Η καλύτερη πρωτοχρονιά μου ever

Η καλύτερη πρωτοχρονιά μου ever Facebook Twitter
Τον είδα με την άκρη του ματιού μου και με τη μία τον απέφυγα. Αυτό που στρουθοκαμηλίζεις και νομίζεις ότι θα φύγει ο άλλος... Eικονογράφηση: Dreyk the Pirate/ LIFO
8

Πρέπει να 'χαμε δραχμές. Πάνε 20 χρόνια και βάλε. Τη θυμάμαι όμως σαν να 'ναι χθες. Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς. Λίγο πριν από την αλλαγή του χρόνου. Ντυμένος στην πένα, κατέβαινα βιαστικά τη Βάρης-Κορωπίου, ανυπόμονος για το ρεβεγιόν, αλλά κι αγχωμένος. Από τις μέρες που το ρολόι τρέχει πιο γρήγορα απ' το κανονικό.

Πλησίαζα στη συμβολή με την παραλιακή. Ο δρόμος άδειος. Ο κόσμος είχε κατασταλάξει, όπως θα έλεγε κι η θεία μου, αν ήταν εδώ. Τον είδα με την άκρη του ματιού μου και με τη μία τον απέφυγα. Αυτό που στρουθοκαμηλίζεις και νομίζεις ότι θα φύγει ο άλλος. Ευχόμουν το φανάρι να ανάψει γρήγορα πράσινο. Ο τύπος ήταν στο πεζοδρόμιο και ζητούσε υπομονετικά βοήθεια. Ήρεμα και καρτερικά. Καθώς πρέπει, ευγενικός, η επιτομή της αξιοπρέπειας. Με το που άναψε το φανάρι την έκανα βιαστικά για να τον αποφύγω. Χαρούμενος που δεν πρόλαβαν να ανταμώσουν οι ματιές μας. Η όλη φάση μου ήταν πολύ άβολη.

Στο πρώτο φανάρι έκανα αναστροφή, κι ας απαγορευόταν. Ήμουν ήδη εκτός χρόνου, αλλά δεν μ' ένοιαζε πια. Το μόνο που μ' ένοιαζε ήταν να μην είχε φύγει από το πόστο του.

Απομακρύνθηκα βιαστικά. Πρέπει να είχα ξεμακρύνει κάνα δυο χιλιόμετρα και τότε κάτι άρχισε να αλλάζει μέσα μου. Όσο προχωρούσα, τόσο άλλαζε. Όσο προχωρούσα τόσο πιο πολύ το(ν) ένιωθα. Άρχισα να βλέπω τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, αυτήν τη φορά πιο ξεκάθαρα. Τον όμορφο χαρακτήρα του πιο έντονα. Μέχρι που δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο. Λες κι είχα φτάσει στην άκρη του σκοινιού κι αυτό είχε τεντώσει. Και δεν με άφηνε να πάω παραπέρα. Σαν να με τράβαγε πίσω.

Στο πρώτο φανάρι έκανα αναστροφή, κι ας απαγορευόταν. Ήμουν ήδη εκτός χρόνου, αλλά δεν μ' ένοιαζε πια. Το μόνο που μ' ένοιαζε ήταν να μην είχε φύγει από το πόστο του. Γκάζωνα ολοένα περισσότερο για να τον προλάβω. Ήμουν πια ένα φανάρι μακριά του. Με ανακούφιση άρχισα να ξαναδιακρίνω τη σιλουέτα του. Χαμογελαστός, ευγενικός, υπομονετικός. Στο ίδιο ακριβώς σημείο. Δεν είχε άλλα αμάξια, άρα κι ελπίδα για χαρτζιλίκι. Η ώρα πλησίαζε ακριβώς κι ο τύπος σίγουρα θα έκανε πρωτοχρονιά στον δρόμο.Πέρασα φουριόζος από δίπλα του, από την άλλη κατεύθυνση, αναζητώντας την πρώτη αναστροφή. Ίσως θα έκανα κι εγώ πρωτοχρονιά στον δρόμο. Δεν μ' ένοιαζε πια.

Φτάνω πλάι του. Με πλησιάζει αδιάφορα, πάντα ευγενικά, χωρίς ελπίδα, χωρίς καμία προσδοκία. Με αναγνωρίζει. Απορία το συναίσθημα. Γιατί πάλι εδώ; Αφού δεν (με) γουστάρεις. Του χαμογελάω. Όχι πολύ. Αν ήταν εξετάσεις, ίσα που θα περνούσα.

Βάζω το χέρι στην κωλότσεπη. Πιάνω το πρώτο χαρτονόμισμα. Πεντοχίλιαρο (δρχ) ήταν. Του το δίνω. Του χαμογελάω. Ξαφνιάζεται. Μια βλέπει εμένα, μια το κολλαριστό πεντοχίλιαρο. Το φανάρι ανάβει πράσινο. Μένουμε να κοιταζόμαστε για λίγο. Καπάκι δίνω μια δυνατή γκαζιά και φεύγω. Συνεχίζω να τον καρφώνω μέσα από το καθρεφτάκι. Το ίδιο κι αυτός.

