Όσκαρ: 5 συμπεράσματα για μια επεισοδιακή απονομή

Όσκαρ: 5 συμπεράσματα για μια επεισοδιακή απονομή Facebook Twitter
Προσπερνώντας την ανθρώπινη, παγωμένη αντίδραση της «μπουκιάς που σου παίρνουν από το στόμα», οι εκατέρωθεν δηλώσεις ήταν θεαματικές. Οι του La La Land παρέδωσαν τη σκυτάλη και τα Όσκαρ που κρατούσαν στα χέρια στους επόμενους που ροβολούσαν τα σκαλιά με έναν δισταγμό του τύπου «πλάκα μας κάνετε;» Φωτό: Getty Images
2

Το λάθος που τους βγήκε σε καλό

Τέτοια γκέλα δεν έχει ξαναγίνει, και μάλιστα από μια εταιρεία ορκωτών λογιστών, την Price Waterhouse Cooper πασίγνωστη και ιστορική, που στέλνει εδώ και χρόνια δύο υπαλλήλους (χαμογελαστούς κέρβερους) με μια βαλιτσούλα που περιέχει όλα τα αποτελέσματα σε φακέλους, με ένα αντίτυπο από το καθένα, για λόγους ασφαλείας. Δεν περίμενε κανείς πως θα μπερδευόταν η επιστολή στο πιο κρίσιμο βραβείο, θα προλάβαινε να ανεβεί η ομάδα της χαμένης ταινίας, δεν θα λειτουργούσε η δικλείδα, και κυρίως, δεν θα πεταγόταν κανείς από τους κέρβερους που λέγαμε, που είναι και οι μοναδικοί που γνωρίζουν εκ των προτέρων τους 24 (άξιους και ψηφισμένους) τυχερούς της βραδιάς, για να σταματήσει τον Μπίτι και τη Ντάναγουεϊ από το μπέρδεμα. Από όσο γνωρίζω, οι δυο τους βρίσκονται στις κουίντες ένθεν και ένθεν της σκηνής, συνεπώς δεν έχουν πρόσβαση στον σκηνοθέτη, για να τον πληροφορήσουν επί τόπου για τυχόν παράλειψη ή λάθος. Εκτός αν έχουν ενδοσυνεννόηση και μπορούν να μιλήσουν αμέσως και να παρέμβουν στη ροή, πράγμα πολύ πιθανό. Αντ’ αυτών, το La La Land πανηγύρισε σύντομα, ο παραγωγός διέκρινε το πραγματικό περιεχόμενο του φακέλου που του δόθηκε στα χέρια και μαζί με τους συνοδοιπόρους τους, παραχώρησαν τη σκηνή, με απίστευτα γενναιόδωρα σχόλια, στους εμβρόντητους ομολόγους τους από το Moonlight, για τα όψιμα επινίκια, σε δεύτερο χρόνο. Αυτό το ανεπανάληπτο και ανήκουστο για τα οργανωμένα στάνταρ της Ακαδημίας, ρεζιλίκι, δημιούργησε εύλογα ερωτήματα. Λόγω προχωρημένης ηλικίας των παρουσιαστών, βιαστήκαμε να τους φορτώσουμε το χάος που δημιουργήθηκε. Αλλά δεν έφταιξαν σε τίποτε οι πρωταγωνιστές του Μπόνι και Κλάιντ, που φέτος κλείνει τα 50 χρόνια και, να θυμίσουμε, σηματοδοτεί την απαρχή του νέου αμερικανικού σινεμά. Ο Γουόρεν Μπίτι δικαιολόγησε την αρχική σαστιμάρα του βήμα προς βήμα, χωρίς να μπορεί να δώσει ολοκληρωμένη εξήγηση πέρα από αυτό που έπεσε στη δική του αντίληψη και μόνο. Η Ντάναγουεϊ, που διάβασε αεράτα και αδίστακτα τον τίτλο της ταινίας, αρνήθηκε να σχολιάσει περαιτέρω, αντιδρώντας ως βέρα σταρ που λέει τα λόγια της και νίβει τα χείρας με καθαρή συνείδηση. Και η εταιρεία ζήτησε ειλικρινή συγγνώμη για την (καυτή) πατάτα, παραδέχτηκε ότι φταίει εκείνη και μόνο, και εξήρε τη θετική στάση όλων των εμπλεκομένων. Φυσικά, ο θόρυβος κάποια στιγμή θα κοπάσει και η πραγματική ιστορία του μυστηριώδους φακέλου θα αποκαλυφθεί σύντομα. Κάποιος θα χάσει τη δουλειά του- ίσως η Ακαδημία σκεφτεί σοβαρά να διακόψει τη συνεργασία της με τους Price και τους λοιπούς. Η αβροφροσύνη και η διάχυτη ευγένεια ωστόσο, έκλεψαν τις εντυπώσεις. Προσπερνώντας την ανθρώπινη, παγωμένη αντίδραση της «μπουκιάς που σου παίρνουν από το στόμα», οι εκατέρωθεν δηλώσεις  ήταν θεαματικές. Οι του La La Land παρέδωσαν τη σκυτάλη και τα Όσκαρ που κρατούσαν στα χέρια στους επόμενους που ροβολούσαν τα σκαλιά με έναν δισταγμό του τύπου «πλάκα μας κάνετε;», η Έμμα Στόουν είπε στα παρασκήνια πως, όσο κι αν ενθουσιάστηκε στο άκουσμα της νίκης της ταινίας της, βρίσκει το Moonlight συγκλονιστικό, και ο Μπάρι Τζένκινς με την παρέα του αναγνώρισαν αμέσως την κοινή τους μοίρα σε όλη την διαδρομή των βραβείων που διέσχισαν αντάμα με το μιούζικαλ της χρονιάς, στέλνοντας την αγάπη τους στους άδοξα χαμένους ενός φινάλε που επιβεβαιώνει το παλιό μηδένα προ του τέλος…. Σε μια βραδιά που το Χόλιγουντ όχι μόνο ντύθηκε επίσημα για την μεγάλη γιορτή, αλλά φάνηκε να χαμογελάει φιλελεύθερα μπροστά σε ένα μεγάλο εχθρό των ατομικών δικαιωμάτων, το εναρκτήριο, μεταδοτικό μουσικοχορευτικό νούμερο του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ Can’t Stop the Feeling, μετατράπηκε σε ένα ενωτικό μήνυμα, με αφορμή το τεχνικό ολίσθημα, το λάθος που θα κάνει αξέχαστη τη 89η τελετή των βραβείων Όσκαρ.

