Τη χαρτογραφημένη Αφρική την ξέρουμε. Μόνο που εκεί άνθρωποι δεν διακρίνονται. Όσο για τη ζωντανή Αφρική, μας τη μαθαίνουν οι εντεταλμένοι παρατηρητές, σαν την Άσχα Ρόσε Μιγκίρο, αναπληρώτρια του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ. Αν οι πεινασμένοι της οικουμένης φτάνουν το ένα δισεκατομμύριο, τα 265 εκατομμύρια από αυτούς τους αζήλευτους ανθρώπους ζουν στην υποσαχάρια Αφρική. Δεν μιλάμε για χαμηλό επίπεδο διαβίωσης, για λειψή ευημερία και τα παρόμοια. Η μαύρη ήπειρος έχει εγκαταλειφθεί, την αποδεκατίζουν οι λοιμοί υπό μορφή επιδημικών νόσων και βέβαια η πείνα και η δίψα που επιφέρουν ως φυσικό επακόλουθο τους εμφυλίους, τις γενοκτονίες και τα θηριώδη φυλετικά ξεσπάσματα. Η Μιγκίρο μιλάει για στοιχειώδη πράγματα. Εφόσον οι πληθυσμοί ζουν σε αγροτικές περιοχές, οι πρώτες ανάγκες τους αφορούν σπόρους, λιπάσματα και φυτοφάρμακα· αρδευτικά συστήματα για να επιβιώσουν τα ζώα τους· ειδικούς χώρους για να αποθηκεύουν τη σοδειά τους· δρόμους, πολλούς δρόμους για να μεταφέρουν τα τρόφιμα στις αγορές. Το παράδειγμα των Μαλάουι, οι οποίοι μέσα σε μια δεκαετία πέρασαν από την πείνα σε αδρή εξαγωγή τροφίμων, καταδεικνύει ότι οι Αφρικανοί αγρότες μπορούν να ανταποκριθούν δημιουργικά. Απομένει φυσικά η ανταπόκριση των κυβερνήσεων που δεσμεύονται -στα χαρτιά τουλάχιστον- να διοχετεύσουν στη γεωργία το 10% των εθνικών προϋπολογισμών τους.
σχόλια