Γιατί η εκταφή ενός δικού σου ανθρώπου είναι κάτι πιο σκληρό κι από τον θάνατο

Γιατί η εκταφή ενός δικού σου ανθρώπου είναι κάτι πιο σκληρό κι από τον θάνατο Facebook Twitter
Τι θα τα κάνεις τα οστά, αν τα κρατήσεις, πόσο κοστίζει το οστεοφυλάκιο, πόσο κοστίζει η "πλύση", αν θα είναι τσίγκινο κουτί ή κάτι πιο «πρέπον», πόσο κοστίζει ο χώρος που θα τοποθετηθεί (τότε, η ευγενής ταρίφα ανέρχετο στα 500 ευρώ), τρισάγια, καθαρισμοί...
14


 

Στην αρχή ήρθε μία τυποποιημένη επιστολή από τη νομαρχία, αν θυμάμαι καλά. Και λίγες μέρες μετά, καλοκαίρι του 2012, χτύπησε το τηλέφωνο. Η φωνή της υπαλλήλου μας ενημέρωνε ότι θα έπρεπε να βρεθούμε εκεί, σ’ ένα νεκροταφείο της νοτιο-ανατολικής Αττικής για να εγκρίνουμε τις διαδικασίες εκταφής του πατέρα μου.

Δεν υπάρχει τώρα πια λόγος για συναισθηματισμούς. Ούτε για περιγραφές καταστάσεων, που όλες τους είναι βαθιά στενάχωρες, ισοπεδωτικές. Αποφεύγω τη λέξη «μακάβριες». Όταν πρόκειται για δικό σου άνθρωπο – όσοι το ‘ζουν ζήσει, ξέρουν – αυτό που νιώθεις, αγάπη για όλα του, σε όποια μορφή – δεν είναι το μακάβριο που σε καταβάλλει.

Είναι ότι, αν δεν γίνεται αλλιώς, (λόγω «συμφόρησης στο Κοιμητήριο, όπως μου εξήγησε η υπάλληλος) πρέπει να είσαι εκεί. Να το δεις. Να περάσει κάθε σου κύτταρο, κάθε παλλόμενο όργανο, να «στεγνώσει» τα μάτια σου, για να «γραφτεί» ως εικόνα που δεν θα φύγει ποτέ, να πονέσεις, όσο δεν παίρνει και να ‘χεις φυσικά και τους υπεύθυνους να σου εξηγούν τις αληθινά μακάβριες λεπτομέρειες. 

 

Τι θα τα κάνεις τα οστά, αν τα κρατήσεις, πόσο κοστίζει το οστεοφυλάκιο, πόσο κοστίζει η "πλύση", αν θα είναι τσίγκινο κουτί ή κάτι πιο «πρέπον», πόσο κοστίζει ο χώρος που θα τοποθετηθεί (τότε, η ευγενής ταρίφα ανέρχετο στα 500 ευρώ), τρισάγια, καθαρισμοί, λεπτομέρειες για την ποιότητα του χώματος (!), δεισιδαιμονίες και κουβέντες ενός περίεργου πετρότοπου, που τα καλοκαίρια λειτουργεί και ως παραθεριστικός οικισμός και κάπως έτσι την πατήσαμε κι εμείς και «κόλλησαν» οι δικοί μου.

Φυσικά, υπάρχει και η εναλλακτική του "χωνευτηρίου", φθηνή και βολική και μ' όλα τα βλέμματα - του ιερέα, του διευθυντή του Κοιμητηρίου, της γριάς παραδίπλα που ψάχνει για φυλαχτά σ' άδειους τάφους (ναι, μας έτυχε κι αυτό) - να σε "ξυρίζουν" κόντρα. 

