοχασμού και αναστοχασμού ταυτόχρονα, καθώς θέτει ζητήματα που συνήθως αποσιωπώνται, όπως η εξαπάτηση, η βία, η χρήση ουσιών και η εκμετάλλευση μέσα στην ίδια την προσφυγική κοινότητα.

— Σε μια στιχομυθία μεταξύ των δύο βασικών πρωταγωνιστών, ο Ρεντά (Αράμ Σαμπάχ) λέει στον ξάδελφό του, τον Σατίλα (Μαχμούντ Μπάκρι), ότι έχουν καταντήσει ασυνείδητοι εγκληματίες που κλέβουν και εξαπατούν άλλους πρόσφυγες, ακόμα και ομοεθνείς τους, προκειμένου να φτάσουν στην Ευρώπη – φτάνουν μάλιστα να εκμεταλλευτούν κι ένα ανήλικο παιδί.
Επιδίωξα να εστιάσω στο πώς κάποια θύματα καταλήγουν να γίνουν κι αυτά με τη σειρά τους θύτες, καθώς οι απελπισμένοι άνθρωποι εύκολα καταφεύγουν σε πράξεις απελπισίας. Το ένιωσα και ως μια υποχρέωση απέναντι στα θύματα τέτοιων καταστάσεων, τα ουκ ολίγα θύματα απαγωγών για λύτρα ας πούμε, γιατί και η δική τους φωνή οφείλει να ακουστεί.

Όσοι είμαστε απέξω και διατηρούμε κάποιες ευαισθησίες έχουμε την αφελή πολλές φορές εντύπωση ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των προσφύγων είναι ή θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, δεν είναι όμως πάντα έτσι και έχει σημασία να δει κανείς γιατί συμβαίνει αυτό, καθώς δεν είναι μόνο ζήτημα κάποιων «κακών», που βέβαια υπάρχουν παντού και πάντα. Ας αναλογιστούμε μόνο πόσο πιο καλοί και ηθικοί θα ήμασταν εμείς στη θέση τους, πόσο πιο ανιδιοτελώς θα σκεφτόμασταν, πόσα «όχι» θα λέγαμε. Δείχνει, βέβαια, κι άλλα πράγματα η ταινία.      

Η «Άγνωστη Γη» του Μαντί Φλάιφελ είναι η Αθήνα Facebook Twitter
«Η ταινία "To a land unknown" δεν είναι ούτε πολιτική, ούτε περιπέτεια, ούτε θρίλερ, παρότι έχει στοιχεία απ’ όλα αυτά, αλλά βρίσκεται πιο κοντά στο είδος του σινεμά που μου αρέσει, αυτό του Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’70, καθώς επίσης ταινιών που σημάδεψαν τη νεότητά μου, όπως το "Κάνε το σωστό" του Σπάικ Λι και το "Μίσος" του Ματιέ Κασοβίτς».

— Πολύ έξυπνο βρήκα το εύρημα του «Free Syria» ως έναν κωδικό που ζητούν τα δυο ξαδέλφια από τους απαχθέντες και τον προβληματισμό των απαγωγέων αν αυτό έχει αντικαταστήσει πια ως σλόγκαν το «Free Palestine», τουλάχιστον τον καιρό που γυριζόταν η ταινία.
Ναι, ήταν μια γλυκόπικρη αναφορά στο πώς αλλάζουν οι εποχές και οι προτεραιότητες, χωρίς φυσικά να υποβαθμίζω καθόλου την υπόθεση της ελεύθερης Συρίας, κάτι που δυστυχώς φαίνεται ότι θα αργήσει πολύ ακόμα. Μιλάμε, έπειτα, για έναν λαό όπως ο παλαιστινιακός που ζει στο πετσί του την προσφυγιά 77 χρόνια τώρα, επομένως μια απορία τύπου «τι έγινε, μας ξέχασαν εμάς;» ακουγόταν εύλογη σε μια περίοδο που στην επικαιρότητα κυριαρχούσαν οι εξελίξεις στη Συρία και το μεγάλο προσφυγικό ρεύμα που μόλις είχε ξεκινήσει από εκεί έπαιρνε «προτεραιότητα». Αρχικά, όπως θα θυμάστε, ήταν κιόλας καλοδεχούμενοι στη Γερμανία ειδικά αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη οι Σύριοι πρόσφυγες, όπως δεν ένιωσαν ποτέ να είναι οι Παλαιστίνιοι, κι αυτό τους φαινόταν κάπως.

