Από τα πράγματα που μου φτιάχνουν τη διάθεση είναι κάποιες μικρές στιγμές με ανθρώπους που γνωρίζω ελάχιστα ή καθόλου, στιγμές στις οποίες όμως εκδηλώνεται αυθόρμητα η καλοσύνη τους. Οι στιγμές αυτές μπορεί να είναι πραγματικά σύντομες και φαινομενικά ασήμαντες.
Σε μια συνδιαλλαγή με τον περιπτερά, η πολύ απλή κουβέντα όταν πληρώνεις και σου δίνει τα ρέστα, η οποία όμως μπορεί να ενέχει ένα πολύ γενναίο δείγμα της καλοσύνης αυτού του ανθρώπου. Μια παραχώρηση προτεραιότητας σε μια διασταύρωση, η οποία συνοδεύεται από ένα χαμόγελο και απαντάται με ένα νεύμα που σημαίνει «ευχαριστώ» (πόσο εκνευριστικό, από την άλλη, να παραχωρείς προτεραιότητα και να φεύγει ο άλλος κύριος, χωρίς να πει τίποτα...).
Τέτοιες μικρές στιγμές μπορούν να προκύψουν παντού. Στο ταμείο του σούπερ-μάρκετ, στην ταβέρνα, ακόμα και σε κάποια από τις δαιμονοποιημένες δημόσιες υπηρεσίες, στις οποίες, για να είμαστε δίκαιοι, όλοι μας, νομίζω, έχουμε εξυπηρετηθεί κάποιες φορές από ανθρώπους που σκίστηκαν για να διεκπεραιώσουν κάποιο αίτημά μας.
Μερικές φορές αρκεί κάποια τέτοια στιγμή για να φτιάξει το κέφι μας, για να πάει καλά η υπόλοιπη μέρα, καθώς, ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι ένα ζώο, το οποίο, αν του φερθείς καλά, φέρεται κι εκείνο καλά και όταν φέρεσαι καλά σου φέρονται μετά και οι υπόλοιποι καλά, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, μια μικρή πράξη καλοσύνης μπορεί να προκαλέσει ένα ντόμινο καλοσύνης, το οποίο στο τέλος μπορεί να είναι ευεργετικό για έναν σημαντικό αριθμό ανθρώπων.
Λένε πως η καλοσύνη είναι υποτιμημένη ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Δεν ξέρω αν μπορώ να συμφωνήσω με αυτό. Προσωπικά, τη θεωρώ πολύ σημαντικότερη από την ευφυΐα, προτιμώ τους πραγματικά καλούς ανθρώπους από τους πολύ έξυπνους, αν και, πολλές φορές, όταν αυτά τα δύο συνδυάζονται, το αποτέλεσμα είναι φανταστικό.
Από την άλλη, μια πράξη απρόσμενης κακίας μπορεί να μας χαλάσει την ημέρα και τα κέφια, όχι μόνο τα δικά μας αλλά και μερικών ανθρώπων που θα βρούμε στον δρόμο μας και θα τους μεταφέρουμε συνειδητά ή ασυνείδητα αυτό το αποκαρδιωτικό συναίσθημα που νιώσαμε όταν άναψε το πράσινο φανάρι και λόγω μιας καθυστέρησης περίπου 5 δευτερολέπτων να ξεκινήσουμε, ίσως επειδή δεν νιώσαμε πολύ «Σουμάχερ» στην εκκίνηση στην τοποθεσία «Σίλβερστοουν», ακούσαμε μια κραυγή από το ανοιχτό παράθυρο του ταξιτζή που βρισκόταν στο νούμερο δύο της εκκίνησης, απαρτιζόμενη από λόγια που δεν μπορώ να αναφέρω εδώ, γιατί πολλές φορές διαβάζουν τα άρθρα τα παιδιά μου και κάπου έχει παραγίνει το κακό με τις κακές λέξεις.
Μια που είπαμε για ταξί, να πω ότι είμαι ένας άνθρωπος που οδηγεί πολύ ακόμα και για αποστάσεις που περπατιούνται σχετικά εύκολα και ζητώ συγγνώμη γι' αυτό στις επερχόμενες γενιές, καθώς συμβάλλω με τον τρόπο μου στην καταστροφή του πλανήτη Γη – χίλια συγγνώμη, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος.
