Εγώ πάντως νιώθω κρύο

Εγώ πάντως νιώθω κρύο Facebook Twitter
29

Της Μαρίας Κούρτη από την parallaxi

* Η Μαρία Κούρτη, εδώ και 2 χρόνια ζει και εργάζεται στην Ολλανδία

Βρέχει συνέχεια, φτύνει είναι η πιο σωστή λέξη. Ιούλιος αλλά αυτή η χώρα δεν έχει εποχές, ή μάλλον δεν έχει καλοκαίρι και φθινόπωρο. Από τα άλλα έχει.

Πόσο πολύ επηρεάζει μια κατάσταση μηχανική και πεζή την όποια διάθεση για δημιουργικότητα και αισιοδοξία. Δουλειές υπάρχουν, αλλά πόσο αντέχεις κάπου που απλά δουλεύεις; Μια δικτατορία οικονομική έχουμε, και που δεν περίμενα ποτέ ότι θα την αντιμετωπίσω στα 24 μου χρόνια. 'Μείνε εκεί, μην φύγεις, μην είσαι χαζή τώρα που έκανες την αρχή, τι να κάνεις πίσω μες στην μιζέρια'; Ελάτε εσείς εδώ να δείτε πόσο ξένος νιώθεις καθημερινά. Όχι πόσο ξένο σε αντιμετωπίζουν οι γύρω σου γιατί πλέον έχουν αρχίσει να συνηθίζουν τις ορδές ξένων να έρχονται προς αναζήτηση δουλειάς ή πτυχίου. Αλλά πόσο ξένος νιώθεις εσύ με τις εικόνες, τις εμπειρίες, τους ανθρώπους. Γιατί μηχανικά όλα θα τα κάνεις, και δουλειά θα βρεις, και σπίτι θα νοικιάσεις, και τα ψώνια σου θα κάνεις, και με τους κατοίκους θα κοινωνικοποιηθείς. Αλλά τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα είναι αυτό που έχεις συνηθίσει και αυτό που νιώθεις κοντά σου.

Και εγώ ήμουν μια από αυτούς που έφυγε γιατί τη βαρέθηκα την Ελλάδα, με τη μικροαστικότητα, τη μιζέρια, την καθημερινότητα και όλα αυτά προτού η κρίση χτυπήσει δυνατά την πόρτα της. «Έξω» ήταν ωραία, διαφορετικά, οι άνθρωποι πιο ανοιχτόμυαλοι. Όσο περνάει ο καιρός όμως αρχίζω και μεταφράζω το ανοιχτόμυαλο με την απάθεια, το διαφορετικό με το ξένο και το ωραίο με το απρόσωπο. Δεν περίμενα ότι θα θέλω να γυρίσω πίσω και ότι δεν θα μπορώ. Πέντε από τους επτά φίλους μου είναι διάσπαρτοι σε Αγγλία, Αυστρία, Ιταλία, Γερμανία και μια ψάχνει δουλειά στο Κατάρ. Αν το άκουγα αυτό πριν 2 χρόνια θα έβαζα τα γέλια. Τώρα όμως απλά κουνάω το κεφάλι και της λέω: «Προσπάθησε το για λίγο να κρατήσεις κάποια χρήματα και μετά βλέπουμε».

Είκοσι τέσσερα και πιο ρεαλίστρια δεν γίνεται. Μέσα σε ένα χρόνο όλα τα όνειρα, τα πλάνα, τα σχέδια που δεν είχαν βάση ή πρόγραμμα έχουν αντικατασταθεί από ρεαλιστικά βήματα και συμβιβασμούς σύμφωνα πλέον με το «όπου δουλειά και πατρίς». Εμείς όμως είμαστε νέοι, θα τη βρούμε την άκρη μας, όμως οι γονείς μας, τα μεγάλα μας αδέρφια, οι παππούδες μας; Αυτούς είναι που κοιτάω και με πνίγει η αδικία... γιατί αυτό είναι. Αδικία που δεν υπάρχουν δουλειές, αδικία που δούλεψαν τόσα χρόνια και πάλι είναι στο μηδέν, αδικία που έκαναν μια αρχή και τώρα κοιτάνε το ταβάνι. Έλεος. Γιατί άλλη λέξη δεν βρίσκω. Στην Ελλάδα του 2012 δεν γίνεται να ζήσεις ως νέος με πτυχία και κυρίως την επιθυμία (απαίτηση;) να τα αξιοποιήσεις αυτά τα 6 χρόνια σπουδών και τα λεφτά που εσύ η οι γονείς σου επένδυσαν.

Και βγαίνεις "έξω" λοιπόν. Όπου τα φρούτα και τα λαχανικά μυρίζουν λάστιχο, το καλοκαίρι βρέχει κάθε μέρα, οι άνθρωποι ζουν για να δουλεύουν και που δεν ξέρεις τους γείτονες σου στο σπίτι που μένεις 6 μήνες. Ας μην αναφέρω για την αντιμετώπιση των Ελλήνων στην παρούσα φάση, και πόσες φορές είχα καταπιεί παπαγαλίστικα, από τα Μέσα, σχόλια. Μέχρι που αποφάσισα να απαντάω στην βορειοευρωπαϊκή προπαγάνδα. Και εκεί τελικά δεν είχαν κάτι να πουν. Αφού τα Μέσα τους δεν τους είπαν πώς να απαντήσουν.

