Σταματήστε τον ιό... της μιζέριας

Σταματήστε τον ιό... της μιζέριας Facebook Twitter
9

Από τη Μαρία Παπαπαναγιώτου

Ξυπνήστε μια μέρα με καθαρό μυαλό. Ξεχάστε όποιον κι αν βρίσκεται κοντά σας για λίγα δευτερόλεπτα. Αγνοήστε ότι ίσως δεν έχετε και πάλι λεφτά, και σβήστε απ το μυαλό σας τα μπιλιέτα –βαμπίρ λογαριασμών, οφειλών και εφορίας. Κοιτάξτε τον ήλιο, τον καθαρό ουρανό, το δεντράκι που άνθισε, και δείτε μόνον ό,τι σας δίνει ελάχιστη, έστω, χαρά.

Αναπνεύστε. Και επιμείνετε να κρατήσετε την αισιοδοξία σας όσο γίνεται μέσα στην μέρα πιο πολύ.

Σύντομα θα συναντήσετε το πρώτο άτομο, -οικείο, φίλο, συνάδελφο, σύζυγο ή συγγενή- που τα βλέπει όλα μαύρα απ το πρωί. (Διόλου δύσκολο άλλωστε). Καταβάλετε κάθε προσπάθεια εσείς να μείνετε βράχος Αυτό είναι το δύσκολο.

Από εκείνη την στιγμή και έπειτα θα αρχίστε όλο και πιο συχνά να παρατηρείτε. Πόσο σας επηρεάζουν οι γύρω και η γκρίνια τους, πόσο σας μεταδίδουν την δική τους απελπισία, πόσο η κατάθλιψη των άλλων ευθέως σας απειλεί.

Στους καιρούς που κοινωνίες ολόκληρες βυθίζονται σε μαζική απόγνωση ή κατάθλιψη, -με πρώτο «πιλότο» εδώ και τρία χρόνια την ελληνική κοινωνία- η έρευνα της μαζικής ψυχολογίας επιχείρησε … να σπάσει τους κώδικες, και κυρίως την αλληλουχία των αντιδράσεων που μετατρέπουν αρνητικά ή και θετικά συναισθήματα του ενός σε ασθένεια των πολλών. Το βέβαιο είναι ότι η μιζέρια είναι viral, και συγκεκριμένα οι καταθλιπτικές σκέψεις είναι αυτές που χαρακτηρίζονται άκρως μεταδοτικές.

Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την κατάθλιψη ως μια χημική ανισορροπία του εγκεφάλου, οι επιστήμονες πλέον διαλαλούν ότι ο κοινωνικός περίγυρος του κάθε ατόμου και ο τρόπος που βλέπει κανείς τον εαυτό του και τον κόσμο, είναι προδιαθεσιακοί παράγοντες ικανοί να προκαλέσουν και να διατηρήσουν την ασθένεια στη ζωή ενηλίκων και νεαρών.

«Ο τρόπος σκέψης είναι από τους κυριότερους παράγοντες κινδύνου για την κατάθλιψη», λέει ο Gerald Haeffel, αναπληρωτής καθηγητής κλινικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Notre Dame, που μόλις δημοσίευσε τα αποκαλυπτικά αποτελέσματα της έρευνάς του.

«Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς το γενικότερο άγχος της ζωής, όπως και τα negative moods, - οι αρνητικές διαθέσεις με συχνότητα και σταθερή παρουσία στην ημερήσια διάθεση-, είναι αντιπροσωπευτικοί δείκτες επιστημονικά για την πρόβλεψη της εμφάνισης της κατάθλιψης στο μέλλον της ζωής ενός ατόμου

Ο Haeffel και η ομάδα του εξέτασαν δύο είδη σκέψης που έχουν συνδεθεί στο παρελθόν ερευνητικά με την κατάθλιψη. Τις εμμονές και την απελπισία.

