Με αφορμή την ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου

Facebook Twitter
70

Από την Εφημερίδα ΕΠΟΧΗ:

Με αφορμή την ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου

Καταδικάζουμε την κακή ποίηση από όπου και αν προέρχεται

 

Του
Θωμά Τσαλαπάτη



 

-διαθήκη
Σιγανό της αγάπης μας γλύκισμα,
Τρυφερό ποιητών το απάνθισμα,
Μιας πατρίδας βελούδινης χώρα,
Των θεμάτων των λέξεων κύματα,
Ορεινές κορυφές νοήματος γράφουν
Νέο θάρρος στ' ωραίο κοσμοσύντριμμα,
Οιμωγές πιο σωστές κι από γέννα,
Πιο ορθές κι από δόξα - από πίστη
Στερεότεροι φθόγγοι, του τέλους
Στολισμοί ενός κόσμου απροσμάχητου
Το τραγούδι μιας πάταξης τύραννου
Πονηρού, νοσουργού κι αεικίνητου,
Λαβωμένου εξ αρχής φόβου φύλακα
Του αδύναμου φαύλου απεκρίζωμα
Ως υπόσχεση, όρκο θεάρεστο άδουν.
Κωνσταντίνος Μπογδάνος, από την ποιητική συλλογή ''ΟΝ'' εκδόσεις Γαβριηλίδης

''Ω μαιανδρωδικήγρυλλιστοσάλπιγγα, οι συχνουρίες σου είναι για μένα
σαν πλιατσικολογημένεςαμφικλινερυθροκυλίδες σ' αλλεργικά πετούμενα''

Ποίηση της εξωγήινης φυλής των Βόγκονς, τρίτη χειρότερη ποίηση στο σύμπαν σύμφωνα με το βιβλίο ''Γυρίστε τον γαλαξία με οτοστόπ''

''Ακόμα αναπνέει, καυτός συνεαυτός αργόμισθος,
Ξενοφερμένος ενδοβαλτός, ώσπου να σβήσει στο φλογώδες άηχο''
Κωνσταντίνος Μπογδάνος, ''Ξένο σώμα''

Δεν συνηθίζω να γράφω αρνητικές κριτικές, πόσο μάλλον για νέους δημιουργούς. Μπορώ να αντιληφθώ τον κριτικό ως κάποιον που μέσα στην υπερβολή της εκδοτικής δραστηριότητας επιλέγει και προτείνει το θετικό πρόσημο, προωθεί και παρουσιάζει αυτό που κρίνει πως έχει νόημα να μοιραστεί. Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι κάπως διαφορετική και αυτό γιατί ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος δεν είναι πρωτίστως ποιητής, δεν είναι πρωτίστως δημοσιογράφος. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι σημείο, πρόσωπο που συμπυκνώνει νοήματα, τάσεις και διαθέσεις πέρα από το προσωπικό, σε ένα ρευστό καιρό.


Στην εποχή της εικόνας, η αναγνωρισιμότητα μπορεί εύκολα να αντικαταστήσει την ταυτότητα. Τόσο συχνά σε δελτία και παράθυρα, είδαμε δημοσιογράφους να μιλούν ως σεισμολόγοι, ως εγκληματολόγοι, ως κοινωνιολόγοι. Ο τηλεοπτικός δημοσιογράφος μπορεί να αλλάζει προσωπεία με άνεση σε έναν κόσμο που δεν επικρατεί ο ειδικός, αλλά ο οικείος. Έτσι μπορεί να γίνει πολιτικός, ηθοποιός, συγγραφέας, ταχυδακτυλουργός κτλ. Μπορεί να συμβεί όμως κάτι τέτοιο με την ποίηση;

Τσιρότο χωρίς τραύμα

 

Διαβάζοντας κάποιος το «ΟΝ» του Κωνσταντίνου Μπογδάνου νοιώθει αμηχανία ήδη από τον τρόπο που έχει συνταχθεί το βιογραφικό στο αυτί του βιβλίου: «Τριτοδεσμίτης Σχολή Μωραΐτη, Επικοινωνία και ΜΜΕ Πάντειο, φιλοσοφία King's College London, επιμόρφωση μακροοικονομικά LBS. Έτη σε Διεθνές χρηματοπιστωτικό Ίδρυμα Λονδίνο, επιστροφή Ελλάδα, στράτευση, αποστράτευση, εργασία ως δημοσιογράφος».