Μεγάλωσα απότομα, από τα 23 στα 30 νιώθω. Αντί να σκέφτομαι την άδειά μου, τα μπάνια μου, σκέπτομαι τους γονείς μου και αν τα καταφέρνουν και φέτος, την αδερφή μου που είναι άνεργη, το φίλο μου που δεν βρίσκει δουλειά και το μόνιμο πλάκωμα στο στήθος μου. Όλη η Ευρώπη ακροβατεί στα όρια της κατάρρευσης, μιας κατάρρευσης που δε νομίζω ότι θα ζει η γενιά μου να τη δει. Παλιότερα όταν σκεφτόμουν το δικό μου μικρόκοσμο έβρισκα χαρά και αισιοδοξία. Τώρα ο μακρόκοσμος αλλά και ο μικρόκοσμος με γεμίζουν αγωνία και φόβο. Ποιος είναι υπεύθυνος, ποιος φταίει, πώς φτάσαμε ως εδώ -όλοι φαίνεται να ξέρουν την απάντηση στις μέρες μας. Εγώ πάλι ξέρω πως μου λείπει η ανεμελιά που είχα συνηθίσει και τώρα έχει αντικατασταθεί με μιζέρια, μου λείπει το σπίτι στο χωριό μου και η γιαγιά μου να ποτίζει τα λουλούδια, μου λείπουν βράδια καλοκαιριού με φίλους να πίνουμε μπύρες στην παραλία, μου λείπει να αράζουμε στο μπαλκόνι και να συζητάμε για μελλοντικά πλάνα, μου λείπει να είναι γιορτές, και να ετοιμάζουμε τραπέζι με τους γονείς μου και το σπίτι να γεμίζει μυρωδιές και ανθρώπους.

Αβέβαιο και άγνωστο το μέλλον, ακόμη πιο αβέβαιο το δικό μας μέλλον, των νέων. Αυτό που με κρατάει είναι μια εικόνα όπου θα είμαι στον ίδιο τόπο με τους δικούς μου, με μια κάποια ποιότητα ζωής και τη δυνατότητα να βρούμε δουλειά. Ακόμη και αν το τελευταίο δεν υπάρχει, θα ξέρω ότι θα μπορώ να είμαι στο χωριό μου και να ποτίζω τα λουλούδια μαζί με τη γιαγιά μου.. και επιτέλους μπορώ να σκάσω ένα χαμόγελο.

Αρχείο
29

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

20 σχόλια
"Μεγάλωσα απότομα, από τα 23 στα 30 νιώθω. Αντί να σκέφτομαι την άδειά μου, τα μπάνια μου, σκέπτομαι τους γονείς μου..." ρε συ κοπελια ! 23 εισαι ενηλικη! δεν μεγαλωσες αποτομα,εισαι μεγαλη! τι μας λες τωρα...απλα ειχες συνηθησεις αλλιως, δεν εισαι και 15.
Προς όλους τους ευαίσθητους απόδημους: Mεγαλώστε! Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στην γη που θα έδιναν τα πάντα να μεταναστεψουν στις χώρες που εσείς βρίσκεστε αλλά δεν μπορούν διότι τους απαγορευεται.Κανείς δεν σας έβαλε με το ζόρι να πάτε εκεί που είστε. Οπότε get your shit together και σταματήστε να κλαίγεστε για την βροχή, τους κρύους ντόπιους και το πόσο θέλετε να αγωνιστείτε για την μητέρα Ελλάδα αλλά δεν μπορείτε καθότι μαυρη ξενιτιά.Γυρίστε πίσω και δώστε την θέση σας εκειπέρα σε κάποιον λιγότερο κακομαθημένο.
Διαβάζοντας όλα αυτά και ζώντας στην Ελλάδα με ένα επάγγελμα που αργοπεθαίνει και χωρίς δυνατότητα να φύγω έξω (εκτός αν εγκαταλείψω ό,τι σπούδασα και ό,τι αγαπώ εδώ και κάνω το οτιδήποτε) αναρωτιέμαι αν είμαι από τους συναισθηματικούς που αγαπούν την Ελλάδα όπως και να είναι και θέλουν να παλέψουν γι αυτήν ΕΔΩ και όχι έξω.... γιατί τελικά αγαπάμε ή όχι αυτή τη χώρα για να αγωνιστούμε εδώ; με όποιο κόστος ; παύοντας να χρεώνουμε τα λάθη στις προηγούμενες γενιές και κάνοντας προσωπικό αγώνα και καθημερινή ατομική κριτική;
