Θέλει θάρρος να μένεις στην Ελλάδα…

Θέλει θάρρος να μένεις στην Ελλάδα… Facebook Twitter
25

«Σε αυτή τη χώρα δε μπορεί να ζήσει κανένας πια!»

Πόσες φορές ακούσαμε αυτή τη φράση και μάλιστα συνοδευόμενη από μια άλλη, «το μόνο που μένει στους νέους που μπορούν ακόμα είναι να σηκωθούν να φύγουν, για οπουδήποτε εκτός από δω». Η πολιτική σκηνή είναι ανεπαρκής, κανείς δεν κάνει τίποτα σοβαρό για να αλλάξει τα πράγματα και όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Έτσι μόνη λύση μένει η αυτοεξορία. Προς άγνωστη κατεύθυνση αρκεί να μας εξασφαλιστούν τα απαραίτητα ή τουλάχιστον αυτά που ο καθένας θεωρεί απαραίτητα, όλα αόριστα αλλά ακόμα πιο αόριστος ο ρόλος του καθένα σ'αυτό το παιχνίδι. Αν οι μισοί από όσους το λένε το έκαναν κιόλας, ο πληθυσμός της Ελλάδας θα είχε μειωθεί στο μισό τουλάχιστον.

Κάποτε ένας καθηγητής στο πανεπιστήμιο μου είπε: «Θες να κάνεις καριέρα; Έχεις όνειρα, έχεις φιλοδοξίες; Τότε φύγε από 'δω όσο πιο γρήγορα μπορείς. Εδώ δεν έχει απομείνει τίποτα πια». Και ρώτησα: «Αν είναι έτσι εσείς γιατί δε φεύγετε;» και μου απάντησε: «Γιατί εγώ κορίτσι μου είμαι ένας από τους πυλώνες που στηρίζουν αυτό το τίποτα, ένας από τους δεινόσαυρους που εσύ θα έχεις να αντιμετωπίσεις αν μείνεις εδώ, δεν έχει νόημα να πάω πουθενά». Τότε δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε, αλλά άρχισα να το νιώθω όσο περνούσαν τα χρόνια.

Όπως πολλοί, έτσι κι εγώ δελεάστηκα πολλές φορές από τη φυγή, να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου μήπως και καταφέρω να ξανακερδίσω τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά μου, αλλά αυτό θα σήμαινε ότι ζω χωρίς να κάνω τίποτα για να αλλάξω την κατάσταση των πραγμάτων. Ναι σε αυτή τη χώρα δεν έχουν απομείνει πια πολλά, οι πηγές λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα και ο κόσμος πληρώνει το υψηλότατο τίμημα της κακής διαχείρισης, των λαθών. Η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό μου είναι ότι είμαστε ολομόναχοι! Μόνοι μέσα σε ένα κόσμο που καταρρέει όσο περνάει ο χρόνος, μόνο που εμείς θα πέσουμε πρώτοι. Μία χώρα στην οποία δεν υπάρχει καμία ευκαιρία, που κανείς δε μπορεί να εξελιχτεί, που δεν υπάρχει παιδεία, που οι πιο απλές ανθρώπινες αξίες έχουν βιώσει την πλήρη αποσύνθεση και που για να βρεις δικαιοσύνη, αν τη βρεις, θα πρέπει να περιμένεις χρόνια, με ανεπαρκείς πηγές, με ανεπαρκείς νόμους, με ανεπαρκείς κυβερνήσεις και χωρίς καθόλου ιδέες.