Πετάω από χαρά. Το ίδιο και το αμάξι μου. Τελικά την πρόλαβα στο παραπέντε τη νέα χρονιά. Τα φιλαράκια αναρωτήθηκαν γιατί άργησα. Δεν τους την είπα ποτέ την ιστορία. Την κράτησα για μένα. Σαν κάτι θησαυρούς που φυλάγαμε όταν ήμασταν μικροί. Τους φυλάγαμε σαν τα μάτια μας σε ένα κουτάκι. Μυστικούς. Μόνο για μας.

Δεν νομίζω ότι τη μοιράστηκα ποτέ αυτή την ιστορία. Με κανέναν. Την κράτησα μόνο για μένα.

Ήταν η καλύτερη πρωτοχρονιά μου ever.

Στήλες
8

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
Θυμάμαι κι εγώ μία παραμονή πρωτοχρονιάς Κηφισίας-Παλαιολόγου να περιμένουμε το φανάρι να ανάψει. Και ήταν ένας κος εκ Ν.Ασίας να πουλά λουλούδια ή να πλένει τζάμια ή ήταν επαίτης σκέτο, δεν θυμάμαι. Και ανοίγει την πόρτα και βγαίνει πυρ και μανία ένας και πολύ βαρβάτος (χ)άνδρας έλλην, μεσαίας ηλικίας από προπορευόμενο αμάξι, ο οποίος τον έπιασε απ' το γιακά και λίγο έλλειψε να τον χτυπήσει τον άνθρωπο. Φαίνεται πως ξεκίνησε για το ρεβεγιόν του με νευράκια, ιδίως αν είχε μέσα καμιά "γλωσσοκοπάνα" να τον εκνευρίζει (sarcasm) ... Πού το πάτε αυτό;
Παραμονή Χριστουγέννων πριν από 5-6 χρόνια. 8:15 το πρωί. Η κρίση στα ντουζένια της και στον δρόμο ελάχιστα αυτοκινητα. Από Αλεξάνδρας φλας αριστερό για να στρίψω στη Σπ. Τρικούπη.Στο φανάρι Πακιστανός έπλενε τζάμια. Πλησιάζει το προπορευομενο όχημα. Daewoo Matiz πράσινο. Ο οδηγός του πετάγεται έξω με πτυσσόμενο γκλοπ. Τον κυνηγάει μέχρι που ανάβει πράσινο και ξαναμπαίνει στο αυτοκίνητο.Μας πιάνει πάλι φανάρι στην πλατεία. Τώρα βγαίνω εγώ. Πιάνω το matiz και το κουνάω ολόκληρο. Η κυρία του κυρίου σταματάει να λιμαρει τα νύχια της απορημένη. Τα γαλλικά μου είναι σε αντίθεση με το πνεύμα της ημέρας.Άναψε πράσινο το φανάρι. Έφυγε.Του έμεινε η γνώση ότι η μαλακία δεν είναι υποχρεωτικό να μένει αναπάντητη.
Το 99% αυτών που καταστρέφουν την κοινωνική συνοχή και την Αθήνα είναι θρασύδειλα τσόλια που κατά μόνας δεν βγάζουν άχνα.Έχω αντιδράσει με αντίστοιχο τρόπο σε πορεία με τα παλικαράκια που σπάνε (αν και αυτοί είναι πραγματικοί επαγγελματιες και είναι από τις φορές που πραγματικά φοβήθηκα καθώς είχαν υποστήριξη από εκεί που δεν το περίμενα), με μηχανακηδες που οδηγούν σε πεζοδρόμια, με κυρίες που πετάνε κάτω σκουπίδια ή με γέρους που κατουρανε εν μέση οδώ.Έχω αναλάβει το κόστος της γραφικότητας (έχω αυτογνωσία) σε μια πόλη που ο καθείς θεωρεί δικαίωμά του να κάνει ό,τι του καπνίσει. Πολύ πριν τους εθνικούς μύθους πρέπει να διαλύσουμε τα προσωπικά μας παραμύθια. Αυτα που εξωραΐζουν το εγώ μας και μας κάνουν να λέμε ασταμάτητα ψέματα στον εαυτό μας. Δικαιολογώντας μας τα πάντα.
(Kαι πάλι λέω τυχερός είσαι που δεν έχεις φάει ξύλο).Kι εγώ πάλι έχω αναλάβει το κόστος της κατά τόπου "πυρόσβεσης" πνευμάτων ή προστασίας ατόμων. Χωρίς σημαντικό λόγο δεν θα διακινδυνεύσω, πλέον, ούτε σωματική ακεραιότητα, ούτε να μου έρθει εγκεφαλικό από τον εκνευρισμό και τις φωνές (όπως παλαιότερα) δεν χρωστάω σε κανέναν. (Σίγουρα δεν θα συγκρίνω κάποιον που πέταξε ένα σκουπίδι κάτω ή έναν ηλικιωμένο που του έχει ψιλοσαλέψει με ένα γομάρι που έχει πτυσσόμενα γκλομπς και κυνήγα ανθρώπους).Τα προσωπικά τους παραμύθια να τα διαλύσουν αυτοί που ζουν στο παραμύθι και δημιουργούν πρόβλημα σε άλλους.
