Της Αγίας Αικατερίνης. Toυ Στέφανου Ξενάκη

Της Αγίας Αικατερίνης. Toυ Στέφανου Ξενάκη Facebook Twitter
Κράτησε δεν κράτησε πέντε λεπτά το τηλέφωνο. Είχε όμως ουσία, ήταν μεστό. Το χαρήκαμε και οι δύο. Νιώσαμε. Αγαπήσαμε. Αισθανθήκαμε.
0

Φίλη από τα παλιά. Όχι κολλητή. Φίλη όμως. Φίλος είναι κάτι ιερό. Φίλος είναι αυτός που τον νιώθεις φίλο. Που τον νιώθεις κοντά. Κι ας είναι μακριά. Ιερό και το κοντά. Τέτοιος άνθρωπος είναι η Κατερίνα. Στην προηγούμενη δουλειά μου ήταν υπεύθυνη για τον τομέα της. Και άξια.

Γιόρταζε, λοιπόν, προχθές. Κι εδώ έχεις επιλογές. Ή να ποστάρεις, ή να στείλεις μήνυμα, ή να πάρεις τηλέφωνο. Κάτι σαν ιεραρχία. Από το μικρότερο στο μεγαλύτερο. Όταν έχεις επιλογή, πάντα να πηγαίνεις για το μεγαλύτερο. Αυτό που σε ενώνει περισσότερο. Αυτό που σε συνδέει περισσότερο. Αυτό που σε κάνει να αγαπήσεις περισσότερο. Δεν θα το μετανιώσεις.

Όταν είσαι ανάμεσα στο να πεις το καλό ή να μην το πεις, πάντα να το λες. Δεν θα το μετανιώσεις. Για την ακρίβεια, όταν είσαι ανάμεσα στο να κάνεις κάτι ή να μην το κάνεις, πάντα να το κάνεις.

Χτυπάει το τηλέφωνο.


«Παρακαλώ;»


«Χρόνια πολλά, Κατερινάκι!»


«Ποιος είναι;» (έχει χάσει τα contacts)


«Ο Στέφανος. Το αφεντικό, ρε!»


«Στεφανάκο μου! Τι κάνεις;» (ενθουσιασμός)


«Όλα καλά»... κ.λπ.


Χαίρομαι που την ακούω. Η Κατερίνα είναι ο ορισμός της αξιοσύνης. Παλιά, καμιά φορά, μετά από συναντήσεις στις οποίες με εντυπωσίαζε, της έλεγα πόσο καλή ήταν. Άλλο κι αυτό. Όταν είσαι ανάμεσα στο να πεις το καλό ή να μην το πεις, πάντα να το λες. Δεν θα το μετανιώσεις. Για την ακρίβεια, όταν είσαι ανάμεσα στο να κάνεις κάτι ή να μην το κάνεις, πάντα να το κάνεις. Δεν θα μετανιώσεις γι' αυτό που έκανες. Θα μετανιώσεις γι' αυτό που κώλωσες να κάνεις.

Μιλήσαμε για τον Τόλη. Τον υπεραγαπάει. Κι αυτός το ίδιο. Κάποιες σχέσεις μετράνε είκοσι και τριάντα χρόνια. Είναι μοντέλο για όλους μας. Τέτοια σχέση είναι η σχέση της με τον Τόλη. Μιλήσαμε και για την Ελένη, την κούκλα της. Μιλήσαμε και για τις δικές μου. Για τη δουλειά της. Για τα γραψίματά μου και τα άλλα που κάνω.

Γέλαγε και την ένιωθα δίπλα μου. Το ίδιο κι εκείνη. Ήμασταν πολύ κοντά. Άλλη ομορφιά κι αυτή. Να νιώθεις, να ακουμπάς τον άλλο κι ας είναι στην άλλη άκρη της γραμμής, κι ας είναι στην άλλη άκρη του κόσμου. Αυτό το άγγιγμα είναι αυτό που σε κάνει άνθρωπο. Όχι ρομποτάκι. Από αυτά που συχνά είναι στην άλλη άκρη της γραμμής ή του υπολογιστή. Αυτά που σε βάζουν να κάνεις τεστ για ν' αποδείξεις ότι δεν είσαι. Η αγάπη είναι το καλύτερο τεστ. Τα ρομποτάκια δεν νιώθουν. Και δεν αγαπάνε. Οι πολλοί έχουν γίνει ρομποτάκια. Χωρίς να το καταλάβουν. Αυτό με το βάτραχο και το ζουμί. Που σε έβαλαν στο μπρίκι με το νερό. Που στην αρχή σού αύξησαν τη θερμοκρασία κι άρχισες να χουχουλιάζεις και μετά να ζεσταίνεσαι και σιγά-σιγά σιγοβράζεις. Χωρίς να το καταλαβαίνεις. Και μετά γίνεσαι ρομποτάκι. Και δεν μπορείς να το καταλάβεις, γιατί έπαψες να αισθάνεσαι. Και μόνο όταν σ' το λένε μπορείς να το ακούσεις. Αλλά πάλι δεν το ακούς. Τα ρομποτάκια, βλέπεις, δεν ακούν.

Κράτησε δεν κράτησε πέντε λεπτά το τηλέφωνο. Είχε όμως ουσία, ήταν μεστό. Αυτό που λέμε executive summary. Τα 'χε όλα.
Το χαρήκαμε και οι δύο. Νιώσαμε. Αγαπήσαμε. Αισθανθήκαμε.

Στην προηγούμενη δουλειά μου είχα κάνει λάθη. Ήταν διαφημιστική και έζησε 18 χρόνια. Δεκαοκτώ γεμάτα χρόνια. Την έκλεισα το '15. Για ένα, όμως, δεν θα μετανιώσω ποτέ. Που τα αγάπησα τα παιδιά. Που τα τίμησα. Που τους το έλεγα. Που τα εμπιστεύτηκα. Και τους το έδειχνα. Που ήμασταν φιλαράκια. Που έρχονταν στη δουλειά και ήταν σαν να πηγαίνουν σπίτι τους. Σε κάποιο δικό τους μέρος. Εκεί όπου νιώθεις καλά. Που γουστάρεις. Που γουστάρεις να γουστάρεις.

Με τα πολλά, το τηλεφώνημα έφτασε στο τέλος.


Όταν το νιώθεις, να το λες. Μην το φοβάσαι.


«Κατερινάκι, θα είστε για πάντα η οικογένειά μου. Έχουμε περάσει τόσα μαζί. Σας νιώθω σαν παιδιά μου. Και πάντα θα σας νιώθω. Χαίρομαι με τη χαρά σας. Μου λείπετε. Κι εσείς και τα παιδάκια σας».


«Σας αγαπάω, Κατερινάκι».

«Κι εμείς, Στεφανάκο μου».

 

Στήλες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