Μια μέρα πίναμε ποτά με φίλους και ένας από την παρέα έρχεται και μου λέει «Αντρέα, θέλω να σου πω». Πάμε πιο κει και αρχίζει να μου λέει ότι δεν είναι καθόλου καλά στον γάμο του τον τελευταίο καιρό και ότι δεν ξέρει τι να κάνει, καθώς ο γιος του είναι πολύ μικρός και του φαίνεται αδιανόητο να χωρίσει.
Του είπα να βάλουμε άλλη μια μπίρα πριν αρχίσουμε την κουβέντα, γιατί μπορεί να πάρει ώρα. Όταν άρχισε να μου μιλάει κατάλαβα ότι ήταν πράγματι σε απόγνωση. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, ο φίλος αυτός είναι χωρισμένος και περίπου εκατό φορές καλύτερα από εκείνο το βράδυ.
Σημείωση: Το άρθρο αυτό δεν είναι διαφήμιση του χωρισμού, ούτε χορηγία δικηγορικού γραφείου που ασχολείται με τα διαζύγια. Είναι απλώς η δική μου εμπειρία από τον φόβο του χωρισμού στο σήμερα.
Τα ζευγάρια που κατάφεραν και έλυσαν τα προβλήματά τους και είναι καλά μαζί είναι αξιοθαύμαστα. Τα ζευγάρια που χωρίσανε και συνέχισαν να είναι εκεί και οι δύο για τα παιδιά τους, επίσης. Η ζωή είναι πολύ απρόβλεπτη για να μην μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να την αλλάξουμε, ακόμα και αν πολλές φορές οι αποφάσεις μας επηρεάζουν κι άλλους.
Όταν ξεκινάς μια κοινή ζωή με έναν άλλο άνθρωπο, συνειδητά ή ασυνείδητα δημιουργείς ένα σωρό προσδοκίες. Στον εαυτό σου, στο έτερό σου ήμισυ και πολλές φορές στους κοντινούς σου συγγενείς, καθώς η αγία ελληνική οικογένεια είναι, καλώς ή κακώς, μέρος της ίδιας της ταυτότητάς μας.
Προσδοκίες τού «για πάντα», για κοινά γηρατειά, ότι θα τραγουδάει ο ένας στον άλλο το «When I'm sixty-four» των Beatles και ότι θα είστε πράγματι 64 χρονών, προσδοκίες για μια ευτυχισμένη οικογένεια, με παιδιά που θα τα δείτε μαζί να περνάνε όλα τα στάδια από τη βρεφική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση και ακόμα παραπέρα, που λέει και ο Buzz Lightyear.
Εμείς, η γενιά της οποίας οι γονείς σπάνια χώριζαν, μεγαλώσαμε με το άγχος του χωρισμού. Θυμάμαι, στην τάξη είχαμε μόνο δύο συμμαθητές που οι γονείς τους ήταν χωρισμένοι και αυτό θεωρούνταν κάτι κακό και προβληματικό.
Οι γονείς μου, όταν ήμουν 17, χωρίσανε, ασχέτως του αν μετά από κάποια χρόνια δεν έβρισκαν νόημα στο να είναι χώρια και τα ξαναέφτιαξαν.
Μια μέρα γύρισα αργά σπίτι και ο πατέρας μου ήταν στον καναπέ και μου είπε «έλα να μιλήσουμε σαν άντρες». Σκέφτηκα ότι θα έχω κάνει κάποια χοντράδα την οποία ανακάλυψε, αλλά τελικά ήθελε να μου ανακοινώσει τον χωρισμό τους, πράγμα που μου φάνηκε τρομερά φυσιολογικό αφού τσακωνόντουσαν συχνά.
Οι φίλοι μου, ειδικά αυτοί που γνώριζαν τους γονείς μου, σοκαρίστηκαν. Δεν το ξέραμε καλά αυτό το κεφάλαιο και σε κάποιους φαινόταν τρομακτικό. Δεν ήταν όμως.
Υπάρχουνε ζευγάρια που τα προβλήματά τους μπορούν να τα λύνουν. Υπάρχουν ζευγάρια που τα προβλήματά τους τούς πνίγουν. Όταν κάνεις παιδιά, ο χωρισμός δεν είναι μια εύκολη λύση, είναι η τελευταία και η πιο δύσκολη. Όμως πολλές φορές είναι λύση, ίσως και η μοναδική.
Τα ζευγάρια που κατάφεραν και έλυσαν τα προβλήματά τους και είναι καλά μαζί είναι αξιοθαύμαστα. Τα ζευγάρια που χωρίσανε και συνέχισαν να είναι εκεί και οι δύο για τα παιδιά τους, επίσης.
Η ζωή είναι πολύ απρόβλεπτη για να μην μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να την αλλάξουμε, ακόμα και αν πολλές φορές οι αποφάσεις μας επηρεάζουν κι άλλους.