Οπότε, και για να μην ξεφύγω πάλι με την πολυλογία, παίρνω ταξί σπάνια. Αλλά, όποτε μπαίνω σε ταξί, πάντα προσπαθώ να είμαι κάπως συμπαθητικός, πάντα ρωτάω πώς πήγε μέχρι τώρα η βάρδια και 9 στις 10 φορές η κουβέντα γίνεται σε πολύ συμπαθητικό πλαίσιο. Πολλές φορές, το μόνο που χρειάζεται για να συμβεί αυτό είναι μια ευγενική πρώτη κουβέντα.
Κάπως έτσι, ένα βράδυ, καθώς γυρνούσαμε με έναν φίλο σπίτια μας με ταξί μετά από ποτά, καταλήξαμε να πίνουμε μερικά τελευταία παρέα με τον ταξιτζή που είχε μεγάλα ντέρτια γιατί είχε χωρίσει και ήθελε να μας πει τον πόνο του, πόνο που δεν προλαβαίναμε να αναλύσουμε όσο έπρεπε μέχρι να φτάσουμε σπίτια μας, οπότε κάναμε μια ενδιάμεση στάση σε μπαρ της γειτονιάς.
Στη ζωή αυτή δίνεις και παίρνεις. Πολλές από τις πολύ ωραίες στιγμές προέκυψαν λόγω μιας αυθόρμητης κουβέντας. Σε ένα ταξίδι στη Βαρκελώνη γνωρίσαμε δύο παιδιά τυχαία σ' ένα μπαρ. Μας άκουσαν που μιλούσαμε κάποια άλλη γλώσσα, μας ρωτήσαν τι και πώς, τους είπαμε, μας είπαν, και την άλλη μέρα πήγαμε όλοι παρέα να δούμε το Μπαρτσελόνα-Λεβερκούζεν για τους ομίλους του «Τσάμπιον λινκ», όπως το λένε μερικοί Έλληνες ποδοσφαιριστές, κάτι που συνέβη χάρη στην καλοσύνη των παιδιών αυτών που είχαμε γνωρίσει μόλις το προηγούμενο βράδυ.
Ίσως αυτό το άρθρο να μη λέει τίποτα, να είναι μια ασήμαντη αναφορά μιας λεπτομέρειας που μερικές φορές μπορεί να μας φτιάχνει το κέφι. Όμως τα περισσότερα πράγματα που ζούμε σε μια μέρα είναι ασήμαντα. Και πολλές φορές αυτά μας διαμορφώνουν τη διάθεση. Λένε πως η καλοσύνη είναι υποτιμημένη ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Δεν ξέρω αν μπορώ να συμφωνήσω με αυτό. Προσωπικά, τη θεωρώ πολύ σημαντικότερη από την ευφυΐα, προτιμώ τους πραγματικά καλούς ανθρώπους από τους πολύ έξυπνους, αν και, πολλές φορές, όταν αυτά τα δύο συνδυάζονται, το αποτέλεσμα είναι φανταστικό.
Είναι δεδομένο ότι η καθημερινότητα είναι δύσκολη και μερικές φορές χρειάζεται προσπάθεια για να γίνει λίγο ευκολότερη. Μπορεί κάποιες φορές, χωρίς να το καταλάβαμε, να φτιάξαμε εμείς την ημέρα κάποιου άγνωστου ανθρώπου με μια συγγνώμη, ένα ευχαριστώ ή μια ανθρώπινη κουβέντα μέσα σε ένα ταξί. Και μπορεί μετά αυτός ο άνθρωπος να μετέφερε αυτό που του δώσαμε σε άλλους ανθρώπους. Όσο δύσκολο κι αν είναι το να είναι κάποιος ήρωας την εποχή που ζούμε, μπορεί κάποιες, έστω λίγες, φορές να κάνει καλό σε έναν άνθρωπο που είχε ανάγκη από λίγη, ελάχιστη καλοσύνη. Η ζωή απαρτίζεται από πολλές, άπειρες μικρές στιγμές. Πόσο ωραίο θα ήταν κάποιες από αυτές να τις έχει ομορφύνει η καλοσύνη των ξένων;
σχόλια