Στο σημερινό ‘Α, μπα’: θυμός που κοχλάζει

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: θυμός που κοχλάζει Facebook Twitter
39


________________
1.

Εξήγησε μου αμπα μου, γιατί οι άνθρωποι δεν δέχονται την αποτυχία; Γιατί 'πρέπει' να καταφέρνουμε κάποιους στόχους ακόμα και αν δεν μας εκφράζουν; Γιατί πρέπει να κάνω κάτι που δεν μ'αρέσει για να ευχαριστήσω τους γονείς μου; Γιατί δεν καταλαβαίνουν πως δεν μπορώ και δεν ΘΕΛΩ να κάνω κάποια πράγματα; Και δεν σε ρωτάω γιατί δεν βγήκα και εγώ επιστήμονας όπως τα αδέρφια μου..δεν με πειράζει αυτό. Έχω ασχολίες και όνειρα, έχω όρεξη για δουλειά και δεν λέω πως είναι όλα εύκολα, αλλά θα προσπαθήσω για κάτι που μ'αρέσει. Αντιθέτως οι γονείς μου φρικάρουν στη σκέψη να μην περάσω πουθενά. Νιώθω πως όλοι βρίσκονται πάνω από το κεφάλι μου και με πιέζουν..δεν αντέχω άλλο.- έχω ψυχολογικά

Οι γονείς σου σε πιέζουν να κάνεις αυτό που, σύμφωνα με τις γνώσεις τους και τις εμπειρίες τους, θα σε οδηγήσει σε μια αξιοπρεπή δουλειά από την οποία θα μπορείς να ζεις. Μπορεί να κάνουν λάθος, και σίγουρα υπάρχουν και άλλοι δρόμοι. Αν θέλεις να σε πάρουν στα σοβαρά και να μην βρίσκονται πάνω από το κεφάλι σου, αντί να αναρωτιέσαι γιατί δεν σε καταλαβαίνουν, βοήθησε τους να καταλάβουν. Βρες ποια είναι η πορεία που πιστεύεις ότι σου ταιριάζει, ανακοίνωσε την και ακολούθησε την. Όσο φέρεσαι σαν παιδί και κρύβεσαι κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς να έχεις δικά σου επιχειρήματα, τόσο θα σου φέρονται σα να είσαι παιδί, και ως ένα σημείο θα έχουν και δίκιο.

________________
2.


Αγαπητή Α, μπα,
Είσαι αγαπημένη καθημερινή συνήθεια και ήρθε και η σειρά μου να σε ρωτήσω κάτι. Δεν είναι και από τις ερωτήσεις που προτιμάς, απλά αναρωτιέμαι ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεκόψεις από ένα fuck buddy. Του το λες ξεκάθαρα ή βρίσκεις δικαιολογίες για να τον αποφεύγεις μέχρι να το καταλάβει μόνος του; -nevermind, 22


Γιατί πιστεύεις ότι όταν θέλεις να ξεκόψεις από fuck buddy ισχύουν άλλοι, πρωτοφανείς κανόνες ορθής συμπεριφοράς;


________________
3.


Αγαπητή Α, μπα,
Ύστερα από αρκετά χρόνια μοναξιάς, πίστεψα ότι βρήκα έναν άνθρωπο-σύντροφο με τον οποίο ένιωσα ότι βιώνω τον έρωτα, ένα συναίσθημα που μου είχε λείψει καθώς είτε έπεφτα σε ακατάλληλους ανθρώπους, είτε δεν υπήρχε αμοιβαία ανταπόκριση. Η σχέση μας λοιπόν ξεκίνησε πριν από 1,5 χρόνο και τον πρώτο χρόνο βρισκόμασταν σε απόσταση (διαφορετικές χώρες). Ήμασταν όμως τόσο ερωτευμένοι και ενθουσιασμένοι που από νωρίς θέλαμε να ζήσουμε μαζί. Επειδή ήμουν άνεργη και χωρίς τη δυνατότητα να βρω δουλειά στο αντικείμενό μου στην Ελλάδα, αποφασίσαμε να τον ακολουθήσω εγώ, μιας και αυτός έχει μια πολύ καλή δουλειά στο εξωτερικό. Εδώ και έξι μήνες μένουμε μαζί (ενώ εγώ ξεκίνησα ένα μεταπτυχιακό με την προοπτική να βρω μια δουλειά αργότερα). Ήδη από το δεύτερο μήνα της συμβίωσής μας, άρχισα να διαπιστώνω ότι έχει πρόβλημα με τη συγκατοίκηση. Χάθηκε ο ενθουσιασμός του και γίνεται ολοένα και πιο απόμακρος, δείχνει σαν να έχει κατάθλιψη. Κάθε φορά που συζητάμε μου λέει ότι δεν φταίω εγώ, αλλά αυτός, δυσκολεύεται να διαχειριστεί το όλο θέμα της σχέσης (γιατί και αυτός ήταν για χρόνια μόνος), μου λέει ότι δεν ξέρει τι θέλει από τη ζωή του. Εδώ και ένα μήνα πηγαίνει και σε ψυχολόγο για αυτό το θέμα. Δεν ξέρω πού μπορεί να οφείλεται όλη αυτή η μεταστροφή στη συμπεριφορά του, αλλά εγώ έχω αρχίσει να απελπίζομαι. Προσπαθώ να τον βοηθήσω, αλλά δεν ξέρω πλέον τι να κάνω, είμαι μόνη μου σε μια ξένη χώρα, αντιμετωπίζω και εγώ πολλές δυσκολίες προσαρμογής και πλέον νιώθω ότι είμαι μόνη...
Τι να κάνω?- μόνη

