«Δωμάτια με θέα»: Ένα φιλμ για τα εργαστήρια αργυροχρυσοχοΐας του κέντρου της Αθήνας που έγιναν airbnb

Δωμάτια με θέα: Ένα ντοκιμαντέρ για τα αργυροχρυσοχοεία του κέντρου της Αθήνας που μετατρέπονται σε δωμάτια για τουρίστες Facebook Twitter
Το ενδιαφέρον είναι πώς συνδεόμαστε εμείς στον χώρο και πώς βιώνουν τα σώματα τον χώρο ως προς την κινηματογράφηση. Το πώς κινούνται τα σώματα μέσα στον χώρο μας ενδιέφερε επίσης.
0

ΤA ΣΠΙΤΙΑ, ΛΕΝΕ, ΕΧΟΥΝ ΜΝΗΜΗ. Ίσως. Οι άνθρωποι, πάλι, έχουμε κατ’επιλογή. Συχνά ξεχνάμε, διαγράφουμε το παρελθόν, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Στο τελευταίο, 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έκανε πρεμιέρα ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον φιλμ με τίτλο «Δωμάτια με θέα» που το υπογράφουν δύο νέοι άνθρωποι, η Νικολέτα Παράσχη και ο Νικόλας Παπαδημητρίου. Αφορά τα παλιά εργαστήρια αργυροχρυσοχοΐας του κέντρου της Αθήνας που σταδιακά μετατρέπονται σε σουίτες πολυτελείας για ολιγοήμερη διαμονή. Έτσι ένας ολόκληρος κλάδος χάνει τον επαγγελματικό του χώρο, γεγονός που αποτελεί ένα δεύτερο χτύπημα μετά τη δεκάχρονη οικονομική κρίση, που έτσι κι αλλιώς τους αποδεκάτισε. 

Το ντοκιμαντέρ με αφορούσε προσωπικά. Ως γιος παλιού αργυροχρυσοχόου, όταν ένα διάστημα έκανα το χατίρι του πατέρα μου να προσπαθήσω να ενδιαφερθώ για τη δουλειά του, επισκεπτόμουν όλα αυτά τα κτίρια του ιστορικού κέντρου της Αθήνας που τώρα γίνονται ξενοδοχεία. Παρακολούθησα όλη τη φθίνουσα πορεία του συγκεκριμένου κλάδου, πάρα πολλούς να εγκαταλείπουν το επάγγελμά τους, εργαστήρια ετών να κλείνουν. Όταν πρόσφατα επέστρεψα στο κτίριο που στέγαζε την οικογενειακή μας επιχείρηση, καθώς ένα μικρό τμήμα της εξακολουθεί να επιζεί, τρεις χώροι όπου από παιδί μπαινόβγαινα, με παρουσία δεκάδων εργαζόμενων που αναλάμβαναν εργασίες σε τρεις διαφορετικούς ορόφους, διαπίστωσα ότι όλοι αυτοί οι χώροι έχουν γίνει δωμάτια για τουριστική εκμετάλλευση. Όπως και το υπόλοιπο κτίριο που φιλοξενούσε διάφορες βιοτεχνίες, μια κυψέλη που καθημερινά έσφυζε από ζωή. Αν με πιάνει θλίψη; Όχι ιδιαίτερα, εν μέρει γιατί δεν κατάφερα ποτέ να αγαπήσω το επάγγελμα του πατέρα μου, αλλά και γιατί όλη η περιοχή της οδού Βαλαωρίτου στη Θεσσαλονίκη, όπου βρισκόταν, είναι πια αγνώριστη, έχοντας αλλάξει εντελώς ταυτότητα. 

Από τη μια ομορφαίνει το κέντρο, κάποιοι τα παίρνουν και τα φτιάχνουν, τα κάνουν airbnb, από την άλλη έχει ενδιαφέρον να δεις τη συνύπαρξη της παλιάς ζωής και μιας νέας που έρχεται και η οποία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτό το κοντράστ μας ιντρίγκαρε πάρα πολύ.

