Αυτό που απαντά η Αμπα στην ερώτηση 7 είναι ευρύτερο από την ερώτηση, την κάθε παρόμοια ερώτηση και πιστεύω ότι εκεί έγκειται η παρεξήγηση. Η Αμπα αυτό που γράφει είναι ότι η ευθύνη για να ζήσεις εσύ καλά την έχεις εσύ. Ο άλλος ακόμα και η μάνα σου μπορεί να φταίει αλλά αν περάσεις όλη σου τη ζωή να την κατηγορείς, δεν θα αλλάξει τίποτε, απλά θα έχεις χάσει τη ζωή σου. Αυτό που λέει είναι να μην αφήνουμε το θυμό, την αγανάκτηση, την απογοήτευση, τη θλίψη, όσο δικαιολογημένα κι αν είναι να μας τρώει τη ζωή. Αυτό ισχύει για όλους και για όλα, όχι μόνο για τις σχέσεις με τους ακατάλληλους γονείς. Και κυρίως η Αμπά δε νομίζω ότι αναφέρεται στα "παιδιά" με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Τα προβλήματα αυτά απασχολούν τα "παιδιά" μέχρι να πεθάνουν. Επίσης, η απάντηση της Αμπά στόχο έχει να ταρακουνήσει τον άλλον και να τον κάνει να αλλάξει προσέγγιση απέναντι στο πρόβλημα. Συχνότερα όμως οι άνθρωποι θέλουν απλά έναν φιλικό ώμο να κλαφτούν...