Είναι από τις στιγμές που λες να μην γράψεις, αλλά τελικά δεν τα καταφέρνεις. Θέλω να πω λίγα πράγματα μόνο, για να έχουμε και μεις στο μυαλό μας. Είμαι 20 χρονών και για διάφορους λόγους έχω ζήσει ορισμένους μήνες σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και έχω περάσει και κάποιες βδομάδες στην Ολλανδία.Καταρχήν, και χωρίς να θέλω να προσβάλλω την "αρθρογράφο", είναι σίγουρη πως ζει στην Ολλανδία; Ποιοι άνθρωποι που "ζουν για να δουλεύουν"; Ποιοι "απόμακροι άνθρωποι"; όποιος έχει γνωρίσει Ολλανδό έχει να λέει για το πόσο χύμα και έξω καρδιά είναι, μέχρι ενοχλητικού βαθμού πολλές φορές. Είναι από τους πιο ευχάριστους λαούς, με όρεξη όλη την ώρα και χαμόγελο και αυτό είναι ένα οξύμωρο: πως καταφέρνουν να είναι τόσο ευχάριστοι, έχοντας να υπομείνουν καθημερινά τόσο απαίσιο καιρό. (Ο καιρός είναι πραγματικά χάλια, όλη την ώρα το ίδιο γκρίζο πράγμα, δίχως ποικιλία. Εαν έβρεχε την μια και έβγαζε ήλιο την άλλη οκ, αλλά μπορεί να περάσουν κ δυο βδομάδες χωρίς να φτιάξει). Από κει και πέρα ενδεικτικά παραδείγματα: κάποιες φορές είχα βγει για τρέξιμο, στον δρόμο σε ένα προάστιο του Eindhoven. Όποιος συναντούσα με χαιρετούσε και μου έκανε αστεία, όταν εξηγούσα πως δεν καταλαβαίνω καλά ολλανδικά μου τα λεγαν στα αγγλικά, έκαναν πλάκα και πιάναμε κουβέντα. Μιλάω για τύπους γύρω στα εξήντα, για ζευγάρια στα 30 με καροτσάκια, για πιτσιρικάδες, για τα πάντα. Είναι πάρα πολύ ευχάριστοι άνθρωποι, κάνε την προσπάθεια να τους γνωρίσεις και άνοιξε λίγο τους ορίζοντες και τα όρια σου, καλό θα σου κάνει. Ελάχιστα άτομα μπορούν να προσαρμοστούν αμέσως σε ένα νέο περιβάλλον, ειδικά όταν τα πράγματα εκεί είναι πιο "σοβαρά". Ναι, οκέη και εμένα μου έλειπαν οι φίλοι μου(φοιτητές όλοι μας), που την ώρα που εγώ κοιμόμουν νωρίς επειδή είχα δουλειές το πρωί ή έπρεπε να υπομείνω την τάδε υποχρέωση, άραζαν και έπιναν μέχρι το πρωί κάνοντας πλακίτσα. Και εγώ σκέφτηκα μερικές φορές "να τα πάρει ο διάολος όλα" θα γυρίσω σπίτι και θα αράζω την ζωή μου. Κατάλαβε όμως κάτι: δεν είσαι υποχρεωμένη να ζήσεις μια ζωή που δεν σου αρέσει, εφόσον σου φαίνονται τόσο σκούρα τα πράγματα. Δεν έχει σημασία τι λένε οι άλλοι, αν σου μιλάνε για ευκαιρία και σε ζηλεύουν, σημασία έχει τι θες εσύ. Οπότε, σταμάτα να κλαίγεσαι, σκέψου εαν προσπάθησες εσύ αρκετά. Ίσως απλά δεν είναι για σένα, άλλη ζωή γουστάρεις πως να το κάνουμε; Κάνε την προσπάθεια σου όμως. Επίσης, η Ολλανδία είναι τίγκα στους ξένους, από κάθε γωνιά του πλανήτη. Εκεί θα βρεις κοινά και ένα στήριγμα, ούτε ξένους έχεις γνωρίσει; Και ποιός είπε πως τα όνειρα πεθαίνουν επειδή μετακόμισες σε μια χώρα που, μέχρι στιγμής δεν γουστάρεις; Όσον αφορά το φαγητό, θα συμφωνήσω. Δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα μάθαμε να τρώμε εδώ πέρα, έχω περάσει και εγώ κάμποσα βράδια νηστικός, μόνο οι Pommes Frites γαμάνε, οι πατάτες τηγανητές που έχουν. Βάλε προτεραιότητες και κάνε μια λίστα. Δεν είσαι υποχρεωμένη να ζεις εκεί, και το κλαψούρισμα, και ας γίνει για δέκα μήνες, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Δεν ξέρω τι να σου πω, έχω σοκαριστεί με τον τρόπο που έχεις τα πράγματα στο μυαλό σου. Εγώ θα σου πρότεινα να φύγεις, εφόσον σε χαλάει τόσο πολύ. Κακό στον εαυτό σου κάνεις όσο μένεις εκεί. Εαν μείνεις όμως, κάνε μια προσπάθεια. Γιατί μου φαίνεται απίστευτο πως με έναν τόσο θερμό λαό, δεν μπόρεσες να κολλήσεις και δεν αναφέρεις το δικό σου μερίδιο ευθύνης. Και εγώ ήμουν μια από αυτούς που έφυγε γιατί τη βαρέθηκα την Ελλάδα, με τη μικροαστικότητα, τη μιζέρια, την καθημερινότητα και όλα αυτά προτού η κρίση χτυπήσει δυνατά την πόρτα της. Αυτά σου λείπουν, που παραθέτω πιο πάνω, αυτά που βαρέθηκες.