Αναζήτησα τους δύο κινηματογραφιστές για να μιλήσω μαζί τους. Ο Νικόλας βρισκόταν στο Βιετνάμ. Η Νικολέτα εν μέσω πανικού, ολοκληρώνοντας το επόμενο της πρότζεκτ, βρήκε λίγο χρόνο να τα πούμε μέσω τηλεφώνου. Η μεγάλη μου έκπληξη ήταν ότι ξεκίνησε την αφήγησή της πηγαίνοντας πίσω στην πρώτη της επίσκεψη σε εργαστήριο αργυροχρυσοχοΐας στη Βαλαωρίτου της Θεσσαλονίκης… 

δωματια με θεα
Νικόλας Παπαδημητρίου

— Πώς καταλήξατε θεματικά στα χρυσοχοεία του κέντρου της Αθήνας; 
Εγώ και ο Νικόλας Παπαδημητρίου έχουμε κοινό ενδιαφέρον το αστικό τοπίο, τον μετασχηματισμό του και τη μνήμη του χώρου και της ταυτότητας. Το θέμα του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ, δηλαδή, ανήκε στις θεματικές μας ούτως ή άλλως. Είχε πολύ ενδιαφέρον για εμάς να βιώσουμε τον βιοτεχνικό χώρο στο κέντρο της Αθήνας το οποίο αλλάζει, γιατί πρόκειται για έναν πολύ δυναμικό μετασχηματισμό. Γιατί καθώς η πόλη αλλάζει, δημιουργούνται κάποια ερωτήματα και κάπως έτσι ανοίγει ο διάλογος. Πρωτομπήκα σε έναν τέτοιο χώρο στη Βαλαωρίτου στη Θεσσαλονίκη, ακολουθώντας μια φίλη μου που έκανε μια έρευνα και βρέθηκα μαζί της τυχαία. Πέρυσι έκανα ανάκληση αυτής της εμπειρίας, όταν αποφασίσαμε να γυρίσουμε το «Δωμάτια με θέα». Θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί με το πόσο καλοί είναι οι Έλληνες αργυροχρυσοχόοι τεχνίτες αλλά και με το πώς έφευγε η παραγωγή από την Ελλάδα. 

— Όντως, εδώ και χρόνια η ελληνική παραγωγή έχει σχεδόν απαξιωθεί, όλοι εισάγουν κυρίως από Ιταλία και χώρες της Ασίας. 
Βέβαια, το πρόβλημα είναι πολύ πιο ευρύ και έχει να κάνει με την παγκοσμιοποίηση. Αυτά τα θυμήθηκα στην πορεία. Με εντυπωσιάζει πως σε αυτούς τους τέσσερεις δρόμους, Θησέως, Λέκκα, Περικλέους και Ρόμβης ήταν πάντα η καρδιά της αργυροχρυσοχοΐας. Ξεκινώντας από εκεί και από το δίκτυο που είχε αναπτυχθεί, είναι μια ολόκληρη κοινότητα, και με ιντριγκάρει πώς δεν το παρατηρούμε ενώ περνούμε όλοι από εκεί. Οπότε είχε πολύ ενδιαφέρον για εμάς. Πώς όλο αυτό το μπλοκ το οποίο προσπερνάς γιατί δεν έχεις λόγο να προσέξεις «ανήκει» σε μέλη της κοινότητας της οποίας η κινητικότητα μέσα σε αυτά τα κτίρια όλο και περισσότερο μειώνεται. Επιχειρήσεις κλειστές, αδειάζουν όροφοι, όλα αλλάζουν. Από τη μια ομορφαίνει το κέντρο, κάποιοι τα παίρνουν και τα φτιάχνουν, τα κάνουν airbnb, από την άλλη έχει ενδιαφέρον να δεις τη συνύπαρξη της παλιάς ζωής και μιας νέας που έρχεται και η οποία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτό το κοντράστ μας ιντρίγκαρε πάρα πολύ και τους δυο, και εμένα και τον Νικόλα. 