Συνεχίζοντας το διάβασμα ο αναγνώστης θα συναντήσει ποιήματα με τίτλους όπως: «Όταν έκλασε ο Νερούντα» και «Χαρτοκοπτικίνκυ» και στίχους όπως: «Δεν είναι τίποτα η κληρονομιά. Γιο, τίποτα. Κόρες μόνες πολλές γκάνγκστα», «Δε με μέλει το e-mail σου bitch» και «Αισχύλος στο χείλος». Οι στίχοι «πατάω γκάζι κι ανεβάζω στροφές/σφυρίζω σαν εξάτμιση, αχα,/διαβάζω τις ταμπέλες μία-μία και αφομοιώνω» μας θύμισαν έντονα τραγούδι γνωστής τηλεταινίας των 80's με πρωταγωνιστή τον Σταμάτη Γαρδέλη (εγώ δεν θέλω μεροκάματο/ θέλω χιλιάρα μηχανή και θάνατο).

Το βιβλίο έρχεται να συνδυάσει την τηλεοπτική πόζα με την ψευδορομαντική ποιητικότητα. Ανάμεσα στο άγχος της πρωτοτυπίας και την επανάληψη της κοινοτοπίας, η συγκεκριμένη ποίηση συνδυάζει τα All Star με το κουστούμι, τη νεανικότητα με τον πιο ρυτιδιασμένο συντηρητισμό, το ξεχασμένο μέταλλο της ποίησης με τον πιο σκουριασμένο λόγο, σε μια συνισταμένη μη συμφιλιωμένων συνιστωσών.

Η συγκεκριμένη ποίηση, δεν είναι ούτε «δύσκολη ποίηση» όπως την χαρακτήρισε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στην παρουσίαση του βιβλίου στις εκδόσεις Γαβριηλίδη, ούτε «επιθετική ποίηση με τσογλανιά» όπως την χαρακτήρισε ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης στην ίδια παρουσίαση. Είναι μια ποίηση προσεχτικά αξύριστη, γυμνή από αγκάθια, συμπλήρωμα σε ένα δεδομένο τηλεοπτικό ίματζ, σε ένα προσεχτικά επιλεγμένο σνομπ ύφος. Δεν είμαι σίγουρος πως η ποίηση «έχει γίνει πολύ μαυρίλα. Καθόλου κουλ», όπως τόνισε στην παρουσίαση του βιβλίου του ο ποιητής, αλλά σίγουρα η συγκεκριμένη ποίηση μοιάζει πιο πολύ με τσιρότο χωρίς τραύμα, με άλλη μια κονκάρδα σε ένα hipster σακάκι.

Έχει και η ποίηση προϋποθέσεις

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι ένας φορέας του κυρίαρχου λόγου σε νεανική συσκευασία. Καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται, ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με την Χρυσή Αυγή, καταγγέλλει το παρακράτος των συνδικάτων, το χάλι του ελληνικού δημοσίου, το αίσχος του κλειστού αθηναϊκού κέντρου από τις πορείες. Ταυτόχρονα, στη σκυταλοδρομία του χρόνου έρχεται να εκπροσωπήσει μια νέα γενιά δημοσιογράφων: εξοικειωμένος με τα νέα μέσα επιδεικνύει τον κοσμοπολιτισμό της ηλεκτρονικής οθόνης, την εξειδίκευσή του στην αγγλική προφορά και στους τίτλους των ξένων εφημερίδων. Πετυχημένος για την ηλικία του αποτελεί έναν από τους νεαρότερους παρουσιαστές με δική του μάλιστα εκπομπή. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι πληθυντικός. Μέσα στον κυρίαρχο λόγο μπορεί να αντικατασταθεί από κάποιον όμοιο φορέα των συγκεκριμένων απόψεων. Και η ποίηση; Τι δουλειά έχει με όλα αυτά η ποίηση;