Αν και η άποψή μου δε μπορεί να εκφράσει το 100% των απόψεων έχω να πω και γω με τη σειρά μου ότι:Μετά εφηβική υλικία+μετά πανεπιστημιακή εποχή(ξαφνικά λέξεις όπως: ξεγνασιά, ασφάλεια, σταθερές παρέες παίρνουν διαφορετικό νόημα)+αρκετά υψηλή ποιότητα ζωής στην Ελλάδα ειδικά στα φοιτητικά χρόνια+ελληνική κουλτούρα διαρκούς προστασίας από το εξωτερικό περιβάλλον+έλειψη προετοιμασίας για την φάση της ενηλικίωσης και τα προβλήματά της+φόβος αγνώστου, καινούργια αρχή και έλειψη κατανόησης του εαυτού σου και των συναισθημάτων του(και άλλα που δε μπορώ να σκεφτώ τώρα)= κατάθλιψη στα 24, στο εξωτερικό, μέχρι να καταλάβεις την πολυδιάστατη προοπτική των πραγμάτων και να πάρεις απόφαση να το παλέψεις γενικότερα.Προσωπικά πάντα ήθελα να φύγω έξω (από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου βασικά) αλλά ξέρεις τι...όταν το έκανα μετά από λίγο έσκασε η φούσκα που ζούσαμε στην Ελλάδα και ένοιωθα άσχημα μόνο γιατί πίστευα πως δεν είχα την επιλογή να γυρίσω, όχι γιατί ήθελα πραγματικά να γυρίσω πίσω. Θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνει Ελλάδα για 3 εβδομάδες και να λέει: ουφ, κουράστηκα ρε φίλε, θέλω να πάω πίσω στο σπίτι μου(στο εξωτερικό)! Home is where the heart is λοιπόν. Επίσης με την ξενιτιά βγαίνεις έξω απ'το comfort zone σου και αυτό τσούζει είναι αλήθεια..αλλά κάνεις τέτειο growth σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα που πιστεύω αξίζει κάθε μέρα κατήφειας που περνάει κανείς!Συμβουλή: 1. Άρχισε χορό, yoga, activities γενικότερα.2. Χώρισε τον/την γκόμενό/α σου πίσω στην Ελλάδα(δεν είναι σχέση αυτό μέσα απ'το skype, πραγματικά!!).3. Μάθε τοπική γλώσσα!4. Έχε την καρδιά+το μυαλό σου ανοιχτό. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω με τα ίδια προβλήματα σαν και τα δικά σου και είναι από την Ουκρανία, Λευκορωσία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Σλοβενία, Πολωνία, Αργεντινή, Βραζιλία και ποιός ξέρει από που αλλού, ζούν δίπλα σου και έχουν τις ίδιες ανάγκες με εσένα και θέλουν να μιλήσουν γι'αυτές! 5. Σταμάτα να έχεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι κάτι ξεχωριστό και ότι δε θα 'πρεπε να σου συμβαίνει αυτό! Δυστυχώς η ζωή σου δε σου ανήκει μέχρι να μπορέσεις να την αγοράσεις πίσω!(Ίσως λίγο extreme ο τρόπος διατύπωσης αλλά ισχύει...sorry)Keep on with the good work όμως, η ζωή είναι ένα ταξίδι, απόλαυσέ το! Και...ενώ σου δίνω αυτές τις συμβουλές, τις ξαναδιαβάζω να τις ακούσω και εγώ ο ίδιος!Have fun and travel! 2 χρόνια σε κάθε χώρα που θέλεις να δεις δεν θα ήταν άσχημη ιδέα...νομαδική ζωή πολυτελείας!Τέλος σκέψου πόσο τέλεια θα είναι όταν θα γυρίσεις εσύ και άλλο 70% των Ελλήνων του εξωτερικού που έφυγαν λόγω κρίσης πίσω και θα δώσετε όλοι μαζί μία διαφορετική νότα από τις εμπειρίες σας και απ'όλα τα μέρη του κόσμου που επισκευτήκατε! Θα έρχονται Ελλάδα οι φίλοι σου από την Αγγλία, Ολλανδία, Τσεχία, Αμερική, Ουγγαρία κτλ κτλ κτλ και όλοι αυτοί μπορεί να αποτελέσουν ένα καινούργιο ξεχωριστό community με όλα τ απαρελκόμενα (οικονομικά, πολιτιστικά και πολλά ακόμα)! Έχεις αρκετά υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης σε σχέση με το μέσο Ευρωπαίο(απλά τα συναισθήματα θολώνουν λίγο τα γυαλιά σου), εκμεταλλεύσου το και δες τις ευκαιρίες! There's work to be done! Ας δούμε λοιπόν τι μας επιφυλάσσει το μέλλον και για να πάω έξω για μπήρα επιτέλους...το excitement με το anxiety έχουν παρόμοια συμπτώματα στο σώμα μας και μας κάνουν να μπερδευόμαστε καμιά φορά με το τι είναι τί ;)Good night
Εμείς των 20-40 ετών είμαστε οι πιο κακομαθημένες και άχρηστες γενιές από καταβολής Ελληνικού κράτους.Φαγητό μαμάς, φραπέ και 4 μήνες διακοπές.Δυστυχώς αυτό δε μπορεί να συνεχιστεί.