— Το φιλμ που υπογράφετε είναι περισσότερο ένα σχόλιο με εικαστική διάθεση. 
Είναι ένα φιλμ παρατήρησης, θελήσαμε να ανιχνεύσουμε τι συμβαίνει σε ένα κτίριο της Θησέως, ακολουθώντας το τυχαίο και το απρόβλεπτο. Γνωρίσαμε τους ανθρώπους, γίναμε φίλοι μαζί τους, πηγαίναμε και πίναμε καφέ στο θυρωρείο, από εκείνα τα μικρά που υπάρχουν ακόμα, όπου μαζεύονται το πρωί στις 9:30 και πίνουν τον καφέ τους πριν ανέβουν στο εργαστήριό τους. Μας ενδιέφερε να βιώσουμε αυτή την κατάσταση σε σχέση με το πώς αλλάζει. Γιατί μας ενδιέφερε ο μετασχηματισμός της πόλης αρχικά, αλλά σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο, με μια πολύ συγκεκριμένη κοινότητα ανθρώπων, σε ένα βιοτεχνικό κτίριο. Όλη η πόλη αλλάζει ως προς το real estate. 

Δωμάτια με θέα: Ένα ντοκιμαντέρ για τα αργυροχρυσοχοεία του κέντρου της Αθήνας που μετατρέπονται σε δωμάτια για τουρίστες Facebook Twitter

— Το γεγονός ότι επικεντρώνεστε σε αυτό τον συγκεκριμένο κλάδο του δίνει μια ποιητικότητα. 
Έχει μια θλίψη αυτή η κατάσταση αλλά και μια γοητεία, γιατί είναι ένα μοναχικό επάγγελμα, πολλοί δουλεύουν βράδυ για να έχουν ησυχία, πάνε στις 5 το πρωί ή φεύγουν πολύ αργά. Έχει μια συγκέντρωση, μια μοναχικότητα, μια αφοσίωση, αλλά συγχρόνως έχει και ένα άνοιγμα, συχνά κρατάνε ανοιχτές τις πόρτες, υπάρχει επικοινωνία. Επίσης είναι ένα επάγγελμα στο οποίο υπάρχει μια αλυσίδα, ακολουθούν διάφορα στάδια όπως λ.χ. ο καρφωτής. 

— Δεν ξέρω τι μέλλον έχει ως επάγγελμα, έτσι κι αλλιώς έχουν μείνει λίγοι από τους παλιότερους επαγγελματίες του χώρου. 
Σίγουρα είναι μια κατάσταση παρακμής, βρίσκεται προς το τέλος του, οπότε η ταινία μας αποτελεί και έναν φόρο τιμής. Πολλοί οι προβληματισμοί και οι σκέψεις και έρχεται μια εικόνα, ένα καρέ που συμπληρώνει αυτούς τους προβληματισμούς, που σε βοηθά να οδηγηθείς προς την ολοκλήρωση ενός καλλιτεχνικού έργου. Αρχικά παρακολουθήσαμε τη μετακόμιση, μετά έμεινε ο χώρος, η συνύπαρξη σε τρία διαφορετικά επίπεδα. Συνυπάρχουν στο ίδιο κτίριο, μετά αλλάζουν, μεταπωλούνται. Σε άλλα κτίρια είδαμε τα μισά να είναι airbnb και τα άλλα μισά εργαστήρια. Στην ταινία πάντως αποτυπώνονται τα διαφορετικά επίπεδα συνύπαρξης σ’ ένα βιοτεχνικό κτίριο στο κέντρο της Αθήνας, με ιδιαίτερη έμφαση σε αυτήν την κοινότητα που επιμένει κατά κάποιον τρόπο να αντιστέκεται στη μαζική, απρόσωπη και απλώς διεκπεραιωτική εργασία, παρά τον δυναμικό μετασχηματισμό σε παγκόσμιο περιβάλλον αλλά και στο στενότερο χωρικό πλαίσιο. 