 

Η ποίηση προϋποθέτει πόνο, ευαισθησία, τσαλάκωμα, ειλικρίνεια κάτι τέλος πάντων από όλα αυτά που ο λόγος των κυρίαρχων ΜΜΕ αποκρύπτει και εξορίζει συνειδητά από την πραγματικότητα καθημερινά και συστηματικά. Φυσικά οποιοσδήποτε μπορεί και είναι ελεύθερος να γράφει ποίηση (καλή ποίηση, κακή ποίηση λίγη σημασία έχει) άσχετα από τις πολιτικές του απόψεις, τη θέση του στη κοινωνία, τη στάση του απέναντι στα πράγματα. Όμοια, οποιοσδήποτε είναι ελεύθερος να βήχει ξαφνιασμένος όταν διαβάζει κάτι το οποίο θεωρεί κακό. Γιατί ανεξάρτητα από την αναγνωρισιμότητα κάποιου ή τη θέση του σε ένα σύστημα που μπορεί να επιβάλει ταυτότητες και ιδιότητες (και τόσο συχνά κόντρα σε όλα αυτά) η ποίηση έχει και αυτή προϋποθέσεις και είναι συχνά από μόνη της μια ηθική απέναντι στο κόσμο. Ή όπως θα έλεγε και ένας ποιητής -στην ίδια ηλικία με τον Μπογδάνο- ο Γιάννης Στίγκας:


Γιατί η ποίηση
-ψιτ, μεγάλε-
δεν είναι αιώρα ρεμβασμών
δεν ειν' το φτερωτό σου κατοικίδιο
-ψιτ, μεγάλε-
Όταν υποδύεσαι το φεγγάρι
να το υποδύεσαι και στη χάση του
-δεν θα στο κάνω πιο λιανά-
Αν το νοείς αυτό
έχει καλώς
αλλιώς,
Ε ρε, Μαγιακόφσκι που σου χρειάζεται.
(από την ποιητική συλλογή «Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο»)

 

 

 

=========================

 

 

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος μας έστειλε το παρακάτω ημέιλ:

Εν σχέσει με το κείμενο (μη-)κριτικής του κου Τσαλαπάτη σε μέρη του ΟΝ (εκδ. Γαβριηλίδης), που αναδημοσιεύσατε, επιτρέψτε μου, παρακαλώ, μιαν αναγκαία διόρθωση:

Ουδέποτε εξίσωσα τον ΣΥΡΙΖΑ με τη ΧΑ. Θα μου ήταν αδύνατο. Ο ναζιστικών καταβολών νεοελληνικός φασισμός δεν επιτρέπεται να εξισώνεται με τη ριζοσπαστική αριστερά - όσο ακραία στοιχεία κι αν αυτή ανέχεται.

Προτιμώ, δε, να πιστέψω ότι ο κος Τσαλαπάτης, ένεκα εμπάθειας, προκατάληψης ή ευήθειας, δεν αντιλαμβάνεται, ή δεν παρακολουθεί το λόγο μου, παρά ότι εσκεμμένα επιχειρεί να διαβάλει τις απόψεις μου, στοχοποιώντας με ελαφρά τη καρδία.

Κατά τα άλλα, αναγνωρίζω στον συντάκτη την ελευθερία να γράφει ό,τι νιώθει - κι ας μην έχει καμία ιδέα για την προσωπική ζωή που κρίνει, διότι κρίνει κυρίως ζωή, όχι γραφή. Είναι δικαίωμά του. Του το πιστώνουν οι δημοκρατικές αντιλήψεις και αρχές, που δεν κλαδεύονται από ιδεολογικές φορτίσεις - κατανοητές, πάντως, σε καιρό φτωχοποίησης, κοινωνικής αδικίας και βίας.

