Σε μια βραδιά με κλειδωμένους νικητές στις 4 κατηγορίες των ηθοποιών, επαληθεύοντας τις προβλέψεις, το «1917» ως μεγάλο φαβορί για τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, αφού είχε τιμηθεί ήδη από τις Ενώσεις Παραγωγών και Σκηνοθετών, και με στενές μονομαχίες στο διασκευασμένο και στο πρωτότυπο σενάριο, η ανατροπή που επιφύλαξε το φινάλε δικαίωσε την αναμονή και τις προσδοκίες μιας νέας γενιάς που παρακολουθεί το σινεμά με ανοιχτή ματιά και δεν νοιάζεται και τόσο για τα κοινωνικά ζητήματα των συντεχνιών.
Το Χόλιγουντ επιθυμεί να κάνει τη διαφορά και να πρεσβεύει την προοδευτική ανησυχία, αλλά συχνά κλείνεται σε ένα καβούκι ασφάλειας, όπως αποδεικνύει η περσινή επικράτηση του «Πράσινου Βιβλίου» έναντι του «Ρόμα». Η μεγάλη ευκαιρία για διεύρυνση της υπόσχεσης που έδωσε πριν από δύο χρόνια το «Moonlight» υλοποιήθηκε με την επιλογή των «Παρασίτων», και μάλιστα καθολικά, αφού δεν έσπασαν τα Όσκαρ Σκηνοθεσίας και Ταινίας, καταλήγοντας αμφότερα, μαζί μ' εκείνα του πρωτότυπου σεναρίου και της διεθνούς ταινίας, στον Μπονγκ Τζουν Χο και το αριστούργημά του.
Ό,τι κι αν συνέβη στα 92α Όσκαρ, με πολλούς ή κανέναν παρουσιαστή, άνοδο ή πτώση της θεαματικότητας, η βραδιά ανήκει σε μια παρέα ταλαντούχων ανθρώπων από τη Νότια Κορέα που δεν πίστευαν στα αυτιά τους όταν άκουγαν τον τίτλο της ταινίας τους να αναγγέλλεται ξανά και ξανά.
Το σήμα δόθηκε στα βραβεία SAG, όταν η ταινία απέσπασε το κρίσιμο βραβείο για το καστ των άγνωστων συντελεστών του μπροστά από την κάμερα. Πέρσι τέτοια εποχή ο «Μαύρος Πάνθηρας» είχε κατακτήσει το αντίστοιχο βραβείο, αλλά το γεγονός πως μια ταινία που δεν μιλάει αγγλικά, με ηθοποιούς που δεν έχουν καμία σχέση με την ευρύτερη κοινότητα του αμερικανικής βιομηχανίας, εντυπωσίασε το μεγάλο και επιδραστικό σώμα των ηθοποιών έπρεπε να έχει υποψιάσει όσους θεωρούσαν βέβαιη τη νίκη του «1917» στην 92η απονομή των βραβείων Όσκαρ.
Το πιο πιθανό είναι τα «Παράσιτα» να έλαβαν πολλές ψήφους ακόμα και σε δεύτερη ή τρίτη επιλογή, συλλέγοντας έτσι μεγάλο ποσοστό, κυρίως γιατί άρεσαν στα περισσότερα από τα 8.000 μέλη της Ακαδημίας. Ούτε ο Μπονγκ, ούτε βέβαια το ασιατικό σινεμά είναι άγνωστοι στους Αμερικανούς επαγγελματίες του κινηματογράφου και ο θρίαμβός του συνέβη επειδή ακριβώς η ταινία, που κάλυπτε μαεστρικά όλα τα είδη, έχοντας σαφές κοινωνικό περιεχόμενο και άριστη τεχνική, έσπασε τα όρια της «ξένης» και δύσπεπτης ταινίας που συχνά συνοδεύει ως ρετσινιά οτιδήποτε δεν ακολουθεί οικείες αγγλόφωνες αφηγηματικές φόρμουλες.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να μεθερμηνεύσει όπως νομίζει τη συγκεκριμένη βράβευση. Θα μπορούσε ο πιο υποψιασμένος θεατής εκτός Αμερικής να ισχυριστεί πως οι κρατούντες σταρ φόρεσαν τα δημοκρατικά καλά τους και έστειλαν πολιτικό μήνυμα στους ρατσιστές της εξουσίας λίγο πριν από τις εκλογές. Ή πως η επίσημη κινηματογραφική Αμερική επιχειρεί έμμεσο άνοιγμα με το world cinema, γιατί σκέφτεται και εμπορικά και κάπως παγκοσμιοποιημένα, κάνοντας σιωπηλά και μια μικρή αυτοκριτική για τη δική της σοδειά. Το πώς μπορεί να σκέφτεται κάθε μέλος της Ακαδημίας χωριστά προτού ψηφίσει δεν είναι παρά ακροβατική εικασία, δύσκολη στον προσδιορισμό από τη μυστική φύση της.