Όσκαρ: 5 συμπεράσματα για μια επεισοδιακή απονομή Facebook Twitter
Μέριλ Στριπ. Φωτό: Getty Images

Τραμπ, ο αόρατος πρωταγωνιστής

Από το μεξικάνικο τείχος μέχρι τα περίφημα tweets, ο Τραμπ έγινε, όπως ήτα αναμενόμενο, ο περίγελως του show, από ένα κοινό έτοιμο και πρόθυμο να διασκεδάσει κάθε αναφορά στο αντιπαθέστερο πρόσωπο της κινηματογραφικής κοινότητας. Τα όργανα είχαν ξεκινήσει νωρίς, πολύ πριν την απονομή, σε όλες τις προηγούμενες τελετές βραβείων, με κάθε αφορμή, με βέλη από παντού. Στα φετινά Όσκαρ, ο Ντόναλντ Τραμπ τη γλύτωσε σχετικά φτηνά, αφού οι αναφορές σε μετανάστες και καταπάτηση των βασικών ελευθεριών, ήταν κόσμιες και σχετικά επίσημες. Ίσως και οι ίδιοι οι παριστάμενοι κατάλαβαν πως δεν θα ήταν δέον να εξαπολύσουν περίσσεια επιθετικότητα, αφού όλος ο κόσμος πλέον γνωρίζει τι γίνεται, έστω κι αν έχει περάσει λίγος καιρός από την ανάληψη της αρνητικής δράσης του μεγάλου αφεντικού. Αν όμως πρέπει να πιστώσουμε τον Πρόεδρο με καθαρή παρέμβαση στα Όσκαρ, θα σταθούμε στην ξενόγλωσση ταινία: το Τόνι Έρντμαν ήταν το θεωρητικό φαβορί στην κατηγορία αυτή, αλλά το διάταγμα που μπλόκαρε την είσοδο πολιτών επτά, κυρίως μουσουλμανικών κρατών, συμπεριλαμβανομένου του Ιράν, έφερε τα πάνω κάτω και μαζί τον Ασγκάρ Φαρχαντί στη θέση του προπορευόμενου, ειδικά μετά την άρνηση του να ταξιδέψει, ακόμη κι αν αιρόταν η απαγόρευση. Ο ευχαριστήριος λόγος του ήταν συμπαγής και εύγλωττος, ακριβής κι ευαίσθητος, τιμώντας την κουλτούρα μιας χώρας με μακραίωνο πολιτισμό, ανεξάρτητα από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις και τα εσωτερικά προβλήματα. Στο πρόσωπο του, συγκεντρώθηκαν όλες οι επιμέρους μπηχτές και τα προσωπικά σχόλια, και μάλιστα επί της ουσίας. Διότι όλοι οι νικητές ήταν εκεί, εκτός από τον δημιουργό του Εμποράκου.