Eιναι πραγματικα αξιολυπητο να βλεπεις την χαιρεκακια καποιων Ελληνων που και καλα δικτυωθηκαν και εκαναν καριερες και δεν δινουν μια για την Ελλαδα και τελικα σαν απιστευτα "κομαντα" καταφεραν και σφυριζουν ανετα και χαλαρα αφου εγιναν ενα με το εκαστοτε συστημα και τα καταφεραν...και περα απο αυτο εχουν και το θρασσος και την αλαζονεια να κρινουν οσους εκφραζουν τα συναισθηματα τους και την δικη τους οπτικη στο θεμα της μεταναστευσης. Προσωπικη μου αποψη ειναι οτι αυτοι ειναι που υποσυνειδητα δεν την παλευουν καθολου αλλα με μια δοση ψυχαναγκασμου, προσποιουνται (και πειθουν ακομα και τους ιδιους!)οτι τελικα πετυχαν να μουγκανουν τις "σειρηνες" της Ελλαδας μεσα τους.Εμενα τα παραπανω σχολια οσων ετρεξαν στα πληκτρολογια να διδαξουν την κοπελα πως θα ζει και ποσο λαθος ειναι, κατακρινοντας για οσα νιωθει, μονο πονο μου δειχνουν και αρνηση εκ μερους τους. Ειδικα εδω στην Αγγλια που ειμαι εχω πολυ αηδιασει με οσους Ελληνες εμφανιζονται με στυλακι και με τουπε ωσαν βλαχολονδρεζοι, που το παιζουν οτι πληρως ενταχτηκανε με την ζωη και ποσο καλα περνανε, και ποσο τελεια ειναι και ποσο γκλαμουρ ειναι το night life και αλλα πολλα...Και οταν μιλας για Ελλαδα ολοι βγαζουν το φαρμακι τους σαν να ειναι θυματα των κακων αυτοχθονων τσολιαδων-τρολ που καλα να παθουν και μακρυα απο εμας... Ετσι κατεληξα να μην κανω παρεες με Ελληνες. Εγινε τροπος ζωης και τακτικη. Θα ηθελα να θυμισω σε ολους οτι ολο ειμαστε λιγο πολυ μερος των κακων κειμενων μιας Ελλαδας που πλεον ειναι στο απροχωρητο. Και αν ακομα πιστευουν πεισματικα οτι δεν εχουν ευθυνη καμια, τοτε σιγουρα αγαπημενα προσωπα οπως γονεις, παππουδες ,θειαδες, αδερφια ηταν, ειναι και θα ειναι μερος του σαπιου συστηματος εκτος και αν ο καθενας αρχισει να αλλαζει ατομικα. Ολα ειναι στο δικο μας το χερι, η προοπτικη, η σωστη συμπεριφορα, ο σεβασμος στον συνανθρωπο και το χτισιμο μιας νεας Ελλαδας. Χαιρομαι που διαβαζω τετοια κειμενα οπως αυτο. Η κοπελα ειναι πιο χρησιμη στην Ελλαδα παρα οι παραπανω κυριοι που προσπαθουν να επιδειξουν ποσο καλα ενσωματωθηκαν σε ενα εξισου αρρωστο συστημα με το Ελληνικο αλλα πιο προστατευμενο απο το ξεγυμνωμα που φερνει η οικονομικη κριση.(Και ολοι γνωριζουμε καλα κατα ποσο ο Βορρας εχει δημιουργησει συνθηκες ασφυξιας στον Νοτο...) Συντομα και στις Βορειες "γειτονιες" κυριες και κυριοι και μετα ελατε να μου πειτε ποσο "οργανωμενη" και ποσο "πολιτισμενη" ειναι η Ευρωπη του Βορρα...ο πολιτισμος τους εχει φανει προ πολλου και καθε αλλο παρα πολιτισμος ειναι. Η Ελλαδα συντομα θα μας χρειαστει πισω μιας και ολα αλλαζουν ταχυτατα, δυστυχως ομως θα ρθουν πισω και οσοι δικοι μας την εκραζαν σφυριζοντας αδιαφορα...εκθειαζοντας τα Βορεια Συστηματα που αντικατεστησαν το Φως του Ηλιου και την αισθηση του να ΖΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Μενω εξωτερικο με το ζορι και για οσο κρατησει η πολιτικο-οικονομικη ασταθεια θα προσπαθησω να ειμαι εκτος μιας και καποιος πρεπει να βγαζει χρηματα. Μολις τα πραγματα βελτιωθουν εστω και λιγο την εκανα για Ελλαδα... διχως δευτερη κουβεντα. Η Αγγλια ειναι σκετη απογοητευση σε γενικες γραμμες.
η αλήθεια είναι κάπου στη μέση ... Τα τελευταία 3 χρόνια έχω ζήσει και τις δύο περιπτώσεις. Οπότε μπορώ να συγκεράσω την απόσταση των υπόλοιπων απόψεων που προστέθηκαν στα σχόλια και αντιπαραβάλλονται αυτής που περιγράφει η κυρία Κούρτη και αυτής των emmanouil.psyridis/aspra. Νομίζω πως για κάποιον ανεξήγητο λόγο μπορεί όλα να πάνε καλά- οπότε η έλλειψη των της πατρίδας δεν είναι έντονη και απολαμβάνεις τα της χώρας υποδοχής. Και για κάποιον ανεξήγητο λόγο, παρομοίως, μπορεί η εξέλιξη των πραγμάτων να ναι διαφορετική, όχι τόσο εύκολη (το αποδίδω στις μαθηματικές πιθανότητες, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο) οπότε είναι αναπόφευκτο να οδηγηθείς στην ψυχολογία της νοσταλγίας όπως περιγράφει η Μαρία. Έπειτα εξαρτάται από το πόσο ευπροσάρμοστος είσαι, από το τί βρήκες εκεί που πήγες -δεν προκύπτουν σε όλους το ίδιο. Η μαγκιά, νομίζω, είναι να κάνεις αυτό που αναφέρει η Nikola Crash Igniatovic "Εγώ έβαλα μια μικρή Ελλάδα στην ζωή μου εδώ. Μπορείς και εσύ." αν δεν τα βρήκες όπως ήθελες, είναι το μόνο που βοηθά ορθολογικά. Αν και αυτό δεν είναι αυτός ο στόχος. Αν θέλεις Ελλάδα μένεις Ελλάδα. Αν είσαι έξω είσαι για να μάθεις, να δεις, να ζήσεις κάτι διαφορετικό- και πάντα πίστευα πως μόνο προστιθέμενη αξία φέρνουν στη χώρα και στους ανθρώπους της, αυτές οι εμπειρίες. Δεν αρνούμαι πως ίσως να θέλει γερό στομάχι, το απλά να γυρίσεις πίσω σα βρεγμένη γάτα... το αποδοκιμάζω. Να είμαστε περήφανοι, να προσπαθούμε για τα δύσκολα! Ειδικά όταν το απαιτούν οι συνθήκες.