Η συγχώρεση είναι ένα δώρο που κάνουμε στον εαυτό μας και μετά στον άλλον που μας πλήγωσε. Όχι τόσο επειδή ο άλλος το αξίζει, αλλά επειδή εμάς μας αξίζει η ψυχική γαλήνη και δεν μπορούμε να ζούμε μια ζωή κουβαλώντας τα "βαρίδια" της μνησικακίας, του θυμού, της πίκρας, της αυτολύπησης και της μιζέριας. Μας αξίζει να ζήσουμε ήρεμοι και ελεύθεροι, γεμάτοι θετικά συναισθήματα, με πίστη στον άνθρωπο και στη ζωή. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε αρχικά ότι "ουδείς εκών κακός", όπως έλεγαν οι αρχαίοι, δηλαδή κανείς δεν είναι κακός με τη θέλησή του. Να αποδεχτούμε και να κατανοήσουμε ότι πίσω από οποιαδήποτε συμπεριφορά του άλλου που μας αδικεί/πληγώνει/βλάπτει, κρύβεται είτε η άγνοια, είτε ο φόβος, είτε κάποιο υποβόσκον ψυχικό τραύμα ή νόσημα. Έτσι μας είναι πιο εύκολο να μπούμε στη θέση του αδικούντος και να ξεκινήσει η διαδικασία της συγχώρεσης. Επίσης, αποδεχόμαστε την "ατυχία" μας να συναντήσουμε στη ζωή μας αυτό το συγκεκριμένο άτομο και υιοθετούμε μια ενεργητική, δυναμική στάση ως προς αυτή την "ατυχία", δεν την αφήνουμε δηλαδή να μας καταβάλλει ή να καθορίσει την πορεία μας. Δηλωτική του μηχανισμού της συγχώρεσης είναι η έκφραση "άφεση αμαρτιών" με την κυριολεκτική (όχι απαραίτητα τη θρησκευτική) έννοια. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται ως εξής: αφήνω ("άφεσις" από το αρχ. αφίημι) τα λάθη ("αμαρτία" από το αρχ.αμαρτάνω=σφάλλω, κάνω λάθος) των άλλων να φύγουν από πάνω μου (στα αγγλικά "let it go"). Υιοθετώντας το μηχανισμό της άφεσης, παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας, γινόμαστε πιο δυνατοί από τα τραύματά μας και τα μετατρέπουμε σε παράσημα της νίκης μας. Α π ε λ ε υ θ ε ρ ω ν ό μ α σ τ ε :)