ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σιγα μην πλεκουν κιολας. Ερωτας και ηρεμια είναι δύο δρόμοι που δεν συναντιουνται ποτέ. Οι ερωτευμένοι το ένα λεπτό μπορεί να βρίζονται και το επόμενο να κυλιουνται στο πάτωμα. Αυτό που παρουσιάζεις εσύ είναι το επόμενο στάδιο.

Αν ο έρωτας προσομοίαζε με τον ύπνο τότε δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως λόγος για όλο αυτό το κυνήγι της κατάκτησης , ούτε ανταγωνισμός θα υπήρχε ούτε θα χρειαζόταν να παρουσιάζουμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας στον άλλο ούτε θα τον εξυμνούσε -ή θα τον ''καταριόταν''- κάθε είδους τέχνη ούτε τίποτα.
Θα ήταν απλώς μια παγιωμένη κατάσταση, μια συνήθεια , κάτι που θα μας άφηνε στην ουσία ανεπηρέαστους.
Το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι τον αντιμετωπίζουν σαν μια συνήθεια επειδή έχει ''τσιμεντώσει'' και η καρδιά τους και το συναίσθημά τους και το σώμα τους ή επειδή έχουν βολευτεί σε μια κατάσταση ύπνωσης και ζουν με έναν/μία σύντροφο επί χρόνια εντελώς συμβατικά ενώ ο έρωτας μεταξύ τους είναι νεκρός αλλά εξακολουθούν να μένουν μαζί σε μια κατάσταση αποχαυνωτικής ηρεμίας για συμφεροντολογικούς ή άλλους λόγους δε σημαίνει πως αυτό είναι το σωστό.
Γιατί πολύ απλά στον έρωτα δεν υπάρχει σωστό και λάθος, υπάρχει η εξουσία της καρδιάς και του συναισθήματος και η απόλυτη παράδοση σε αυτή.
Αν πας να εκλογικεύσεις τον έρωτα, να τον βάλεις σε κουτάκια, να πεις ότι θες να ζήσεις μια ήρεμη κατάσταση, να τον μετρήσεις υπολογιστικά και βάσει σχεδίου και να δεις τι σου βγαίνει και τι όχι σαν να πρόκειται για κάποιο επαγγελματικό σχέδιο ή αν τον προτιμάς μόνο για χαλάρωση σαν να πρόκειται για μασαζάκι μυοχαλαρωτικό μετά από μια κουραστική μέρα δουλειάς τότε δεν είναι έρωτας.
Ο έρωτας είναι αναταραχή, διασάλευση της τάξης και ανατροπή των δεδομένων κι έτσι οφείλουμε να τον βιώνουμε.
Είναι ακριβώς αυτή η υπερένταση που εσύ αναφέρεις ως αρνητικό στοιχείο στην εξομολόγησή σου.
Δεν μιλώ φυσικά για ακραίες καταστάσεις έντασης αλλά ο έρωτας εμπεριέχει από τη φύση του την ένταση, τη σύγκρουση, την αντιπαράθεση και τον ασίγαστο πόθο.
Αν είναι αληθινός και δεν είναι συμβιβασμός που βαφτίστηκε έρωτας.
Κι όπως λένε και οι στίχοι ενός σύγχρονου σουξέ που τραγουδάει μια γυναίκα: ''πιο καλά παράτολμα παρά αγάπες μέτριες''.

Τα πρώτα μισά που περιγράφεις στην εξομολόγηση είναι σημάδια έρωτα. Ως προς τα δεύτερα μισά, από τη στιγμή που μιλάμε για ένα πρόσωπο που έχουμε κοντά μας από επιλογή, υπονοούμε υπολογισμό, επομένως δεν είναι έρωτας.
Νιώθουμε ήρεμοι και ξεκάθαροι εγώ και ο σκύλος μου που τον επέλεξα και με επέλεξε, είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον, αλλά δεν είμαι ερωτευμένος μαζί του. Τρυφερότητα, αγάπη, ναι. Έρωτας όχι.
Όσο για τον έρωτα, δε χρειάζεται κανένα μυστήριο προκειμένου να προκληθεί, υπολογίζει όμως στην παρουσία του για να παραμείνει και επηρεάζεται από την απουσία του ώστε να αποχωρήσει.
Ξεκάθαρα πράγματα.