Είχα την τύχη να περάσω κάποιους από τους καλύτερους μήνες της ζωής μου στη Γαλλία. απλά συνέβη. μα το περιβάλλον ήταν υπέροχο κι ας έβρεχε κάθε μέρα. Οι άνθρωποι? αξιολάτρευτοι από κάθε γωνιά της γης, τόσο ενδιαφέροντες κι ας πέθαινα στους πονοκεφάλους λόγω...γλωσσικής ανεπάρκειας! Η χώρα και η ζωή με γέμιζαν κάθε λεπτό- και χωρίς γαλανό ουρανό, χωρίς καφεδιά, χωρίς φαί μαμάς κλπ. Έτσι απλά ήταν όλα όμορφα. Δύο χρόνια μετά, με μια σχετική εμπειρία στην ξενιτιά και στις διεθνείς σχέσεις, βρίσκομαι πρακτικά στην Ισπανία-συγνώμη στην Καταλονία- θεωρητικά πολύ πιο "κοντά" σε ελληνικά "χρώματα". Μα όταν διάβασα το άρθρο και ταυτίστηκα. πέρασα 4 μήνες κάθε μέρα να προσπαθώ να συμπλεύσω με ντόπιους και ξένους. Δε συνέβη. Το προσπάθησα ξανά. Απογοητεύτηκα και ψάχνω τους Ελληνες.. Αν και δεν ήταν αυτός ο στόχος μου-όπως προανέφερα. Όμως αυτή τη φορά δεν είναι το ίδιο. Ίσως φταίει η γενικότερη κατάσταση που μας γεμίζει σκέψεις ανησυχίες, για μας για το μελλόν μας, για την οικογένεια μας και τους φίλους μας. Περίεργη η γενιά μας. άλλα μάθαμε, άλλα καλούμαστε να εφαρμόσουμε. Να είσαι 24 και να μην μπορείς να ευχαριστηθείς αυθόρμητα τη μέρα σου? Δε νομίζω ότι είναι μόνο θέμα attitude. θεωρώ πως υπάρχει κάτι πιο σοβαρό που υποβόσκει και καλλιεργείται λόγω όλων αυτών των γεγονότων σε όλα τα επίπεδα. Κι ας μην ξεχνάμε είμαστε άνθρωποι.. με τα μεν και δε. Ας μην είμαστε τόσο αυστηροί με το πόσο καλομάθαμε ή όχι. Δεν μειώνει το βαθμό δυσκολίας της αλλαγής που βιώνουμε. Οπότε μην αποπαίρνετε τη νοσταλγία για την πατρίδα.. οι σφαλιάρες της ζωής είναι για καλό στο τέλος και η αγκαλιά της μαμάς βάλσαμο.η αλήθεια είναι κάπου στη μέση ...
Μαρία είμαι 20 μισό, ενάμιση χρόνο μακριά από το να πάρω το πτυχίο μου και πολύ κοντά στη σκέψη να φύγω. Ξέρω ότι θα υπάρχουν δυσκολίες, ή τουλάχιστον προσπαθώ να τις φανταστώ. Έχω τόσα όνειρα, τόση όρεξη για δουλειά, θέλω να προχωρήσω αυτό που με ενδιαφέρει, να το φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ. Ξέρω, φεύγει το δυναμικό της χώρας, ξέρω πρέπει να προσπαθήσουν οι νέοι γι' αυτόν τον τοπο. Ξέρω. Ξέρω όμως επίσης ότι μου δίνουν μία δυσλειτουργική χώρα, σε όλα της τα επίπεδα, και μου λένε, πάρ'τη (εμείς τα κάναμε χάλια άλλωστε) και ζήσε μέσα σε αυτή. Και εσύ και οι δικοί σου άνθρωποι που έχουν μοχθήσει τόσο. Ζήσε και ξύπνα κάθε μέρα με τη σκέψη: " Θα με βγάλει ο μήνας; ". Δε το έχω ζήσει ακόμα, αλλά βλέπω τους γονείς μου. Με έξοδα και πολύ κόπο να τα καταφέρουν και για τα αδέρφια μου που είναι πίσω. Και δυστυχώς αυτό δε με αφήνει αδιάφορη. Δε θέλω να είμαι αδιάφορη. Ξέρω και κάτι άλλο. Ότι οι δικοί μας άνθρωποι θέλουν να είμαστε ευτυχισμένοι. Δε φέρνουν την ευτυχία τα χρήματα, αλλά τα ελάχιστα χρήματα, που σου ικανοποιούν τα ΑΠΟΛΥΤΩΣ απαραίτητα σε δυσκολεύουν πολύ. Το ζω καθημερινά. Ευτυχώς οι γονείς μου αγαπιούνται ακόμα πολύ για να αφήνουν τη γκρίνια να μπαίνει στους τοίχους του σπιτιού, αλλά βλέπω το άγχος στα μάτια τους. Το άχος για να τα παιδιά τους και τις συνεχείς πιέσεις. Αύριο είναι το πρώτο μάθημα γερμανικών. Ξέρω ότι αφού μπόρεσαν άλλοι, μπορώ και εγώ. Μακάρι να είναι μόνο ο ήλιος που θα μου λείψει.
Προφανώς αυτό που συμβαίνει στην κοπέλα που έγραψε το κείμενο είναι η ενηλικίωση, απλά την πέτυχε σε μια ξένη χώρα κι ίσως πιο γίνεται πιο γρήγορα απ' ότι αν ήταν εδώ. Και επίσης είναι Ιούλιος όταν το γράφει (έτσι λέει στην αρχή) και είναι απολύτως κατανοητό κατακαλόκαιρο να νιώθεις έτσι... Είναι ζόρικα τα πράγματα κι ο κάθε ένας μέσα του ξέρει τι περνάει. Από την μία "πόσο αντέχεις σε μια δουλειά που μόνο δουλεύεις" από την άλλη πόσο να αντέξεις και σε μια χώρα που δεν δουλεύεις (ή δεν πληρώνεσαι, ή..) Αλλά, όλα εξαρτώνται από τι στάση θα κρατήσεις... Η εντύπωση ότι στην Ελλάδα "ξέρουμε να ζούμε" και οι άλλοι δεν ξέρουν δεν θα μπορούσε να με βρίσκει περίσσοτερο αντίθετη. Απλώς "έξω"-συνήθως- υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία, μπορείς να είσαι διαφορετικός, δεν ασχολούνται τόσο πολύ μαζί σου κι αυτό μπορεί να είναι τελικά απελευθερωτικό! Επίσης μπορείς να κάνεις βόλτες, να γνωρίσεις μέρη, οι τιμές σε κάποια προϊόντα είναι καλές... Φυσικά πάντα, πάντα, θα σου λείπει αυτό που άφησες πίσω, η μισή σου ζώη. Αλλά το ίδιο δεν είναι και για όλους όσους αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν; (απ'όπου κι αν προέρχονται...)