Όσκαρ: 5 συμπεράσματα για μια επεισοδιακή απονομή Facebook Twitter
Βαϊόλα Ντέϊβις. Φωτό: Getty Images

Η αποκατάσταση του Afro

Ο οικοδεσπότης Τζίμι Κίμελ ευχαρίστησε σκωπτικά των Τραμπ για την περυσινή δήλωση του περί ρατσισμού, θέλοντας να πει πως η Ακαδημία συμμορφώθηκε στις υποδείξεις του και αναθεώρησε το καταστατικό, τη σύσταση και τη στάση της απέναντι στις παραλείψεις που έδειχναν έμμεση διάκριση, υπέρ των λευκών. Τα τρία Όσκαρ για το Moonlight, όλα σε μεγάλες κατηγορίες, οι πολλαπλές υποψηφιότητες για τις Αφανείς Ηρωίδες, η διάκριση στο ντοκιμαντέρ για τον Ο. Τζέι Σίμπσον και η Βαϊόλα Ντέϊβις για το Fences, μίλησαν δυνατά, και η «μαύρη» παρουσία υπήρξε έντονη, σε αντίστιξη με το art deco σκηνικό και τον χαρωπό τόνο της βραδιάς, που έσταζε γλύκα και έβρεχε ζαχαρωτά, συνάδοντας με το μιουζικαλίστικο πνεύμα του La La Land. Η επόμενη χρονιά θα δείξει αν η αλλαγή θα απορροφηθεί ή θα προκύψουν άλλες διεκδικήσεις, όπως ο παραγκωνισμός των νέων και των γυναικών, που ήδη ψιθυρίζεται ως σημείο αιχμής για έναν θεσμό που γερνάει και δεν αναγνωρίζει τις κυρίες σε άλλες ειδικότητες, πλην της  υποκριτικής.

Όσκαρ: 5 συμπεράσματα για μια επεισοδιακή απονομή Facebook Twitter
Κέϊσι Άφλεκ. Φωτό: Getty Images