Άφησες την Ελλάδα όχι μόνο επειδή ερωτεύτηκες, αλλά και επειδή ήσουν άνεργη και δεν είχες δυνατότητα να βρεις δουλειά. Η σχέση μπορεί να εμφάνισε προβλήματα, αλλά το δεύτερο δεν έχει αλλάξει. Καλώς ξεκίνησες μεταπτυχιακό, γιατί θα σε βοηθήσει να βρεις δουλειά όταν τελειώσεις. Φρόντισε να το τελειώσεις άριστα, να κάνεις γνωριμίες, και ξεκίνα από τώρα να ανιχνεύεις πού θα μπορούσες να βρεις δουλειά αργότερα. Έχεις πάρα πολλά πράγματα να κάνεις εκεί που είσαι, και η προσαρμογή είναι δική σου δουλειά. Θα τον βοηθήσεις αν δείξεις ότι είσαι άξια να αντέξεις το νέο περιβάλλον και να ανθίσεις μέσα σε αυτό. Θα τον βοηθήσεις αν δει ότι δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την δική σου καλοπέραση. Πηγαίνει σε ψυχολόγο, οπότε προσπαθεί. Προσπάθησε κι εσύ για τον εαυτό σου, και ό,τι και να γίνει, πρέπει να είσαι προετοιμασμένη να το αντιμετωπίσεις.

________________
4.


αγαπητη αμπα,
κατα ποσο εχουμε το δικαιωμα να βριζουμε εναν ανθρωπο -φιλο,αγορι, πρωην- και να παυουμε να ειμαστε κυριες οταν μας εχει φτασει στο αμην?- τικανωπουπαω


Τι θέλεις να κάνεις; Να του πεις 'άντε βρε σαχλέ', ή να τον στολίσεις δημόσια στο facebook; Υπάρχουν όρια που δεν πρέπει να ξεπερνιούνται, όχι επειδή τίθεται ζήτημα δικαιώματος, αλλά για να διατηρήσεις τον δικό σου αυτοσεβασμό.


________________
5.


Καλησπέρα Αμπούλα!!!! Είχα μια διαφωνία σε συζήτηση με την κοπέλα για ένα θέμα που αφορά τη στάση που πρέπει να κρατάει ένα ζευγάρι όταν χωρίζει με τους φίλους του πρώην. Πιο συγκεκριμένα, αν χωρίζαμε θεωρεί λάθος να κάνω παρέα με φίλους/ες τους οποίους γνώρισα μέσω αυτής. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για την ίδια με τους δικούς μου φίλους. Η γνώμη μου είναι πως είναι πολύ πιθανό όταν γνωρίζεις φίλους του συντρόφου σου μπορεί να ταιριάζεις-συμπαθείς κάποιους περισσότερο και να κρατήσετε φιλική επαφή. Ποιά η γνώμη σου πάνω στο θέμα και των αναγνωστών φυσικά;- Yorgakis

Ξέρεις, πέρα από την απόφαση του καθενός, υπάρχει και η απόφαση των φίλων. Δεν θα τους κρατήσεις επειδή το αποφάσισες, αυτοί μπορεί να έχουν διαφορετική γνώμη. Επίσης υπάρχει διαφορά από χωρισμό σε χωρισμό. Αν μεσολάβησε κέρατο, απάτη, άδικη μεταχείριση, οι πιθανότητες να διατηρηθούν φιλίες μειώνονται, ακόμη και όταν υπάρχει συμβατότητα. Γενικώς εγώ πιστεύω ότι κανείς δεν ανήκει σε κανέναν και οι απόψεις 'οι φίλοι ΜΟΥ' και η κτητική στάση όταν πρόκειται για ανθρώπους είναι ανώριμη και τόσο απαράδεκτη που πρέπει να παρακάμπτεται χωρίς πολλές εξηγήσεις. Σύστησες κάποιον σε κάποιον, ε και; Κράτα τους φίλους σου επειδή σε πηγαίνουν πολύ και δεν αντέχουν να σε χάσουν, όχι επειδή τους τρομοκρατείς με κτητικές αντωνυμίες.


________________
6.


είμαι μαθήτρια λυκείου και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι πολύ αρνητική σε όλα τα θέματα που έχουν να κάνουν με την θρησκεία. Από το Γυμνάσιο είχα προβλήματα με τους θεολόγους, πολλές φορές με έβγαζαν από την τάξη διότι θεωρούσαν ότι γελοιοποιούσα τα "θεία" ενώ -κατά τη γνώμη μου- το μόνο που έκανα ήταν να λέω την γνώμη μου. Έρχεται λοιπόν η Β Λυκείου, στην οποία βρίσκομαι τώρα, και ενώ σε όλα τα μαθήματα οι βαθμοί μου είναι ικανοποιητικοί (από 18 και άνω) στα θρησκευτικά είχα 14 και ένα πικρόχολο σχόλιο από τον καθηγητή "πες και ευχαριστώ".
Τι μπορώ να κάνω για να αποφύγω ή να σταματήσω όλο αυτό που γίνεται; Οι γονείς μου προτείνουν να μη λέω πολλά και να μην επιτρέπω σε ένα τέτοιο μάθημα να μου κατεβάζει τον γενικό βαθμό, αλλά ειλικρινά ούτε μπορώ ούτε θέλω να κάνω κάτι τέτοιο. Το θέμα της απαλλαγής από το μάθημα δεν το συζητάνε. Τι μου προτείνεις να κάνω;- Νεφέλη

Κοίτα. Δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι αν δεν μάθει όλο το σχολείο τι ακριβώς πιστεύεις για όλα τα θέματα που έχουν να κάνουν με τη θρησκεία. Εκτός από τις απόψεις, υπάρχουν και οι Αποψάρες, και οι άνθρωποι με Αποψάρες γίνονται κουραστικοί. Για να σε διώχνουν όλοι οι θεολόγοι από την τάξη σημαίνει ότι έκανες κάτι παραπάνω από το να λες απλώς τη γνώμη σου. Παράλληλα μάλλον δεν άκουγες την αντίθετη γνώμη, επέμενες, και έλεγες αυτά που ήξερες ότι θα προκαλέσουν αντιδράσεις, που δεν ξέρουμε πόσο καλά έχεις σκεφτεί.


