Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford;

Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford; Facebook Twitter
Jake Gyllenhaal, Michael Shannon και Tom Ford
6

Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford; Facebook Twitter
Η Amy Adams στο Nocturnal Animals

 

Συνήθιζαν να «αδειάζουν» τον Βινσέντε Μινέλι, ή τον Τζορτ Κιούκορ, αποκαλώντας τους ντεκορατέρ, ή ενδυματολόγους, για να υποτιμήσουν την αξία τους και έμμεσα, αλλά σαφώς, να υπονοήσουν την gay ευαισθησία τους, θεωρώντας πως το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι ταινίες με γυναίκες, ή με μπογιατισμένα σκηνικά και μπαλέτα. 

 

Το μοναδικό πρόβλημα του Τομ Φορντ δεν είναι τι θα πουν οι άλλοι, αλλά πώς θα χειριστεί την περίφημη τελειομανία του. Αν και δεν κατηγόρησαν την ικανότητα ή το δικαίωμα του να σκηνοθετήσει, άκουσε συχνά τη ρετσινιά του «παραείναι τέλειο», για το υπέροχο ντεμπούτο του με το Single Man, την πρώτη του ταινία, που παρουσιάστηκε και πάλι στο Φεστιβάλ Βενετίας, και οδήγησε τον Κόλιν Φερθ σε πολλές διακρίσεις, για την ελεγχόμενα σπαρακτική του ερμηνεία. Αναγεννησιακός με την έννοια του ανθρώπου που καταπιάνεται με πολλές παραμέτρους στο κάθε project που αναλαμβάνει, (παραδόξως, δεν σχεδιάζει τα κοστούμια στις ταινίες του, όπως πολλοί πιστεύουν) ο Φορντ μεταβαίνει από την οδυνηρή κάθαρση που του προσέφερε το Single Man, σε μια πιο φιλόδοξη βουτιά στις τύψεις του έρωτα που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Οι ταινίες του είναι προσωπικές και δηλώνουν την πνευματική και ψυχολογική φάση που διανύει κάθε φορά που αποφασίζει να ασχοληθεί με ένα θέμα. Πρώτα μίλησε στην κρίση μέσης ηλικίας που περνούσε ο Κρίστοφερ Ίσεργουντ, με έναν μονόλογο που μαεστρικά μετέτρεψε σε εσωτερική δράση- ένα κυρίως βουβό δράμα που σχίζει την καρδιά από το μέγεθος της απώλειας και την αδυναμία έκφρασης του πένθους.

 

Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford; Facebook Twitter
Jake Gyllenhaal και Michael Shannon

 

Στο Nocturnal Animals, αλλάζει σημαντικά την ομώνυμη νουβέλα, διακόπτοντας την αφήγηση με μια πλοκή που εκτυλίσσεται στο μυθιστόρημα ενός άνδρα, που χαρίζει με θερμή αφιέρωση στην πρώην σύζυγο του, η οποία τον παράτησε χωρίς να πάψει να τον αγαπά, στη μέση μιας ανολοκλήρωτης σχέσης, πληγώνοντας σε τέτοιο βαθμό, που από το βιβλίο ξεπηδούν βίαιες εικόνες, αλληγορικές αλλά τόσο γειτονικές σε αυτό που είχαν κάποτε, και διακόπηκε απότομα.

 

Αυτά τα Πλάσματα της Νύχτας, όπως εκείνος αποκαλούσε εκείνην γιατί κοιμόταν λίγο τα βράδια, σκοτώνουν με διαφορετικό τρόπο στην πραγματικότητα και τη φαντασία, αλλά στην ουσία αφήνουν θύματα πίσω τους, όποιο κι αν είναι το φόντο.

 

Όντως, η επιμέλεια των πλάνων, των χρωμάτων, των ρούχων, της κάθε κίνησης, χτυπάει στο μάτι του θεατή, έμπειρου ή λιγότερο μυημένου, που έχει μάθει να θεωρεί δεδομένη την ασχήμια ως αναπόσπαστο κομμάτι ενός βρώμικου ρεαλισμού, ειδικά όταν το περιεχόμενο ντιλάρει απροκάπυπτα τον πόνο. Ωστόσο, κάθε αρμονικά υπολογισμένη λεπτομέρεια που αναδίδει το Nocturnal Animals, από τα παχουλά μοντέλα μιας έκθεσης μοντέρνας τέχνης στους τίτλους της αρχής, μέχρι τις σκηνές φόνου στη μέση του πουθενά (στο Τέξας, τόπο καταγωγής του Φορντ, αν αυτό λέει κάτι) είναι δικαιολογημένη: η πρωταγωνίστρια, μια αστή με αυστηρή μητέρα, δουλεύει την Τέχνη, αν και πλήττει υπαρξιακά, όπως ίσως η άλλη πλευρά του ανήσυχου Φορντ νιώθει έντονα τον κορεσμό της μόδας, και ο τρόπος που τοποθετεί τον εαυτό της, την κόρη της και τον σύζυγο της, όπως ξεπηδούν από τις σελίδες του βιβλίου, αντανακλούν την οπτική της, και γίνονται εικόνα μέσα από το πρίσμα μιας ωραιοποίησης, που σπάει με κρότο από την βαναυσότητα της πλοκής. Αυτά τα Πλάσματα της Νύχτας, όπως εκείνος αποκαλούσε εκείνην γιατί κοιμόταν λίγο τα βράδια, σκοτώνουν με διαφορετικό τρόπο στην πραγματικότητα και τη φαντασία, αλλά στην ουσία αφήνουν θύματα πίσω τους, όποιο κι αν είναι το φόντο. 

