Δύο λίστες, μια αρχή

Δύο λίστες, μια αρχή Facebook Twitter
23

Όταν το κράτος, επί υπουργίας Χρυσοχοΐδη, άρχισε να δημοσιοποιεί ονόματα και φωτογραφίες εκδιδόμενων μεταναστριών που είχε αποδειχτεί ότι φέρουν τον ιό του HIV, θεώρησα πως επρόκειτο για πράξη ειδεχθή.

Μάλιστα, κατέβαλα κάθε προσπάθεια να πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις τη δημοσιοποίηση εκείνης της λίστας (με καταγγελία του γεγονότος στα διεθνή ΜΜΕ). Το επιχείρημα ότι η εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος επικρατεί επί του δικαιώματος των συγκεκριμένων γυναικών στον μη διασυρμό μέσω Διαδικτύου με έφερε στα πρόθυρα της απόγνωσης.

Από την άλλη μεριά, όταν το «Hot Doc» του Κώστα Βαξεβάνη δημοσιοποίησε τη λίστα Λαγκάρντ, επικαλούμενο την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος(το οποίο, σύμφωνα με το περιοδικό, επικρατεί επί του δικαιώματος των συμπολιτών μας που περιλαμβάνονται στη λίστα αυτή), χειροκρότησα κι έσπευσα να δηλώσω τη συμπαράστασή μου στον δημοσιογράφο αμέσως μετά τη διώξή του. Το ερώτημα λοιπόν τίθεται: πώς στη μία περίπτωση (εκείνη της λίστας Λαγκάρντ) κρίνω ότι το δημόσιο συμφέρον (που απαιτεί δημοσιοποίηση) κυριαρχεί επί του δικαιώματος μιας λίστας ατόμων να μη δημοσιοποιούνται προσωπικά τους δεδομένα, ενώ στην άλλη περίπτωση (εκείνη των ιερόδουλων φορέων του AIDS) κρίνω ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο; Είμαι ανακόλουθος και ασυνεπής; Ή μήπως διαφέρει ουσιαστικά η μία περίπτωση από την άλλη; Για να γράφω αυτό το άρθρο, προφανώς και θεωρώ ότι, πράγματι, οι δύο περιπτώσεις, αν και φαινομενικά όμοιες, διαφέρουν όπως η νύχτα με τη μέρα.

Η βασική διαφορά μεταξύ των δύο περιπτώσεων εστιάζεται στον «δρώντα» πίσω από τη δημοσιοποίηση. Στη μία περίπτωση, ο «δρων» είναι το κράτος. Στη δεύτερη, είναι ο Τύπος, η τέταρτη εξουσία. Θα ρωτήσετε: δύο μέτρα και δύο σταθμά; Δικαιούται ο Τύπος να προβαίνει σε πράξεις που είναι απαράδεκτες για το κράτος; Βεβαίως! Δύο εξουσίες (Τύπος και κράτος), δύο διαφορετικές λειτουργίες επί μίας, κοινής όμως αρχής. Της αρχής ότι, στο όνομα μιας φιλελεύθερης κοινωνίας, το κράτος δεν δικαιούται να κάνει κάποια πράγματα, τα οποία ο Τύπος όχι μόνο δικαιούται αλλά επιβάλλεται να πράξει! Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία είμαστε υποχρεωμένοι να φοβόμαστε την εξουσία του κράτους – να θέτουμε συνεχώς το ερώτημα που προκύπτει από την Πολιτεία του Πλάτωνα και ύστερα: «Ποιος θα μας προστατεύσει από την τεράστια εξουσία των κρατικών λειτουργών, στους οποίους η κοινωνία εμπιστεύεται την προστασία μας;». Ακριβώς λόγω αυτού του σημαντικού φόβου, οι δυτικές κοινωνίες διαχώρισαν τις εξουσίες. Με στόχο τον έλεγχο της εξουσίας των κρατούντων πάνω στις ζωές μας, η εκτελεστική εξουσία, π.χ. ο υπουργός Δικαιοσύνης, δεν δικαιούται να αποφαίνεται επί της ενοχής ή της αθωότητας ενός κατηγορουμένου και, παράλληλα, η δικαστική εξουσία δεν επιτρέπεται να κρίνει αν ένας νόμος που πέρασε η Βουλή πρέπει ή όχι να εφαρμόζεται. Την ίδια στιγμή, οι φιλελεύθερες κοινωνίες κατανοούν βαθιά πως αυτός ο διαχωρισμός των εξουσιών είναι δώρον άδωρον, όταν οι πολίτες παραμένουν νυχτωμένοι για θέματα που τους αφορούν και τα οποία κρίνουν τη λειτουργία του πολιτεύματος και της δημοκρατίας. Εκεί υπεισέρχεται η λειτουργία της ελευθεροτυπίας – ο ρόλος του ανεξάρτητου δημοσιογράφου που καλείται να κρίνει τι δημοσιοποιεί και τι όχι.

Όταν το 1971 o Daniel Ellsberg αποφάσισε να στείλει τα λεγόμενα «Ντοκουμέντα του Πενταγώνου» στους «New York Times», ο αρχισυντάκτης γνώριζε ότι ο Ellsberg είχε φωτοτυπήσει εντελώς παράνομα τις χιλιάδες εκείνες σελίδες και πως η δημοσίευσή τους παραβίαζε τους νόμους του κράτους περί κατασκοπείας και μυστικών κρατικών εγγράφων. Τόσο ο αρχισυντάκτης των «Times» όσο και ο Ellsberg έκριναν ότι άξιζε τον κόπο, από τη μεριά του δημόσιου συμφέροντος, να παραβιάσουν εκείνους τους νόμους και να θέσουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο φυλάκισης για την εξυπηρέτηση ενός υψηλότερου αγαθού. Αυτό είναι το δίλημμα του δημοσιογράφου. Δεν τον θέτει υπεράνω του νόμου. Η κοινωνία θα κρίνει αν η επιλογή του να παραβιάσει τον νόμο τελικά ήταν προς το συμφέρον της. Εκείνη θα κρίνει, παράλληλα με τη δικαστική εξουσία, αν η επιλογή μιας δημοσιοποίησης, που εκθέτει προσωπικά δεδομένα κάποιων σε δημόσια θέα (όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις – π.χ. οι διαρροές των Wikileaks), δικαιολογείται, και θα τον ανταμείψει ανάλογα, είτε με την κατακραυγή είτε με τη δικαίωση. Αντίθετα, το κράτος δεν δικαιούται σε καμία των περιπτώσεων να παραβιάσει τους δικούς του νόμους, να βάλει στην πλάστιγγα τα ατομικά δικαιώματα από τη μία μεριά και το δημόσιο συμφέρον από την άλλη, να αποφανθεί (ως εκτελεστική εξουσία) ότι το νόμιμο δικαίωμα του ενός ακυρώνεται από τα συμφέροντα των πολλών.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι δύο περιπτώσεις (λίστα Λαγκάρντ και λίστα φορέων του HIV) είναι πράγματι εντελώς διαφορετικές. Το κράτος δεν είχε το δικαίωμα να δημοσιοποιήσει ούτε τη μία λίστα ούτε την άλλη. Αντίθετα, είχε την υποχρέωση να δράσει, σεβόμενο τα δικαιώματα των εμπλεκόμενων ατόμων, με γνώμονα το δημόσιο

συμφέρον. Στην περίπτωση της λίστας Λαγκάρντ, έπρεπε (όπως όλοι μας γνωρίζουμε) να τη χρησιμοποιήσει παρασκηνιακά, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά άμεσα και αποτελεσματικά (όπως έκανε το ισπανικό ή το γαλλικό κράτος), για να διασταυρώσει στοιχεία, να κάνει νόμιμους ελέγχους για να δει αν κάποιο από αυτά τα άτομα είχε τη φωλιά του λερωμένη με στοιχεία τα οποία μπορούν νόμιμα να παρουσιαστούν στο δικαστήριο. Στην περίπτωση των ιερόδουλων με HIV, είχε ιερή υποχρέωση να διαφωτίσει τους πελάτες τους ότι η χρήση προφυλακτικών είναι πάντα θέμα ζωής και θανάτου ανεξάρτητα από το εάν ο παροχέας σεξουαλικών υπηρεσιών βρίσκεται ή όχι σε κάποια λίστα και, παράλληλα, να προσφέρει σε αυτές τις γυναίκες περίθαλψη, θαλπωρή, βοήθεια – όχι αστυνομική βία και διαπόμπευση μέσω της διαδικτυακής δημοσιοποίησης των φωτογραφιών τους.

Στρεφόμενος τώρα στους δημοσιογράφους, και στις δύο περιπτώσεις προκύπτει ένα δίλημμα. Έστω ότι έχουν στα χέρια τους και τις δύο λίστες (Λαγκάρντ και φορέων του ιού HIV): τις δημοσιεύουν ή όχι, δεδομένου ότι παραβιάζουν τα προσωπικά δεδομένα και τον νόμο που τα καλύπτει; Εκείνοι πρέπει να κρίνουν αν το γενικό συμφέρον υπερτερεί του δικαιώματος αθώων ανθρώπων (καθώς όλοι είναι αθώοι μέχρι της αποδείξεως του εναντίου στο δικαστήριο) να κρατήσουν τα ονόματά τους μακριά από τη δημοσιότητα, να κρίνουν αν θα βάλουν τον εαυτό τους στο στόχαστρο του εισαγγελέα. Αυτή είναι η δουλειά του δημοσιογράφου. Η δουλειά του ή της δημοσιογράφου σε καμία περίπτωση δεν είναι να αποφανθεί για την αθωότητα ή ενοχή των ατόμων που συμπεριλαμβάνονται στη λίστα. Δουλειά τους είναι να κρίνουν αν αξίζει τον κόπο η παραβίαση του νόμου και της αρχής της ιδιωτικότητας με τη δημοσιοποίηση.

Στη μια περίπτωση, μια υποθετική απόφαση της δημοσιοποίησης από δημοσιογράφους της λίστας των φορέων του HIV θα ήταν ανόητη και γι’ αυτό και αποκρουστική, καθώς, όποιος πιστεύει ότι έτσι εξυπηρετείται το συμφέρον των πελατών των ιερόδουλων, απλώς δεν κατανοεί το συμφέρον τους (και το πόσο σημαντικό είναι να θεωρούν ότι ο ιός ελλοχεύει σε κάθε «συνάντησή» τους, ανεξάρτητα από το εάν η/ο παροχέας βρίσκεται σε κάποια λίστα ή όχι). Στην άλλη περίπτωση, π.χ. εκείνη του Ellsberg, των Wikileaks και τώρα του Κώστα Βαξεβάνη, η δημοσιοποίηση της λίστας αποτελεί συνεισφορά σε έναν δημόσιο διάλογο που, στην πρόσφατη περίπτωση, έχει εγκλωβιστεί στο αδιέξοδο που προκάλεσε η αναλγησία δύο υπουργών Οικονομικών, του ΣΔΟΕ, ολόκληρου του συστήματος που έπρεπε να έχει κινητοποιηθεί και επέλεξε να μην το κάνει.

23

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

11 σχόλια
Όπως σχολίασα και στό άρθρο τού Ν. Δήμου με τήν αφορμή τού ντόρου που γίνεται για τίς ..."λίστες" (και όχι -όπως θά 'πρεπε- για τούς "ληστές"!), απορώ που κανένας από όσους διάβασαν τά αναγραφόμενα ονόματα δεν τόλμησε(;) να παρατηρήσει ότι σίγουρα δεν επρόκειτο για καμμιά ..."λίστα Λαγκάρντ" αφού γινότανε σαφές (με περισσότερα από τά μισά ονόματα να είναι Εβραϊκά) πως επρόκειτο για τήν περίφημη ..."λίστα τού ...Σίντλερ"!!!Τυχαίο;;;;...
Τον παραλληλισμό με τα Pentagon Papers δεν τον καταλαβαίνω.Η λίστα δε μας έκανε σοφότερους (ήδη ξέραμε ότι υπήρχε και κανείς δε ερεύνησε και μάλλον έγινε και όπλο εκβιασμού στα χέρια μερικών).Επίσης περιμένω τα τεκμήρια για τις σχέσεις πολιτικών με τις οφ-σορ της λίστας όπως έταξε ο Βαξεβάνης. Εκεί θα τον παραδεχθώ.
Μία ερώτηση και απαντάει όποιος ξέρει.Επειδή ακούω ότι θα αναλάβει την υπόθεση η δικαιοσύνη κτλ. Από τη στιγμή που από την ελβετία είναι απρόθυμοι να δώσουν οποιοδήποτε στοιχείο, είναι δυνατόν να κάνει η δικαιοσύνη τη δουλειά της;
Η δουλεια του Βαξεβανη ειναι να δημοσιευει και η δουλεια του εισαγγελεα να ελεγχει αν υπαρχει αξιοποινη πραξη. Ολα καλα μεχρι εδω. Αν καποιος αλλος δημοσιευε λιστα Ελληνων "υποπτων" για τρομοκρατικες ενεργειες που λεγεται οτι ειχε περασει καποιος υπαλληλος της CIA σε Ελληνες αξιωματουχους, τι θα λεγαμε τοτε; Μαλλον αλλα απ'αυτα που λεμε σημερα;
Με τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών πάνω από 1000 άτομα πήγανε και εξατάστηκαν,και ίσως έτσι κάποιοι από αυτούς να πάρουν εγκαίρως την ενδεδειγμένη θεραπέια. Το μπλα μπλα για το προφυλακτικό ΔΥΣΤΥΧΩΣ κανείς δεν το λαμβάνει υποψη, τα ξέρετε, ανεγκέφαλοι και πανηλίθιοι ισχυρίζονται ότι τους πέφτει και βεβαίως ότι είναι άτρωτοι κλπ κλπ. Είναι πολύ άσχημο γι'αυτές τις ταλαίπωρες κοπέλλες, που δικαιούνται περίθαλψη και συμπαράσταση, αλλά έτσι ίσως σώθηκαν οι ζωές από κάποιους αφελομαλάκες. Ο Βαξεβάνης έκανε αντιποίηση αρχής, σαν τη ΧΑ ενα πράγμα, είχε τη λίστα και βέβαια έπρεπε να τη δώσει αλλά στον εισαγγελέα κι όχι στα μανταλάκια της Κατίνας -οι άλλες γελούσανε για πρώην γκόμενους που ήταν στη λίστα που τελικά δε σήμαινε και τίποτα. Στοχοποίηση, εκβιασμοί, απαγωγές, θέλεις κι άλλα side effects?
Με τον τρόπο που χειρίστικε ο Βαξεβάνης το θέμα, η δικαιοσύνη ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ να κινηθεί, κάτι που απέφευγε να κάνει για πολλά θέματα τα τελευταία χρόνια. Ήδη οι πρώτες έρευνες για τα αυτονόητα έχουν αρχίσει. Εσύ πιστεύεις ότι χωρίς δημοσιότητα το θέμα αυτό δεν θα είχε ήδη θαφτεί; Αλήθεια; Ο Βαξεβάνης θα τιμωρηθεί από την ίδια δικαιοσύνη για την πράξη του αλλά παράλληλα εμείς έχουμε και μία μικρή πιθανότητα να μάθουμε την αλήθεια και να δούμε κάποιες τιμωρίες τις οποίες ζητάμε από την αρχή της κρίσης, μη σου πω από την αρχή της ενήλικης ζωής μας.Σχετικά με τους 1000 μ@λ@κες που μας κάναν την χάρη να εξεταστούν για HIV αφού εκμεταλευτήκαν ημι-κατεστραμένες υπάρξεις, θύματα trafficking, για να έχουν την δυνατότητα να κάνουν σεξ χωρίς προφύλαξη σε μισή τιμή, να μην ξεχάσουμε να τους πουμε και κανα ευχαριστώ. Θα προτιμούσα να ζω σε μία κοινωνία χωρίς αυτούς και ξέρω ότι τα πρόσωπα βαριά αρρώστων δεν είναι πεδίο κρατικής προπαγάνδας. Η σύγκριση με την ΧΑ είναι σιχαμένη και απλά δείχνει άγνοια/ ανωριμότητα/ καθαρή βλακεία.
Cheesemonger τις κατεστραμμένες υπάρξεις τις εκμεταλλεύονται οι σωματέμποροι και οι πρεζέμποροι -οι άλλοι κάνουν απλά σεξ επί πληρωμή σε παράνομους οίκους που το κράτος ΑΝΕΧΕΤΑΙ ή ψαρεύοντας από το δρόμο το καημένο πρεζόνι αλλά δεν τις εκμεταλλευονται απλά παίρνουν αυτό που τους πωλέιται. Κατάπτυστοι είναι αλλά μόνο για το ότι δεν προσεξαν -και με το τεστ που πήγαν και κάναν μπορεί και να γλίτωσε η γυναίκα τους, η γκομενά τους κλπ. Οσο για τη σύγκριση με τη ΧΑ είναι μόνο στο πεδίο ότι υποκαθιστούν τις αρμόδιες αρχές. Εχεις καμμία αντίρρηση σε αυτό;
tropique διαφωνώ. "δεν πρόσεξαν" δεν είναι δικαιολογία το 2012. Δεν είναι 1980 να μην ξες τι σημαίνει AIDS. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι και δεν μπορώ να καταλάβω πώς δικαιολογείς την δημοσίευση προσώπων οροθετικών γυναικών-θυμάτων και όχι των πελατών τους που επιμένουν να θέλουν σεξ χωρίς προφυλάξεις και άρα στην ουσία να διακινδυνεύουν να μοιράσουν την αρρώστια στις γυναίκες τους κλπ. Δεν γίνεται το ένα χωρίς το άλλο εκτός και αν όντως πιστεύεις ότι οι γυναίκες φταίνε και οι πελάτες "απλά δεν πρόσεξαν". Κάποιος από αυτούς τους πελάτες-θύτες κατά πάσα πιθανότητα έδωσε τον ιό στις γυναίκες αυτές σε πρώτη ανάλυση.Η σύγκριση με την ΧΑ είναι εντελώς λάθος και απλά θολώνει τα νερά. Να σου θυμήσω ότι ο ένας είναι δημοσιογράφος και κομμάτι της δουλειάς του είναι να ελέγχει το κράτος και να βγάζει τα άπλυτά του στη φόρα όταν το κράτος αποτυγχάνει. Επίσης, αν κάνει κάποιο λάθος ο δημοσιογράφος λογοδοτεί στην δικαιοσύνη, πράγμα που συμβαίνει αυτή τη στιγμή αν και δεν είναι βέβαιο ότι όντως έχει κάνει κάποιο λάθος. Το ότι καταφέρνεις να δεις ομοιότητες με απαίδευτους νεοναζί που μιλάνε την γλώσσα της σφαλιάρας και δεν λογοδοτούν σε κανένα με κάνει να πιστεύω ότι τζάμπα φθείρω το πληκτρολόγιό μου.
Με αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε να δωθούν στη δημοσιότητα και τα ονόματα και οι φωτογραφίες των πελατών. Ή μήπως όχι επειδή αυτοί δεν είναι πρεζάκια που ψωνίζονται στην Ομόνοια, αλλά καθωσπρέπει οικογενειάρχες;
Τότε να δημοσιοποιήσουμε και τις φάτσες από τους πελάτες, οι οποίοι μπορεί να έχουν φιλενάδες, αρραβωνιαστικές, συζύγους, εγκύους και μη, που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει.Αλλά βέβαια, αν είσαι άντρας και έχεις λεφτά, δικαιούσαι το απόρρητο.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχια! Σημασία έχει ότι τα αρχεία των τραπεζών είναι στη θέση τους και χάρη στην Τρόικα Εξωτερικού, το τραπεζικό απόρρητο έχει αρθεί εδώ και πολλούς μήνες, όπως ασφαλώς όλοι γνωρίζομε, αλλά το ξεχνάμε. Απλά χρειάζεται δουλειά λίγων βδομάδων για να συγκεντρωθούν οι κινήσεις όλων των τραπεζικών λογαριασμών και να συγκριθούν με τις φορολογικές δηλώσεις όλων μας. Τίποτα άλλο δε χρειάζεται για να ξεκινήσει ο έλεγχος του παρασιτισμού και της απάτης. Αλλά όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει!http://my-pillow-book.blogspot.gr/2012/10/wagthedog_28.html
Συμφωνώ απόλυτα με την ουσία των επιχειρημάτων, φοβάμαι όμως ότι καταλήγω σε διαφορετικό συμπέρασμα. Όπως ο κ. Βαξεβάνης είχε το δικαίωμα (αν όχι την υποχρέωση) ως δημοσιογράφος να δημοσιεύσει τα στοιχεία του, το κράτος έχει την υποχρέωση να τον παραπέμψει στη δικαστική εξουσία για την παραβίαση του νόμου. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί τόσες διαμαρτυρίες για τη σύλληψή του; Το αν θα πρέπει η δικαιοσύνη να προκρίνει το δημόσιο συμφέρον έναντι την των ατομικών δικαιωμάτων των θιγόμενων, είναι άλλη ιστορία και αφορά τη δικαστική εξουσία. Η φίμωση του τύπου από που προκύπτει;
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η ύπαρξη ενός ισχυρού κράτους γιατί δεν είμαστε μία φιλελεύθερη αστική δημοκρατία αλλά ένα άλλο καθεστώς όπου κυριαρχούν τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Το πρόβλημα είναι η αδυναμία του κράτους τόσο να προστατεύσει τους αδύναμους όσο και να ελέγξει τους ισχυρούς. Αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται με διάφορους "ζορό" τύπου Βαξεβάνη, αλλά με θεσμούς οι οποίοι θα είναι ισχυροί και θα λειτουργούν. Αντίθετα από άλλες δυτικές χώρες στην Ελλάδα έχουμε αδύναμους θεσμούς τους οποίους προσπαθούμε να αποδυναμώσουμε κι άλλο. Και φυσικά επειδή κατά βάθος σε όλους αρέσει το ισχυρό κράτος και ας μήν το παραδέχονται όταν αυτό υποχωρεί παίρνουν την θέση του άλλες οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή. Στο κάτω κάτω και ο Μιχαλολιάκος κατά των λαμόγιων είναι όπως και ο ήρωας Βαξεβάνης. Μετά από τόσα χρόνια κρίση έπρεπε να ήμασταν λίγο σοφότεροι.
Αυτό το ΄΄είχε την επιλογή να παραδώσει τη λίστα στις αρμόδιες αρχές'' βαρέθηκα να το ακούω και να το διαβάζω...μα τόσο καιρό οι δημόσιες αρχές την είχαν και την έκαναν μπαλάκι, πλάκα μας κάνετε; και φυσικά ο στόχος της δημοσίευσης δεν ήταν η δημοσίευση των ονομάτων καθ αυτή όσο η αποκάλυψη ότι η λίστα να την υπάρχει δε χάθηκε, κύριοι του πασοκ, του σδοε και δεν ξερω κι εγώ ποιοι άλλοι μην μας δουλεύετε...
ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΨΙΛΟ ΓΑΖΙ ,ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ ...?ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ,Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΗΚΗΣΗ ΚΤΛ. ΚΤΛ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Κ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΛΟΙ...
μα το ίδιο πράγμα δεν θα κατάφερνε αν πήγαινε ΔΗΜΟΣΙΑ ξαναλέω και την κατέθετε στον εισαγγελέα??ποιος θα αμφισβητούσε μετά την ύπαρξη της??
"Η κοινωνία θα κρίνει αν η επιλογή του να παραβιάσει τον νόμο τελικά ήταν προς το συμφέρον της. Εκείνη θα κρίνει, παράλληλα με τη δικαστική εξουσία.." K. Βαρουφάκη σύμφωνα με το Σύνταγμα μας μόνο η δικαστική εξουσία έχει το δικαίωμα να κρίνει κάτι τέτοιο! Και σε καμία περίπτωση παράλληλα με την κοινωνία!Η κοινωνία μπορεί να το κάνει μόνο σε ηθικό επίπεδο, ενώ οι δικαστικές αρχές όχι!'Οσον αφορά στις οροθετικές η δημοσιοποίηση ήταν εισαγγελική, άρα δικαστκή εντολή, σύμφωνα με ειδική διάταξη του νόμου περί ατομικών δικαιωμάτων! Μπορεί ηθικά να με βρίσκει και εμένα αντίθετη αλλά αυτό προβλέπει ο νόμος.τι να κάνουμε τώρα?'Οσον αφορά τον Βαξεβάνη εκτός από την επιλογή της δημοσιοποίησης ή μη της λίστας είχε και την επιλογή να παραδώσει την λίστα δημόσια στις αρμόδιες αρχές και να λυθεί το πρόβλημα της εξαφάνισης!'Ετσι άπαντες θα γνώριζαν!Τι προσέφερε με την δημοοποιήση 2000 ονομάτων στο περιοδικό του?(πέρα από το προφανές, δλδ την αύξηση της δημοτικότητας του και του περιοδικού του)?
Δεν θεωρείς ότι κάποια πράγματα υπερβαίνουν τους ανθρώπινους νόμους; Τι εννοείς σε καμία περίπτωση παράλληλα με την κοινωνία, οι νόμοι για ποιους είναι και ποιους εξυπηρετούν;Δεν αλλάζουν; Μένουν αιωνίως οι ίδιοι; Τι πάει να πει τι να κάνουμε τώρα; Να πάρουμε θέση, αυτό είναι η δημοκρατία, η καθημερινή πάλη να έχεις υπερασπίζεσαι δικαιώματα.
Προφανώς κάποια πράγματα υπερβαίνουν τους ανθρώπινους νόμους!Δεν νομίζω ότι έχουμε όμως μια τέτοια περίπτωση.'Οταν λέω όχι παράλληλα εννοώ ότι δεν εξομοιώνονται. Πάντα η κοινωνία θα κρίνει ηθικά τους κανόνες δικαίου, αλλά έχουμε εκχωρίσει σαν κοινωνία στα δικαστήρια την αρμοδιότητα λήψης αποφάσεων σε σχέση με την ορθότητα και εφαρμογή των νόμων, ακριβώς επειδή η ηθική τους ενός μπορεί να διαφέρει από την ηθική του άλλου. Το "τι να κάνουμε" ίσως να ήταν ατυχές,αλλά στην ελληνική κοινωνία υπάρχει μία τάση αμφισβήτησης αύτης της εξουσίας και υποκατάστασης της με την ηθική της μάζας. Δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαική χώρα που δεν μπόρεσε να εφαρμόσει ούτε το νόμο απαγόρευσης του καπνίσματος!Και για μένα αυτό αποτελεί κίνδυνο!Δεν διαφωνώ στο να παίρνουμε θέση, αλλά τελευταία(και όχι μόνο) επικρατεί μια συλλήβδην αμφισβήτηση και μια τάση υποκατάστασης των εξουσιών από ατομικές ενέργειες. Μην ξεχνάμε ότι και η Χρυσή Αυγή θέση παίρνει και υποκαθιστά τους κατά την γνώμη της (και πολλών συμπολιτών μας) λάθος νόμους.