νικολετα
Νικολέτα Παράσχη

— Πώς μεθοδεύσατε τα γυρίσματά σας; 
Δουλέψαμε τη φόρμα του κτιρίου και των δωματίων. Ασχοληθήκαμε με τη χωρητικότητα ως προς την κινηματογράφηση για να νοηματοδοτήσουμε το όλο. Με στατικά πλάνα, γιατί ως ταινία παρατήρησης δείχνει πώς είναι η κατάσταση, ο χώρος, η συνθήκη. Εστιάζοντας στο πώς είναι ο χώρος και όχι στο γιατί. Δεν δοκιμάσαμε να δώσουμε απαντήσεις, αλλά να δείξουμε ότι αυτό είναι. Εμείς ανοίγουμε ένα ερώτημα και αφήνουμε ανοιχτή την ερμηνεία στον θεατή. Μια αίσθηση ενός χώρου που φεύγει, ενός άλλου που έρχεται, το τοπίο που αλλάζει. Η ζωή εκεί μέσα. Το χρηματοκιβώτιο που το σπάνε και βρίσκουν μια καρτούλα με την ευχή «να γεμίσεις με πολύ χρυσό», η ζωή που χάνεται, η μνήμη του χώρου. Πόσες ζωές πέρασαν από αυτό τον χώρο και πόσες νέες ζωές που θα περάσουν. Αλλά είναι περαστικές και οι νέες ζωές. Μια ζωή πολύ δημιουργική εκεί μέσα, όπου τώρα κοιμούνται τουρίστες. 

— Η συνεργασία σου με τον Νικόλα Παπαδημητρίου; 
Ήταν μια πολλή δημιουργική συνύπαρξη με τον Νικόλα, υπήρχε απόλυτη σύμπνοια. Ο Νικόλας είναι ανθρωπολόγος, εμένα οι πρώτες μου σπουδές είναι στη φιλολογία, οπότε η ανθρώπινη κατάσταση και η κοινωνική κατάσταση με μια καλλιτεχνική ματιά είναι μέσα στα κοινά μας ενδιαφέροντα. Ειδικά το αστικό τοπίο και η μνήμη του χώρου, η πόλη. Δεν ψάχνουμε να βρούμε το εξεζητημένο θέμα, αλλά αυτό το απλό που περπατάμε, που βιώνουμε και να αναρωτηθούμε λίγο για το γίγνεσθαι, όχι απαραίτητα το ιστορικό. Η ζωή είναι μια δυναμική, εξελίσσεται. Γι’ αυτό δεν μπορέσαμε να σταθούμε κριτικά στον μετασχηματισμό της. Γιατί είναι όλα υπό εξέλιξη και οι δυναμικές είναι τόσο έντονες που δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα, δεχόμαστε τα πράγματα όπως εξελίσσονται. Δεν προλαβαίνουμε καν να τα αντιληφθούμε καθώς αλλάζει το τοπίο και η ζωή μας. Το ενδιαφέρον είναι πώς συνδεόμαστε εμείς στον χώρο και πώς βιώνουν τα σώματα τον χώρο ως προς την κινηματογράφηση. Το πώς κινούνται τα σώματα μέσα στον χώρο μας ενδιέφερε επίσης. Η μοναχική καθαρίστρια σε έναν αποστειρωμένο χώρο, φευγαλέα οι εργάτες που ξηλώνουν το παλιό εργαστήριο βιαστικά, να μαζέψουν και να φύγουν, η αφοσίωση στα μικρά εργαστήρια, ο παλιός τεχνίτης με τα καναρίνια του, ένας ολόκληρος μικρόκοσμος. Μικροί κόσμοι με πολλή ζωή και τέχνη και αφοσίωση.

Δωμάτια με θέα: Ένα ντοκιμαντέρ για τα αργυροχρυσοχοεία του κέντρου της Αθήνας που μετατρέπονται σε δωμάτια για τουρίστες Facebook Twitter

Αποφάσισα συμπληρωματικά να μιλήσω με μια φίλη που βρίσκεται χρόνια στον χώρο των κοσμημάτων και πριν από αυτήν ήταν ο πατέρας της. Αρνήθηκε να παραχωρήσει σε εταιρεία μετατροπής εργασιακών χώρων σε ενοικιαζόμενα δωμάτια δύο ιδιόκτητους επαγγελματικούς χώρους σε κεντρικό σημείο της πιάτσας των αργυροχρυσοχόων, και την παρακάλεσα να μου πει κι αυτή μερικά πράγματα. Έπρεπε, ωστόσο, να σεβαστώ την επιθυμία της να κρατήσει κρυφή την ταυτότητα της. Είπε λοιπόν: 

