Η Λάιζα Μινέλι δεν είναι έμβλημα του Χόλιγουντ, είναι θρύλος της show business συνολικά. Στη διάρκεια της καριέρας της έχει κερδίσει τέσσερα θεατρικά βραβεία Τόνι, δύο μουσικά βραβεία Γκράμι και ένα Όσκαρ. Πολύ πριν όμως χορέψει το πρώτο της βήμα, τραγουδήσει το πρώτο της τραγούδι, αποστηθίσει την πρώτη της σεναριακή ατάκα, ήταν ήδη διάσημη. «Με το που γεννήθηκα, άστραψαν τα φλας», λέει γελώντας η 73χρονη σταρ ποζάροντας για το εξώφυλλο του νέου τεύχους του περιοδικού Variety. Αυτά συμβαίνουν όταν είσαι η κόρη του Βινσέντε Μινέλι και της Τζούντι Γκάρλαντ.
Ποια η γνώμη της για την (υποψήφια στα φετινά Όσκαρ) ερμηνεία της Ρενέ Ζελβέγκερ στην ταινία "Judy", την κινηματογραφική βιογραφία της μητέρας της;
Το μόνο που έχει να πει σχετικά, είναι: «Ελπίζω να πέρασε καλά στα γυρίσματα της ταινίας».
Στα 73 της πλέον, εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της κυρίως ως χορεύτρια και επιμένει ότι μόνο αυτό ήθελε πάντα να γίνει από μικρή, παρότι μεγάλωσε σε γυρίσματα ταινιών και σε αίθουσες συναυλιών. Το τραγούδι και η ηθοποιία ήταν κάτι το αναπόφευκτο.
Το 1965, δεκαενιά χρονών μόλις, η Λάιζα Μινέλι έγινε το νεότερο άτομο που πήρε το βραβείο Τόνι πρώτου ρόλου σε μιούζικαλ (για το "Flora the Red Menace"), ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα κέρδισε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ με την ερμηνεία της στη ρομαντική κομεντί "The Sterile Cuckoo."
Δεν θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι να κατακτήσει τελικά και το χρυσό αγαλματίδιο, το οποίο βρέθηκε στα χέρια της στην απονομή του 1973 για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στο «Καμπαρέ» του Μπομπ Φόσι.
Θα ακολουθούσαν πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε ταινίες όπως το "New York, New York" του Σκορσέζε και το «Άρθουρ» πλάι στον Ντάντλεϊ Μουρ, η προσωπική της ζωή όμως είχε αρχίσει ήδη να καταρρέει.
Συγχρόνως είχε αναδειχθεί σε fashion icon ενώ ήταν και από τους πλέον ενθουσιώδεις και τακτικούς θαμώνες του Studio 54. Εκεί γνωρίστηκε και με τον διάσημο Αμερικανό σχεδιαστή μόδας Halston, που την έχρισε αμέσως μούσα του.
Όπως λέει σήμερα, ένας από τους πρώτους καθοριστικούς της μέντορες όχι μόνο στο τραγούδι αλλά και στην όλη της σκηνική παρουσία, ήταν ο Σαρλ Αζναβούρ. «Όλες μου σχεδόν οι κινήσεις είναι από τον Σαρλ. Ήμουν απολύτως συγκεντρωμένη στο να μην αντιγράφω απλώς αυτά που έκανε η μητέρα μου».
Όπως συνέβη και με την μητέρα της όμως, τα έντονα ζητήματα υγείας και εθισμών που είχε, την έκαναν από τα τέλη της δεκαετίας του '70 και μετά, μόνιμο στόχο των tabloids. Η Λάιζα Μινέλι έχει παντρευτεί και έχει χωρίσει τέσσερις φορές, τουλάχιστον όσες φορές έχει εισαχθεί σε κέντρα αποτοξίνωσης από το αλκοόλ (κυρίως), με πιο πρόσφατη το 2015. Σήμερα δηλώνει τέσσερα χρόνια νηφάλια. Το μόνο «κουσούρι» που της έχει απομείνει είναι το τσιγάρο.
Το 2000, οι γιατροί είχαν προβλέψει ότι θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής της σε αναπηρική πολυθρόνα εξαιτίας μιας σπάνιας μορφής ιογενούς εγκεφαλίτιδας. Ως εκ θαύματος όμως, όχι μόνο ανέκαμψε αλλά ξεκίνησε αμέσως και τις εμφανίσεις της στην σόλο παράσταση με τον εμφατικό τίτλο"Liza's Back" στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο. Η πιο πρόσφατη της σταθερή της επαγγελματική απασχόληση ήταν ο ρόλος της στην κωμική τηλεοπτική σειρά "Arrested Development".
«Δεν πίστευα ότι θα νικούσα», λέει για εκείνη τη βραδιά τον Μάρτιο του 1973 όταν παρέλαβε το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου φορώντας το κίτρινο φόρεμα που είχε σχεδιάσει για την ίδια ο Halston. «Δεν είχα προετοιμάσει κάποια ομιλία. Αν προσμένεις κάτι και μετά δεν συμβεί, η απογοήτευση είναι βαριά. Ρώτησα θυμάμαι τον πατέρα μου που με συνόδευε, 'τι θα γίνει αν τύχει και κερδίσω; Τι θα πω;'. 'Θα ξέρεις τι θα πεις όταν φτάσει η στιγμή', μου είπε. Όταν ο Τζιν Χάκμαν που παρουσίαζε το βραβείο είπε το όνομά μου, ο πατέρας μου έβγαλε μια κραυγή που με ξεκούφανε κυριολεκτικά. Από τότε έχω εμβοές στα αυτιά εξαιτίας εκείνης της κραυγής του πατέρα μου στα Όσκαρ, δεν αστειεύομαι...».
Με στοιχεία από το Variety