 

Ο Φορντ δεν αφήνει τίποτε στην τύχη, κι αν κάποιες φορές τα εδάφια του λογοτεχνικού δώρου του πικραμένου συντρόφου φαίνονται τραβηγμένα, είναι γιατί εκείνη δεν έχει ξεπεράσει, ούτε την απόφαση της, ούτε την ηθική πυξίδα μέσα στην ψυχή της, και προβάλλει την ενοχή, μετατρέποντας της σε υπερβολή, ίσως για τιμωρηθεί περισσότερο, τώρα που η προθεσμία πέρασε. 

 

Nocturnal Animals: γιατί είναι τόσο ωραία η νέα ταινία του Tom Ford; Facebook Twitter
Tom Ford

 

Το επώνυμο Φορντ είναι βαρύ στο σινεμά. Άλλος Τζον Φορντ δεν θα υπάρξει ξανά. Αλλά ο Τομ, το τρομερό παιδί της Gucci και της αμφιλεγόμενης τάσης για «αντικειμενοποίηση» των γυναικών στον 21ο αιώνα μέσα από τα  επικά editorials και τη σχεδόν φετιχιστική διαφήμιση, έχει βαλθεί να αφήσει ένα εντελώς διαφορετικό στίγμα, σοβαρής δραματικότητας και αποχρώσεων πέρα από την στιλπνή επιφάνεια, ίσως με μια παραπανίσια κομψότητα στην εκτέλεση, αλλά σίγουρα με μυαλό και sophistication στη σύλληψη.

 

6

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Daily / Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Ένα κρίσιμο και «μανιοκαταθλιπτικό» 24ωρο στη ζωή ενός εκπαιδευτικού σε ένα σχολείο για προβληματικούς εφήβους αποτελεί τον καμβά για το υπερκινητικό δράμα του Netflix με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Οθόνες / Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Όταν αποφάσισε να γίνει κινηματογραφιστής, του είπαν ότι θα πεινάσει, αλλά με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο. Έκανε τις πρώτες του ταινίες κυριολεκτικά με χώμα και νερό, αλλά πλέον τρέχει παράλληλα οκτώ πρότζεκτ. Κάνει σινεμά συνομιλώντας με το σινεμά του Γιάνναρη, του Δαμιανού, του Παπατάκη. Ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Οθόνες / When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Η Ελλάδα κάνει τα πρώτα της σοβαρά βήματα για να σταθεί ισότιμα στο ευρωπαϊκό γήπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου - Το νέο ντοκιμαντέρ του ΠΣΑΠΠ, “When Nobody’s Watching”, ρίχνει φως στις ζωές των αθλητριών που παλεύουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Ακόμα μια κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα, ένα κινέζικο animation που είναι η πέμπτη εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών αλλά και η επανακυκλοφορία του «Avatar: The Way of Water» - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
THE LIFO TEAM
«Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα» ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Οθόνες / «Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα

Η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου του Μπεν Λέονμπεργκ δίνει σάρκα και οστά σε έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των ιδιοκτητών σκύλου και αντλεί τη συγκίνησή της από τον αρραγή δεσμό ανθρώπου και ζώου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Οθόνες / Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ που έχει σήμερα γενέθλια παραμένει διαχρονικά ένας από τους αγαπημένους μας σκηνοθέτες. Μαζέψαμε σε ένα αφιέρωμα ό, τι έχουμε γράψει για τις ταινίες του αλλά και κάποια ενδιαφέροντα θέματα για το έργο του που αξίζει να τα διαβάσετε!
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη γύρισε μια πανκ αλληγορία για όσα βιώνουμε σήμερα

Οθόνες / Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη γύρισε μια πανκ αλληγορία για όσα βιώνουμε σήμερα

Η περιπετειώδης δημιουργία του «Harvest», της εντυπωσιακής πρώτης αγγλόφωνης ταινίας της ταλαντούχας σκηνοθέτιδας, ζωντανεύει την ονειρική και σκληρή ατμόσφαιρα ενός μεσαιωνικού σκωτσέζικου χωριού καθώς αυτό εξαφανίζεται από τον χάρτη.  
M. HULOT
CHECK 10 τηλεοπτικές σειρές που θα δούμε μέχρι το τέλος του έτους

