Της Εύας Στάμου από το bookpress
Ελεύθερη πρόσβαση στην ψυχική θεραπεία για όλους, περισσότερη χρηματοδότηση στα σχολεία έτσι ώστε να καλύπτονται οι βασικές ανάγκες των παιδιών, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση, και απαγόρευση της οπλοχρησίας:
Η κυβέρνηση Ομπάμα καλείται να αντιμετωπίσει άμεσα τρία σοβαρά ζητήματα που θα κρίνουν το μέλλον όχι μόνο του κόμματος των Δημοκρατικών, αλλά ολόκληρης της χώρας.
Υπό τη σκιά της πρόσφατης τραγωδίας στο Κονέκτικατ, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε ότι η χρήση της βίας, συνδέεται με τα θέματα της Ψυχικής Υγείας, της Παιδείας, και της Δημόσιας Ασφάλειας.
Η τραγωδία αυτή βέβαια δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ένα μήνα πριν από τις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές, οι New York Times δημοσίευσαν σειρά συνεντεύξεων όπου επιστήμονες κι εκπαιδευτικοί παραδέχονταν ότι το αμερικανικό Σύστημα Υγείας έχει αποτύχει να εφαρμόσει με επιτυχία θεραπευτικές, μη φαρμακευτικές, παρεμβάσεις για παιδιά με μαθησιακά και ψυχικά προβλήματα. Αντί να υποστηρίζονται οι μαθητές με ιδιαίτερα μαθήματα ή ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες, οι περισσότεροι ψυχίατροι (με τη συγκατάθεση δασκάλων και γονέων) συνταγολογούν ψυχοτροπικά φάρμακα με αποτέλεσμα να γίνεται χρήση φαρμακευτικής αγωγής για οποιοδήποτε πρόβλημα, ακόμα και για τη δυσλεξία.
Η πιο κοινή ωστόσο μαθησιακή διαταραχή για την οποία συνταγογραφούνται χάπια είναι το Attention deficit hyperactivity disorder (A.D.H.D.). Η διαταραχή αυτή θεωρείται υπεύθυνη όχι μόνο για την δυσκολία συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας και τις συνακόλουθες χαμηλές επιδόσεις των μαθητών, αλλά και για ξεσπάσματα επιθετικότητας που δημιουργούν προβλήματα σε δασκάλους και γονείς. Με τις ευλογίες του σχολείου και των κηδεμόνων που θέλουν να δουν τα παιδιά τους να πετυχαίνουν, συνταγογραφούνται χάπια σε μαθητές οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα, προκειμένου αφενός να βελτιωθούν οι βαθμοί τους και αφετέρου να σταματήσουν να είναι υπερδραστήρια και επιθετικά.
Το πλέον διαδεδομένο από αυτά τα φάρμακα είναι το adderall, το οποίο συχνά επιτυγχάνει αυτά που υπόσχεται: η ικανότητα συγκέντρωσης των μαθητών και οι επιδόσεις στα μαθήματα βελτιώνονται ραγδαία, η συμπεριφορά τους μεταβάλλεται ώστε να ελέγχουν τον θυμό και τα υπόλοιπα συναισθήματα τους, η συμβίωση το σπίτι γίνεται πιο αρμονική. Φαίνεται λοιπόν ότι η μεταμόρφωση των παιδιών είναι ευκολότερα υλοποιήσιμη από την μεταμόρφωση του υποβαθμισμένου περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώνουν και το οποίο στις περισσότερες περιπτώσεις ευθύνεται για την επιθετικότητα, τη δυσκολία τους να προσαρμοστούν στους κανόνες και να δεχτούν οποιαδήποτε εξουσία, και τις κακές επιδόσεις τους.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι κάθε φορά που η επιχορήγηση της δημόσιας εκπαίδευσης καθυστερεί ή μειώνεται, τα «κρούσματα» του Συνδρόμου Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας αυξάνονται, και οι περιπτώσεις γονέων που ζητούν από τους γιατρούς χάπια που θα βελτιώσουν την βαθμολογία και την συμπεριφορά των παιδιών τους πληθαίνουν. Δυστυχώς αυτοί οι γονείς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται πόσο σοβαρές μπορεί να είναι οι επιπτώσεις της χρήσης ψυχοτροπικών φαρμάκων για τη φυσική και ψυχική υγεία των παιδιών τους. Υψηλή πίεση, πονοκέφαλοι, καθυστέρηση της σωματικής ανάπτυξης, ακόμα και ψυχωσικά επεισόδια έχουν σημειωθεί μετά από χρήση του adderall και άλλων φαρμάκων με παρόμοιες ιδιότητες.
Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων αυτών μαθητές έχουν βιαιοπραγήσει κατά συμμαθητών τους, ακόμα και κατά των δασκάλων τους κι έχουν μεταφερθεί επειγόντως σε ψυχιατρικά ιδρύματα όπου τους χορηγούνται συνήθως διαφορετικά φάρμακα χωρίς να τους παρέχονται ταυτόχρονα οι συνεδρίες ατομικής και οικογενειακής θεραπείας που έχουν ανάγκη. Είναι δυστυχώς πιο γρήγορο και πιο οικονομικό να φοράς σε κάποιον έναν "χημικό ζουρλομανδύα" από το να του προσφέρεις μια μακροχρόνια, δαπανηρή θεραπεία.
Σε μια χώρα όπως η Αμερική, όπου για κάποιες κοινωνικές ομάδες η πρόσβαση στα όπλα είναι πολύ πιο εύκολη από την επίσκεψη σε ψυχολόγο, δεν θα έπρεπε ν' αναρωτιόμαστε γιατί συμβαίνουν φρικτά γεγονότα όπως η πρόσφατη τραγωδία στο σχολείο του Κονέκτικατ. Το δικαίωμα στην οπλοχρησία από μόνο του δεν εξηγεί ούτε τον μιμητισμό των δολοφόνων, ούτε τα υψηλά ποσοστά πολιτών που πάσχουν από αντικοινωνικές διαταραχές με κύριο χαρακτηριστικό την ανικανότητα ενσυναίσθησης. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η πρόληψη, εκτός από την κατάργηση του νόμου περί οπλοχρησίας, έχει να κάνει και με το επίπεδο της παιδείας και με την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στην ψυχιατρική περίθαλψη. Αλλιώς είναι σχεδόν βέβαιο ότι το μόνο που θα «βελτιώνεται» θα είναι η εξοικείωσή μας με ανάλογα τραγικά γεγονότα.
σχόλια