Η εμμονή για τους ψυχιάτρους είναι το διαρκές αναμάσημα. Το άτομο που αναμασά τα άγχη του εστιάζει αναπόφευκτα στην αρνητική διάθεση, διευρύνει και μεγιστοποιεί τις ανησυχίες στο πώς το γιατί, αναλογίζεται τις επιπτώσεις, και πάλι από την αρχή. Αντίθετα κάποιος που δεν πάσχει από εμμονές, όσο ανήσυχος ή στενοχωρημένος κι αν είναι, μπορεί να αποσυνδεθεί ευκολότερα από το στρες και τα προβλήματα κάνοντας και έναν περίπατο, πχ, έστω και για λίγα λεπτά προσωρινά.

Η απελπισία κατά τον Haeffel συνδέει τα επίπεδα της αυτοεκτίμησης με τις επιπτώσεις και τις συνέπειες ενός γεγονότος. Για παράδειγμα, ένα άτομο που αισθάνεται απελπισία, όταν απολυθεί θα το δει ως προσωπική αποτυχία και ως «σημάδι» ότι δεν θα ξαναβρεί δουλειά ποτέ.

Αντίθετα ο πιο αισιόδοξος, θα το αποδώσει στην γενικότερη κατάσταση της οικονομίας και ίσως,ως μια ευκαιρία να βρεί άλλη, διαφορετική και ίσως καλύτερη δουλειά που εν τέλει θα τον ευχαριστεί.Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η απελπισία δεν είναι μεταδοτική. Είναι όμως, αντίθετα, το «αναμάσημα» και οι εμμονές

Η εγκατάσταση της απελπισίας σχετίζεται με βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις της κάθε προσωπικότητας ξεχωριστά και διεισδύει δυσκολότερα στον τρόπο σκέψης των άλλων.

Η εμμονή από την άλλη πλευρά, είναι πιο εύκολο να αντικατοπτρισθεί, αλλά και να εγκατασταθεί μεταδίδοντας την έμφαση στις αρνητικές σκέψεις, το focus στην θλίψη και την συνεχή συζήτηση για τις πλέον σκοτεινές προοπτικές.

Τα συμπτώματα της κατάθλιψης επίσης δεν είναι μεταδοτικά. Η συγκατοίκηση με καταθλιπτικό άτομο, πχ, δεν αυξάνει τον κίνδυνο για την ανάπτυξη της ψυχικής ασθένειας.

Είναι χαρακτηριστικό όμως ότι φοιτητές που συγκατοικούσαν με άτομα με εμμονές είχαν διπλασιάσει μέσα σε τρεις μήνες την εμφάνιση των καταθλιπτικών συμπτωμάτων σε σχέση με εκείνους που δεν έτυχε να συγκατοικήσουν με τέτοια άτομα, ή, ενσυνείδητα μετά από τρεις μήνες εξέφραζαν την αντίθεση τους με εμμονικές των άλλων πρακτικές.

Ο κίνδυνος να «κολλήσει» κατάθλιψη κανείς, μεγιστοποιείται όσο αυξάνονται στη ζωή του τα προβλήματα και τα επίπεδα του στρες.

9

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η γενιά του άγχους: Πώς τα smartphones δηλητηρίασαν τα παιδιά μας και πώς να το αντιμετωπίσουμε

Υγεία & Σώμα / Η γενιά του άγχους: Πώς τα smartphones δηλητηρίασαν τα παιδιά και πώς να το αντιμετωπίσουμε

Το πιεστικό ερώτημα, ωστόσο, είναι: τι μπορούμε να κάνουμε; Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι πλήρως κορεσμένος από τα smartphones: είναι σχεδόν αδύνατο, πλέον, να διεκπεραιώσουμε την καθημερινή μας ζωή χωρίς αυτά, ούτε φυσικά μπορούμε να κρατάμε τα παιδιά μας μακριά τους για πάντα.
THE LIFO TEAM
«Πάρε τον καρκίνο μακριά και πες του να μην ξανάρθει»

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας / «Πάρε τον καρκίνο μακριά και πες του να μην ξανάρθει»

Η Τζούλη Αγοράκη συναντά τη Φιορίτα Πουλακάκη, διευθύντρια της Κλινικής Μαστού του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών, διακεκριμένη μαστολόγο, η οποία χειρούργησε και την ίδια όταν περνούσε τη δική της περιπέτεια με τον καρκίνο.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
H λειτουργία των αναμνήσεων: Πώς το άγχος και ο ύπνος επηρεάζουν τη μνήμη μας

