Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford;

Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford; Facebook Twitter
Jake Gyllenhaal, Michael Shannon και Tom Ford
6

Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford; Facebook Twitter
Η Amy Adams στο Nocturnal Animals

 

Συνήθιζαν να «αδειάζουν» τον Βινσέντε Μινέλι, ή τον Τζορτ Κιούκορ, αποκαλώντας τους ντεκορατέρ, ή ενδυματολόγους, για να υποτιμήσουν την αξία τους και έμμεσα, αλλά σαφώς, να υπονοήσουν την gay ευαισθησία τους, θεωρώντας πως το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι ταινίες με γυναίκες, ή με μπογιατισμένα σκηνικά και μπαλέτα. 

 

Το μοναδικό πρόβλημα του Τομ Φορντ δεν είναι τι θα πουν οι άλλοι, αλλά πώς θα χειριστεί την περίφημη τελειομανία του. Αν και δεν κατηγόρησαν την ικανότητα ή το δικαίωμα του να σκηνοθετήσει, άκουσε συχνά τη ρετσινιά του «παραείναι τέλειο», για το υπέροχο ντεμπούτο του με το Single Man, την πρώτη του ταινία, που παρουσιάστηκε και πάλι στο Φεστιβάλ Βενετίας, και οδήγησε τον Κόλιν Φερθ σε πολλές διακρίσεις, για την ελεγχόμενα σπαρακτική του ερμηνεία. Αναγεννησιακός με την έννοια του ανθρώπου που καταπιάνεται με πολλές παραμέτρους στο κάθε project που αναλαμβάνει, (παραδόξως, δεν σχεδιάζει τα κοστούμια στις ταινίες του, όπως πολλοί πιστεύουν) ο Φορντ μεταβαίνει από την οδυνηρή κάθαρση που του προσέφερε το Single Man, σε μια πιο φιλόδοξη βουτιά στις τύψεις του έρωτα που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Οι ταινίες του είναι προσωπικές και δηλώνουν την πνευματική και ψυχολογική φάση που διανύει κάθε φορά που αποφασίζει να ασχοληθεί με ένα θέμα. Πρώτα μίλησε στην κρίση μέσης ηλικίας που περνούσε ο Κρίστοφερ Ίσεργουντ, με έναν μονόλογο που μαεστρικά μετέτρεψε σε εσωτερική δράση- ένα κυρίως βουβό δράμα που σχίζει την καρδιά από το μέγεθος της απώλειας και την αδυναμία έκφρασης του πένθους.

 

Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford; Facebook Twitter
Jake Gyllenhaal και Michael Shannon

 

Στο Nocturnal Animals, αλλάζει σημαντικά την ομώνυμη νουβέλα, διακόπτοντας την αφήγηση με μια πλοκή που εκτυλίσσεται στο μυθιστόρημα ενός άνδρα, που χαρίζει με θερμή αφιέρωση στην πρώην σύζυγο του, η οποία τον παράτησε χωρίς να πάψει να τον αγαπά, στη μέση μιας ανολοκλήρωτης σχέσης, πληγώνοντας σε τέτοιο βαθμό, που από το βιβλίο ξεπηδούν βίαιες εικόνες, αλληγορικές αλλά τόσο γειτονικές σε αυτό που είχαν κάποτε, και διακόπηκε απότομα.

 

Αυτά τα Πλάσματα της Νύχτας, όπως εκείνος αποκαλούσε εκείνην γιατί κοιμόταν λίγο τα βράδια, σκοτώνουν με διαφορετικό τρόπο στην πραγματικότητα και τη φαντασία, αλλά στην ουσία αφήνουν θύματα πίσω τους, όποιο κι αν είναι το φόντο.