Δεν είναι ακριβώς ρομαντικοί οι λόγοι για τους οποίους εναντιώνομαι, αλλά κάποιοι πρέπει να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους, δεν μπορεί να γίνουν όλα ξενοδοχεία. Δεν είναι ότι δεν αποδέχομαι αυτή την εξέλιξη, αλλά δεν δέχομαι ότι, επειδή έχουν πέραση τα airbnb, πρέπει να τα κάνουμε όλα airbnb. 

«Ξέρω συναδέλφους που δεν είχαν ιδιόκτητους χώρους, νοίκιαζαν, και τους έβγαλαν για να γίνουν airbnb. Τα μικρά για στούντιο και τα μεγάλα για διαμερίσματα. Η κρίση εκ των πραγμάτων κτύπησε τον κλάδο μας, εφόσον πρόκειται  για ένα είδος πολυτελείας, αλλά δεν έχει να κάνει με αυτό η κατάσταση σήμερα. Στο κέντρο της Αθήνας οι επαγγελματίες διώχνονταν από πάρα πολλά γραφεία, εργαστήρια, μαγαζιά, για να τα κάνουν airbnb ανεξαρτήτως κλάδου, δεν έδιωχναν μόνο δικούς μας. Μπορεί να είχαν να κάνουν με εμπόριο υφασμάτων ή βιοτεχνίες ρούχων. Κάποιοι από τους συναδέλφους που είχαν ιδιόκτητους χώρους τους έκλεισαν και τους έκαναν οι ίδιοι airbnb. Υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις στο ιστορικό τρίγωνο, ενώ οι ίδιοι έχουν αναγκαστεί να μετακομίσουν. Στην πολυκατοικία μου διαθέτω ένα ακόμα γραφείο και αρνήθηκα να βγάλω τον άνθρωπο που το νοικιάζει για να το δώσω. Υπάρχει κι άλλος ένας ιδιοκτήτης που δεν τα έδωσε, ένας υφασματέμπορος. 

Δεν είναι ακριβώς ρομαντικοί οι λόγοι για τους οποίους εναντιώνομαι, αλλά κάποιοι πρέπει να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους, δεν μπορεί να γίνουν όλα ξενοδοχεία. Δεν είναι ότι δεν αποδέχομαι αυτή την εξέλιξη, αλλά δεν δέχομαι ότι, επειδή έχουν πέραση τα airbnb, πρέπει να τα κάνουμε όλα aibnb. Όπως όταν είχαν γίνει μόδα τα frozen yogurts και όλοι άνοιξαν από ένα και μετά έκλεισαν. Κι αυτό είναι λίγο φούσκα, αλλά στο κέντρο της Αθήνας, ακόμα κι αν περάσει η μόδα αυτή, αν ξαφνικά σταματήσει το ρεύμα αυτό των τουριστών, καθώς είναι στο κέντρο θα μπορούν να τα νοικιάσουν ως διαμερίσματα, δεν θα "μπουν μέσα" οι άνθρωποι που έχουν επενδύσει. Αν και υπάρχουν σοβαρά προβλήματα με τις υποδομές των πολυκατοικιών, γιατί δεν κατασκευάστηκαν για διαμερίσματα αλλά για γραφεία. Το Νο 1 πρόβλημά τους αυτήν τη στιγμή είναι οι αποχετεύσεις. Βουλώνουν τα μπάνια στα διαμερίσματα και πλημμυρίζουν τα μαγαζιά του ισογείου. 