Με 22 χρόνια στην Ελλάδα και 2 χρόνια στην Ολλανδία απορείς που δεν μπορείς να προσαρμοστείς; Απαραίτητα για την προσαρμογή στο εξωτερικό είναι η γλώσσα, ο συγχρωτισμός με ντόπιους και φυσικά το να εκτιμάς τα θετικά στοιχεία της χώρας. Σίγουρα και η Ελλάδα έχει πολλά θετικά αλλα όσο περνά ο καιρός κάπως θολώνουν στην μνήμη. Εγώ προσωπικά όταν επισκέπτομαι την Ελλάδα φροντίζω η διαμονή να είναι τουλάχιστον 3 βδομάδες. Γιατί μέχρι την 3η έχω δεί και ακούσει υπέραρκετά για να μου λείπει η Σουηδία.
λες και το γραψα εγω το παραπανω κειμενο. Συγκινηθηκα καπως γιατι νιωθω πολυ αυτα που λες.Στην Ολλανδια κι εγω ειμαι.Αλλα εχω παρει την αποφαση να γυρισω πισω.Τι σκατα να τα κανω τα λεφτα εδω; Οχι.Πισω να το παλεψω οπως όλοι, αλλα να νιωθω σπιτι μου
Συνεχίζω τώρα που γύρισα σπίτι ξανά. Επειδή είδα και κάτι τραγελαφικά σχόλια στην παράλλαξη περί ανθρώπων και άλλες τέτοιες σάχλες. Στην Ολλανδιά ο γείτονάς μου, μου δίνει κάρτα για χρόνια πολλά τα Χριστουγεννά. Και οι 10! Και ας είναι όλοι άθεοι.Στην Ελλάδα ο γείτονας στην θεσσαλονίκη ούτε το επώνυμο μου δεν ξέρει. Αν του πω καλημέρα στο δρόμο μπορεί να με κοιτάξει και στραβά.Εδώ ο γείτονας μου, χωρίς να με ξέρει μου έδωσε το password από το wifi του με το που μετακόμισα για να έχω και εγώ internet μέχρι να έρθει η σύνδεση μου.Πάνε και ζήτα στον νέο σου γείτονα στην Ελλάδα να το κάνει αυτό, να δούμε τι θα σου πει.Και αν πει κάνεις οτι δεν συμβαίνουν αυτά στην Ολλανδια τότε θα του πω να μετακομίσει έξω από το Amsterdam. Το Amsterdam δεν είναι Ολλανδία, είναι τρέλα, αλλά σίγουρα όχι Ολλανδία.Ουφ :)
Nikolai igniatovic περιγράψεις ότι ζεις σε ένα παράδεισο κ ότι η Ελλάδα ειναι μια κόλαση.Δε νομίζω να ειναι έτσι.Και εγω -όπως κ πολλοί- άλλοι εχω πάρει wi fi απο το γείτονα.Μενω Αθήνα κ λέω καλημέρα με όλους τους γείτονες μου,στη επαρχία ακόμη καλύτερα,αφού απο ότι λες επαρχία μένεις.Γνωρίζω Ολλανδούς που μένουν στην Ελλάδα απο ΕΠΙΛΟΓΗ κ όχι απο ανάγκη.Δεν γνωρίζω Ελληνες να μένουν στην Ολλανδία η αλλού απο επιλογή μόνο απο ΑΝΑΓΚΗ.Αν μπορείς να καταλάβεις της διάφορα,ειναι χαοτική.Πάλι φραπέ κλπ όπως λες πίνεις για να έρθεις κοντά στην Ελλάδα.Γιατι αφού ειναι χάλια;Θα διαβασες παραπάνω τον Εμμανουηλ που λέει " παίρνω λίγα σε σχέση με το κόστος ζωής κ ζω μίζερα! "Και αφήνει τη ζωή να περνάει με την ψευδαίσθηση ότι αυτή η ισοπεδωτική κ συνθλυπτικη καθημερινότητα ειναι ζωή.Εμείς είμαστε εδώ κ παλεύουμε για να βγει η Ελλάδα απο τα σκατα δε φύγαμε κ να τη βριζουμε.Καλύτερα στην Ελλάδα με λιγότερα παρά έξω με την ψευδαίσθηση των περισσότερων.
Ζω και σπουδάζω 2 χρόνια στην Αγγλία και έχω σίγουρα άλλο 1. Ξέρω ότι διάλεξα ένα δρόμο που δε θα τον επέλεγαν πολύ. Καλές οι σπουδές αλλά δε θα θες και ένα μεταπτυχιακό? Την πρώτη δουλειά για το βιογραφικό? Κάτι παραπάνω. Γεγονός ότι όλο αυτό δε θα βρεθεί στην Ελλάδα, όχι σύντομα τουλάχιστον.Όμως το παραδέχομαι, στην αρχή όλα τα διαφορετικά ήταν τέλεια. Όμως ήδη έχω αρχίσει να νοσταλγώ το καλοκαίρι με τους δικούς μου. Η κάψα μου είναι να πάω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μου λείπουν και τη νοσταλγία και τη στεναχωρια που νιώθω, δε θα τα αλλάξει καμία δουλειά και κανένας μισθός.
