30 ώρες το 24ωρο

Το24τράωρο του πολίτη όλο και σφίγγει.Μπάζει διαρκώς σαν το φτηνό ρούχο στοπλύσιμο. Διαρκώς ακούμε χρονικέςεκπτώσεις, φοροκλοπές ωρών, κλοπέςπρωινών, απογευμάτων και μεσημεριών.«Ρε μαλάκα, τρέχωκαι δεν φτάνω! Για να ανέβω στη δουλειάχρειάστηκαν δυο ώρες, μας κράτησαν ίσαμετις 5, βάλε άλλες δύο ώρες να πάω σπίτι...Ύπνος; Τι ύπνος μου λες; Έπρεπε να πάωτο παιδί στο γυμναστήριο και μετά γιααγγλικά, βρήκα ένα φίλο και κατεβάσαμεδυο μπίρες... Το βράδυ με πήρε από τονοσοκομείο ο γαμπρός μου, εγκεφαλικό οπατέρας του...».Εννοείται πως η μέρα και η νύχτα μαςανήκουν στο ακέραιο· μόνο που τοακέραιο προέρχεται από το κεραΐζω,καταστρέφω. Κάθε μέρα και μια μικρή ήμεγάλη καταστροφή. Το χρονικό πορτοφόλιέχει 24 χαρτονομίσματα, πριν σκεφτείςπώς θα τα διαθέσεις, τα χρωστάς. Στααρπάζουν από τα χέρια. Ακόμα και η «ελεύθερη ώρα»,όταν έρθει η ώρα της, σκλαβώνεται απότη λαχτάρα που έχουμε για να τηναπολαύσουμε. Κυρίως σκαρτεύει επειδήνιώθουμε ότι την «κλέψαμε»από το μεγάλο αφεντικό,ότι την υπεξαιρέσαμε από την Προϊσταμένηκοινωνία. Η λύση θα ήταν ένα 24ωρο μετριάντα ώρες, ίσαμε να επιβραδυνθεί ηπεριστροφή της Γης όμως, θα ασκούμαστεστη λογιστική του «κλεμμένουχρόνου».