— Η Παλαιστίνη, η Γάζα ιδιαίτερα, είναι σήμερα ξανά στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας με μια νέα ανθρωπιστική τραγωδία να είναι σε πλήρη εξέλιξη και αναρωτιέμαι πώς βλέπεις την κατάσταση σήμερα εκεί (σ.σ. η συνέντευξη έγινε προτού ο Τραμπ δημοσιοποιήσει εκείνο το απίθανο AI βίντεο για τη «Ριβιέρα της Γάζας»).
Με ρωτάνε, ξέρετε, πολλοί για το «παλαιστινιακό πρόβλημα», όμως το πρόβλημα δεν είναι η Παλαιστίνη και οι Παλαιστίνιοι αλλά η καταπίεση και η κατοχή. Τόσο απλό! Το κυρίαρχο αφήγημα και όσοι το αναπαράγουν παρουσιάζει τους Παλαιστίνιους ως βίαιους, αδιάλλακτους τρομοκράτες, λες και οι θύτες είμαστε εμείς και τα θύματα εκείνοι που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση, λες κι έχουμε φυλακιστεί στην ίδια μας τη γη. Στέκονται στα γεγονότα της 7ης/10, αλλά δεν επεκτείνονται στο τι έχει προηγηθεί ούτε στο πλαίσιο που αυτά συνέβησαν.

Δικαιολογούν ακόμα και το μακελειό που ακολούθησε με τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες και την ισοπέδωση της Γάζας, η δε ισραηλινή κατοχή και καταστολή αντιμετωπίζεται ως κάτι δίκαιο και φυσιολογικό. Όλοι τους γνωρίζουν πολύ καλά πόσο άσχημο είναι αυτό που συμβαίνει δεκαετίες τώρα εκεί, αλλά σου λένε «σφύρα αδιάφορα, ρούφα την κόκα-κόλα σου και σκάσε!».

Φωνάζουν έπειτα για τους ακραίους, αποσιωπώντας τις συνθήκες που τους διαμορφώνουν και θα συνεχίσουν να τους διαμορφώνουν γιατί ακόμα κι αν όλη η Γάζα εκκενωθεί, όπως κάποιοι επιδιώκουν στο Τελ Αβίβ και στην Ουάσινγκτον, πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια ότι οι διωγμένοι θα ξεχάσουν, θα αποδεχτούν την εξορία και θα συμβιβαστούν με την απώλεια;

Η «Άγνωστη Γη» του Μαντί Φλάιφελ είναι η Αθήνα Facebook Twitter
H Αγγελική Παπούλια στον ρόλο της Τατιάνας.

— Επιστρέφοντας στην ταινία, που παρά το θέμα της έχει και χιουμοριστικές στιγμές, έχει ενδιαφέρον ότι, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα με τους περισσότερους πρόσφυγες, οι πρωταγωνιστές όχι μόνο δεν σκοπεύουν να παραμείνουν στην Ελλάδα αλλά δεν τη θεωρούν καν ευρωπαϊκή χώρα.
Έτσι είναι, γι’ αυτό άλλωστε αγαπώ κι εγώ τη χώρα σας, μου φαντάζει πολύ οικεία, όπως σε όλους όσοι είναι από τη Μέση Ανατολή, έχουμε τόσα κοινά εξάλλου. Λατρεύω το κλίμα, το φαγητό, τη φύση, τους ανθρώπους, την κουλτούρα, είναι μια υπέροχη χώρα να ζεις, αν φυσικά έχεις χρήματα, γιατί ξέρω ότι έχει ακριβύνει πλέον αρκετά. Θα μπορούσα μια χαρά να ζήσω στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της οποίας μας τίμησαν κιόλας πέρσι τον Οκτώβριο με δύο βραβεία. Εάν, ωστόσο, ήμουν πρόσφυγας, προφανώς θα προτιμούσα να εγκατασταθώ σε μια χώρα που έχει καλύτερες υποδομές, προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες και μεγαλύτερες απολαβές.

— Βέβαια, είναι ενδιαφέρον ότι όχι μόνο γυρίστηκε στην Αθήνα αλλά έχει και ελληνικές συμμετοχές, από την παραγωγή μέχρι το καστ, όπου βλέπουμε την Αγγελική Παπούλια στον ρόλο της Τατιάνας. Έχει επίσης την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Ήταν καταρχάς μεγάλη τύχη που γνώρισα τη Μαρία Δρανδάκη και συνεργάστηκα μαζί της στην παραγωγή. Θαυμάσια δουλειά έκανε νομίζω και ο Θοδωρής Μιχόπουλος στη διεύθυνση φωτογραφίας. Νιώθω επίσης ευτυχής που συνεργάστηκα με την Αγγελική, για την οποία ό,τι και να πω θα είναι λίγο! Ήταν και για την ίδια πρόκληση, καθώς έλεγε, να δοκιμαστεί σε έναν ρόλο αρκετά διαφορετικό απ’ όσους έχει υποδυθεί ως τώρα. Απαιτήθηκε, βέβαια, αρκετή υπομονή απ’ όλους τους συντελεστές, επαγγελματίες και μη ‒πέρα από τους βασικούς πρωταγωνιστές, η πλειονότητα των ηθοποιών είναι ερασιτέχνες‒, καθώς η ταινία χρειάστηκε πάνω από μια δεκαετία για να ολοκληρωθεί η ταινία.