Πέρα από τα κουτσομπολιά

Τελικά, το μίνι σκάνδαλο γύρω από μια παλιότερη υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης που ενοχοποιούσε τον Κέισι Άφλεκ (ο εξωδικαστικός συμβιβασμός δεν φάνηκε να πτοεί όσους ήθελαν να ανακινήσουν μια πιθανή ήττα του λόγω κακής συμπεριφοράς), δεν επηρέασε τα μέλη της Ακαδημίας, και το Όσκαρ του πρώτου ανδρικού ρόλου κατέληξε στον αξιότερο εκ των πέντε, σε μια ερμηνεία εσωτερική, επώδυνη, καθόλου φαντεζί. Το ίδιο είχε γίνει και με τον Ρόμαν Πολάνσκι, όταν ο Πιανίστας ξεπέρασε στην τελική ευθεία το Σικάγο πριν από μερικά χρόνια, και κέρδισε στα κατηγορίες της σκηνοθεσία και του σεναρίου. Στο κλασσικό δίλημμα για το αν η ηθική στάση ενός καλλιτέχνη πρέπει να ληφθεί κρίσιμα υπόψιν, όταν φτάνει η στιγμή της βράβευσης του, τα Όσκαρ έχουν ιστορικά επιδείξει ανοχή και διαχωριστική λογική, και μάλιστα σε βαθμό παρεξηγήσιμο, όταν τίμησαν τον Ελία Καζάν για τη συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο, εξοργίζοντας τους αριστερότερους, που είπαν basta, αρκετά ήταν τα δύο Όσκαρ σκηνοθεσίας, δεν χρειαζόταν κι άλλο ένα, στον προδότη! Από την άλλη, η Γέννηση ενός Έθνους, έμεινε στον άσσο, αποσιωπημένη και άκλαυτα θαμμένη, παρά τις κριτικές και το αρχικό buzz υπέρ του. Κανείς δεν θα μάθει αν περίσσεψε, ή αν σκοτώθηκε, λόγω μιας παρόμοιας ιστορίας βιασμού, στα παλιά τα χρόνια, τότε που τέτοιες περιπτώσεις έμπαιναν στο αρχείο και δεν ανασύρονταν εύκολα.

Όσκαρ: 5 συμπεράσματα για μια επεισοδιακή απονομή Facebook Twitter
Ράϊαν Γκόσλινγκ. Φωτό: Getty Images

Η οπισθοχώρηση των Βρετανών

Πολύ πρόσφατα, σχολιαστές και ηθοποιοί, σκεπτόμενοι Αμερικανοί του χώρου, είχαν δηλώσει την ανησυχία τους για την κατάντια των ανδρών κυρίως ηθοποιών που έχανα σημαντικούς ρόλους από Βρετανούς, λόγω ανεπάρκειας και πλημμελούς εκπαίδευσης. Η αφορμή είχε δοθεί από το Selma, όπου οι εμβληματικοί χαρακτήρες είχαν ενσαρκωθεί από Άγγλους, τον Λίνκολν του Στίβεν Σπίλπεργκ, με τον Ντάνιελ Ντέϊ Λιούις να παίζει τον Πρόεδρο, αλλά και την διασημότερη τριπλέτα κόμικ ηρώων, τους Superman, Batman και Spiderman, που σε κάποια στιγμή ερμηνευόταν από τους Κάβιλ, Μπέϊλ και Γκάρφιλντ- εντελώς Βρετανούς. Η γλυκιά εκδίκηση ήρθε φέτος με τον Άφλεκ να δίνει μια καθαρά αμερικανική, κινηματογραφικότατη ερμηνεία στο Μια Πόλη Δίπλα στη Θάλασσα, την Έμα Στόουν να κάνει πράγματα στο La La Land με ένα ακαταμάχητο μείγμα naivete, πληροφορίας για το είδος και διαυγούς συναισθηματισμού, που μόνο μια Αμερικανίδα μπορεί να πετύχει, τη Βαϊόλα Ντέιβις να αριστεύει με πάθος και εντυπωσιακή τεχνική κατάρτιση σε ένα εγνωσμένης αξίας και υψηλής δυσκολίας, αμερικανικό θεατρικό κείμενο (του γίγαντα Όγκαστ Γουίσον) κι τον Μαχέρσαλα Άλι να δίνεται ολοσχερώς σε μια σύντομη, αξέχαστη εμφάνιση στο Mooonlight, αξιοποιώντας το ένστικτό του για την πιάτσα, τον δρόμο και τον υπόκοσμο, αναποδογυρίζοντας άρδην το κουρασμένο κλισέ του drug dealer. Οι 4 ερμηνείες περιλάμβαναν λόγο και σιωπές, βλέμματα και κίνηση και αποκατέστησαν, τουλάχιστον προσωρινά, την επαναλαμβανόμενη «κατηγορία» προς τους Αμερικανούς ηθοποιούς, που χαρακτηρίζονται υποδεέστεροι στη σύγκριση με τους Βρετανούς, έχοντας να επιδείξουν πτυχία γυμναστηρίων και τηλεοπτικών σίριαλ, έναντι του Σαίξπηρ και της τριβής με σοβαρά κείμενα