Μπορεί να έχεις δίκιο σε όσα λες για τα θρησκευτικά, απλώς είναι κάπως περίεργο που οι διαφωνίες σου περιορίζονται στα θρησκευτικά. Δεν άκουσες ποτέ κάτι εξοργιστικό στο μάθημα της Ιστορίας για παράδειγμα; Ή της γλώσσας; Μου φαίνεται κάπως άχρηστο να κατεβάζεις τον γενικό σου βαθμό επειδή πιστεύεις ότι κάνεις μονομερή επανάσταση. Πιστεύω ότι πρέπει να επιμείνεις στο θέμα της απαλλαγής, αν θέλεις να είσαι πιστή στην ιδεολογία σου. Κάνε την επανάσταση εκεί που θα πιάσει τόπο.

________________
7.


Οι απαντήσεις που δίνεις σε ερωτήσεις που αφορούν στην άσχημη συμπεριφορά μίας μάνας προς το παιδί της (συνήθως κόρη) μέχρι τώρα χαϊδεύουν την μάνα και ραπίζουν την κόρη. Πάντα λες ότι το παιδί πρέπει να καταλάβει την μάνα, και το πρέπει το λες με τρόπο που φορτώνει όλο το βάρος πάνω στο παιδί. Πάντα λες ότι πρέπει να δικαιολογήσει τη μάνα. Και μετά να τη συγχωρέσει, να τα βάλει όλα πίσω του και να προχωρήσει μπροστά απαλλαγμένο (το παιδί) από τον πόνο.
Πάντα ρίχνεις όλες τις ευθύνες στο παιδί.
Σε αυτού του είδους τις ερωτήσεις ποτέ δεν δίνεις δίκιο στο παιδί, ποτέ δεν κατηγορείς τη μάνα.
Λες μόνο στο παιδί να σωπάσει, να το καταπιεί και να το δικαιολογήσει και από πάνω. Θαρρείς και το παιδί είναι ο δυνατός της υπόθεσης, θαρρείς και το παιδί έχει την ευθύνη της συμπεριφοράς της μάνας, θαρρείς και η μάνα απαλλάσσεται επειδή είναι ένας άνθρωπος που έγινε μάνα. Με αυτό το σκεπτικό τότε.. το παιδί δεν είναι άνθρωπος? δεν έχει τα ίδια ελαφρυντικά? Οκ για σένα η μάνα είναι πολυτιμότερη, δεν περιμένω να δώσεις δίκιο στο παιδί αφού πάντα δίνεις δίκιο στην μάνα. Αλλά και τόση αδικία δεν την μπορώ, γι' αυτό στέλνω αυτή την ερώτηση. Προφανώς εσύ την μπορείς.
Σκέφτομαι ότι το παιδί που στέλνει τέτοια ερώτηση θέλει βοήθεια ακριβώς επειδή είναι παιδί. Ακριβώς λόγω της ηλικίας του, ψάχνει για βοήθεια.
Όταν η απάντηση είναι εναντίον του σε ένα ζήτημα που έχει δίκιο, δεν σκέφτεσαι ποτέ τί ζημιά προκαλείς σε ένα τέτοιο παιδί?
Έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη? Πιστεύεις ότι είσαι καλός άνθρωπος επειδή υποστήριξες τη μάνα που φέρεται άσχημα?
Πιστεύεις ότι φέρεσαι σωστά στο παιδί?
Πιστεύεις ότι έπραξες καλώς?
Πιστεύεις ότι είσαι σωστή?
Μου κάνει εντύπωση η συμπεριφορά σου. Πόσο πιο ψυχρή? Πόσο πιο άδικη?
Μαζί με τη μάνα που φέρεται άσχημα, φέρεσαι άσχημα και εσύ.
Πέφτεις να τα φας αυτά τα παιδιά.
Ενώ αυτά ζητούν κατανόηση της κατάστασης που ζουν και βοήθεια για να την σταθμίσουν με δίκαια κριτήρια εσύ πέφτεις επάνω τους και τα φορτώνεις με όλη την ευθύνη.
Κοιμάσαι ήσυχα?- απορώ....

Μη χειρότερα.


Για ακόμη μια φορά. Θα το γράψω όσο πιο απλά γίνεται.


Δεν κατηγορώ κανέναν για την ατυχία που είχε να μεγαλώσει σε δυσλειτουργική οικογένεια. Όποιος κατάλαβε αυτό, κατάλαβε λάθος. Αυτό δεν το αναλύω άλλο.


Αυτό που πιστεύω είναι ότι η δικαίωση μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα μας. Δεν είναι σωστό (χρήσιμο, καλό, ρεαλιστικό) να περιμένουμε από άλλους να μας δικαιώσουν, γιατί έτσι τους παραδίδουμε τα κλειδιά της ολοκλήρωσης μας και γινόμαστε σκλάβοι τους. Όποιοι και αν είναι αυτοί οι άλλοι. Ακόμα και όταν είναι η μάνα μας. Ειδικά αν είναι η μάνα μας.