Η αλήθεια είναι, μέσα από διαπίστωση και παρατήρηση, πως τα «Παράσιτα» ενθουσίασαν από την πρώτη μέρα της προβολής τους στις Κάννες, έφυγαν από κει με Χρυσό Φοίνικα, διαδόθηκαν υπερθετικά επί μήνες στόμα με στόμα, έκαναν επιτυχία σε όλα τα box-office και έσκισαν στις ΗΠΑ. Τα Όσκαρ δεν βράβευσαν ένα απόκρυφο διαμαντάκι από τον έξω κόσμο αλλά ένα στιβαρό σουξέ και κάθε φορά που ακουγόταν ο τίτλος στο Dolby Theater το «χειροκροτόμετρο» χτυπούσε κόκκινο και το θέατρο σηκώθηκε και στις 4 προσωπικές βραβεύσεις του δημιουργού τους.
Ήταν τόσο δυνατή και αποκλειστική η προτίμηση στα «Παράσιτα», που σε καμία άλλη κατηγορία δεν επελέγη διεθνής δημιουργία: στα κινούμενα σχέδια μεγάλου μήκους ο υπέροχος «Κλάους» του δαιμόνιου Ισπανού Σέρτζιο Πάμπλος και το ποιητικό «Έχασα το σώμα μου» του Ζερεμί Κλαπέν έχασαν από την τρίτη συνέχεια του «Toy Story», ενώ στο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους δύο από τα φαβορί, το «Για τη μικρή Σάμα» από τη Συρία και το «Honeyland» από τη Βόρειο Μακεδονία, υποκλίθηκαν στο εντελώς αμερικανικό «American Factory».
Και ενώ το βιωματικό «Ρόμα» του Κουαρόν θεωρήθηκε ένα κερδισμένο προσωπικό στοίχημα ανώτερου καλλιτεχνικού βεληνεκούς, τα «Παράσιτα» βραβεύτηκαν ως ολοκληρωμένο σινεμά, γιατί αυτό είναι στην ουσία. Έστω και προσωρινά, το δύσκαμπτο εμπόδιο των υποτίτλων καταρρίφθηκε και το Χόλιγουντ, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το λιθολογικό και αόριστο concept, μπορεί να υπερηφανεύεται πως ψήφισε σωστά και δίκαια. Τώρα, αν το ιστορικό παράδειγμα έχει συνέχεια, αυτό, και πάλι, κανείς δεν είναι σε θέση να το μαντέψει.
Το σίγουρο είναι πως μια ταινία με προέλευση εκτός των τειχών κι ακόμη περισσότερο σκηνοθέτες απ' όλο τον κόσμο που δανείζουν το ταλέντο τους σε αμερικανικές παραγωγές δεν θεωρούνται ειδικές περιπτώσεις ή αφομοιωμένες εξαιρέσεις. Σε μια χρονιά που πολλοί διαμαρτυρήθηκαν για τα λευκά, αντρικά Όσκαρ, την απουσία των ανεξάρτητων ταινιών και των γυναικών από τις σημαντικές κατηγορίες, τα «Παράσιτα» ήρθαν στο παρά πέντε να σώσουν την παρτίδα, πέρα από τις οργανωμένες πιέσεις και τις ατελείωτες συζητήσεις στα πάνελ.