/Kraksimo mode onΠω... Έφτασες στα 24 και έφαγες σφαλιάρα από την ζωή και ξύπνησες;Και εγώ έκλεισα τα 31 μου στο Αμστερνταμ και μόλις 1 χρόνο και τρεις μήνες εδώ. Η διαφορά μας είναι ότι εγώ και άλλοι πολλοί τρώγαμε την σφαλιάρα εδώ χρόνια. Την τρώγαμε δουλεύοντας στην Ελλάδα και για αυτό και εκτιμάμε αυτά που έχουμε εδώ. Ακόμα και τον βρομόκαιρο.Ο λόγος; Αν νομίζεις ότι στα 22 - 24 είσαι κουρασμένη, καταπονημένη και τα έχεις δει όλα.. τότε περίμενε να δεις τι έχει πιο κάτω.. Και αν νομίζεις ότι πιο κάτω με όλο αυτό το αρνητικό και TOO MUCH attitude θα είναι καλύτερα τότε απλά θα σου πω ότι δεν έχεις "εμπειρίες"..Πάρε σήμερα ένα αεροπλάνο και γύρνα πίσω. Γύρνα πραγματικά.Και γράψε μου ένα άρθρο για την ψυχική σου υγεία σε δύο χρόνια ξανά./Kraksimo mode offΌταν ανέβηκα πάνω δεν ήρθα για να βολευτώ σε ένα χρόνο. Ήξερα και ήμουν προετοιμασμένος για ξενιτιά. Αλλά δεν κάθισα με σταυρωμένα χέρια. Έκανα παρέες, οργανώνω πράγματα και προσπαθώ να βοηθήσω. Ξέρεις ποιους; Ανθρώπους σαν και εσένα. Εγώ έβαλα μια μικρή Ελλάδα στην ζωή μου εδώ. Μπορείς και εσύ.Σαββάτο πρωί, Μπουγάτσα και Frappe στον De Bladerdeeg, στην Waterlooplein! Για να φεύγουν οι μαυρίλες μας μακρυά! :P
Μένω στο Λονδίνο - για την ακρίβεια λίγο έξω.Πραγματικά αναρωτιέμαι πως μπορεί να μη σου αρέσει αυτή η υπέροχη πόλη. Είμαι από Θεσσαλονίκη, έζησα Αθήνα 3 χρόνια και μπορώ να πω ότι από όλες τις απόψεις το Λονδίνο είναι πολύ καλύτερο. Ναι, η οικογένεια είναι μακριά. Αλλά προτιμώ εδώ, παρά να κάθομαι στο σπίτι με τους γονείς, με την τσεκουρωμένη σύνταξη, και να "κλαιγόμαστε" γιατί δε βρίσκω δουλειά, εγώ και τα αδέρφια μου.Είσαι σε μια φανταστική πόλη, απόλαυσέ την Χαρίκλεια.
Γεια σου, καταρχήν λυπάμαι που νιώθεις τόσο άσκημα στην Ολλανδία. Ζω εδώ αρκετά χρόνια και είμαι ευχαριστημένη. Φυσικά τίποτε δεν είναι το ίδιο, αλλά προσωπικά αυτό δεν με πειράζει. Πολύ συχνά μου λείπει η Ελλάδα και η οικογένεια μου. Αλλά νομίζω το κάθε μέρος έχει τα καλά του και τα κακά του. Υπάρχουν κάποια πράγματα εδώ που τουλάχιστον για μένα είναι πολύ καλύτερα από την Ελλάδα. Σίγουρα όχι ο καιρός, αλλά πιστεύω ότι δεν ήρθες για αυτό εδώ. Όσο για τους ανθρώπους, είναι διαφορετικοί επίσης, αλλά όχι και όσο φαίνεται αρχικά. Κι αυτοί άνθρωποι είναι που θέλουν συντροφιά, φίλους και αγάπη. Ίσως κάποιοι εκφράζονται πολύ διαφορετικά από μας αλλά νομίζω αυτό είναι φυσιολογικό. Και παίζει το ρόλο του και ο καιρός κατά τη γνώμη μου. Έχει τύχει να έχεις κοντινούς φίλους ή σύντροφο ντόπιο; Αν όχι, το οποίο είναι συνηθισμένο σε κάθε καινούργια χώρα στην αρχή, δώστους μια ευκαιρία. Υπάρχουν κάποιοι που πραγματικά αξίζουν τον κόπο. Επειδή έχω πέρασει από πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα όπως φαντάζομαι και αρκετοί μετανάστες έχω καταλήξει στα έξης: Ο καλύτερος τρόπος να μη νιώθεις ξένος είναι να προσπαθίσεις να ενσωματωθείς στην κοινωνία κάνοντας φίλιους, μαθαίνοντας τη γλώσσα. Θέλει αρκετή προσπάθεια στην αρχή, αλλά πιστεύω αξίζει. Και όσοι για τον καιρό και τις συνήθειες που πάντα θα μας λείπουν από την πατρίδα μας, νομίζω μια λύση είναι να εκμεταλλευτούμε τις "ελαστικές" συνθήκες εργασίας εδώ. Από όσοι ξέρω πολλές φορές είναι εφικτό για τον εργαζόμενο να δουλεύει 80% ή να παίρνει εξτρά άδειες άνευ αποδοχών. Καμιά φορά αξίζει να έχουμε λίγο λιγότερα χρήματα (αν φυσικά είναι εφικτό) και να κάνουμε αυτό που μας γεμίζει. Και ευτυχώς υπάρχουν αρκετά φθηνά αεροπορικά εισιτήρια!Καλή τύχη με όλα, ελπίζω να συνιθίσεις εδώ. Κι αν όχι ελπίζω να βρεις έναν τρόπο να επιστρέψεις. Και φυσικά ακόμα καλύτερα να φτιάξει η κατάσταση ώστε αν μένουμε στο εξωτερικό αυτό είναι καθαρά επιλογή μας.