Όσο και να φταίει ο Α και ο Β για τη ζωή μας, το δικαστήριο που θα τον βγάλει φταίχτη και θα μας δικαιώσει, δεν θα γίνει. Όσο και να ζητάμε να παραδεχτεί ο άλλος αυτά που έκανε (που πιστεύουμε ότι έκανε, που θυμόμαστε ότι έκανε, που πραγματικά έκανε, δεν έχει καν σημασία!) τόσο πιο ανολοκλήρωτοι θα νιώθουμε.


Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να ελευθερωθούμε από αυτή την ανάγκη. Για να γίνει αυτό, πρέπει να βρούμε τη δύναμη ώστε να αποδεσμεύσουμε τη δική μας εξέλιξη από τις πράξεις του άλλου. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι να τον ξεγράψουμε ολοκληρωτικά. Μου φαίνεται πολύ τραυματική διαδικασία, και δεν θα πρότεινα χωρίς πολλή σκέψη να το κάνει αυτό κάποιος με τον άνθρωπο που τον γέννησε. Αυτός ο δρόμος δεν έχει επιστροφή, και θα έχει μόνιμα αποτελέσματα που δεν είναι προβλέψιμα. Για ορισμένους ανθρώπους και ορισμένες περιπτώσεις είναι ο μόνος δρόμος, αλλά είναι ο πιο δύσκολος απ' όλους.


Γι' αυτό σε κάποιες περιπτώσεις ίσως είναι πιο χρήσιμο (πραγματοποιήσιμο, ρεαλιστικό, καλό) να προσπαθήσει ένα παιδί να καταλάβει, να κατανοήσει, να απομυθοποιήσει, να πλησιάσει, ακόμη και να συγχωρήσει. Ίσως και να συνειδητοποιήσει ότι έχουν γίνει και άλλα λάθη, από άλλους, ακόμα και από το ίδιο το παιδί (ναι! Ακόμα και αυτό!) Όλα αυτά, όλη αυτή η προσπάθεια, θα γίνει για να ελευθερωθεί το ίδιο. Για τον εαυτό του θα το κάνει. Για κανέναν άλλον. Θα το κάνει όποιο παιδί μπορεί, μόνο για τον εαυτό του. Η προτροπή έχει μοναδικό στόχο την απελευθέρωση, την ανεξαρτητοποίηση του παιδιού. Όχι το μοίρασμα ευθυνών. Ούτε προκύπτει από κάπου μοίρασμα ευθυνών. Ούτε είναι αυτό το θέμα μας. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Μόλις αρχίσουμε αυτή την κουβέντα, ξαναδενόμαστε με τις αλυσίδες.


Εσύ που έστειλες την ερώτηση, έχεις πάρα πολύ θυμό μέσα σου, και δεν έχει να κάνει με μένα. Δεν ξέρω τι συμβολίζω, δεν ξέρω ποιον και τι σου θυμίζουν αυτά που νομίζεις ότι είπα. Αυτός ο θυμός θα σε φάει. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να τον εξουδετερώσεις.

