Αν ο έρωτας προσομοίαζε με τον ύπνο τότε δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως λόγος για όλο αυτό το κυνήγι της κατάκτησης , ούτε ανταγωνισμός θα υπήρχε ούτε θα χρειαζόταν να παρουσιάζουμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας στον άλλο ούτε θα τον εξυμνούσε -ή θα τον ''καταριόταν''- κάθε είδους τέχνη ούτε τίποτα.
Θα ήταν απλώς μια παγιωμένη κατάσταση, μια συνήθεια , κάτι που θα μας άφηνε στην ουσία ανεπηρέαστους.
Το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι τον αντιμετωπίζουν σαν μια συνήθεια επειδή έχει ''τσιμεντώσει'' και η καρδιά τους και το συναίσθημά τους και το σώμα τους ή επειδή έχουν βολευτεί σε μια κατάσταση ύπνωσης και ζουν με έναν/μία σύντροφο επί χρόνια εντελώς συμβατικά ενώ ο έρωτας μεταξύ τους είναι νεκρός αλλά εξακολουθούν να μένουν μαζί σε μια κατάσταση αποχαυνωτικής ηρεμίας για συμφεροντολογικούς ή άλλους λόγους δε σημαίνει πως αυτό είναι το σωστό.
Γιατί πολύ απλά στον έρωτα δεν υπάρχει σωστό και λάθος, υπάρχει η εξουσία της καρδιάς και του συναισθήματος και η απόλυτη παράδοση σε αυτή.
Αν πας να εκλογικεύσεις τον έρωτα, να τον βάλεις σε κουτάκια, να πεις ότι θες να ζήσεις μια ήρεμη κατάσταση, να τον μετρήσεις υπολογιστικά και βάσει σχεδίου και να δεις τι σου βγαίνει και τι όχι σαν να πρόκειται για κάποιο επαγγελματικό σχέδιο ή αν τον προτιμάς μόνο για χαλάρωση σαν να πρόκειται για μασαζάκι μυοχαλαρωτικό μετά από μια κουραστική μέρα δουλειάς τότε δεν είναι έρωτας.
Ο έρωτας είναι αναταραχή, διασάλευση της τάξης και ανατροπή των δεδομένων κι έτσι οφείλουμε να τον βιώνουμε.
Είναι ακριβώς αυτή η υπερένταση που εσύ αναφέρεις ως αρνητικό στοιχείο στην εξομολόγησή σου.
Δεν μιλώ φυσικά για ακραίες καταστάσεις έντασης αλλά ο έρωτας εμπεριέχει από τη φύση του την ένταση, τη σύγκρουση, την αντιπαράθεση και τον ασίγαστο πόθο.
Αν είναι αληθινός και δεν είναι συμβιβασμός που βαφτίστηκε έρωτας.
Κι όπως λένε και οι στίχοι ενός σύγχρονου σουξέ που τραγουδάει μια γυναίκα: ''πιο καλά παράτολμα παρά αγάπες μέτριες''.