Πριν 2 χρόνια, έζησα την εκταφή. Δυστυχώς, ο πατέρας μου μας άφησε νωρίς λόγω της παλιοαρρώστιας. Ήταν πραγματικό δύσκολο για όλους μας, να βλέπεις έναν άνθρωπο να λιώνει, έναν δυνατό άνδρα που υπηρέτησε στις Υποβρύχιες Καταστροφές, να μην είναι σε θέση να στίψει ένα λεμόνι για την σούπα, που μόλις του έφτιαξες. Στην εκταφή παρευρέθηκα μόνο εγώ και ένας θείος μου (όχι ο αδελφός του) και η μητέρα μου με τις υπόλοιπες γυναίκες, ήταν λίγο παραπέρα. Ο αδελφός μου και τα αδέλφια του πατέρα μου, δεν ήρθαν. Είχα δώσει εντολή και επέμεινα, ότι όποιος δεν θα μπορούσε να το αντέξει, θα ήταν καλό να μην είναι μπροστά ώστε να μην έχουμε (την γνωστή) αναστάτωση και μοιρολόγια που ειλικρινά, απεχθάνομαι. Δεδεμένης της πιθανότητας να μην έχει λιώσει (λόγω χημειοθεραπειών) αυτά τα 2-3 λεπτά που ο υπάλληλος του δήμου έσκαβε, ήταν όπως καταλαβαίνετε με ένταση. Ευτυχώς, όλα ήταν όπως θα έπρεπε και δεν χρειάστηκε να ταφεί ξανά, μέχρι η φύση να ολοκληρώσει το έργο της.Αντικρίζοντας το οστά του πατέρα μου, όταν φτάσαμε στο τελικό στάδιο της εκταφής, είχα ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Θέλω να σας πω ότι ναι, για πολλούς η εκταφή είναι σίγουρα κάτι δύσκολο αλλά, δεν είναι και τόσο τραγικό. Στην τελική, δεν είναι αναγκαίο να παρευρεθείς την στιγμή που γίνεται αλλά να αφήσεις τους ανθρώπους απλά να κάνουν την δουλειά τους. Ο πατέρας μου πλέον, "αναπαύεται" σε οικογενειακό τάφο, εκτός Αθηνών και σίγουρα, έχει φύγει αυτό το βάρος από πάνω μας.Τέλος, θέλω να πω ότι υποστηρίζω το δικαίωμα της καύσης των νεκρών παρότι αντιτίθεται στα παράδοση μου. Προσωπικά όταν έρθει η ώρα μου, θα θαφτώ μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια μου. Οκ, τελείωσα την μακάβρια αφήγηση, ας πάμε τώρα έξω να μας χτυπήσει λίγο ο ήλιος χαχα..