Που, ναι, την καταδικάζω από όπου κι αν προέρχεται - του κράτους συμπεριλαμβανομένου.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

ΚΜ

ΥΓ - Άνθρωπος που γράφει για την ποίηση και δεν σέβεται τα διαστήματα ανάμεσα στις στροφές, καθώς και συνενώνει διακριτούς στίχους, ανήκει μάλλον στο καθεστώς του πεζού.

(Επί τη ευκαιρία, κουσούρι της μεταπολιτευτικής μας ποίησης είναι ότι βρίθει πεζού που ποζάρει για ποίημα. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση, που γίνεται με ανθρώπους που μιλούν για λογοτεχνία.)

 

 

 

Αρχείο
70

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

20 σχόλια
H αληθεια ειναι καπου στη μεση.Ο συνομηλικος μου κυριος Τσαλαπατης ειναι ενας ποιητης της νεας γενιας ανταξιος του Κρατικου Βραβειου που απεσπασε.Το ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΦΑΓΗ ΚΥΡΙΕ ΚΡΑΚ, αποκαλυπτει ένα πνευμα καλλιεργημενο κ αριστοτελικα πολιτικοποιημενο με καινοτομια στους εκφραστικους «τροπους».Γι αυτό είναι αρμοδιος να αξιολογησει ένα εργο,καθως και το φορεα του.Η ποιηση συνιστα κ αυτή μια «πολιτικη πραξη».Κ μαλιστα τα ποιηματα του κυριου Μπογδανου επιχειρουν μια κριτικη στην εποχη κ την επικαιροτητα με αυτόν τον πολύ ιδιοτυπο συνδυασμο εξεζητημενου λεξιλογιου και ψευδεπιγραφης μαγκιας.Επομενως θεωρω ο κυριος Τσαλαπατης ειχε δικαιωμα να συμψηφισει στην κριτικη του τις δυο δημοσιες ιδιοτητες του κυριου Μπογδανου-το Δημοσιογραφο και τον Ποιητη.Οταν μαλιστα η ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ από την πρωτη-ας ειμαστε ειλικρινεις-αβανταρει τοσο ενα συγγραφικο εγχειρημα αμφιβολης αξιας.Απλα το επραξε με υπερβολη.Ειναι γεγονος πως σημεια του ΟΝ παρουσιαζουν μια εκκεντρικοτητα κιβδηλη και χωρις κανενα νοηματικο υποβαθρο,φλερταροντας με το ακομψο.Ειναι γεγονος πως το εργο του κ. Μπογδανου -με ελαχιστα φωτεινα σημεια - εμπεριεχει «στιγμες» με αρνητικο προσημο,που τις ανεδειξε με ευφυη και οξυτατο τροπο ο κ. ΤΣΑΛΑΠΑΤΗΣ..Η αστοχια του κυριου Τσαλαπατη είναι πως δεν αξιοποιησε τη δεινοτητα του για να ξεμπροστιασει το εργο στην αμιγως λογοτεχνικη διασταση.Σταθηκε με καποια εμπαθεια στην προσωπικοτητα του κ Μπογδανου ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από ο,τι θα επρεπε με μαλλον αδικες περιττολογιες περι βιογραφικου και «Μωραιτη», αποδυναμωνοντας την κατά τα αλλα ευστοχη κριτικη του.(Ο καθενας στη θεση του κ Μπογδανου θα ανεφερε τις τοσες περγαμηνες ,ας μην ειμαστε υποκριτες.)@Βρισκω την αντιδραση του κ Μπογδανου απολυτως δικαιολογημενη,με έναν αναμενομενο ρεβανσισμο ,αλλα όχι αποστομωτικη,καθως ο Τσαλαπατης είναι ανωτερος στον τομεα που τον κρινει κ οι βολες του καταληγουν ασφαιρα πυρα..
Πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να σεβόμαστε την τέχνη.Η τέχνη ευτυχώς όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να την κάνουν αποκλειστικό τους κτήμα, δεν ανήκει σε κανέναν.Όλοι έχουν το ίδιο δικαίωμα στην καλλιτεχνική έκφραση. Δεν υπάρχει καλή ή κακή τέχνη. Υπάρχει όμως καλή και κακή κριτική, τον λόγο ύπαρξης της οποίας ποτέ μου δεν έχω πλήρως κατανοήσει.Υπάρχει απλά η τέχνη που μας συγκινεί και αυτή που δεν το καταφέρνει. Πρέπει να υπάρχουν να ακούγονται, και να σεβόμαστε οποιαδήποτε τέτοιου είδους έκφραση.Δυστυχώς η εν λόγω κριτική ουδεμία σχέση με την τέχνη και συγκεκριμένα με την ποίηση έχει. Το ίδιο σχεδόν και η πλειοψηφία των σχολίων.Αν κάποιος θέλει να κάνει προσωπική επίθεση, είναι ανόητο να την βαφτίζει ως κριτική τέχνης.Και επιτέλους ας χρησιμοποιήσουμε όλοι μας λίγο πιο δημιουργικά το χρόνο που μας έχει οριστεί, και ας απομακρυνθούμε από την κανιβαλιστική, κουλτούρα που γιγαντώνεται.
Ο χρόνος είναι σαφώς ορισμένος όχι από κάποιον, αλλά εξ ορισμού.Όσο για το ότι δεν υπάρχει τέχνη, ενδιαφέρουσα άποψη αλλά θα ήθελα πολύ να ακούσω και την τεκμηρίωση, καθώς με παροτρύνεις και να αρκεστώ σε αυτή τη θέση.
Η ερμηνεια του χρονου ειναι βασισμενη στην ιδεαλιστικη προσεγγιση του αγιου αυγουστινου, προερχομενη απο τα φυσικα του αριστοτελη."To μόνο, λοιπόν, που μπορούμε να βεβαιώσουμε είναι ότι ο χρόνος οδηγεί στη μη-ύπαρξη. -Άγιος Αυγουστίνος"Όσο για την τεχνη, αυτη δεν υπαρχει, υπαρχουν οι καλλιτεχνες που επιθυμουν την επικοινωνια με τον κοσμο τον ανθρωπο την πολη την κοινωνια.Υπαρχουν μοναχα οι πιο προστυχες λεξεις ειπωμενες απο τα πιο αθωα και ευτυχισμενα στοματα.Νομιζω ομως οτι φλυαρω.
"Δεν υπάρχει καλή ή κακή τέχνη" Δηλαδή όταν κάτι ατάλαντα ψώνια, προσπαθούν να εντυπωσιάσουν κατ' αυτόν τον γελοίο τρόπο, το αποτέλεσμα δεν είναι καλό ή κακό, αλλά ουδέτερο... Αν είστε οπαδός του μεταμοντερνισμού, σας κατανοώ. Η τέχνη δεν είναι μονοπώλιο κανενός. Αλλά είναι νοητική παράλυση να μην μπορούμε να κρίνουμε "καλό" ή "κακό" ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν έχει καμιά σχέση με την ποίηση, και προσπαθεί με δίχως νόημα πολυσύνθετες δήθεν λόγιες λεξιπλασίες, να εντυπωσιάσει (μόνο τους άσχετους) για να καλύψει το πνευματικό κενό του. Αυτό δεν είναι κακή τέχνη, δεν είναι τέχνη καν! Δε χρειάζεται να είσαι κριτικός τέχνης για να αντιληφθείς το γελοίο της υπόθεσης.