Κι έτσι ξαναπερνάει από το μυαλό μου η αυτοεξορία. Ωστόσο, κάθε φορά που δοκίμασα να την κάνω πράξη, και δε μιλάω ρομαντικά αυτή τη στιγμή, ένιωσα ένα συναίσθημα προσωπικής ανεπάρκειας, κάτι έλειπε πάντα και κάτι με ενοχλούσε πολύ! Γιατί τελικά τι έκανα; Απλά το έσκαγα, και αυτός δεν ήταν, ούτε θα είναι ποτέ ο τρόπος να αντιμετωπίζεις μία κατάσταση. Έτσι προτίμησα να κάνω ακριβώς το αντίθετο. Να πιστέψω στον εαυτό μου και ζώντας στο μικρόκοσμό μου να παλεύω για να αλλάξω όσα πάνε λάθος. Κι όσοι έχουν μείνει τελικά αυτό προσπαθούν και πρέπει να κάνουν. Ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητες και τις κλίσεις του.

Και τελικά μένω εδώ, όχι γιατί θέλω να κάνω την ηρωίδα και μετά από χρόνια να διηγούμαι στα παιδιά μου το πόσο δύσκολα πέρασα και τους αγώνες που έδωσα τότε, στην κατοχή του 2013, αλλά γιατί πραγματικά πιστεύω ότι μπορώ να αλλάξω τις συνθήκες της ζωή μου. Γιατί δεν είναι δυνατόν μία Ελλάδα που θέλει να λέγεται δημοκρατική, που εφεύρε τη δημοκρατία να συνεχίσει να παρακμάζει έτσι. Και γιατί αν φύγω θα έχω χάσει για πάντα να κάνω κάτι, κι αυτό ίσως να μη μπορέσω να μου το συγχωρέσω ποτέ. Γιατί δε δέχομαι να χάσω και την τελευταία ελευθερία που μου έχει απομείνει. Αυτή του να διαλέγω που θα είναι το σπίτι μου. Μένω γιατί εδώ είναι το σπίτι μου και τ' αγαπάω. Και ταξιδεύω συχνά, πάντα όμως πια με εισιτήριο με επιστροφή, γιατί όπου κι αν πάω κουβαλάω μαζί μου και αφήνω σε κάθε τόπο ένα κομμάτι αυτής της αντιδημοκρατικής πια χώρας που όλοι μαζί πρέπει να ξανακάνουμε υγιή και ηλιόλουστη.

25

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

19 σχόλια
Σε ποιο ακριβώς σημείο διαβάσατε να κρίνω αυτόν που φεύγει; Που ακριβώς γράφω αυτοί που μένουν είναι ήρωες ενώ όσοι φεύγουν λιποτάκτες; Επίσης, σε ποιο σημείο διαβάσατε για τα "πατριωτικά" μου αισθήματα; Το μόνο που έκανα ήταν, έχοντας ζήσει 12 χρόνια στο εξωτερικό, να γράψω την προσωπική μου άποψη για το πως έχω επιλέξει εγώ να πορευτώ στη ζωή μου. Θα μπορούσα σε άλλο άρθρο έχοντας περάσει και από το στάδιο της μετανάστευσης να γράψω και για το θάρρος που θέλει για να φύγεις. Μιλάω για μία πολύ συγκεκριμένη επιλογή εσείς πως ακριβώς καταλήγετε στο συμπέρασμα τι πιστεύω για την αντίθετη?Ευχαριστώ
Ελπιζω το αρθρο να ειναι χιουμοριστικο αλλιως εχουμε μεγαλο προβλημα. Η περιφημη "αλλαγη νοοτροπιας" θα μας παρει πολλα ακομα χρονια και ισως τελικα να επιβαλλεται και να μην ειναι εκκουσια.Μην θυσιαζετε αλλο τη ζωη σας για το καλο της πατριδας πατριωτες μπουχτησαμε να μετραμε τεμπελ.. εε αγωνιστες.ΥΓ Καποιος μου ειπε οτι η μεταναστευση δεν ειναι ταξιδι αναψυχης και διαρκει παραπανω απο μια βδομαδα. Κανει κρυο λεει..