Η «Άγνωστη Γη» του Μαντί Φλάιφελ είναι η Αθήνα Facebook Twitter
Στιγμιότυπο από την ταινία.

Να πω εδώ ότι η Μανάλ Αουάντ, που υποδύεται τη θεία του μικρού Μάλικ, είναι πολύ διάσημη στον αραβικό κόσμο, ενώ το πρωταγωνιστικό δίδυμο, ο Μαχμούντ Μπάκρι και ο Αράμ Σαμπάχ, είναι δύο φερέλπιδες νέοι Παλαιστίνιοι ηθοποιοί, όπως και ο Ιορδανός Μοχάμεντ Γκασάν. Είναι, θα έλεγα, μια πολυεθνική ταινία, αφού έχει συντελεστές από την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, είναι βρετανική, γαλλική, ελληνική, ολλανδική και αραβική συμπαραγωγή, και ακούγονται τρεις γλώσσες σε αυτήν, αραβικά, αγγλικά και ελληνικά.

— Οι ίδιες οι εικόνες της Αθήνας που παρατηρούμε στην ταινία είναι μέσα από τα μάτια ενός πρόσφυγα ή μετανάστη: οι παλιές πολυκατοικίες και τα παρακμασμένα νεοκλασικά «καλών», αστικών κάποτε περιοχών, τα στενά δρομάκια, τα μικρομάγαζα, οι ελάχιστες οάσεις πρασίνου όπου μαζεύονται άνθρωποι κάθε ηλικίας και καταγωγής ‒ ακόμα και η Ακρόπολη αναφέρεται μεν, αλλά ουσιαστικά δεν τη βλέπουμε.   

Πολύ σωστή παρατήρηση, γιατί αυτήν ακριβώς την οπτική είχα κατά νου στα γυρίσματα. Να δείξω την Αθήνα των προσφύγων και των μεταναστών, την Αθήνα της Κυψέλης, της πλατείας Αττικής, της Πατησίων, της πλατείας Βάθη, της Αχαρνών, των μικρών διαμερισμάτων όπου στοιβάζονται τόσοι νοματαίοι και των καταλήψεων που φιλοξενούσαν μέχρι και ολόκληρες οικογένειες προσφύγων. Την πόλη που βλέπουν και ανακαλούν στο μυαλό τους οι μη προνομιούχοι ξένοι της, όχι εκείνη των καρτ ποστάλ και των τουριστικών οδηγών.

Η ταινία του Μαντί Φλάιφελ «To a land unknown» που έκανε την ελληνική της πρεμιέρα στο 65ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο του 2024, αποσπώντας Βραβείο Κοινού και Καλύτερου Ηθοποιού για τον Μαχμούντ Μπάκρι, θα βγει στις αίθουσες στις 20/3.

ΣΕ ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΧΩΡΑ (To A Land Unknown) 

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Ειρήνη Παπά μέσα από 9 ταινίες και 1 ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Ειρήνη Παπά: Οι σημαντικότερες ταινίες της για ένα πενθήμερο στην Ταινιοθήκη

Την αποκάλεσαν «Καρυάτιδα», συνέβαλε στο να φτάσει το αρχαίο δράμα στο Χόλιγουντ, υπήρξε μια αληθινή σταρ. Αυτή την εβδομάδα μπορούμε να δούμε ξανά την «Αντιγόνη», τις «Τρωάδες», το «Ζ» και άλλες ταινίες που η Ειρήνη Παπά σφράγισε με την ερμηνεία της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Daily / Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Η αναγγελία του θανάτου της Άννας Κυριακού προκάλεσε βαθιά συγκίνηση και θλίψη καθώς πολλοί έμοιαζαν να πενθούν όχι τόσο την απώλεια της ίδιας της ηθοποιού όσο του χαρακτήρα της στις «Tρεις Χάριτες», κι ας έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ανδρέας Αποστολίδης, συγγραφέας, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / Ανδρέας Αποστολίδης: «Πλέον το αστυνομικό μυθιστόρημα ανθεί ως παραγωγή, αλλά δεν ανανεώνεται»