 

Όντως, η επιμέλεια των πλάνων, των χρωμάτων, των ρούχων, της κάθε κίνησης, χτυπάει στο μάτι του θεατή, έμπειρου ή λιγότερο μυημένου, που έχει μάθει να θεωρεί δεδομένη την ασχήμια ως αναπόσπαστο κομμάτι ενός βρώμικου ρεαλισμού, ειδικά όταν το περιεχόμενο ντιλάρει απροκάπυπτα τον πόνο. Ωστόσο, κάθε αρμονικά υπολογισμένη λεπτομέρεια που αναδίδει το Nocturnal Animals, από τα παχουλά μοντέλα μιας έκθεσης μοντέρνας τέχνης στους τίτλους της αρχής, μέχρι τις σκηνές φόνου στη μέση του πουθενά (στο Τέξας, τόπο καταγωγής του Φορντ, αν αυτό λέει κάτι) είναι δικαιολογημένη: η πρωταγωνίστρια, μια αστή με αυστηρή μητέρα, δουλεύει την Τέχνη, αν και πλήττει υπαρξιακά, όπως ίσως η άλλη πλευρά του ανήσυχου Φορντ νιώθει έντονα τον κορεσμό της μόδας, και ο τρόπος που τοποθετεί τον εαυτό της, την κόρη της και τον σύζυγο της, όπως ξεπηδούν από τις σελίδες του βιβλίου, αντανακλούν την οπτική της, και γίνονται εικόνα μέσα από το πρίσμα μιας ωραιοποίησης, που σπάει με κρότο από την βαναυσότητα της πλοκής. Αυτά τα Πλάσματα της Νύχτας, όπως εκείνος αποκαλούσε εκείνην γιατί κοιμόταν λίγο τα βράδια, σκοτώνουν με διαφορετικό τρόπο στην πραγματικότητα και τη φαντασία, αλλά στην ουσία αφήνουν θύματα πίσω τους, όποιο κι αν είναι το φόντο. 

 

Ο Φορντ δεν αφήνει τίποτε στην τύχη, κι αν κάποιες φορές τα εδάφια του λογοτεχνικού δώρου του πικραμένου συντρόφου φαίνονται τραβηγμένα, είναι γιατί εκείνη δεν έχει ξεπεράσει, ούτε την απόφαση της, ούτε την ηθική πυξίδα μέσα στην ψυχή της, και προβάλλει την ενοχή, μετατρέποντας της σε υπερβολή, ίσως για τιμωρηθεί περισσότερο, τώρα που η προθεσμία πέρασε. 

 

Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford; Facebook Twitter
Tom Ford

 

Το επώνυμο Φορντ είναι βαρύ στο σινεμά. Άλλος Τζον Φορντ δεν θα υπάρξει ξανά. Αλλά ο Τομ, το τρομερό παιδί της Gucci και της αμφιλεγόμενης τάσης για «αντικειμενοποίηση» των γυναικών στον 21ο αιώνα μέσα από τα  επικά editorials και τη σχεδόν φετιχιστική διαφήμιση, έχει βαλθεί να αφήσει ένα εντελώς διαφορετικό στίγμα, σοβαρής δραματικότητας και αποχρώσεων πέρα από την στιλπνή επιφάνεια, ίσως με μια παραπανίσια κομψότητα στην εκτέλεση, αλλά σίγουρα με μυαλό και sophistication στη σύλληψη.

 

6

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Superman: Ένα αβαρές επεισόδιο κυριακάτικου cartoon

Oθόνες / Superman: Ένα αβαρές επεισόδιο κυριακάτικου καρτούν

Υπερφορτωμένο, κατά διαστήματα απολαυστικό, με μια τετράποδη προσθήκη που θα κάνει τους ζωόφιλους να γαβγίζουν από χαρά, το «Superman» του Τζέιμς Γκαν δεν προσποιείται πως θέλει να προσφέρει τίποτα παραπάνω από δύο ευχάριστες ώρες στο σινεμά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Superman, καρχαρίες και Νταλί από αύριο στους κινηματογράφους

Πολιτισμός / Superman, καρχαρίες και Νταλί από αύριο στους κινηματογράφους

Η πρώτη ταινία του αναγεννημένου διευρυμένου σύμπαντος της DC, ο υβριδικός μεταμεσονύκτιος χαβαλές του «Dangerous Animals» και το χιτσκοκικό «Spellbound», με την ονειρική σεκάνς ανθολογίας που σχεδίασε ο Σαλβαδόρ Νταλί, ξεχωρίζουν από το πρόγραμμα αυτής της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Νύχτα Αγωνίας: Το trendy δράμα του Χίτσκοκ με τη συμμετοχή του Νταλί