Αν πχ εγώ, δεν έχω καμιά προσωπική έμπνευση, και προσπαθώ ανεπιτυχώς να μιμηθώ το ύφος ενός μεγάλου καλλιτέχνη,(και φαίνεται αυτό στην πράξη) λέγοντας παράλληλα μπούρδες για να γεμίζω χώρο λόγω πνευματικού κενού, δεν είναι κακή η "τέχνη" που παράγω, αλλά ουδέτερη, και η επιτυχία της θα κριθεί απ' το αν συγκινήσει τον αναγνώστη ή όχι... Έτσι, αν ο Ντοστογιέφσκι διαβαστεί από την Μενεγάκη πχ, (σύμβολο της πνευματικής ασημαντότητας των καιρών μας), και δεν καταφέρει να την συγκινήσει, ο Ντοστογιέφσκι είναι αποτυχημένος; Αν ο Μπογδάνος, συγκινήσει τη μάνα του, είναι επιτυχημένος; Ωραία, όλοι έχουμε δικαίωμα στην καλλιτεχνική έκφραση. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά όχι επειδή όλοι έχουμε αυτό το δικαίωμα, να θεωρήσουμε πως κάθε καλλιτεχνική έκφραση (ή απόπειρα), είναι αυτόματα ισάξια και να την τοποθετήσουμε στο απυρόβλητο της κριτικής. Να σεβόμαστε το δικαίωμα του καθενός, αλλά να λέμε αν αυτό που παράγει είναι μπούρδα ή ωραίο!
Δεν γνωρίζω, αλλά και εάν γνώριζα την σχέση σας με την τέχνη δεν θα ήταν αυτό το επίκεντρο της απάντησης μου, μα εκεί που εγώ διδάχτηκα την τέχνη, αυτό προσπάθησαν να μας μάθουν, και το οποίο εξέφρασα στο αρχικό μου σχόλιο, είναι πως οφείλουμε να σεβόμαστε κάθε προσπάθεια, έκφρασης από όπου και αν προέρχεται. Αν το εικαστικό αποτέλεσμα δεν μας ικανοποιεί φυσικά και μπορούμε να κρίνουμε, κάτι που αποτελεί όμως μία καθαρά προσωπική διαδικασία και σε καμία περίπτωση όσο και αν διαφωνώ, απαξιώνω ή αποστρέφομαι τον καλλιτέχνη, δεν νοείται να επιθυμώ την εξαφάνιση του. Όσο για τον Ντοστογιέφσκι, την Μενεγάκη κα την συγκίνηση της μάνας του Μπόγδανου, προφανώς και δεν μπορεί η Μενεγάκη να αφαιρέσει από την αξία του Ντοστογιέφσκι όπως δεν μπορώ ούτε εγώ ή εσείς, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούμε να προσδοκούμε από όλους να συγκινούνται με το έργο του.
Μα αγαπητέ, το θέμα είναι ότι ο "ποιητής" Μπογδάνος, παράγει μια κάκιστη τέχνη, διότι δεν είναι αληθινή, πηγαία. Είναι μια πεπιεσμένη προσπάθεια να γράψει κάτι, απλά για να γράψει. Ευφάνταστες δίχως νόημα πολυσύνθετες λεξιπλασίες που σκοπό έχουν να εντυπωσιάσουν, σε συνδυασμό έναν κιτς ρομαντισμό, εισάγοντας ηλιθιωδώς cool αμερικανοεκφράσεις με την ψευδαίσθηση πως πρωτοπορεί. Αυτό είναι κακή τέχνη, όχι μόνο κρίνοντας εκ του γελοίου αποτελέσματος, αλλά και από την ευτελή ιδέα του, πως με το λεξικό στο χέρι, και με λίγη δόση φαντασίας, μπορούσε να γράψει ποίηση. Ο Μπογδάνος είναι ο ορισμός της κακής ποίησης. Μια κούφια πομπώδης ψευτολόγια επιτηδευμένη επίδειξη είναι, και τίποτα παραπάνω.