Υγεία & Σώμα / H λειτουργία των αναμνήσεων: Πώς το άγχος και ο ύπνος επηρεάζουν τη μνήμη μας

Ο νευροεπιστήμονας Charan Ranganath εξηγεί πως όταν συναντά κάποιον για πρώτη φορά, συχνά τον ρωτούν «Γιατί δεν έχω καλή μνήμη και ξεχνάω εύκολα;». Όμως, η απάντηση που εκείνος δίνει είναι πως τον ενδιαφέρει περισσότερο τι θυμόμαστε, παρά τι ξεχνάμε.
ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΖΙΝΙΩΛΗ
Οι ογκολογικοί ασθενείς χρειάζονται ολιστική στήριξη, μαζί με τη θεραπεία τους

Υγεία & Σώμα / Οι ογκολογικοί ασθενείς χρειάζονται ολιστική στήριξη, μαζί με τη θεραπεία τους

Με το πρόγραμμα «Φώφη Γεννηματά» περισσότερες από 15.000 γυναίκες που πιθανόν να ανακάλυπταν πολύ αργότερα ότι η υγεία τους κινδυνεύει διαγνώστηκαν με ευρήματα και έλαβαν θεραπεία έγκαιρα.
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ
Η αξία του προσυμπτωματικού ελέγχου σε συχνές μορφές καρκίνου

Υγεία & Σώμα / Η αξία του προσυμπτωματικού ελέγχου σε συχνές μορφές καρκίνου

Η Ελλάδα, σύμφωνα με την Κορίνα Πατέλη - Bell, μπορεί να πάρει τα δεδομένα των πιλοτικών προγραμμάτων που εφαρμόστηκαν σε 42 περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου και οδήγησαν στη μετατόπιση των ασθενών σε πρωιμότερα στάδια διάγνωσης
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ

σχόλια

6 σχόλια
γιατι πατε στα ακρα βρε παιδια; ή καταθλιψη ή ροζ συννεφακι;η συζητηση των προβληματων ειναι απαραιτητη αν εχεις συνομιλητες που μπορουν να σε καταλαβουν και να σε βοηθησουν να ξεμπερδεψεις τις σκεψεις σου, με την προυποθεση πως κι εσυ προσπαθεις να βρεις λυσεις και οχι απλως να γκρινιαζεις και να κλαιγεσαι. Προβληματα παντα παρουσιαζονται...ομως καθε προβλημα εχει Παντα τη λυση του!
Δεν έχει κάθε πρόβλημα, ακριβώς, την λύση του. Μερικά προβλήματα μετά απο κάποιο σημείο παύουν να έχουν λύσεις.Μία ρήση λέει: «Αν δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα που σε βασανίζει, τότε άλλαξε το με ένα πρόβλημα που έχει λύσεις...».Είναι αυτό που λένε: «Αν δεν μπορείς να λύσεις τον κόμπο, τότε κόψε τον... (Γόρδιος δεσμός)».
Όταν τα πάντα γύρω μας είναι μίζερα και καταθλιπτικά δεν μπορούμε να προσποιούμαστε ότι είμαστε εμείς καλά. Εκείνοι βέβαια που θέλουν ή έχουν ακόμα τη δυνατότητα να ζουν στο ροζ συννεφάκι τους με γειά του και χαρά τους αλλά να κοιτούν που και που τριγύρω τους μην τυχό νακι βρεθούν στο κενό...
Συγνώμη, αλλά από πότε το άγχος για την επιβίωση ονομάζεται κατάθλιψη; Θα μας τρελάνετε πάλι με τα άρθρα σας; Ναι μωρε αν κοιτάξω τον ήλιο και το δεντράκι που άνθισε θα μου βρει δουλειά για να φάω. Δηλαδή να μη συζητάμε με τους φίλους μας για τις δυσκολίες της ζωής μας. Μόνο για τους γκόμενους και τι ψωνίσαμε, που θα πάμε το βραδυ για να μας δούνε, τα μαλλιά σου είναι τέλεια και τα νύχια σου φανταστικά!!! Όταν μας ρωτάει ο άλλος τι κάνουμε, να του λέμε μόνο ευχάριστα πράγματα γιατί θα μας χαρακτηρίσει μίζερους. Να μη σας βγάζουμε δηλαδή από το ροζ συννεφάκι που κατοικείτε; Που έχετε τη δουλίτσα σας εως σήμερα (αύριο δεν ξέρετε τι σας ξημερώνει), που σπαταλάτε άσκοπα όλα σας τα χρήματα για να μαζέψετε ήλιο και χαμόγελα (ο ήλιος λεμονάτος ειναι πολύ χορταστικός!!), που δεν θέλετε να αντιμετωπίσετε ότι και το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Μη σας βγάζουμε από τον φανταστικό κόσμο σας. Μη σας χαλάμε την ψυχική σας ηρεμία. Αν θέλετε να γίνεται αυτό να μη μας ρωτάτε τι κάνετε πως τα περνάτε, να μην είστε φίλοι μας, να κάνετε παρέα με ομοίους σας, γιατί εμείς δεν σας απαντάμε μίζερα, αλλά αληθινά χωρίς σάλτσες για το πως περνάμε, πως είναι η ζωή μας. Εδώ φαίνονται οι φίλοι. Μίζεροι είναι αυτοί που με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένοι. Όχι όσοι δεν έχουν να πληρώσουν ή είναι άποροι. Για τη δική σου ανασφάλεια ειναι καλυτερα να μιλήσεις και να μη συγχέεις την κατάθλιψη με τη μιζέρια και την κρίση έται αόριστα χωρίς να είσαι ειδικός! Γίνατε όλοι δημοσιογράφοι και ξερόλες για τα 3 λεπτά δημοσιότητας!! Μπουχτίσαμε από τέτοιους!!
Καλά τα λες... αλλά για πες μου κ ενα ακόμη..Με το να γκρινιάξεις πως θα φας? Μήπως η γκρίνια λεμονάτη είναι πιο νόστιμη?(Μιλάω για γκρίνια και μιζέρια.. οχι να κάτσεις να συζητήσεις με ενα φίλο σου κάτι που σε/τον απασχολεί.. αλλά για καθημερινή μίζερη γκρίνια για το καθε τι..)
Με όλο το θάρρος αλλά η κατάθλιψη δεν κολλάει είναι η μόνη ένσταση για το άρθρο και βρίσκεται στην τελετταία παράγραφο. Έχει γίνει αγώνας για να μπορέσει ο καταθλιπτικός να αποδεχθεί το πρόβλημα του και να μην κρύβεται στιγματισμένος και κυνηγημένος.
Γενικά όλοι την έχουμε περάσει αυτή τη φάση. Δυστυχώς τελευταία το θέμα έχει ξεφύγει. Καλό είναι να απομακρύνουμε ότι μας ρίχνει και κυρίως να σκεφτόμαστε θετικά (πιο κλισέ πεθαίνεις αλλά είναι η αλήθεια) ακόμα και αν ζούμε σε ένα χάος το οποίο ούτε δημιουργήσαμε ούτε επιλέξαμε. Ωστόσο, μην ξεχνάτε ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι από τη μιζέρια. Απλά απολαμβάνουν να κάθονται σε μια καφετέρια και όλη η συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από αυτούς και γύρω από το "τι κακό με βρήκε πάλι". Ακόμα και αν τους προτείνεις λύση την επόμενη φορά το τροπάριο θα είναι πάλι το ίδιο γιατί δεν τους νοιάζει τόσο η λύση όσο το θέατρο του παραλόγου που εξελίσσεται ενδιάμεσα καθώς και η προσοχή που εισπράττουν. Βέβαια, οι χειρότεροι είναι αυτοί που εκτός από μίζεροι είναι και κακιασμένοι και ξενερώνουν όταν βλέπουν τους άλλους να περνάνε καλά... κάτι σαν τις εξομολογήσεις της lifo ένα πράγμα...