Οθόνες / Νύχτα Αγωνίας: Το trendy δράμα του Χίτσκοκ με τη συμμετοχή του Νταλί

Ο μεγαλοπαραγωγός Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ επιθυμούσε ένα trendy δράμα για την ψυχανάλυση, ενώ ο Άλφρεντ Χίτσκοκ γύρισε άλλο ένα θρίλερ για το σεξ, την ερωτική επιθυμία και τον ρόλο μιας δυναμικής γιατρού, απροστάτευτης σε ένα σεξιστικό ανδροκρατούμενο μικρόκοσμο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αναγέννηση του Jurassic World με ανακυκλωμένα υλικά, ανακουφιστικά αναχρονιστική

Οθόνες / Jurassic World: Ανακυκλωμένα υλικά, ανακουφιστικό πισωγύρισμα

Ο Κόλιν Τρεβόροου ξεκίνησε δυνατά τη δεύτερη τριλογία του Jurassic σύμπαντος και την έστειλε στον αγύριστο ή περίπου στη μέση του πουθενά, με τους τροποποιημένους δεινοσαύρους αδέσποτους, οπλισμένους κι επικίνδυνους, σε ένα φινάλε με οικολογικές κορόνες, πανηγυρικά χαοτικό, ψευδεπίγραφα απειλητικό και, εν τέλει, εξαιρετικά ανιαρό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στο «F1», o Μπραντ Πιτ θυμίζει τους σταρ μιας άλλης εποχής

Οθόνες / Στο «F1», o Μπραντ Πιτ θυμίζει τους σταρ μιας άλλης εποχής

Ο Μπραντ Πιτ, σε έναν μεγαλειώδη αναχρονισμό σε σύγκριση με τους ζορισμένους άνδρες του σύγχρονου κινηματογράφου, παίζει την ψυχούλα που όλοι φανταζόμαστε στο «F1», έναν (καθόλου σκοτεινό) ιππότη της ασφάλτου, ριψοκίνδυνο για το fun της ιστορίας, σε πλήρη έλεγχο της κατάστασης, πιστό στο σχεδόν ερωτικό του ραντεβού με τον φακό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
10 κινηματογραφικές προβολές-events που δεν πρέπει να χάσετε φέτος το καλοκαίρι

Οθόνες / 10 θρυλικές ταινίες που θα δούμε φέτος στα θερινά

Πέρα από τις ταινίες της διανομής, το καλοκαίρι διεξάγονται events, φεστιβάλ κaι αφιερώματα που (επανα)συστήνουν θησαυρούς από το κινηματογραφικό παρελθόν. Επιλέγουμε μια προβολή από δέκα τέτοιες δράσεις, στις οποίες κάθε σινεφίλ αξίζει να χτυπήσει κάρτα. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κατερίνα Γιουλάκη (1938-2025): «Η θεία όλων μας»

Απώλειες / Κατερίνα Γιουλάκη (1938-2025): «Η θεία όλων μας»

Η αγαπημένη ηθοποιός, που έφυγε πλήρης ημερών πριν από λίγες ημέρες, υπήρξε η επιτομή της Ελληνίδας θείας, τόσο στην τηλεόραση όσο και στον κινηματογράφο. Ο ανιψιός της, Φώτης Σεργουλόπουλος, θυμάται στιγμές μαζί της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να δει κανείς το «Φοινικικό σχέδιο» αν δεν είναι φαν του Γουές Άντερσον;

The Review / Γιατί να δει κανείς το «Φοινικικό σχέδιο» αν δεν είναι φαν του Γουές Άντερσον;

O Χρήστος Παρίδης συζητά με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την τελευταία ταινία του Τεξανού δημιουργού. Πρόκειται, τελικά, για μια αντικαπιταλιστική αλληγορία της εποχής μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