Ας μην ξεχνάμε πως η χρυσή εποχή του Χόλιγουντ χτίστηκε από τους θαυματουργούς εμιγκρέδες, τους πραγματικά αφομοιωμένους Αμερικανούς που ίδρυσαν τη βιομηχανία ονείρων. Πλέον, μπορούν να εργαστούν με τους δικούς τους όρους, στα όρια που θέτουν οι ίδιοι, με final cut, με δόξες και τιμές.
Ο ευγνώμων Χοακίν Φίνιξ, σηκώνοντας και πάλι όλο το βάρος του κόσμου, φαίνεται πλέον να βρίσκεται στο στρατευμένο του τριπ, αξιοποιώντας με τη σειρά του τα 5 και πλέον λεπτά δημοσιότητας και τη δεδομένη εκτίμηση που έχει κερδίσει επάξια όλα αυτά τα χρόνια με τις ενδελεχείς, συχνά σπαρακτικές ερμηνείες του, και μίλησε χωρίς περιστροφές και ευχαριστίες για την ανισότητα, την αδικία και την ατιμωρησία, κάνοντας την αυτοκριτική του και καταλήγοντας, συγκινητικά, με ένα στιχάκι που του είχε εμπιστευτεί ο πρόωρα χαμένος αδελφός του, στην εφηβεία του.
Η Ρενέ Ζελβέγκερ μας θύμισε πως η Τζούντι Γκάρλαντ δεν κατάφερε να κερδίσει Όσκαρ (είχε χάσει από την Γκρέις Κέλι, αντί να φύγει θριαμβεύτρια για το «A star is born») και ανανέωσε τους όρκους στη γειτονιά που την είχε ξεχάσει για χρόνια.
Ο Μπραντ Πιτ ακούστηκε πιο επίσημος και σοβαρός σε σύγκριση με τα πιο ελαφρόκαρδα speeches του στις πρόσφατες βραβεύσεις, ενώ το κορίτσι του Χόλιγουντ, η κόρη του σεβάσμιου Μπρους και της έγκριτης Νταϊάν, η Λόρα Ντερν, έλαβε το καλύτερο δώρο γενεθλίων που θα μπορούσε να φανταστεί.
Η τελετή είχε περιορισμένο περιεχόμενο, πάρα πολλή μουσική και τραγούδια, τον Έμινεμ στα ντουζένια του, την Μπίλι Έιλις ως πένθιμη νότα στο κλασικό in memoriam τμήμα της βραδιάς και τον Έλτον Τζον, περιχαρή και συγκινημένο, να αφήνει τον πρώτο λόγο στον καλλιτεχνικό του Διόσκουρο, τον Μπέρνι Τόπιν, τη στιγμή που ανέβηκε για να παραλάβει το δεύτερο Όσκαρ του, στο «I'm gonna love me again» που ακουγόταν σαν να βγήκε από την πιο κεφάτη περίοδό του στα '70s, για λογαριασμό του «Rocketman».
Ό,τι κι αν συνέβη στα 92α Όσκαρ, με πολλούς ή κανέναν παρουσιαστή, άνοδο ή πτώση της θεαματικότητας, η βραδιά ανήκει σε μια παρέα ταλαντούχων ανθρώπων από τη Νότια Κορέα που δεν πίστευαν στα αυτιά τους όταν άκουγαν τον τίτλο της ταινίας τους να αναγγέλλεται ξανά και ξανά, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή το όνειρο θα ξαποστάσει για να γιορτάσουν μεθυσμένοι τη δόξα τους στο πιο κοντινό μπαρ.
Τα 92α βραβεία Oscar τα απολαύσαμε αποκλειστικά στην COSMOTE TV. Όσοι δεν κατάφεραν να παρακολουθήσουν την τελετή απονομής, μπορούν να την απολαύσουν μονταρισμένη και υποτιτλισμένη, στις 14/02 στις 20.15 στο COSMOTE CINEMA OSCARS HD. Επιπλέον, έως τις 16/02 δείτε καθημερινά οσκαρικές ταινίες από τα 92 χρόνια του θεσμού, αγαπημένα classics και animations στο αποκλειστικό κανάλι για τα Οscar μόνο στην COSMOTE TV.
σχόλια