Στραγγισμένος, όπως είσαι, ίσως και με κάποιον δικό σου – τη μάνα σου, ας πούμε – να κρέμεται στον λαιμό σου κλαίγοντας, έχεις να αντιμετωπίσεις και τη γραφειοκρατία. Υπογράφεις εδώ, εκεί και σ’ άλλα 42 «εκεί», τόσα παίρνει ο υπάλληλος του νεκροταφείου για όλες τις «ξέρετε, δουλειές» που πρέπει να γίνουν, τόσα ο παπάς, «θα πάτε εδώ», «θα πάρετε αυτό», «προσοχή στα λάστιχα πίσω από τη δυτική πλευρά του νεκροταφείου», χάος...

Ξέρω ότι, μέχρι εδώ, με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, ανατραφήκαμε και βλέπαμε τους δικούς μας να φεύγουν, δεν είχαμε περιθώρια επιλογής, κάπως να αποφύγουμε το πιο πικρό ποτήρι, που τελικά δεν το πίνουμε ούτε τη στιγμή που βλέπουμε το φέρετρο να κατεβαίνει.

 

Αλλά, έχοντας ζήσει κάτι τέτοιο (και δεν είναι θέμα υπερευαισθησίας), διαβάζοντας αυτό, για το οποίο παρακαλεί η οικογένεια του τραγουδιστή και έχοντας ακούσει αρκετές παρόμοιες ιστορίες φίλων, εύχομαι κάπως, κάποτε, σύντομα, να τελειώσει η ιστορία με τις εκταφές.