5 σχόλια
Στην συνέντευξη που έδωσε στον Κουτσογιαννόπουλο ο Φορντ είναι αγχωμένος και μιλάει για την ταινία βάσει προμελετημένων απαντήσεων. Και τα κάνει σαλάτα όταν προσπαθεί να αναλύσει λίγο παραπάνω και εκτός πλαισίου. Προσέξτε το ύφος του: ούτε ο ίδιος δεν πιστεύει τις φιλοφρονήσεις του δημοσιογράφου. Αναλύει ο Κουτσογιαννόπουλος και εκείνος έχει ύφος WTF???
Αποψεις ειναι αυτες: Εγω θα πω οτι είναι μια ταινια με ενα τελειο καστινγκ, τελεια φωτογραφια, κουστουμια, σκηνοθεσια.. Στο σεναριο το χανει. πολύ . Πάρα πολύ. Αργό κα ρηχό. Το σώζει η τελειομανεια και η οπτική του FORDΜη πατε σε πολυ βραδυνη προβολή.
Ο Κουτσογιανόπουλος και η Lifo έχουν ξετρελαθεί με την ταινία σε αντίθεση με την πλειοψηφία των κριτικών παγκοσμίως που την βρήκαν μέτρια και σίγουρα χειρότερη από την πρώτη ταινία του Φορντ. Δεν θα συμφωνήσω ούτε με την μειοψηφία ούτε με την πλειοψηφία, και οι δύο πλευρές χαιδεύουν τον σκηνοθέτη, προσδίδοντας του αρετές που δεν έχει. Όπως πολλοί άλλοι κινηματογραφόφιλοι, αναρρωτιέμαι γιατι.Είδα την ταινία και έπληξα. Δεν έχει πολυεπίπεδα νοήματα για να σε βάλει σε σκέψεις, δεν έχει δυνατό δράμα για να ερεθίσει το συναίσθημα σου, δεν έχει μια πλοκή που αν μη τι άλλο θα σε διασκεδάσει. Είναι σαν σεξ χωρίς οργασμό. Υπέροχη αν όχι υπερβολική φωτογραφία, ένα σενάριο που δεν καταφέρνει να γίνει πιστευτό - βασική κινηματογραφική συνθήκη - , χαρακτήρες καταδικασμένοι να μην βγουν ποτέ από το χαρτί του σεναρίου και να "ενσαρκωθούν" παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ταλαντούχων ηθοποιών, ατελείωτοι διάλογοι με κοντινά πλάνα που αντί για απλά είναι απλοικά και παραπέμπουν περισσότερο σε τηλεοπτική σειρά φανερώνοντας την απειρία ή την έλλειψη παιδείας του σκηνοθέτη. Το Nocturnal Animals παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, προσπαθεί να είναι έξυπνο αλλα γίνεται εξυπνακίστικο, αποπνέωντας τελικά μια απελπίσια που φλερτάρει με το γελοίο. Για μενα, αυτού του είδους οι ταινίες γίνονται από ατομική ματαιοδοξία, με μια υπερβολική πρόθεση να είναι «εξαιρετικές», θέλουν δηλαδή να προκαταλάβουν την κρίση του κοινού, υπο μια έννοια να το αναγκάσουν. Πρόκειται για μια αγωνία εντελώς προσωπική και συχνά άσύνδετη με την θεματολογία της ταινίας, μια αγωνία που δυστυχώς αποτυπώνεται και τελικά καθορίζει αυτές τις ταινίες.
Η εποχή των αριστουργημάτων έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Κανείς δεν τα παράγει, κανείς δεν τα αναζητά. Ταινίες όπως του Φορντ τις λες αισθησιακές παρά εννοιολογικές και ανταποκρίνονται απόλυτα στην εποχή.
Eχω λατρέψει αυτόν τον μονόλογο.Και τον διαβάζω κάθε τόσο...<<"A few times in my life I've had moments of absolute clarity.When for a few brief seconds,the silence drowns out the noise...and I can feel rather than think.And things seem so sharp and the world seems so fresh,as though it had all just come into existence. I can never make these moments last.I cling to them..but like everything they fade.I've lived my live on these moments.They pull me back to the present,and I realize that everything is exactly the way it was meant to be....">>-Last scene, a so beautiful monologue, from movie:A single man (2009) by Tom Ford
Ελπίζω αυτή την φορά να είναι λιγότερο στιλιζαρισμένη από το Single Man-που ήταν εξαιρετικό ντεμπούτο- και να μην έχει μετρήσει και πόσα αγκάθια θα έχει η κάθε αφάνα της ερήμου.