Νεοαφιχθείς σε πόλη της Δ.Ευρώπης..Τα πράγματα είναι απλά: δεδομένων των υποκειμενικών συνθηκών του καθενός & των δικών του ονείρων/προτεραιοτήτων κάνει κάποιος τις επιλογές του.Στον πλανήτη κατοικούμε 7 δις άνθρωποι και πάντα θα προσπαθούμε για το καλύτερο.Οι άνθρωποι πάντοτε ταξίδευαν/εξελίσσονταν/άλλαζαν για να βρουν αυτά που θέλουν!Ο καθένας έχει δικαίωμα να επιλέξει (όσο μπορεί) σε ποιο περιβάλλον θέλει να ζήσει και για ποιους λόγους :)
και γενικώς λίγο κουλό αυτό το μέσα-έξω. Μια χαρά μπορείς να βοηθάς και να αλλάξεις την κατάσταση στην Ελλάδα κι από έξω, ίσως και πιο αποτελεσματικά κι από όταν είσαι μέσα. Μια χαρά μπορείς να μείνεις στην Αθήνα και να έχεις επαγγελματικά πάρε-δώσε με όλη την υφήλιο. Δηλαδή 2013 έχουμε καλέ. Τα κόμπλεξ, οι αδυναμίες και οι φόβοι του καθενός πακεταρισμένα σε αναλύσεις περί ελευθερίας και υπεύθυνης επιλογής, ε πώς να το κάνουμε, είναι παρωχημένα. Το δε τελευταίο περί 'αντιδημοκρατικής χώρας', πράισλες.
Συμφωνώ κυρίως με το "δε δέχομαι να χάσω και την τελευταία ελευθερία που μου έχει απομείνει. Αυτή του να διαλέγω που θα είναι το σπίτι μου". Αλλά ίσως δεν καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι απλά λέγοντάς του. Ζώντας ήδη στο εξωτερικό, βλέπω ανθρώπους-έλληνες- εδώ που πράγματι στερήθηκαν αυτήν την ελευθερία γιατί δεν μπορούσαν καν να συντηρήσουν την οικογένειά τους πλέον στην Ελλάδα. Έμειναν άνεργοι στα 35-40 με παιδιά, αδυνατώντας να αγοράσουν μέχρι και τα στοιχειώδη από το σούπερ μάρκετ. Όταν έχεις τόσο σοβαρό βιοποριστικό θέμα, δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη παρά να φύγεις για όπου πραγματικά. Δεν υπάρχει πολυτέλεια επιλογής. Και, δυστυχώς, δεν υπάρχει και η ελευθερία για την οποία μιλάς. Οι υπόλοιποι όμως που την παλεύουμε οικονομικά στην Ελλάδα, έχουμε πάντα δυνατότητα επιλογής. Και για μένα τουλάχιστον η επιλογή δεν είναι θέμα πατριωτισμού, παρότι πράγματι καθένας μας μπορεί μένοντας να συμβάλει σε μια κάποια βελτίωση. Το να μείνεις ή να φύγεις είναι θέμα τι αντέχεις πιο πολύ. Προσωπικά, ζώντας εκτός Ελλάδας τώρα, μετανιώνω που έφυγα. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, ισχύει όμως ότι "πάντα κάτι λείπει". Και δεν πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει σε όλους όσους φεύγουν από τις πατρίδες τους απαραίτητα. Αλλά σίγουρα συμβαίνει σε πολλούς Έλληνες που φεύγουν. Αυτό το απροσδιόριστο κάτι που το εκτιμάς πιο πολύ όταν φύγεις. Σίγουρα, όμως, υπάρχει και αυτή η κατηγορία Ελλήνων που είναι πολύ πιο ικανοποιημένοι στο εξωτερικό με τη ζωή τους. Bottom line, είναι υποκειμενικό το θέμα. Προσωπικά νομίζω σύντομα θα αφήσω την καλή δουλίτσα μου εδώ και θα γυρίσω Ελλάδα, γιατί συνειδητοποίησα πως τελικά η ζοφερή κατάσταση εκεί δεν είναι για μένα αρκετή ώστε να φύγω. Ζυγίζεις τα πράγματα και διαλέγεις. Κι αν έχεις την ελευθερία επιλογής είσαι τυχερός. Δυστυχώς πολλοί δεν την έχουν.