Εγώ κυρίως αντιδρώ στην άποψη σας ότι δεν υπάρχει καλή ή κακή τέχνη. Δεν αμφισβητώ ότι καθένας έχει το δικαίωμα να γράφει. Αλλά όπως σας εξηγώ και στο προηγούμενο σχόλιό μου, υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Μπογδάνος, που αντιλαμβάνονται με τον ευτελέστερο τρόπο την ποίηση.
"Η ποίηση προϋποθέτει πόνο, ευαισθησία, τσαλάκωμα, ειλικρίνεια κάτι τέλος πάντων από όλα αυτά που ο λόγος των κυρίαρχων ΜΜΕ αποκρύπτει και εξορίζει συνειδητά από την πραγματικότητα καθημερινά και συστηματικά." Πηγή: www.lifo.gr
Δυο λόγια για τη φόρμα της μπογδανείου ποιήσεως.Ο Κ. Μπογδάνος γράφει "...κουσούρι της μεταπολιτευτικής μας ποίησης είναι ότι βρίθει πεζού που ποζάρει για ποίημα". Τι εννοεί; Μήπως νομίζει ότι δεν είναι πεζό το παραπάνω "ποίημα" επειδή μας αραδιάζει στην αρχή του δυο αναπαιστικούς ενδεκασύλλαβους για να παρατήσει πολύ γρήγορα την έμμετρη αυτή φόρμα του και να τη θυμάται όπου κι όποτε να 'ναι, δείχνοντας πόσο άσχετος είναι με τη νεοελληνική μετρική;Άσε πια το περιεχόμενο...
Γλαφυρή και εύστοχη θα χαρακτήριζα την κριτική του Κυρίου Τσαλαπάτη και όχι κακεντρεχή. Ο τηλεοπτικός, ραδιοφωνικός, και τώρα ποιητικός λόγος του Μπογδάνου ξεχειλίζει από έπαρση και δηθενισμό. Ένας faux thirty - κάτι λόγιος που μιλά με το στόμφο και το ύφος Κωνσταντίνου Τσουκαλά. Λυπάμαι αλλά μου γυρίζουν τα μυαλά όταν τέτοιοι άνθρωποι είναι αυτοί που "βγαίνουν μπροστά" σε τέτοιες εποχές σαν φωνές της γενιάς τους.Τώρα αποφάσισε ότι είναι και ποιητής. Λυπάμαι, δεν θα πάρω. Ομολογώ πως έχω φτωχό μυαλό όταν έχει να κάνει με ποίηση αλλά χίλιες φορές η ποίηση των Βόγκονς.
Να μου πει οποιος ξερει πως ξεχωριζουμε τον ποιητικο απο τον πεζο λογο. Επισης να με ενημερωσει καποιος αν και στις υπολοιπες χωρες, υπαρχει μεταπολιτευση.Ενας που να ασχολειται με λογοτεχνια.
Έκανε πολύ μεγάλο λάθος που δεν δημοσίευσε την πρώτη συλλογή με ψευδώνυμο. Εκεί εντοπίζω το βασικό ατόπημά του. Θα είχε πλάκα αν τότε ο Τσαλαπάτης έγραφε μία θετική κριτική και ξαφνικά αποκαλυπτόταν μπροστά του ο Μπογδάνος.
"Εύλιθος σαματάς"Αδημονία της ψυχής και άστρο της πιατέλαςσαν ντοματάκι της φθοράςσαν άσπιλη κυλότα -Ιδού:το άχθος της επιστροφής γιομίζει το κρανίοηχολαλούν τελάληδες και καίνε τις βιολέττες-Κίνκυ φωνές με σταματούνζητούν πιότερο αίμαχαίρε ανέκραξα κι εγώ λυπήσου το παιδί σουχαίρε ανέκραξες κι εσύ(φραγγέλιο η πορδή τους)Μα ναί, ναίόλοι εξυμνούν τον τρόμο και το αμπέλιφύγε μικρέ δεινόσαυρε, φύγε μακριά επιτέλουςκι άσε μας τώρα ξέξασπρουςστην έρημη φυτεία...drink your coffee, "elegy 28x"