Οθόνες / 10 σειρές που θα δούμε μέχρι το τέλος του έτους

Από τη νέα σεζόν του «Slow Horses» στο μεγάλο φινάλε του «Stranger Things» κι από ένα φιλόδοξο πορτρέτο του Σκορσέζε στο νέο στοίχημα του δημιουργού του «Breaking Bad», διαλέγουμε δέκα σειρές που αναμένεται να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Οθόνες / 6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου πρόβαλε φέτος ταινίες πολιτικά φορτισμένες που οραματίζονται ένα μέλλον χωρίς σύνορα. Έξι από αυτές έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση χάρη στην αισθητική και την προβληματική τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

5 σχόλια
Στην συνέντευξη που έδωσε στον Κουτσογιαννόπουλο ο Φορντ είναι αγχωμένος και μιλάει για την ταινία βάσει προμελετημένων απαντήσεων. Και τα κάνει σαλάτα όταν προσπαθεί να αναλύσει λίγο παραπάνω και εκτός πλαισίου. Προσέξτε το ύφος του: ούτε ο ίδιος δεν πιστεύει τις φιλοφρονήσεις του δημοσιογράφου. Αναλύει ο Κουτσογιαννόπουλος και εκείνος έχει ύφος WTF???
Αποψεις ειναι αυτες: Εγω θα πω οτι είναι μια ταινια με ενα τελειο καστινγκ, τελεια φωτογραφια, κουστουμια, σκηνοθεσια.. Στο σεναριο το χανει. πολύ . Πάρα πολύ. Αργό κα ρηχό. Το σώζει η τελειομανεια και η οπτική του FORDΜη πατε σε πολυ βραδυνη προβολή.
Ο Κουτσογιανόπουλος και η Lifo έχουν ξετρελαθεί με την ταινία σε αντίθεση με την πλειοψηφία των κριτικών παγκοσμίως που την βρήκαν μέτρια και σίγουρα χειρότερη από την πρώτη ταινία του Φορντ. Δεν θα συμφωνήσω ούτε με την μειοψηφία ούτε με την πλειοψηφία, και οι δύο πλευρές χαιδεύουν τον σκηνοθέτη, προσδίδοντας του αρετές που δεν έχει. Όπως πολλοί άλλοι κινηματογραφόφιλοι, αναρρωτιέμαι γιατι.Είδα την ταινία και έπληξα. Δεν έχει πολυεπίπεδα νοήματα για να σε βάλει σε σκέψεις, δεν έχει δυνατό δράμα για να ερεθίσει το συναίσθημα σου, δεν έχει μια πλοκή που αν μη τι άλλο θα σε διασκεδάσει. Είναι σαν σεξ χωρίς οργασμό. Υπέροχη αν όχι υπερβολική φωτογραφία, ένα σενάριο που δεν καταφέρνει να γίνει πιστευτό - βασική κινηματογραφική συνθήκη - , χαρακτήρες καταδικασμένοι να μην βγουν ποτέ από το χαρτί του σεναρίου και να "ενσαρκωθούν" παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ταλαντούχων ηθοποιών, ατελείωτοι διάλογοι με κοντινά πλάνα που αντί για απλά είναι απλοικά και παραπέμπουν περισσότερο σε τηλεοπτική σειρά φανερώνοντας την απειρία ή την έλλειψη παιδείας του σκηνοθέτη. Το Nocturnal Animals παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά, προσπαθεί να είναι έξυπνο αλλα γίνεται εξυπνακίστικο, αποπνέωντας τελικά μια απελπίσια που φλερτάρει με το γελοίο. Για μενα, αυτού του είδους οι ταινίες γίνονται από ατομική ματαιοδοξία, με μια υπερβολική πρόθεση να είναι «εξαιρετικές», θέλουν δηλαδή να προκαταλάβουν την κρίση του κοινού, υπο μια έννοια να το αναγκάσουν. Πρόκειται για μια αγωνία εντελώς προσωπική και συχνά άσύνδετη με την θεματολογία της ταινίας, μια αγωνία που δυστυχώς αποτυπώνεται και τελικά καθορίζει αυτές τις ταινίες.
Η εποχή των αριστουργημάτων έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Κανείς δεν τα παράγει, κανείς δεν τα αναζητά. Ταινίες όπως του Φορντ τις λες αισθησιακές παρά εννοιολογικές και ανταποκρίνονται απόλυτα στην εποχή.
Eχω λατρέψει αυτόν τον μονόλογο.Και τον διαβάζω κάθε τόσο...<<"A few times in my life I've had moments of absolute clarity.When for a few brief seconds,the silence drowns out the noise...and I can feel rather than think.And things seem so sharp and the world seems so fresh,as though it had all just come into existence. I can never make these moments last.I cling to them..but like everything they fade.I've lived my live on these moments.They pull me back to the present,and I realize that everything is exactly the way it was meant to be....">>-Last scene, a so beautiful monologue, from movie:A single man (2009) by Tom Ford
Ελπίζω αυτή την φορά να είναι λιγότερο στιλιζαρισμένη από το Single Man-που ήταν εξαιρετικό ντεμπούτο- και να μην έχει μετρήσει και πόσα αγκάθια θα έχει η κάθε αφάνα της ερήμου.