Καλα ρε παιδια μην τα παραλεμε ωραια ειναι και στο εξωτερικο ειναι θεμα πως βλεπει καποιος πραγματα. Σε πολλα επιπεδα πιστευω οτι στο εξωτερικο ζεις σε πιο ηπιους ρυθμους ζωης και καλυτερο εργασιακο περιβαλλον.Δεν επελεξα να ζω και να εργαζομαι στο εξωτερικο λογω κρισης αλλα γιατι εψαχνα αυτα τα δυο στοιχεια που για εμενα ειναι πολυ σημαντικα.Μου λειπουν βεβαια η οικογενεια μου και οι φιλοι μου αλλα δεν μου λειπουν καθολου τα νευρα και η εθνικη υστερια.
και εγώ πάρα πολύ θα ήθελα να έχω μείνει στην όμορφη πατρίδα μας, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα με τη σύνταξη της μάνας μου, δηλαδή η μάνα μου δεν ήξερα τι θα έκανε...Οπότε το έσκασα ναι, αλλά δε δέχομαι πως ήταν δειλία ή εγκατάλειψη, όταν τίθεται θέμα πια καθημερινής επιβιώσης και κατάθλιψης. Και στη τελική, οι σπουδές μας ήταν μια επένδυση στο μέλλον μας, και το μέλλον στη ελλάδα μπορεί να είναι ηλιολούστο αλλά εγώ σε αυτόν τον ήλιο δεν είχα μοίρα. Οπότε ναι, εισητήρια και δίψα για να έρθω εστώ και για 4 μέρες να πάρω από την ενέργεια της και να γυρίσω στο γκρίζο για να παλέψω για μια αξιοπρεπή διαβίωση και καθημερινότητα.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Γερμανία, έδωσα πανελλαδικές με τους Έλληνες του εξωτερικού και πέρασα σε σχολή του Α.Π.Θ. Για μένα ήταν πάντοτε δεδομένο πως θα φύγω στην Ελλάδα, όσο και να προσπαθούσαν να μου αλλάξουν την γνώμη. Μου λέγαν πως βλέπω την Ελλάδα με άλλο μάτι, πιο ρομαντικά, πιο αθώα, πιο...καλοκαίρι! Εν μέρη ναι...έχουν δίκιο αλλά γιατί να μην βλέπω έτσι την Ελλάδα; Αρκετά με την απαισιοδοξία! Εγώ θέλω να είμαι αισιόδοξος και χαίρομαι για τις σπουδές μου. Θέλω να προσπαθήσω να ζήσω τα όνειρα μου στην Ελλάδα. Και εν τέλει αν δεν καταφέρω να κάνω κάτι, καλά να πάθω!
Αγαπητη Λινα, Κατ'αρχην αυτο που μου αρεσε στο κειμενο σου, ειναι η αισιοδοξια σου και η δυναμη να παλεψεις κοντρα στις καταστασεις. Κατα την γνωμη μου οσοι εχουν μεινει στην Ελλαδα θα επρεπε να προσπαθουν να κανουν το ιδιο αντι να γκρινιαζουν και να σιχτιριζουν ολημερις. Τα πραγματα θα ηταν καλυτερα. Εγω αποφασισα να φυγω οταν συνειδητοποιησα οτι σιγα αλλα σταθερα κατευθυνομουν προς την δευτερη κατηγορια (αυτη των μιζερων). Παραυτα, εχω να πω οτι προκειμενου να κρινει/ ζυγισει κανεις 2 καταστασεις, η λογικη λεει οτι θα πρεπει να εχει βιωσει και τις 2 πρωτα. Προσωπικα, ως κατοικος εξωτερικου πια, θεωρω οτι και το να ζεις στην Ελλαδα και το να ζεις στο εξωτερικο θελει θαρρος. Και τα 2 εχουν μειονεκτηματα και πλεονεκτηματα. Κατι χανεις κατι κερδιζεις και στις 2 περιπτωσεις. Μετα ειναι θεμα χαρακτηρα και συνθηκων φυσικα. Αλλα αυτα τα εχουν ηδη πει αλλοι πριν απο εμενα. Αυτο που ηθελα να σημειωσω εγω ειναι πως το οτι φευγεις δεν σημαινει οτι παραιτεισαι, οτι δεν πονας με τα χαλια της χωρας σου η οτι δεν παλευεις με τον δικο σου τροπο. Γιατι αυτοι που μενουν στην Ελλαδα, συχνα εχουν την εικονα οτι αυτοι που εφυγαν-ξεφυγαν και ζουνε την μεγαλη ζωη εκει εξω, οτι εχουν γραψει την χωρα στα παλια τους τα παπουτσια και τρωνε μυδια κατω απο τον πυργο του Αιφελ και fish&Chips με θεα το Big Ben. Αμ δε!