Στήλες
14

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

11 σχόλια
Ότι ας πούμε τα νεκροταφεία τα διαχειρίζονται οι Δήμοι και αυτοί εισπράττουν τα πάντα δεν το έχετε ακούσει ακόμα. Να υποθέσω ότι περιμένετε ακόμα και σκίσιμο μνημονίου.
Heuristically programmed ALgorithmic computerΊσως στα μεγάλα νεκροταφεία της Αθήνας να υπάρχουν υπάλληλοι που να αναλαμβάνουν τη δύσκολη δουλειά, και να είναι επιλογή σου απλά να κοιτάξεις η να σταθείς παραπέρα. Δεν ακολουθείται η ίδια διαδικασία στα χωριά όμως. Στην εκταφή και των δύο παπούδων μου, παρόντες ήταν οι δυο γονείς μου (οι θείοι μου, από τη μια και την άλλη πλευρά δεν είχαν αρκετά γερό στομάχι). Την πρώτη φορά έτυχε να είμαι φοιτήτρια και να λείπω, τη δεύτερη μόλις είχα γεννήσει. Στην πρώτη περίπτωση ο πατέρας μου έβγαλε τα κόκκαλα και τα έπλυνε με κρασί, βοηθούμενος από τον αδερφό μου που τότε πήγαινε δημοτικό(!). Στη δεύτερη περίπτωση έπρεπε στον ίδιο τάφο να ταφεί η γιαγιά μου, έτσι έπρεπε να τον ανοίξουν. Τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα τότε. Δεν είχε λιώσει καν το κουστούμι που φορούσε. Μετά από αυτή την εμπειρία, τη γιαγιά μου την έθαψαν με βαμβακερή νυχτικιά που λιώνει πιο εύκολα...Αν προτιμώ την καύση νεκρών; Θέλει και ρώτημα; Προτιμώ να αφήσω σημαντικότερα πράγματα πίσω μου από κόκκαλα και λιωμένες σάρκες. Τις αναμνήσεις που θα έχουν τα παιδιά μου ίσως. Κρίκοι στην αλυσίδα είμαστε, και τίποτα παραπάνω. Τα μάρμαρα δεν αξίζουν. Εξάλλου είτε χώμα είτε στάχτη γίνεις, πάνω στη γη θα μείνεις, να χαθείς εντελώς είναι αδύνατον.
σήμερα είναι μεγάλη πολυτέλεια να ταφείς και να μπορείς να μείνεις εκεί εσαεί, ή μέχρι τότε που δεν θα υπάρχει κανείς για να πονέσει...η καύση είναι μιά πρακτική λύση αλλά και ένα βίαιο αφύσικο τέλος του σώματοςη "αναπόφευκτη;" ακραία οικονομική εκμετάλλευση από το σύστημα των Δήμων και των παροικούντων, θλίβουν, οργίζουν και πονάνεσήμερα στη χώρα μας, ούτε να πεθάνεις δεν μπορείς...
Πριν 2 χρόνια, έζησα την εκταφή. Δυστυχώς, ο πατέρας μου μας άφησε νωρίς λόγω της παλιοαρρώστιας. Ήταν πραγματικό δύσκολο για όλους μας, να βλέπεις έναν άνθρωπο να λιώνει, έναν δυνατό άνδρα που υπηρέτησε στις Υποβρύχιες Καταστροφές, να μην είναι σε θέση να στίψει ένα λεμόνι για την σούπα, που μόλις του έφτιαξες. Στην εκταφή παρευρέθηκα μόνο εγώ και ένας θείος μου (όχι ο αδελφός του) και η μητέρα μου με τις υπόλοιπες γυναίκες, ήταν λίγο παραπέρα. Ο αδελφός μου και τα αδέλφια του πατέρα μου, δεν ήρθαν. Είχα δώσει εντολή και επέμεινα, ότι όποιος δεν θα μπορούσε να το αντέξει, θα ήταν καλό να μην είναι μπροστά ώστε να μην έχουμε (την γνωστή) αναστάτωση και μοιρολόγια που ειλικρινά, απεχθάνομαι. Δεδεμένης της πιθανότητας να μην έχει λιώσει (λόγω χημειοθεραπειών) αυτά τα 2-3 λεπτά που ο υπάλληλος του δήμου έσκαβε, ήταν όπως καταλαβαίνετε με ένταση. Ευτυχώς, όλα ήταν όπως θα έπρεπε και δεν χρειάστηκε να ταφεί ξανά, μέχρι η φύση να ολοκληρώσει το έργο της.Αντικρίζοντας το οστά του πατέρα μου, όταν φτάσαμε στο τελικό στάδιο της εκταφής, είχα ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Θέλω να σας πω ότι ναι, για πολλούς η εκταφή είναι σίγουρα κάτι δύσκολο αλλά, δεν είναι και τόσο τραγικό. Στην τελική, δεν είναι αναγκαίο να παρευρεθείς την στιγμή που γίνεται αλλά να αφήσεις τους ανθρώπους απλά να κάνουν την δουλειά τους. Ο πατέρας μου πλέον, "αναπαύεται" σε οικογενειακό τάφο, εκτός Αθηνών και σίγουρα, έχει φύγει αυτό το βάρος από πάνω μας.Τέλος, θέλω να πω ότι υποστηρίζω το δικαίωμα της καύσης των νεκρών παρότι αντιτίθεται στα παράδοση μου. Προσωπικά όταν έρθει η ώρα μου, θα θαφτώ μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια μου. Οκ, τελείωσα την μακάβρια αφήγηση, ας πάμε τώρα έξω να μας χτυπήσει λίγο ο ήλιος χαχα..