Επί δικτατορίας σχετιζόταν με παράνομες οργανώσεις και έφτασε να κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός της κατάληψης του Πολυτεχνείου. To ταξίδι του με την αστυνομική λογοτεχνια ξεκίνησε με μια μετάφραση του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Σειρά πήραν η Χάισμιθ, ο Ελρόι και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς. Μετά, έγραψε τα δικά του μυθιστορήματα, ασχολήθηκε με την αρχαιοκαπηλία και το ντοκιμαντέρ. O Ανδρέας Αποστολίδης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Οθόνες / Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρι Λάιτον, όπου ο Χάρι Μέλινγκ συνάπτει μια BDSM σχέση με τον Σκάρσγκαρντ, ήδη από το τρέιλερ έχει πυροδοτήσει συζητήσεις για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του Σουηδού πρωταγωνιστή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Με το «Chasing Dragons» ο Άκης Ζιάκκας ένωσε μονομιάς τις τρεις δρακολίμνες

Οθόνες / Ο Άκης Ζιάκας ενώνει σε μία διαδρομή τις τρεις Δρακόλιμνες

«Chasing Dragons»: 120 χιλιόμετρα, 8.000 μέτρα υψομετρική διαφορά σε μία μέρα. Μια ταινία που διαρκεί μία ώρα και καταγράφει αυτή τη συγκλονιστική διαδρομή που ξεπερνά τα όρια της αντοχής, σωματικής και ψυχολογικής.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Οθόνες / Mπιλ Κίντερ: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Ο συνεργάτης του Κόπολα και υπεύθυνος μοντάζ και post-production σε ταινίες όπως το «Wall-e» μάς μίλησε για το μοντάζ στο animation, για την Pixar και για τότε που ένα στούντιο πλήρωσε 80 εκατομμύρια δολάρια τον Κόπολα για να μη γυρίσει μια ταινία. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Η τρίτη και χειρότερη κατάθεση στο σύμπαν του «Tron», η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου «Good Boy», το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ και η Έμα Τόμσον ως ένοπλη προστάτιδα. Τι παίζει στα σινεμά από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Οθόνες / Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Το νέο ντοκιμαντέρ με τίτλο «In whose name?» παρουσιάζει τον Kanye West ως μια ιδιοφυΐα εγκλωβισμένη στο σώμα ενός παιδιού που βρίσκεται πάντα στα πρόθυρα ενός ακόμα κακομαθημένου ξεσπάσματος. Αρκεί αυτό για να αγνοήσουμε τα σφάλματά του;
THE LIFO TEAM
10 ταινίες για να μπείτε σε φθινοπωρινή διάθεση

Οθόνες / 10 ταινίες που θέλεις να βλέπεις και να είναι φθινόπωρο

Είναι τα κίτρινα φύλλα του Central Park; Η μελοδραματική ατμόσφαιρα; Αγγλικά τοπία στη βροχή; Κάτι πάντως ενώνει αυτές τις δέκα ταινίες και όταν τις βλέπεις θες να είναι και ο καιρός αλλιώτικος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Daily / Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Ένα κρίσιμο και «μανιοκαταθλιπτικό» 24ωρο στη ζωή ενός εκπαιδευτικού σε ένα σχολείο για προβληματικούς εφήβους αποτελεί τον καμβά για το υπερκινητικό δράμα του Netflix με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Οθόνες / Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Όταν αποφάσισε να γίνει κινηματογραφιστής, του είπαν ότι θα πεινάσει, αλλά με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο. Έκανε τις πρώτες του ταινίες κυριολεκτικά με χώμα και νερό, αλλά πλέον τρέχει παράλληλα οκτώ πρότζεκτ. Κάνει σινεμά συνομιλώντας με το σινεμά του Γιάνναρη, του Δαμιανού, του Παπατάκη. Ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Οθόνες / When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Η Ελλάδα κάνει τα πρώτα της σοβαρά βήματα για να σταθεί ισότιμα στο ευρωπαϊκό γήπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου - Το νέο ντοκιμαντέρ του ΠΣΑΠΠ, “When Nobody’s Watching”, ρίχνει φως στις ζωές των αθλητριών που παλεύουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Ακόμα μια κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα, ένα κινέζικο animation που είναι η πέμπτη εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών αλλά και η επανακυκλοφορία του «Avatar: The Way of Water» - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
THE LIFO TEAM
«Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα» ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Οθόνες / «Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα

Η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου του Μπεν Λέονμπεργκ δίνει σάρκα και οστά σε έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των ιδιοκτητών σκύλου και αντλεί τη συγκίνησή της από τον αρραγή δεσμό ανθρώπου και ζώου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Οθόνες / Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ που έχει σήμερα γενέθλια παραμένει διαχρονικά ένας από τους αγαπημένους μας σκηνοθέτες. Μαζέψαμε σε ένα αφιέρωμα ό, τι έχουμε γράψει για τις ταινίες του αλλά και κάποια ενδιαφέροντα θέματα για το έργο του που αξίζει να τα διαβάσετε!
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