Η πραγματοκοτητα ειναι πολυ διαφορετικη και αν δεν την εχεις βιωσει δεν την καταλαβαινεις. Ξερεις πως ειναι να σου πετανε ρατσιστικα-προσβλητικα σχολια στην μουρη για την Ελλαδα και για σενα προσωπικα και να μην λες κουβεντα για να μην χασεις την δουλεια σου? Να ζεις με το 1/3 των χρηματων που ζουσες στην Ελλαδα σε μια χωρα που θελει τουλαχιστον 2 φορες τον μισθο της ελλαδας για μια αξιοπρεπη ζωη? Το οτι αυτοι που φευγουν κοιτουν το προσωπικο συμφερον ειναι γενικολογια κατα την γνωμη μου. Ισως αυτοι που φευγουν να εχουν περισσοτερες πιθανοτητες και ορεξη να βοηθησουν την χωρα μακροπροθεσμα. Ισως αυτοι που φευγουν να ειναι αυτοι που πονουν την χωρα πιο πολυ.
Το άρθρο είναι ευθύβολο, έχει το θάρρος της γνώμης του και καλά κάνει. Με ενέπνευσε να γράψω τη δική μου απάντηση-καθρέπτη εδώ:http://tinyurl.com/bqp37lz (no offence ελπίζω για την επανάληψη του μοτίβου και την παραλλαγή της συγγραφέως). :)
Μπουρδολογίες του κ***υ.Άσε την Ελλάδα που εφήυρε τη Δημοκρατία (για μερικούς αλλά όχι για τις γυναίκες, όχι για τους δούλους) στη θέση της (δηλαδή πριν 2500 χρόνια) και δες την Ελλάδα όπου κανείς δεν θέλει να λειτουργήσει τίποτα, όλοι γκρινιάζουν για τους άλλους (αυτοί ποτέ).Ο κόσμος δεν πληρώνει το υψηλότατο τίμημα της κακής διαχείρισης, πληρώνει την αλλαζονεία του και την στενομυαλιά του.
θέλει θάρρος να μείνεις, θέλει θάρρος και να φύγεις. κι όποιος δεν έχει βρει το θάρρος να φύγει, καλό είναι να μην κρίνει εκείνους που πήραν το ρίσκο και πλήρωσαν το τίμημα. γιατί τίμημα πληρώνει αυτός που μένει, αλλά κι αυτός που φεύγει. εσύ που θα μείνεις πιθανόν να θυσιάσεις τη δυνατότητα να κάνεις καριέρα: να βρεις μια καλή δουλειά και να ζεις με αξιοπρέπεια. αυτός που θα φύγει πιθανόν να θυσιάσει τις φιλίες του, τη σχέση του με την οικογένειά του. απ'τη μια μέρα στην άλλη μπορεί να χαθούν πρόσωπα αγαπημένα χωρίς να μπορέσει να τα αποχαιρετήσει. μην τα ισοπεδώνετε όλα. με την ίδια ευκολία μπορεί αυτός που θα μείνει πίσω να αδράξει την όποια ευκαιρία παρουσιάσει η κρίση και να ζήσει πολύ καλύτερα από αυτόν που θα φύγει. ή επίσης μπορεί αυτός που θα φύγει να βρει ένα καινούριο πραγματικό σπίτι, μια νέα οικογένεια, στα ξένα. δεν υπάρχει κανόνας, ούτε και χρυσή επιλογή. επιλέξατε να μείνετε: καλά κάνατε. μπορεί να ήταν μια θαρραλέα επιλογή, μπορεί να ήταν και απλή δειλία. εσείς το ξέρετε αυτό και δεν ενδιαφέρει παρά μόνο εσάς.