Οθόνες
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

To αριστουργηματικό Ran του Κουροσάβα και 8 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Οθόνες / To αριστουργηματικό Ran του Κουροσάβα και 8 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, η επιστροφή του Ντάρεν Αρονόφσκι, η καλύτερη ταινία του Κουροσάβα σε επανέκδοση και το τέταρτο μέρος της σειράς ταινιών θρίλερ «Το Κάλεσμα» – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» ζωντανεύει στη Βενετία

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» ζωντανεύει στη Βενετία

Έκκληση από τους συντελεστές της ταινίας της Κάουτερ Μπεν Χάνια να σταματήσουν επιτέλους οι δολοφονίες παιδιών στη Γάζα, με αφορμή το σπαρακτικό τηλεφώνημα της 6χρονης Παλαιστίνιας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
A House of Dynamite

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «House of Dynamite»: Η Κάθριν Μπίγκελοου πατάει το κουμπί – και μας κόβει την ανάσα

Με χειρουργική ακρίβεια, η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με Όσκαρ σκηνοθεσίας μας πείθει ανατριχιαστικά για τον επικείμενο πυρηνικό όλεθρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο μάγος του Κρεμλίνου

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Ο μάγος του Κρεμλίνου»: Ο ρυθμιστής του Πούτιν δεν χωρά σε ταινία

Πίσω από το ψυχρό πρόσωπο της εξουσίας, κρύβεται ο ψίθυρος ενός σύγχρονου Ρασπούτιν. Ο Ολιβιέ Ασαγιάς τον ακολουθεί – αλλά μήπως τον πρόδωσε η φόρμα;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
No other choice

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «No other choice»: Η ταινία που θα οδηγήσει τον Παρκ Τσαν-γουκ στα Όσκαρ

Ο Κορεάτης σκηνοθέτης παραμένει ένας από τους μεγάλους σύγχρονους κινηματογραφιστές, αν και η αντικαπιταλιστική του σάτιρα «No other choice» δεν είναι η καλύτερή του ταινία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Είναι σαν να κάνεις τον Δράκουλα χορτοφάγο»: Γιατί το σέξι τέρας του Φρανκενστάιν που παίζει ο Τζέικομπ Ελόρντι είναι λάθος

Οθόνες / Γιατί το σέξι τέρας του νέου «Φρανκενστάιν» είναι λάθος

Στη διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος της Μέρι Σέλεϊ από τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο πρωταγωνιστεί ο «εξωφρενικά όμορφος» Τζέικομπ Ελόρντι στον ρόλο του τέρατος – πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα μια ταινία χωρίς ειρμό. 
THE LIFO TEAM
O Στίβεν Κινγκ στο σινεμά: Οι 10 καλύτερες μεταφορές

Οθόνες / O Στίβεν Κινγκ στο σινεμά: Οι 10 καλύτερες μεταφορές

Είναι εντυπωσιακός ο αριθμός διασκευών του έργου του δημοφιλούς συγγραφέα που θα δούμε στο πανί, στο γυαλί και στο σανίδι, κι αυτό στάθηκε αφορμή για ένα αφιέρωμα στις καλύτερες ταινίες που ενέπνευσαν τα γραπτά του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Φρανκενστάιν: Ένα θεσπέσιο μελόδραμα που σε παρασύρει και σε ματώνει

Ανταπόκριση από τη Βενετία / Φρανκενστάιν: Ένα θεσπέσιο μελόδραμα που σε παρασύρει και σε ματώνει

O Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο θα έκανε την Μέρι Σέλεϊ περήφανη. Ο δικός του Φρανκενστάιν κατορθώνει να μην προδώσει το πνεύμα του πολυδιασκευασμένου μυθιστορήματός της.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
After the Hunt: Το #MeToo στα χέρια του Λούκα Γκουαντανίνο είναι μια μπερδεμένη υπόθεση

