Από τον Νικόλα - Νταμόν Παπαδημητρίου
Όταν άκουσα ότι ο δημοσιογράφος Νίκος Ράλλης έφυγε, μούδιασα. Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν γνωριζόμασταν αλλά ήμασταν φίλοι στο fb για πολύ καιρό και μιλάγαμε. Μου λεγε κάθε τόσο, πόσο πολύ ήθελε να πάει στο Ιράν. Αυτό ακριβώς επανέλαβε την τελευταία φορά που άφησε ένα σχόλιο σε μία ανάρτησή μου. Είχα ανεβάσει κάτι σχετικό με το Ιράν και έγραψε σχεδόν παραπονιάρικα πόσο πολύ θέλει να επισκεφθεί το Ιράν.
Συμπαθούσαμε πολύ ο ένας τον άλλον. Κάποια στιγμή έγραψα κάτι σχετικό για την Ιρανή θεία μου, την Ακράμ. Δεν θυμάμαι καν ποια ήταν η αφορμή αλλά είχα περιγράψει ένα σκηνικό. Η θεία Ακράμ σπούδαζε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης, το 1970. Όπως όριζε η μόδα της εποχής, η θεία μου φορούσε παντελόνια – καμπάνες. Αλλά αυτό φαινόταν τόσο περίεργο για την πλειοψηφία των συμφοιτητριών της που φορούσαν μίνι φούστες ώστε μια μέρα την ρώτησαν σχεδόν πειραχτικά «Ακράμ γιατί δεν φοράς μίνι; Μήπως έχεις στραβά πόδια;». Η θεία μου εκνευρίστηκε τόσο πολύ που την επόμενη μέρα εμφανίστηκε στο Πανεπιστήμιο με ένα τόσο κοντό μίνι που δεν ήξερε πως να σηκωθεί από τη θέση της γιατί θα φαινόταν η κιλότα της. Ο Νίκος μου έγραψε από κάτω, «Δεν αφήνεις τα status στο fb να γράψεις κανα βιβλίο, λέω γω;».
Ο Νίκος ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος. Ακόμη και αν δεν τον γνώρισα το πιστεύω γιατί εξέπεμπε σήματα ευαισθησίας μέσω πολλών αναρτησεών του. Επίσης ήταν κοσμοπολίτης αλλά με το πάθος του περιηγητή. Όχι τουρίστας του φαίνεσθαι. Θα κατέβαινε και σε χαράδρες ποταμιών, θα εξερευνούσε το παράταιρο, δεν τον ενδιέφερε η αισθητική της καρτ ποστάλ. Αγαπούσε πολύ την Τουρκία και υποθέτω πως το Ιράν, η αλλοτινή Περσία που ξέρουμε εμείς οι Έλληνες, τον προκαλούσε να την ξεσκεπάσει, να της τραβήξει το τσαντόρ και να δει τι κρύβει από κάτω.
Η απώλεια του Νίκου με πλήγωσε πολύ. Είναι τεράστια αδικία να φύγει τόσο νωρίς από κοντά μας.
Θέλω να αφιερώσω αυτή τη δημοσίευση στον Νίκο.
Θέλω ο Νίκος να ταξιδέψει μαζί μας στην Περσία που τόσο ήθελε. Με τις γκραβούρες ενός ομολόγου του, του Ολλανδού περιηγητή Cornelis de Bruijn.
Αγαπημένε Νίκο, από κει που σαι, να μας προστατεύεις.
Στον Νίκο
Ο Ολλανδός καλλιτέχνης και περιηγητής Cornelis de Bruijn (1652 – 1726) ταξίδεψε σε πολλά ασυνήθιστα μέρη της εποχής του, σκιτσάροντας συγχρόνως τα αξιοθέατα και τους ανθρώπους που συναντούσε. Βρέθηκε στην Αίγυπτο όπου και ανέβηκε στην κορυφή μιας από τις πυραμίδες και λάξευσε την υπογραφή του σε μια πέτρα, στα Ιεροσόλυμα, στην Παλμύρα της Συρίας, την Κύπρο, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Μόσχα και στο Ισφαχάν την τότε πρωτεύουσα της σαφαβιδικής Περσίας, τα ερείπια της Περσέπολης και τις ακτές του Περσικού Κόλπου. Επιστρέφοντας από την Περσία στην Ευρώπη έφερε μαζί του και ένα αντίτυπο του έπους Σαχναμέ (Βιβλίο των Βασιλέων) του Ομήρου των Περσών, Φιρντουσί.
Ισφαχάν
Αρντεμπίλ
Περσικός Κόλπος
Περσέπολις
Για τον Νίκο, το αγαπημένο μου περσικό τραγούδι "Ορκίζοντας στις κουρασμένες ψυχές''. Από την ερμηνεύτρια Μαρζιέ.
σχόλια