Δεν ξέρω αν θέλει θάρρος για να μείνεις αλλά χρειάζεται σίγουρα πολύ περισσότερο για να φύγεις. Δεν είναι κάτι εύκολο που αποφασίζεις από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν είναι εύκολο να αφήσεις πίσω τη ζωή που ξέρεις και να ξεκινήσεις μια καινούρια αλλού, από το μηδέν! Ωραίο και ρομαντικό το κομμάτι σας, αλλά έχω ήδη αποχαιρετήσει 3 φίλους για τους οποίους η ζωή είχε γίνει αφόρητη στην Ελλάδα και δεν τους θεωρώ δειλούς καθόλου. Είναι ντροπή, μεγάλη ντροπή να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τύψεις σ'αυτούς που κάνουν κάτι διαφορετικό από μας, βάζοντας μπροστά την εθνική υπερηφάνεια και την προσωπική μας άποψη για το πώς οφείλει ο καθένας να ζήσει τη ζωή του. Φτάνει πια. Για σας, το καλύτερο ήταν να μείνετε. Για κάποιους άλλους, το καλύτερο είναι να φύγουν. Είναι τόσο απλό. Το ότι έφυγαν δεν τους κάνει δειλούς. Κι αυτοί παλεύουν να αλλάξουν τις συνθήκες της ζωής τους απλά το κάνουν κάπου αλλού. Εφόσον επικαλείστε την ελευθερία του να διαλέγετε πού είναι το σπίτι σας, αφήστε και όλους τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Αν θέλουν το σπίτι τους να είναι στη Τζαμάικα ή στη Βουλγαρία ή στην Αγγλία, δικαίωμά τους. Αν θέλουν Λάρισα ή Κρήτη, επίσης.Πραγματικά, ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.
Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, τις οποίες καλείται να υποστηρίξει και τις συνέπειες η τα αποτελέσματα των οποίων οφείλει να υποστεί. Σε καμια περίπτωση δεν μπορώ να διανοηθω οτι άνθρωποι που μετανάστευσαν στη διάρκεια της κρίσης, η πριν 40 η 50 χρονια μπορούν να θεωρηθούν οτι επέλεξαν τον εύκολο δρόμο η οτι όφειλαν να παραμείνουν στην Ελλάδα.
Θέλει πολύ θάρρος να είσαι άνεργος και να μένεις με την μαμά σου στα 30 σου. Θέλει θάρρος η απραξία. Δειλός είναι όποιος φεύγει από την χώρα για να φτιάξει την ζωή του. Επίσης το άσπρο είναι μαύρο, το πάνω είναι κάτω και το μέσα είναι έξω.
Deilos autos pou pairnei mia apofash na diagrapsei thn zwh toukai na thn kanei gia mia ksenh xwra xwris ena filo tpt...mia aplh voh8eia otan xreiastei???Mallon einai deilos h' perissotero deilow autos pou menei me th sigouria ths mamas tou!!!Pragmatika se lypamai..Nomiza pws egw hmoun gia luphsh(eimai sto ekswteriko) pou den exw kanena na milhsw na pw mia kouventa na zhthsw voh8eia, kati..