Ανταπόκριση από τη Βενετία / After the Hunt: Το #MeToo στα χέρια του Γκουαντανίνο είναι μια μπερδεμένη υπόθεση

Ο Λούκα Γκουαντανίνο νοσταλγεί τη χαμένη τέχνη του διαλόγου, αλλά το After the Hunt χάνει το δίκιο του στην ακαδημαϊκή φλυαρία και τις σεναριακές αστοχίες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα του γάμου δύσκολα: 10 ταινίες για να δείτε μετά το «Ρόουζ εναντίον Ρόουζ»

Οθόνες / Όλα του γάμου δύσκολα: 10 ταινίες για να δείτε μετά το «Ρόουζ εναντίον Ρόουζ»

Από το «Awful Truth» του Λίο ΜακΚάρεϊ στο «Gone Girl» του Ντέιβιντ Φίντσερ κι από τις μπεργκμανικές «Σκηνές από έναν γάμο» στο «Revolutionary Road» του Σαμ Μέντες, ανατρέχουμε σε δέκα ταινίες για όσους ενώθηκαν ενώπιον Θεού κι ανθρώπων «μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος».   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΒΟΥΓΟΝΙΑ

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Βουγονία»: Κριτική για τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου

«Είναι περιπέτεια η "Βουγονία", fun και πιο περίπλοκη απ’ ότι δείχνει» - Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος καταγράφει τις εντυπώσεις του από την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στο 82ο Φεστιβάλ Βενετίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

Οθόνες / Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

«Το άτακτο αγόρι του βρετανικού σινεμά βρήκε τον δρόμο του σε ώριμες επιλογές, είτε παίζοντας κάποιον αδυσώπητο κακό είτε αφήνοντας τα λακωνικά του διακριτικά σαν στάμπα, όνομα και πράγμα, σε σύντομες εμφανίσεις – εννοείται πως έχει υποδυθεί και τον διάβολο!»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Οθόνες / The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Η ταινία σημάδεψε μια γενιά εφήβων που φαντασιώνονταν ότι θα αντιστεκόντουσαν ηρωικά στους νταήδες που τους κακοποιούσαν καθημερινά. Και τώρα, ο μύθος επιστρέφει για έκτη φορά στην οθόνη, με πρωταγωνιστές τον Τζάκι Τσαν και τον Ραλφ Μάτσιο
THE LIFO TEAM
Ο άνθρωπος που έφερε την μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Daily / Ο άνθρωπος που έφερε τη μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Το ντοκιμαντέρ «Sunday Best: The untold story of Ed Sullivan» αναδεικνύει τη συμβολή του Εντ Σάλιβαν και της δημοφιλέστατης τηλεοπτικής εκπομπής του στην ανάδειξη τεράστιων μορφών της μαύρης μουσικής, από τη Nίνα Σιμόν και τον Τζέιμς Μπράουν μέχρι την Tίνα Τέρνερ και τον Στίβι Γουόντερ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

σχόλια

2 σχόλια
Πάντως μια φορά ο Χιου Τζάκμαν (που μου αρέσει πάρα πολύ σαν ηθοποιός) που ξεκινούσε από τις 4 το πρωί το γυμναστήριο κατά την προετοιμασία πριν από κάθε ταινία xmen είναι αυστραλός! Και έχουν και πολλούς Ουόσιγκτον, Μπρίτζες και Φίνιξ να επιδείξουν οι Άγγλοι πέραν του Λιούις! Αλίμονο, δε λέω ότι δεν έχουν βγάλει ταλαντούχους ηθοποιούς, αλλά αυτή η καραμέλα με την ανωτερότητα των Βρετανών είναι μια υπερβολή αν μη τι άλλο!
H ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως στο μπόνι και κλάϊντ οι μπίτι και ντάναγουέϊ έκλεβαν χρήματα από τράπεζες και στην χθεσινή τελέτή έκλεψαν το όσκαρ από το lalaland!Και για να το βγάλω από μέσα μου:ο κέισι άφλεκ γιατί φορά την γενειάδα του ντι κάπριο από το revenant;