Κύριε Θωμά Τσαλαπάτη, καθόλου ad hominem... Καθόλου.Ήρθαμε στο άρθρο για να εξετάσουμε την ποίηση του εν λόγω κυρίου και εξετάσαμε την άποψη του αρθρογράφου και την επίθεσή του στις ιδέες του Μπογδάνου.Περιμένω άρθρο με τίτλο "Η μουσική του Χατζιδάκι", όπου θα εξετάζεται το αν ήταν πολύ δεξιός ή λίγο.
Όταν είναι ο Μπογδάνος είναι αντικειμενικά κακή ποίηση.Όταν είναι η Κική Δημουλά τότε "αν δεν μπορείς να καταλάβεις το βάθος να μην τη διαβάζεις και να μην σχολιάζεις, εντάξειιιιιι?!"
Δεν ξέρω ποιος εριβριθής και αυτοναγορευθεις κριτης έγραψε τον υπότιτλο ''καταδικάζουμε την κακή ποιηση'' και εαν σοβαρολογεί αλλά εάν υποτεθεί οτι σοβαρολογει, θα ήθελα να ρωτήσω εαν ενα 15χρονο που γραφει ''κακα'' ποιηματα για την συμμαθητρια του διπλανου θρανιου την οποια μαλλον θεωρει οτι το ωραιοτερο υπαρχει στην Γη οφειλει να ''καταδικαστει'' ως ''κακος'' ποιητης και να σταματησει να γραφει. Δεν με απασχολει το - εμφανως πολιτικο - θεμα του Μπογδανου ο οποιος ειναι αντιπαθεστατος αλλα οταν κατανταμε να μιλαμε για ''κακες'' ποιησεις και ''καταδικες'', τοτε μαλλον εχουμε ξεχασει οτι η ομορφια ειναι υποθεση του καθενος και οτι η προσπαθεια να βρουμε λεξεις - τις δικες μας λεξεις - για οσα μας απασχολουν και μας ταραζουν ειναι απο μονη της ομορφη και αξια. Και οσοι την κρινουν ας θυμηθουν αν ποτε εγραψαν ''αταλαντα'' λογια για καποιον ανθρωπο και ας σκεφτουν αν αυτο ειναι ''καταδικαστεο''.
Καιρό είχα να διαβάσω (λέμε τώρα...) ένα τόσο καλό άρθρο,καθόλου προσβλητικο, καθ'ολα αντικειμενικό, χωρίς ίχνος κακεντρέχειας...Και πραγματικα θαυμάζω τον συντάκτη που 'άντεξε' να ασχοληθεί με το δημιούργημα κάποιου που προφανώς αντιπαθεί,το διάβασε όλο και όχι μόνο αυτό,κάθισε να γράψει και άρθρο...συγχαρητήρια!!!αυτός είναι ζήλος...κάθε μέρα φριττω και περισσότερο με το πόσο κακοί μπορούμε να γίνουμε....
και δηλαδη τι ήθελες να αναφέρει ο τσαλαπάτης για να τον πεις καλο;Οτι η ποιηση του Μπογδανου είναι εξαιρετική,διεγείρει τις αισθήσεις και προκαλεί έξαψη στην φαντασία;Πρώτη φορά συναντάω κριτική για ποίηση να ξεπερνάει σε καλλιέργεια και εξυπνάδα τό ίδιο το ποίημα,για το οποίο γίνεται λόγος.Δεν το ξέραμε να πούμε σε αυτο το ατάλαντο πλάσμα-κ στα 2 επαγγέλματα "δημοσιογραφία" & "ποιηση"-μπραβο μεγάλε,είσαι ο καλύτερος!
Τι σου φταιμε και δηλωσες ποιητης κ. Μπογδανο; Χαθηκαν τοσα αλλα επαγγελματα; Η κανεις τον ποιητη απο ψωνιο, οποτε οποτε δεν γλυτωνουμε απο σενα με τιποτα.
Ας αφησουμε τα "αλλα επαγγελματα" σε πιο ...ασφαλη χερια!!Εδω η Νατασα Παζαιτη δηλωνει γιατρος ο Μπογδανος μας πειραξε που δηλωνει "ποιητης"?Που στην τελικη μπορει σε καποιους να αρεσει ,ενω απο ενα "γιατρο"τετοιας κατηγοριας δεν υπαρχει σωτηρια...