Καταλαβαίνω απόλυτα πως νιώθει ως κάτοικος εξωτερικού πλέον εδώ κι έναν χρόνο.Προσωπικά βλέπω ένα μεγάλο ρίσκο όμως...καθώς περνώντας τα χρόνια - μένοντας άνεργη τουλάχιστον στο επάγγελμα που προφανώς σπούδαζε - υπάρχει κίνδυνο χωρίς προϋπηρεσία η λέξη "καριέρα" ή απλά "εργασία στον τομέα μου"...να γίνει άπιαστο όνειρο.Κι όλα αυτά γιατί? Βλέποντας νέους ανθρώπους ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΥΣ ακόμα και σήμερα να διορίζονται έστω και περιστασιακά σε φωτογραφικές θέσεις του δημοσίου. Για κάντε βόλτα σε καμια νομαρχία να δείτε "ανηψούλες" στοιβαγμένες στα γραφεία της τελευταίας σοβιετικής νοοτροπίας χώρας στην Ευρώπη.ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΙΠΟΛ? ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΑΠΛΑ ΠΛΕΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΡΙΒΕ....(με την ρευστότητα υπο-πολλαπλάσια απο τα 80's όμως) από εκολαπτόμενα δεινοσαυράκια.Cheers :-)
Δυστυχώς έχουμε φτάσει σε σημείο που ξυπνάμε το πρωί και αναρωτιόμαστε αν θα τα βγάλουμε πέρα και αν το τραπέζι μας το μεσημέρι θα έχει φαγητό! Είμαι 24 χρονών και όπως πολλά παιδιά στην ηλικία μου έχω ένα πτυχίο που απλά κοσμεί τον τοίχο μου και επειδή η ζωή μου τα έφερε έτσι ώστε να έχω ευθύνη να φροντίσω άτομα που ήταν δουλεία κάποιου άλλου είμαι αποφασισμένη να απαρνηθώ και του υπέροχο ήλιο της χώρας μου, και την θάλασσα, και την γλώσσα και τα πάντα προκειμένου να νιώθω ασφάλεια και να μπορώ να την προσφέρω και στους δικούς μου. Δεν θα κάτσω να αναλύσω το ποιος έφταιξε γιατί λίγο πολύ όλοι έχουμε βάλει το λιθαράκι μας για να φτάσουμε ως εδώ. Αυτό που ξέρω είναι πως η φύση του ανθρώπου είναι να είναι ευτυχισμένος, γαλήνιος και ελεύθερος και επειδή μια ζωή ζούμε και δυστυχώς περνάει αστρονομικά γρήγορα δεν είμαι διατεθειμένη να την χαρίσω σε καμία χώρα που θέλει να με φτάσει σε σημείο εξεφτελισμού και δυστυχίας.
τρωω τα σκατα στην μαπα γιατι αγαπαω την χωρα μου θελω να αλλαξουν τα πραγματα. καθομαι στον καναπε ακομα ειναι η αληθεια δεν αντιδραω. αλλα αν καποιοσ σηκωσει τα οπλα, γιατι μονο ετσι θα αλλαξει η κατασταση εδω θα τον ακολουθησω και αν ειναι καποιοσ που θελει απλα να παρει την εξουσια και να μας βαλει σε μια δευτερη εποχη τυρρανιας τοτε θα τον ρηξω
Πόσο δίκιο έχεις... Τα ίδια συναισθήματα και σκέψεις με κατακλύζουν όταν κοιτάω αγγελίες εργασίας στο εξωτερικό... Πως να απαρνηθείς όλα αυτά που απο μικρός τα έχεις δεδομένα; (Οικογένεια,φίλους,γειτονιά..θάλασσα). Σκέφτομαι όμως και κάτι άλλο, πως να αντέχεις να ζείς,πως να αντέχεις να σκέφτεσαι και να εκφράζεσαι σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου; Οσο καλά και να γνωρίζει κανείς μια ξένη γλώσσα, ποτε δεν θα γίνει η μητρική του. Ποτέ δεν θα μπορεί να περιγράψει το φάσμα των χρωμάτων και της ομορφιάς της θάλασσας, του ουρανού και της ζωής... Οπως λέει και ο Οδυσσέας Ελύτης στο Άξιον Εστί: "Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική".