Ένα πάτωμα από κάρβουνο
Το έργο του Σωκράτη Σωκράτους και η ποιητική ησυχία της δουλειάς του.
Το έργο του Σωκράτη Σωκράτους που φέρει τον τίτλο «Παράνομη Εγκατάσταση» δημιουργήθηκε το 2005. Μου το είχε δείξει όταν το έφτιαξε. Είχα σοκαριστεί. Ήταν μια εντελώς άλλη εποχή. Ζούσαμε μια άλλη ζωή τότε. Και το έργο ήταν στην ουσία ένα καμένο πάτωμα. Ένα έδαφος φτιαγμένο από κάρβουνο, από καμένη γη. Πολλή απαισιοδοξία έναν χρόνο μετά την Ολυμπιάδα. Όταν όλα ήταν ακόμα πιθανά στην Ελλάδα, με σχετική ευκολία.
Σήμερα το ξαναβλέπω στην έκθεση «Τοπία», σε επιμέλεια Σάββα Χριστοδουλίδη, που τρέχει στη Λεμεσό αυτή την περίοδο. Το ίδιο καμένο πάτωμα, φτιαγμένο με τεράστια λεπτομέρεια, ένα μαύρο σύνορο, δεν θες να το περπατήσεις, όμως στην ουσία είναι σαν να το έχεις διασχίσει ήδη με το μυαλό σου.
Η ανάλυση που γίνεται γι' αυτό στον κατάλογο μιλά για άλλα πράγματα, όμως πιστεύω ότι η τέχνη αντέχει τόσες ερμηνείες όσοι και οι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή μαζί της. Για μένα, σήμερα, το πάτωμα αυτό είναι το πορτρέτο της εποχής μας όπως το είδε ένας ήσυχος ποιητής, που μπορεί να είναι φίλος και γι' αυτό να υπερβάλω, όμως ξέρω πια πως συνομιλεί με τον κόσμο με άλλους κώδικες και δεν έχει καμία διάθεση ούτε να σε προβληματίσει ούτε να σε πανικοβάλει. Απλώς καταγράφει με τον πιο πρωτόγονο και αντιεμπορικό τρόπο τον δρόμο της ζωής μας. Τα έργα του πολλές φορές μου θυμίζουν την προσπάθεια κάποιου να αρπάξει κάτι μέσα από την καταιγίδα. Να απομονώσει τη σκόνη του αέρα. Όπως τα σκόρπια μεταλλικά φύλλα που είχε δείξει στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης ή τα αντικείμενα που έφτιαξε από άμμο για τις ανάγκες του πιο πρόσφατου έργου του. Θα ήθελα πολύ να δω το έργο που έκανε στην Παλαιστίνη. Θυμάμαι ακόμα τις φωτογραφίες του βανδαλισμένου σχολείου που έφερε στη LifO πολύ καιρό πριν αναγκαστούμε να μιλήσουμε γι' αυτά τα θέματα.
Στον θόρυβο της ζωής μου, τα έργα του είναι από τα λίγα πράγματα που με κάνουν να θέλω να κοιτάξω πάνω από τον εαυτό μου.