Για μένα ένα άλλο θέμα είναι ότι δεν το έχω με την ομοιομορφία, δεν θέλω να γίνονται όλα το ίδιο πράγμα. Προτιμώ να είναι δέκα διαφορετικοί επαγγελματίες παρά όλο ένα ξενοδοχείο. Δεν μου αρέσει που φεύγουν οι επαγγελματίες από το κέντρο, όπου ζω. Αυτό δεν αποτελεί τη γοητεία μιας περιοχής; Το ενδιαφέρον που βρίσκει ο τουρίστας δεν είναι ότι περπατάει στα στενά και βλέπει τα μικρομάγαζα; Αν θέλει να μείνει στο κέντρο, είναι ακριβώς γιατί έχει μια «γραφικότητα», ένα δικό του στυλ, που δεν είναι ούτε ανατολίτικο παζάρι ούτε mall. Είναι κάτι ενδιάμεσο κι αυτό χάνεται σιγά σιγά. Το εμπορικό και ιστορικό κέντρο έτσι το θυμάμαι από παιδί, αυτή ήταν πάντα η γοητεία του. Ε, δεν θα συνεχίσει να την έχει, αν κάθε πόρτα γίνει το καφέ του ξενοδοχείου από πάνω».

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Sopranos: Ο εθισμός του Τζέιμς Γκαντολφίνι στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά και το χάος στα γυρίσματα της κορυφαίας σειράς

Οθόνες / The Sopranos: Ο εθισμός του Τζέιμς Γκαντολφίνι στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά και το χάος στα γυρίσματα της κορυφαίας σειράς

Σ’ ένα νέο βιβλίο αποκαλύπτεται το μέγεθος των προβλημάτων που συχνά προκαλούσε η κατάσταση που βρισκόταν ο πρωταγωνιστής της εμβληματικής σειράς του HBO
THE LIFO TEAM
Μίσα Ντεφονσέκα: Η αληθινή ιστορία της γυναίκας που «έζησε με τους λύκους» και εξαπάτησε τους πάντες

Οθόνες / Μίσα Ντεφονσέκα: Η αληθινή ιστορία της γυναίκας που «έζησε με τους λύκους» και εξαπάτησε τους πάντες

Η ιστορία της τα είχε όλα. Ήταν δραματική, συγκινητική, μια ιστορία επιβίωσης ενός παιδιού, είχε αθωότητα, πίστη και το πιο δραματικό φόντο της πιο σκοτεινής περιόδου της ευρωπαϊκής ιστορίας, τις διώξεις και την εξόντωση των Εβραίων και το Ολοκαύτωμα. H απίστευτη αυτή ιστορία είναι τώρα ένα ντοκιμαντέρ που προβάλλεται στο Netflix.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
10 γυναικείες οσκαρικές πρωτιές

Οθόνες / Δέκα γυναικείες οσκαρικές πρωτιές που έγραψαν ιστορία

Η πρώτη μαύρη ηθοποιός, η πρώτη αυτόχθονας Αμερικανίδα, η πρώτη ΛΟΑΤΚΙ+ γυναίκα, η πρώτη που πήρε βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας ανταγωνιζόμενη τον πρώην σύζυγό της, η πρώτη zoomer και ως τώρα η μοναδική γεννηθείσα τον 21ο αιώνα με Όσκαρ.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αν μια ταινία δεν είναι στη συλλογή της Criterion, δεν μετράει, όσα βραβεία κι αν έχει πάρει

Οθόνες / Αν μια ταινία δεν είναι στη συλλογή της Criterion, δεν μετράει, όσα βραβεία κι αν έχει πάρει

Έχει διαμορφώσει γενιές κινηματογραφιστών που μεγάλωσαν υπό την επιρροή της, για την πλειονότητα των κινηματογραφόφιλων είναι κάτι σαν το Λούβρο, αλλά «με μια χιπ αύρα». Για πολλούς, η γνώμη της εταιρείας που επιλέγει 50 με 60 νέες ταινίες κάθε χρόνο μετράει περισσότερο από οποιαδήποτε τελετή απονομής βραβείων.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάτια Ερμητικά Κλειστά»: Η επιτάφια ονειροφαντασία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ

Οθόνες / «Μάτια Ερμητικά Κλειστά»: Η επιτάφια ονειροφαντασία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ

25 χρόνια συμπληρώνονται από τον θάνατο του σπουδαίου σκηνοθέτη, λίγους μήνες πριν από την πρεμιέρα του αριστουργηματικού, πολυδαίδαλου επιλόγου της ασυναγώνιστης φιλμογραφίας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