39

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

14 σχόλια
@2Να κάνεις πρόταση γάμου.Άμα πάλι σου φαίνεται too risky και φοβάσαι μην πέσεις στην εξαίρεση και βρεθείς στην εκκλησία από το πουθενά, δοκίμασε να το παρακάνεις με τηλεφωνήματα/μηνύματα κ.λπ. που θυμίζουν "σχέση". Επειδή όμως κι αυτό μου φαίνεται ρίσκο, ίσως να δοκίμαζες το "σας παρακαλώ, δε θα'θελα", σε κάθε απόπειρα αγγίγματος.
Σωστή. ;)Επίσης νομίζω η περίπτωση του fuck buddy (του καθαρά fuck buddy, ούτε καν friend with benefits) είναι από τις ελάχιστες όπου είναι κοινωνικά & ηθικά αποδεκτή η μέθοδος "εξαφανιζόλ", την οποία συνήθως θεωρώ φοβερή γαϊδουριά.
Ας θυμηθούμε ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός, που ταιριάζει γάντι:https://youtu.be/AcQ8CDk0KME(Θεωρώ πως η κοπέλα έγινε πυροτέχνημα με συγκεκριμένη ερώτηση που ίσως ήταν/της φάνηκε πιο σκληρή από τις άλλες, με τις οποίες μάλλον ταυτίζεται και περιμένει τη φορά που η Α,μπα θα το προσεγγίσει με τρυφερότητα, λέγοντας αυτό που θα ανακουφίσει τον πόνο. Έχω παρατηρήσει πως η Α,μπα δεν το κάνει αυτό, παρά μόνο όταν πρόκειται για κάτι, που είναι αρκετά οδυνηρό για να "χαλάσει" μια ζωή. Αναγνωρίζω όμως, και γι'αυτό τη διαβάζω ακόμα, ότι και εκτός -ας πούμε- θέματος να είναι η απάντησή της, σε οποιαδήποτε ερώτηση, είναι χρήσιμη.)
@1'Ο,τι όνειρα και να έχεις, υπάρχει η αντίστοιχη σχολή, είτε ΤΕΙ είτε ΑΕΙ. Θες να γίνει καλλιτέχνις; Καλών Τεχνών. Θέλεις να γίνεις γεωργός ή κτηνοτρόφος; Γεωπονική, γεωργικής καλλιέργειας (ή όπως λέγεται, δεν θυμάμαι ακριβώς), τεχνολογία τροφίμων. Θες να γίνεις αισθητικός; ΤΕΙ Αισθητικής. Θες να ανοίξεις μαγαζί; Διοίκηση Επιχειρήσεων. Διαιτολόγος; Διαιτολογίας. Και πάει λέγοντας. Υπάρχουν και οι ιδιωτικές σχολές αν θες να γίνεις π.χ. σεφ ή σχεδιάστρια μόδας ή εσωτερική διακοσμήτρια.Μου φαίνεται πως απλά δεν θέλεις να προσπαθήσεις αλλά έχε υπόψη σου πως έχει δυσκολέψει αφάνταστα η αγορά εργασίας και το πρώτο πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ είναι πλέον όπως κάποτε το χαρτί Λυκείου. Ειδικά στην γενιά σου όλοι θα έχουν τουλάχιστον μεταπτυχιακό και αρκετοί διδακτορικό. Δεν θα είσαι καθόλου ανταγωνιστική δηλαδή στην αγορά εργασίας. Μπορείς να προσπαθήσεις τόσο όσο να μπεις σε μια χαμηλόβαθμη σχολή, δεν χρειάζεται να γίνεις επιστήμονας αν δεν σε εκφράζει. Κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα αντιληφθείς ακόμα, όπως ας πούμε πόσο δύσκολα βγάζει λεφτά μια ανειδίκευτη εργάτρια. Κάνε μια προσπάθεια (μάλλον στις επόμενες εξετάσεις τώρα πια) και αν τελικά δεν σου ταιριάζει αποφασίζεις αργότερα και πράττεις ανάλογα.
#7 Εχει δικιο η Α μπα ποτε δεν ειπε κτ τετοιο..ισως φανηκε πως ειναι πιο υποστηρηκτικη προς τη μητερα αλλα θυμαμαι πως σε μια απαντηση ανεφερε αυτο που λεει και τωρα...να μη δινουμε τα ηνια σε αλλο προσωπο περιμενοντας να μετανοησει να ερθει με τα νερα μας γιατι ετσι του δινουμε ολη την εξουσια...εχω αρχισει να το εφαρμοζω αν και εχω δρομο ακομα..Υ.Γ το κανω για μενα για τη δικη μου σωτηρια αυτο δε σημαινει οτι ξεχναω απλα δε περιμενω να
7.Καταλαβαίνω γιατί εσύ και όσοι συμφωνούν μαζί σου λέτε ότι η απάντηση της α μπα ειναι σκληρή, αλλά:1. στον ενάμιση χρόνο πάνω κάτω που διαβάζω θυμάμαι μια κοπελίτσα 11 χρονών αλλά κανέναν μικρότερο που να έχει στείλει ερώτηση- συγχωρείστε με αν κάνω λάθος. Έφηβοι και ενήλικες που είχαν στείλει για θέμα με μαμά δεν είναι μικρά παιδιά, πληγωμένοι άνθρωποι ναι αλλά μικρά παιδιά να χρειάζονται ειδική μεταχείριση όχι. Επομένως μπορούν να αντέξουν να ακούσουν κάτι το οποίο δεν θα είναι κανάκεμα στα αυτιά.2. όταν στέλνεις μια ερώτηση όπως και όταν ζητάς τη γνώμη του άλλου πρέπει να είσαι έτοιμος να ακούσεις το οτιδήποτε. Η α μπα συγκεκριμένα νομίζω ότι έχει δείξει άπειρες φορές ότι είναι η φωνή της ψυχρής λογικής που δεν κανακεύει και τα λέει σκληρά όταν θεωρεί ότι ο άλλος χρειάζεται ταρακούνημα.3. Αυτό που λέει η α μπα σε αυτές τις περιπτώσεις στο θύμα/παιδί είναι ότι υπάρχει και μια άλλη άποψη από αυτή που έχει ήδη στο μυαλό του (πάλι απόσες ερωτήσεις θυμάμαι): ναι μεν έχει αδικηθεί και του έχουν φερθεί άσχημα, αλλά το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να μην αφήσει να εξαρτάται η ηρεμία του από το θύτη του, γιατί έτσι του δίνει δύναμη πάνω στη ζωή του επ'άπειρο. Τη πρώτη φορά που το διάβασα αυτό προσωπικά ταρακουνήθηκα - είναι κάτι που είναι πολυ πολύ δύσκολο να κάνεις αλλά είναι η οριστική απελευθέρωση! Δεν είναι κάτι που γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη ούτε φαντάζομαι ότι μπορούν να το κάνουν όλοι. Απλά είναι μια άλλη οπτική. Και ίσως είναι η μοναδική ελπίδα για λύτρωση γιατί δε νομίζω ότι άνθρωπος που φέρεται έτσι στο παιδί του μπορεί ξαφνικά μια μέρα να αναλάβει τις ευθύνες του και να μεταμελήσει.4. Η α μπα επώνυμα βγαίνει και λέει καθημερινά τη γνώμη της για πολύ λεπτά θέματα όπως το συγκεκριμένο. Θέλει πολλά κότσια αυτό. Θεωρώ ότι επιθέσεις σε τέτοιο βαθμό- πέρα από το ότι είναι άδικες εξαρχής, είναι και δειλές όσο κρύβεστε πίσω από ένα ψευδώνυμο.Μη μασάς α μπα! Συνέχισε να είσαι η φωνή της λογικής!
Αυτό που απαντά η Αμπα στην ερώτηση 7 είναι ευρύτερο από την ερώτηση, την κάθε παρόμοια ερώτηση και πιστεύω ότι εκεί έγκειται η παρεξήγηση. Η Αμπα αυτό που γράφει είναι ότι η ευθύνη για να ζήσεις εσύ καλά την έχεις εσύ. Ο άλλος ακόμα και η μάνα σου μπορεί να φταίει αλλά αν περάσεις όλη σου τη ζωή να την κατηγορείς, δεν θα αλλάξει τίποτε, απλά θα έχεις χάσει τη ζωή σου. Αυτό που λέει είναι να μην αφήνουμε το θυμό, την αγανάκτηση, την απογοήτευση, τη θλίψη, όσο δικαιολογημένα κι αν είναι να μας τρώει τη ζωή. Αυτό ισχύει για όλους και για όλα, όχι μόνο για τις σχέσεις με τους ακατάλληλους γονείς. Και κυρίως η Αμπά δε νομίζω ότι αναφέρεται στα "παιδιά" με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Τα προβλήματα αυτά απασχολούν τα "παιδιά" μέχρι να πεθάνουν. Επίσης, η απάντηση της Αμπά στόχο έχει να ταρακουνήσει τον άλλον και να τον κάνει να αλλάξει προσέγγιση απέναντι στο πρόβλημα. Συχνότερα όμως οι άνθρωποι θέλουν απλά έναν φιλικό ώμο να κλαφτούν...
@ParisiosA, μην το λες, ο κατάλληλος άνθρωπος να υπάρχει και μπορεί να πάντα να σε εξοργίσει. Είχαμε ένα φιλόλογο στο λύκειο, απορώ που δε μας έπεσαν τα αυτιά με αυτά που μας έλεγε.
Το μάθημα της γλώσσας, αν θυμάμαι καλά, δεν είχε μόνο γραμματική, αλλά κείμενα και έκθεση κ.λπ. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσε κάτι σε ένα κείμενο, ένα θέμα έκθεσης, μια ανάλυση κειμένου, να θεωρηθεί εξοργιστικό. Εγώ θυμάμαι ότι σε μια έκθεση με θέμα τη δημοσιογραφία, κοντέψαμε μια τάξη να γίνουμε μύλος.... Ούτε που θυμάμαι όμως πως και γιατί :))
@6. Μου θύμισες το ανέκδοτο με τον πόντιο (ας με συγχωρήσει η θεία). Μπαίνει ένας πόντιος ανάποδα με το αυτοκίνητο του στη Συγγρού. Σε λίγο ακούγεται ανακοίνωση από το ραδιόφωνο:"Προσοχή στους οδηγούς που βρίσκονται στο ρεύμα της Συγγρού προς Αθήνα. Ένας μαλάκας έχει μπει ανάποδα". Ακούει ο Πόντιος την ανακοίνωση και αναφωνεί: "Τι ένας ρε! Δεκάδες μαλάκες" Αυτό.
Αυτό που εννοώ είναι ότι αν όλοι οι καθηγητές είχαν πρόβλημα μαζί της, μάλλον κάτι έκανε λάθος στον τρόπο που χειριζόταν τις απόψεις της. Είναι λίγο δύσκολο να κάνουν όλοι λάθος εκτός από εκείνη.
2. Του λες ότι έχεις αρχίσει να το βλέπεις σοβαρά (και θα φύγει από μόνος του) :P7. Μ' έπιασαν τα γέλια καθώς διάβαζα την ερώτηση, καλό παράδειγμα του "το τι διαβάζει κανείς με το τι καταλαβαίνει απέχουν χιλιόμετρα." Λένα κράτα γερά!
Υπέροχη η απάντηση στο 7. Αυτά που λες Λένα έχουν εφαρμογή σε δεκάδες πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Το γεγονός ότι μπορείς να λες - και όπως είπε πρόσφατα κάποιος για σένα - χωρίς να περισσεύει, ούτε να λείπει κάτι από τα γραφόμενα σου, την άποψη σου, εμένα με βοηθά απεριόριστα. Πολλές φορές αυτά που γράφεις είναι πολλές φορές μια ισχυρή υπενθύμιση.Διαβάζω αρκετό καιρό Αμπα. Δεν έχω ποτέ αντιληφθεί τη στάση που περιγράφεται στην ερώτηση προς τα παιδιά ή προς τις μαμάδες. Ίσα - ίσα που νομίζω ότι η στάση της Λένας είναι πολύ υποστηρικτική, ακόμα κι σε μερικούς φαίνεται σκληρή. Μερικές φορές λέει αλήθειες που δεν θέλουμε, δεν αντέχουμε να ακούσουμε, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη Λένα.Ένα πράγμα που μου έμαθε ο πρωταθλητισμός ήταν να δέχομαι και να δίνω ιδιαίτερη προσοχή στη σκληρή κριτική. Δεν τα καταφέρνω πάντα να το κάνω τόσο ψύχραιμα αλλά αυτά που μας προκαλούν, είναι συνήθως και αυτά που μας βελτιώνουν. Όταν βάζεις τον εγωισμό στην άκρη και προσπαθείς να δεις αντικειμενικά (όσο γίνεται) μια φαινομενικά σκληρή άποψη, τότε πολύ ωραία πράγματα μπορεί να σου συμβούν.