Ένα βράδυ κοιμόντουσαν όλοι στο σπίτι, η πρώην γυναίκα μου και τα παιδιά. Ο ένας ενάμιση χρονών, ο άλλος τριάμισι. Η ζωή στο σπίτι δεν ήταν όπως τη φανταζόμουν. Ο γάμος μου, αντίθετα με αυτό που είχα πιστέψει ότι θα συνέβαινε, δεν με είχε κάνει ευτυχισμένο.
Αντιθέτως, σταδιακά μου δημιουργούσε ένα κενό και μια αίσθηση εγκλωβισμού που δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω. Προφανώς, δεν χρειάζεται να αναφέρω λεπτομέρειες, αλλά αρκετοί θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ήξερα ότι ήθελα να χωρίσω, αλλά δεν ήξερα τον τρόπο, ένιωθα έναν τεράστιο φόβο για την επόμενη ημέρα και αυτό ενίσχυε την αίσθηση του εγκλωβισμού. Προσπάθειες για την καλυτέρευση των πραγμάτων είχαν γίνει, αλλά είχαν πέσει κι αυτές στο κενό.
Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, άρχισα να μιλάω με την αδερφή μου και πρώτη φορά παραδέχτηκα σε κάποιον ότι ήθελα να χωρίσω, αλλά ότι ακόμα και σε πρακτικό επίπεδο δεν είχα, ας πούμε, πού να μείνω, αν συνέβαινε αυτό.
Της είπα ότι δεν έτρωγα καλά, δεν κοιμόμουν καλά, δεν ήμουν γενικά καλά. Η αδερφή μου, με την ηρεμία που μπορεί να σου δώσει ένας άνθρωπος που σε ξέρει πολύ καλά, μου είπε ότι είχε καταλάβει ότι δεν ήμουν καλά και ότι σε πρώτη φάση, αν ήθελα, μπορούσα να μείνω σπίτι της, μέχρι να τακτοποιηθώ. Την άλλη μέρα είπα στην πρώην γυναίκα μου ότι ήθελα να χωρίσουμε και κάπου εκεί ξεκίνησε το επόμενο κεφάλαιο της ζωής μου.
Σήμερα, εξίμισι χρόνια και διάφορες αναταράξεις μετά, η καταστροφή που φοβόμουνα δεν ήρθε ποτέ. Κάποιες στιγμές παλέψαμε και οι δύο για να μην έρθει η καταστροφή, κάνοντας ο καθένας με τη σειρά του δύσκολες υποχωρήσεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαστε καλά ως χωρισμένοι, πολύ καλύτερα από παντρεμένοι.
Δεν τσακωνόμαστε, συνεννοούμαστε μια χαρά όσον αφορά τα παιδιά κι έτσι, σταδιακά, καταφέραμε να επανεκτιμήσουμε ο ένας τον άλλο, σε μια βάση διαφορετική και σε ρόλους που δεν είχαμε ξαναπαίξει.
Και τα παιδιά; Τα παιδιά μάθανε να ζούνε με δύο χωρισμένους γονείς. Όσο καιρό πήρε σ' εμάς να προσαρμοστούμε στη νέα μας ζωή, άλλο τόσο πήρε και σε αυτά.
Όταν ανακοινώσαμε στον μεγάλο μας γιο τι έχει συμβεί και του είπαμε, λίγο σαν να του διαβάζουμε παραμύθι, ότι τώρα θα έχει δύο σπίτια και πολλή-πολλή αγάπη, αυτός με γουρλωμένα μάτια μάς ρώτησε αν θα έχει τα ίδια παιχνίδια και στα δύο σπίτια ή διαφορετικά.
Αφού του εξηγήσαμε πολύ προσεκτικά μερικά θέματα, μας ρώτησε αν μπορούσε να πάει να παίξει κι έφυγε σαν να είχε μόλις ακούσει μια κάπως περίεργη ιστορία. Με τον καιρό έμαθε να ζει με αυτό και όσο και αν ενίοτε τον στενοχωρεί, είναι γενικά ένα χαρούμενο παιδί.
Ο μικρός του αδερφός δεν έχει μνήμες της κοινής μας ζωής. Μια μέρα περπατούσαμε στον δρόμο, κάνα χρόνο μετά τον χωρισμό, γυρνάει με το πιο αθώο ύφος στον κόσμο και με ρωτάει: «Μπαμπά, με τη μαμά είστε αδέρφια;».
Καθίσαμε, μιλήσαμε, προσπάθησα να του εξηγήσω, όπως κάθε φορά που θέλανε να μάθουνε κάτι για τον χωρισμό και ο αδερφός του φώναζε από δίπλα «Όχι, ρε Διονύση, παντρεμένοι ήτανε, παντρεμένοι».
Κανείς δεν ξέρει πού θα τον βγάλει ο δρόμος που κάθε φορά επιλέγει. Και σε κάθε στροφή καλούμαστε να πάρουμε μια απόφαση. Αυτή είναι η ζωή μας, το αποτέλεσμα των αποφάσεών μας. Καμία μεγάλη απόφαση δεν έρχεται χωρίς κόστος. Με αυτές θα ζήσουμε εξάλλου, αυτές θα καθορίσουν το πώς θα ζήσουμε, αυτές και οι αγώνες που θα κάνουμε για να τις στηρίξουμε.
σχόλια