Πιστεύω ότι, όταν θα έρθει η ώρα για την καύση, θα έχει μελετηθεί το θέμα από οικονομικής απόψεως ώστε να έρχεται μία η άλλη με την διαδικασία της ταφής. Απλά η καύση είναι μια κι έξω, ενώ με την ταφή υπάρχει η εκταφή και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Έχοντας παραστεί σε δύο εκταφές (συζύγου και μητέρας) όπου αμφότεροι δεν είχαν λιώσει, κι εγώ καύση θα επέλεγα παρόλο που έχω γερό στομάχι.
Ειλικρινά δεν με αποσχολεί το οικονομικό κομμάτι όχι επειδή δεν έχω ανάγκη, αλλά επειδή δεν θέλω να μπώ στο τριπάκι περί παπαδαριών και της μπίζνας πίσω από αυτό όπως αναφέρουν πολλοί. Όπως προανέφερα, σέβομαι το δικαίωμα επιλογής του καθενός να ταφεί όπως επιθυμεί, είτε πρόκεται για κανονική ταφή είτε καύση. Η ιδέα της καύσης του σώματος μου δεν μου αρέσει κυρίως όχι λόγω της Πίστης μου αλλά κατά έναν λόγο, που ίσως δεν μπορώ να εξηγήσω ξεκάθαρα για να το καταλάβατε, θεωρώ την καύση υποτιμητικό τρόπο τέλους μιας και δεν είναι ο φυσικός τρόπος αποσύνθεσης του ανθρώπινου σώματος. Προσωπικά επιθυμώ να μένει κάτι από εμένα πίσω, σε ένα ωραίο μέρος (όπως ο οικογενειακός τάφος που έχουμε επιλέξει) όπου θα μπορούν να το επισκέπτονται οι απόγονοι μου.
Η συγκεκριμένη διαδικασία είναι επίπονη, αντιχριστιανική, σαδιστική, και εξαιρετικά..... κερδοφόρα. Στηρίζει δε, ολόκληρο "κύκλο οικονομικών εργασιών"... Παπάδες, νεκροταφεία, λουλουδάδικα, καντηλανάφτισες, μαρμαράδες, κλπ κλπ... Φυσικά και η καύση ειναι αξιοπρεπέστερη από την εκταφή. Και μην μιλάμε για ταφή γιατί αυτό πρακτικά δεν υφιςταται παρά μόνο σε πολυ μικρά χωριά και στους έχοντες την δυνατότητα να αγοράζουν οικογενειακά μνήματα. Στην Ελλάδα η πρακτική ειναι η εκταφή.Αλλά με την καύςη θίγονται πολλές τσέπες.... Όσο για την "μη χριστιανικότητα" της καύσης, ας ακούσουμε και μια δογματική/θρησκειολογική εξήγηση για την απόρριψη της απο την εκκλησία. Ειναι τόσο σαθρή, που δεν τολμούν να ανοίξουν τέτοια κουβέντα.... Απλά αρκούνται σε ένα ξερό "οχι"....
Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο. Χρειάστηκε να περάσω κι εγώ αυτήν την επαίσχυντη διαδικασία μία για την μητέρα μου και αρκετές φορές για τον πατέρα μου. Η εκκλησία, με την καραμέλα της "Ανάστασης Νεκρών", δεν αποδέχεται την καύση, που θα ήταν η καλύτερη λύση, αλλά επιτρέπει την διαδικασία του χωνευτηρίου, που εκ του αποτελέσματος είναι το ίδιο πράγμα: απόλυτη διαγραφή του σώματος από τον φυσικό κόσμο! Ο κορεσμός του εδάφους δε στα μικρά πλαίσια του νεκροταφείου, που δεν αφήνει το χώμα να οξυγονωθεί, έχει ως συνέπεια την αντιμετώπιση από τους οικείους θεαμάτων που μόνο σε γκραν γκινιόλ θα μπορούσε κανείς να δει. Πρέπει να προστεθεί και το υπέρογκο κόστος διατήρησης του τάφου, πέραν των χρονικών περιθωρίων που τάσσει ο κάθε Δήμος για το νεκροταφείο. 1000 και Ευρώ ετησίως, με ανάλογη αύξηση για κάθε περαιτέρω χρόνο.
δε θελω καν να φανταστω πως ειναι η διαδικασια και σκεφτομαι με τρομο αυτη τη στιγμη. ας επιτρεψουν επιτελους την καυση να υπαρχει τελοσπαντων σαν επιλογη για οσους θελουν
H μάνα μου ήταν παρούσα στην εκταφή του παππού μου. Οι ίδιοι οι υπάλληλοι του νεκροταφείου δεν την άφησαν να κοιτάξει καθόλου, απλά στεκόταν παραπέρα. Είναι μια φρικτή διαδικασία.