Συμφωνώ κι εγώ με την απάντηση της Λένας στο 7. Κυρίως γιατί η αποστολέας αγιοποιεί το παιδί και καταδικάζει ολοκληρωτικά τη μάνα. Έχω κι εγώ προβληματική σχέση με τη μάνα μου, αλλά έχω τουλάχιστον την ωριμότητα να αποδεχθώ ότι έχω κάνει κι εγώ αρκετά λάθη. Κάποια στιγμή είχε στείλει μία αναγνώστρια για την κακή συμπεριφορά της μάνας της και η Λένα της είχε πει να τη συγχωρήσει κτλ. Τότε με ενόχλησε κι εμένα η απάντηση γιατί ήθελα να κατηγορήσει έστω και λίγο η Λένα τη μάνα, να πει δυο αυστηρά λόγια εναντίον της στην απάντηση. Τώρα καταλαβαίνω ότι είναι ανούσιο ούτως ή άλλως, μην σου πω και λίγο κακόβουλο αφού έχει μόνο την μία πλευρά της ιστορίας. Προσωπικά με κάλυψε η σημερινή απάντηση, εξηγήθηκε πλήρως αυτή η στάση της. Ζούμε σε μια τόσο βίαιη, εκδικητική και σκληρή κοινωνία που η προτροπή να συγχωρήσει κάποιος από μόνος του χωρίς έστω να τον ικετεύσει ο άλλος, απλά και μόνο για να βρει την εσωτερική του γαλήνη, μοιάζει εξωπραγματική και ανοίκεια. Αλλά αξίζει να το προσπαθήσουμε, για μας και μόνο για μας, και ίσως κάνουμε και τον κόσμο λίγο καλύτερο κατ'επέκταση. Πιο ισορροπημένος ενήλικας, πιο ισορροπημένη κοινωνία.
Η συγχώρεση είναι ένα δώρο που κάνουμε στον εαυτό μας και μετά στον άλλον που μας πλήγωσε. Όχι τόσο επειδή ο άλλος το αξίζει, αλλά επειδή εμάς μας αξίζει η ψυχική γαλήνη και δεν μπορούμε να ζούμε μια ζωή κουβαλώντας τα "βαρίδια" της μνησικακίας, του θυμού, της πίκρας, της αυτολύπησης και της μιζέριας. Μας αξίζει να ζήσουμε ήρεμοι και ελεύθεροι, γεμάτοι θετικά συναισθήματα, με πίστη στον άνθρωπο και στη ζωή. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε αρχικά ότι "ουδείς εκών κακός", όπως έλεγαν οι αρχαίοι, δηλαδή κανείς δεν είναι κακός με τη θέλησή του. Να αποδεχτούμε και να κατανοήσουμε ότι πίσω από οποιαδήποτε συμπεριφορά του άλλου που μας αδικεί/πληγώνει/βλάπτει, κρύβεται είτε η άγνοια, είτε ο φόβος, είτε κάποιο υποβόσκον ψυχικό τραύμα ή νόσημα. Έτσι μας είναι πιο εύκολο να μπούμε στη θέση του αδικούντος και να ξεκινήσει η διαδικασία της συγχώρεσης. Επίσης, αποδεχόμαστε την "ατυχία" μας να συναντήσουμε στη ζωή μας αυτό το συγκεκριμένο άτομο και υιοθετούμε μια ενεργητική, δυναμική στάση ως προς αυτή την "ατυχία", δεν την αφήνουμε δηλαδή να μας καταβάλλει ή να καθορίσει την πορεία μας. Δηλωτική του μηχανισμού της συγχώρεσης είναι η έκφραση "άφεση αμαρτιών" με την κυριολεκτική (όχι απαραίτητα τη θρησκευτική) έννοια. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται ως εξής: αφήνω ("άφεσις" από το αρχ. αφίημι) τα λάθη ("αμαρτία" από το αρχ.αμαρτάνω=σφάλλω, κάνω λάθος) των άλλων να φύγουν από πάνω μου (στα αγγλικά "let it go"). Υιοθετώντας το μηχανισμό της άφεσης, παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας, γινόμαστε πιο δυνατοί από τα τραύματά μας και τα μετατρέπουμε σε παράσημα της νίκης μας. Α π ε λ ε υ θ ε ρ ω ν ό μ α σ τ ε :)
Αγαπημένη Σαν, Συμφωνώ στο 95% όσων λες. Απλώς και η μη συγχώρεση είναι μέσα στη ζωή. Άλλωστε υπάρχουν πολλοί κακοί με τη θέληση τους. Δεν έχουν όλες οι κακίες κάποιο τραύμα ή νόσημα πίσω τους. Και αν έχουν, σίγουρα δεν είναι δική μας δουλειά να το υποθέσουμε ή να το λύσουμε. Παίζει και πολύ μεγάλο ρόλο η ηλικία σε όλο αυτό. Και η δική μας και του "κακού". Το να βάζουμε τον εαυτό μας στη διαδικασία να βρει σώνει και ντε κάποια δικαιολογία για την κακία και να τη συγχωρέσει, είναι κι αυτός ένας μικρός ψυχαναγκασμός που στο τέλος αφήνει σε εμάς πάλι όλη τη βρωμοδουλειά. Μερικές φορές αρκεί απλώς να πας παρακάτω. Να δεις το γεγονός στην πραγματική του διάσταση και να συνεχίσεις. Χωρίς να συγχωρήσεις, χωρίς να εκδικηθείς.Κάποια πράγματα στη ζωή μου δεν μπορώ αλλά ούτε και θέλω να τα συγχωρέσω. Δεν τα αφήνω να με τρώνε. Τα δέχομαι σαν γεγονότα που συνέβησαν και τίποτα παραπάνω. Let it be που λέγανε κι οι φίλοι μας οι Μπίτλες :P
3Μην προσπερνάς ότι ο πρώτος χρόνος, που είναι και ο πιο ενθουσιώδης, πέρασε από απόσταση, όπου όλα είναι ρόδινα και γεμάτα προσμονή.Μπορεί απλά να ξεφούσκωσε όλο αυτό γι' αυτόν και δεδομένου του τί μεγάλη αλλαγή έκανες, να φοβάται να σου πει ότι απλά άλλαξε γνώμη τελικά. Ή μπορεί να ήταν καταθλιπτικός από νωρίτερα και η ντόπα του πρώτου χρόνου να το κάλυψε για λίγο. Τώρα που μπήκες στην καθημερινότητά του είδες τον πραγματικό του εαυτό. Γνωρίζεις αν ένιωθε έτσι και παλιότερα; (αν ναι, πραγματικά δεν έχει να κάνει με εσένα)
@3 Πριν πέντε χρονια βρέθηκα σε μια κατάσταση καρμπόν με τη δική σου, σχέση απο απόσταση, η κοπέλα έμεινε άνεργη και ήρθε να με ακολουθήσει μετά απο 6 μήνες σχέσης και έρωτα και αυτό ήταν το τέλος. Παρόλο που τη στήριζα οικονομικά χωρίς να περιμένω αντάλαγμα (διαμονή, έξοδα σπιτιού ακόμη και αεροπορικά για να βλέπει τους δικούς της), παρότι βρήκε σύντομα δουλειά και τα πράγματα έφτιαξαν στην θεωρία μέσα σε λίγους μήνες, εγώ κάθε εβδομάδα που περνούσε ένιωθα να μαραζώνω. Η ευθύνη που νιώθει ένας άνθρωπος στην περίπτωσή μου αλλα και του φίλου σου έιναι τεράστια και δεν πρέπει να παραβλέπεται. Απο τον μοναδκό ρόλο που έιχε πριν σαν σύντροφος/γκόμενος τώρα αναλαμβάνει πολλαπλούς ρόλους που έιναι έυκολο να γονατίσουν κάθε άνθρωπο. Πρέπει να έιναι φίλος, γκόμενος, αδερφός πατέρας, μέντορας ακόμη και ο κουβαλητής και υπέυθυνος για την δική σου καλοπέραση. Το οτι ένα ζευγάρι αγαπιέται σε ένα συγκεκριμένο πλάισιο δεν σημαίνει καθόλου οτι θα εξακολουθεί να το κάνει όταν το περιβαλλον θα αλλάξει τόσο πολύ και οι κοινωνικοί θεσμοί δεν υπάρχουν πια. Κακά τα ψέμματα είναι τελέιως διαφορετικό να έισαι στη χώρα σου με τους φίλους σου και την οικογενειά σου και αλλιώς να έιστε μόνο οι δύο σας και μερικοί γνωστοί για να κάνετε παρέα. Αυτό που θέλω να σου πω έιναι οτι ίσως σαν εμένα αισθάνεται τρομερή πίεση να ανταπεξέλθει και θα πρέπει να του δέιξεις οτι δεν περιένεις απο αυτόν να έιναι τα πάντα, μην το υποτιμάς έιναι πολύ δύσκολο. Χωρίς να ξέρω τη συμπεριφορά σου απέναντί του και τούμπαλιν ξεκαθαρίστε τις προσδοκίες μεταξύ σας. Δεν λέω οτι όλες οι περιπτώσεις έιναι ίδιες αλλα εμένα η τόσο μεγάλη ευθύνη αλλα και η συμπεριφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου (κατ εμέ απόλυτη αχαριστία) με έκανε τόσο τοξικό προς τον εαυτό μου που χρειάστηκα και εγώ ψυχολόγο για να το διαχειριστώ. Η κατάληξη ήταν βέβαια ο χωρισμός και ήταν τόσο λυτρωτικός που ακόμη και τώρα δεν έχω συγχώρησει τον εαυτό μου που δεν το έκανα νωρίτερα. Εν κατακλέιδη, μιλήστε ανοιχτά και ξεκαθάρισέ του οτι δεν πρέπει να αισθάνεται υπέυθυνος για τιν δική σου ευτυχία και οτι έισαι αρκετά δυνατή για να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Και ναι ακόμη και να μην δουλέψει το μεταξύ σας, εκμεταλέυσου το δώρο που έχεις και κάνε την ευκαιρια και την εμπειρία να μετρήσει όπως σου λέει η α μπα. . Αν πάλι τα πράγματα δεν έιναι έτσι και υποβόσκουν άλλα κόιταξε τον εαυτό σου και προχώρησε, μην τα δείς όλα μέσα απο το φίλτρο μιας σχέσης, εγώ απλά ηθελα αν σου δώσω ένα ενδεχόμενο που ίσως δεν το έιχες σκεφτεί.
ωχου πατηθηκε πριν τελειώσω αυτό που ήθελα να πω.χαρά στο κουράγιο σου που κάλυπτες από τοσο νωρις τόσα πολλά, έχω βρεθει σε παρόμοια περίπτωση και προέκυψε το ίδιο: ακόμη και τώρα δεν έχω συγχώρησει τον εαυτό μου που δεν τον χώρισα νωρίτερα.
#1 Αν δεν έχεις κάποιο συγκεκριμένο επάγγελμα που να θες να ακολουθήσεις, όντως τρώνε μία ψιλοφρίκη που δεν θες να περάσεις κάπου. Αλλά είναι μεγάλες οι πιθανότητες να σεβαστούν το οποιοδήποτε πραγματικό σου όνειρο, είτε αυτό συμπεριλαμβάνει κάποια ανώτερη σχολή είτε όχι.