MIA BOΛΤΑ ΣΤΗΝ γέφυρα του Brooklyn. Ορίζοντας από γυαλί, νερό που αντανακλά στο τζάμι, γκρι ανθρακί ανάμεικτο με σπασμένο μέταλλο και γραμμές από ήλιο και άσφαλτο αφημένες συμμετρικά πάνω στην κρεμαστή γέφυρα. Γραμμές που ακολουθείς από την αρχή μέχρι το τέλος σε μια διαδρομή που ξεκινά από την Wall Street με τελικό προορισμό το Brooklyn. Είχε πάντοτε μια αεροδυναμική αυτή η βόλτα, περιέστρεφε τους κόσμους σου. Μια βόλτα στην γέφυρα του Brooklyn θα σε έπαιρνε βιαστικά από το χέρι, θα σε στριφογύριζε με δύναμη ανάμεσα στο πλήθος, θα σου μάθαινε να θαυμάζεις αποχρώσεις και σχήματα ματιών που αγνοούσες, θα σε κερνούσε Jazzιές του Harlem από πλανόδιους μουσικούς και πορτρέτα σε καμβάδες από λάδι προσεκτικά εκτεθειμένους στις οριακές μεταλλικές δικλίδες της γέφυρας.
Και εκεί ανάμεσα στα αμέτρητα κλικ της φωτογραφικής σου για πρώτη φορά θα αναρωτιόσουν για όλο αυτό το ύψος που εκτείνεται ακριβώς κάτω από τα περπατήματά σου, την κίνηση που διαγράφουν χιλιάδες οδηγοί, τον ποταμό, τα χαλύβδινα σύρματα, την βιαστική αυτή αιωρούμενη καλωδιωτή τροχιά. Όμως το υπόστρωμα μιας γέφυρας, η ταχύτητα των αυτοκινήτων που σε προσπερνούν και η βουή του κόσμου θα κατάφερναν να αποσπάσουν την προσοχή σου για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Ακριβώς όσο χρειάζεται μέχρι να στραφεί η ματιά σου στο βάθος, ανάμεσα στις δύο στεριές με τις υψωμένες γυάλινες holographic επιφάνειες, τους ουρανοξύστες και τις αμέτρητες σειρές από φώτα. Και εκεί βουτηγμένη στα νερά, εκτεθειμένη στις καιρικές συνθήκες, με οξειδωμένο πια τον χαλκό της επιδερμίδας της επιμένει να σε καλωσορίζει με τη φωτιά αναμμένη, ψηλά στο αριστερό της χέρι. Και εσύ τώρα πια χαμογελάς κάτω από την μάσκα. Κλείνεις το μάτι σχεδόν συνωμοτικά. Έχει σίγουρα ξαναζήσει αντίστοιχες αγωνίες, τρομοκρατίες και αρρώστιες.
Το Άγαλμα της Ελευθερίας σου μοιάζει πάντοτε ψύχραιμο και οικείο, είναι μάλλον που το θυμάσαι σαν την πρώτη σου γνωριμία ανάμεσα στα φώτα αυτής την πόλης λίγο πριν προσγειωθείς στο Τζον Κένεντι. Τώρα, στην πιο ήσυχη εκδοχή αυτής της διαδρομής, με γάντια βινυλίου στα χέρια αλλά καθαρό ορίζοντα, με απόσταση ασφάλειας από την ανθρώπινη ύπαρξη αλλά με φορτίο συμπόνιας για αυτήν, κανείς δεν βιάζεται, κανείς δεν πλησιάζει, κανείς δεν θα σου ζητήσει να τον φωτογραφίσεις. Αυτή η μοναχική βόλτα έχει και πάλι μια αεροδυναμική. Σε παίρνει από το χέρι για να σου μάθει πως να δώσεις τις μάχες σου, συλλογικές και προσωπικές, ακόμη και αυτές που δεν ξέρεις ποιες ακριβώς είναι. Σε ξεκινάει από τα απολύτως βασικά, όσα ξέχασες στις χιλιάδες διαδρομές σου. Δες λοιπόν πως είναι να περιορίζεις τις βόλτες σου, πως είναι να ψάχνεις πτήσεις για να γυρίσεις στους δικούς σου, πως είναι να περιμένεις όσο χρειαστεί για να προσπεράσει με ασφάλεια αυτός που σε ακολουθεί διστακτικά, δες πως είναι να προστατεύεις, δες λοιπόν πως μοιάζει να προσπαθείς να επαναφέρεις τη ζωή σε όλα όσα φτιάχτηκαν για να τα ζήσεις με παρέα.
σχόλια