Προφανώς και υπάρχουν διαβαθμίσεις.Απλά έτσι για να γνωριζομαστε έστω και ανωνύμως.Στο δημοτικό κάποιες μέρες μας κλειδώναν μέσα γιατί στην περιοχή κάναν ντου ΧΑίτες. Αναφέρομαι σε μέσα με τέλη 80s. Στο λύκειο είχα συμμαθητές νυν φυλακισμένους ιδρυτές ακροαριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης.Αγαπημένο παράδειγμα όπου σήκωσα τα χέρια ψηλά. Φίλος, πρώην κνίτης μετέπειτα πασοκος (σύμβουλος δε σε υπουργείο), έπαιρνε ταξί από τα πολύ βόρεια προάστια για να έρθει στην πορεία για τον Γρηγορόπουλο. Όταν ξεκίνησαν "τα παιδιά" να σπάνε μάρμαρα από τα Προπύλαια και εγώ τους έκανα παρατήρηση με διέκοψε χαχανίζοντας "άσε τα παιδιά να έχουν υλικό για τα μπαχαλα". Επί λέξη.Αν αυτός ο φίλος συλλαμβάνετο να είσαι σίγουρος ότι θα γινόταν ντόρος γιατί είναι γόνος γνωστής οικογένειας. Έκτοτε είτε κόψαμε είτε απομακρύνθηκαμε συνειδητά. Εγώ αυτούς τους βρίσκω χειρότερους και απο τους ΧΑίτες. Γιατί είναι η βία τους είναι καρακαταδήθεν. Οι περισσότεροι ΧΑίτες είναι λούμπεν στοιχεία.Το βασικό πρόβλημα είναι ότι ο καθένας για τον εαυτό πλαθει έναν μύθο γιατί δικαιούται να εξαιρεθεί από τους κώδικες συνύπαρξης που λέμε "νομους". Γιατί οι νόμοι δεν είναι τίποτα άλλο από κώδικες, κοινά συναποφασισμένοι, προκειμένου να συνυπάρχουμε. Αυτούς τους μύθους πρέπει να καταργήσουμε πρώτους από όλους. Τους μύθους που επιφυλάσσουν ειδική μεταχείριση για τον κάθε ένα από εμάς.
Αν και δεν αντιλαμβάνομαι, ακριβώς, τον σκοπό όλου αυτού του κειμένου σε σχέση με τα αρχικά (υποψιάζομαι, βέβαια) να αναφέρω ότι δεν είναι, απαραίτητα, περισσότερο νομιμοφρονες αυτοί που δηλώνουν απόλυτη υποταγή στον Νόμο, έναντι αυτών που δεν προβαίνουν, συνεχώς, σε τέτοιες δηλώσεις, αλλά και μερικά facts: το δικό μου περιβάλλον ήταν πολλαπλών προσλαμβανουσών και αφηγήσεων, ενδεικτικά ...από ένστολους, π.χ. έναν προερχόμενο απ' την πρώτη ιδρυθείσα αστυνομία πόλεων εν Ελλάδι (δεκαετία '20 Κέρκυρα) μέχρι αδίκως κατηγορούμενο άτομο (σε επεισόδια στα 90s) και τρεξίματα νομικής φύσεως, όπου κατέπεσαν οι γελοίες κατηγορίες μεν, αλλά είχαν ψυχοσωματική επιρροή στο άτομο, δε. (...Δεν βαριέσαι εμείς τραβούμε τα ζόρια, αυτοί τα τραβούν;). Δεδομένων των προσλαμβανουσών η δική μου θεώρησις, generally speaking, αδυνατεί να είναι "μονοκόμματη". Βασικό πρόβλημα είναι, επίσης, η μεροληπτική δικαιοσύνη και η εκτέλεσή της από ανθρώπους ατελείς, σε κάθε επίπεδο (όπως όλοι οι άνθρωποι, άλλωστε). Και όταν ένα ανθρωπάκι, στο δικό του σπιτάκι π.χ. ανακυκλώνει με OCD μανία μέχρι κ το τελευταίο χαρτάκι τσίκλας, θεμιτό και αναγκαίο είναι να ανακυκλώνει και η ταβέρνα με τα x200 άτομα ημερισίως ή ακόμη περισσότερο η φάμπρικα. ...Έτσι και με τους Νόμους, αλλιώς καταπίνομε την γκαμήλα και διυλίζομε τον κώνωπα.Αυτά από εμένα, καλή συνέχεια.
Συμφωνώντας απόλυτα στο παράδειγμα της ταβέρνας να σε ενημερώσω, για την προκατειλημμένη δικαιοσύνη, ότι αυτή τη στιγμή οι δικαστές εκπροσωπούνται από τους αφούς Σεβαστιδη οι οποίοι πρόσκειντο στο ΚΚΕ και μετά στον ΣΥΡΙΖΑ.