Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με το «Πλοίο της Αγάπης». Κυριολεκτικά.

Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με το «Πλοίο της Αγάπης». Κυριολεκτικά. Facebook Twitter
Ο αρχιμάγειρας του Love Boat, Παναγιώτης Ρωμανός, τρίτος από αριστερά.
1

«Η αλήθεια είναι ότι δεν με πίστευαν, τότε μικρός, όταν έλεγα για το πλοίο, για τα μέρη που είχα πάει. Θυμάμαι στο σχολείο, που έγραφα και καλές εκθέσεις, πήγαινε η μητέρα μου να πάρει τους βαθμούς και της έλεγε η δασκάλα «πάρα πολύ καλό παιδί ο Γεράσιμος και έχει και μεγάλη φαντασία» και η μητέρα μου εξηγούσε ότι είμαι παιδί ναυτικού, ότι όντως είχα επισκεφθεί το Αλέρτ, το βορειότερο μέρος της γης, ότι έτσι έχουν τα πράγματα, όπως τα περιγράφω, και δώστου κουβάλαγε φωτογραφίες για να τους πείσει.


Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα μέσα στο Love Boat. Από 18 μηνών ταξίδευα με το πλοίο, ζούσαμε μέσα στο βαπόρι, με σεφ τον πατέρα μου. Γυρίσαμε όλο τον κόσμο, πηγαίναμε 6 μήνες Αμερική, Βόρεια Ευρώπη, Βόρειο Πόλο και 6 μήνες Νότια Ευρώπη, Μεσόγειο και Αφρική.

 

Ήταν πάντως δύσκολα, ξεκίναγε ο μπουφές από τα χαράματα, μετά είχε δεύτερο μπουφέ στις 9 το πρωί, το βράδυ δύο τραπεζαρίες και μετά, στη μία πάλι, τη νύχτα, μπουφέ. Δεν σταμάταγε ποτέ η κουζίνα.

Του πατέρα μου του άρεσε η μαγειρική, διάβαζε πολύ, μελετούσε, έχει γράψει βιβλία μαγειρικής, το αγαπούσε. Ήταν δάσκαλος στη δουλειά του. Ξεκίνησε από τα βαπόρια του Τυπάλδου. Εκεί γνώρισε και τη μητέρα μου. Η μάνα μου είχε σπουδάσει νοσηλευτική και εργαζόταν ως νοσηλεύτρια, στο ίδιο πλοίο ήταν μάλιστα και ο Καββαδίας ασυρματιστής


Γέννημα θρέμμα Πασαλιμανιώτης ήταν ο πατέρας μου, με καταγωγή από τη Κεφαλονιά. Ήταν από φτωχή οικογένεια και αναγκάστηκε να μπει από μικρός στα καράβια, στην αρχή ως βοηθός μάγειρα. Είχε μάθει να μαγειρεύει από τη γιαγιά μου – μεγάλη μαγείρισσα. Δύσκολη δουλειά, βέβαια, στα κρουαζιερόπλοια όχι τόσο όσο είναι στα φορτηγά πλοία, αλλά η θάλασσα πλήρωνε καλά.

Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με το «Πλοίο της Αγάπης». Κυριολεκτικά. Facebook Twitter
Φωτογραφία με τα αυτόγραφα των πρωταγωνιστών της σειράς.


Εμένα με είχαν σαν μασκότ, με τη Βίκι (Jill Whelan), την κόρη του καπετάνιου, την Τζούλι, την ξεναγό (Lauren Tewes), τον καπετάνιο, με κυνηγούσαν, ο Μάκης από δω, ο Μακης από κει. Θυμάμαι η Τζουλι μου έφερνε κάτι ταψάκια με ποπ κορν, δεν υπήρχαν τότε εδώ αυτά, και τρελαινόμουν. «Μάκη αυτά για σένα» μου έλεγε. Ήμουν πιτσιρίκος στο καράβι και όλα με εντυπωσίαζαν, κυκλοφορούσα με μία γραβάτα, είχα ερωτευτεί και μία χορεύτρια...

Όταν έφτασα σε ηλικία για να πάω σχολείο, ερχόμασταν στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη. Τα Χριστούγεννα ξαναφεύγαμε. Όποτε το πλοίο ήταν Ευρώπη, έπιανε λιμάνι στο Ρότερνταμ και πηγαίναμε εκεί. Το καλοκαίρι κατά κανόνα βρίσκαμε το βαπόρι στην Αμερική και για τρεις μήνες ταξιδεύαμε.


Στα γυρίσματα, δεν υπήρχε άλλος κόσμος στο καράβι, μόνο οι ηθοποιοί και τα συνεργεία και καμιά φορά έφερναν και τις οικογένειές τους. Μεγάλο καράβι για την εποχή του, χώραγε 2.500 επιβάτες.


Τα μενού ήταν όλα κανονισμένα από πριν, και η αλήθεια είναι ότι ένας ηθοποιός (Ted Lange) που έπαιζε τον μπάρμαν είχε ιδιαίτερες προτιμήσεις, ποτέ δεν του άρεσε το μενού της παραγωγής και ζητούσε τα δικά του. Τον τρέλαινε τον πατέρα μου, στο τέλος όμως τα βρίσκανε.

Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με το «Πλοίο της Αγάπης». Κυριολεκτικά. Facebook Twitter
Στο κατάστρωμα του κρουαζιερόπλοιου.


Ήταν πάντως δύσκολα, ξεκίναγε ο μπουφές από τα χαράματα, μετά είχε δεύτερο μπουφέ στις 9 το πρωί, το βράδυ δύο τραπεζαρίες και μετά, στη μία πάλι, τη νύχτα, μπουφέ. Δεν σταμάταγε ποτέ η κουζίνα. Είχε 76 άτομα προσωπικό, 72 μαγείρους και 4 ζαχαροπλάστες, και εγώ είχα ένα αυτοκινητάκι ηλεκτρικό και γύρναγα όλη μέρα στη κουζίνα.

Τα περισσότερα επεισόδια γυρίζονταν όταν το πλοίο ήταν αγκυροβολημένο, τρεις-τέσσερις φορές αλλάζαμε και λιμάνι, αυτό που βλέπαμε δηλαδή να μπαινοβγαίνει κόσμος ήταν όντως σε κάποια αποβάθρα. Συνήθως τα γυρίσματα ήταν σε Αμερική και Καραϊβική, είχαμε έρθει και Μεσόγειο, είχαμε πάει Ρόδο, Κρήτη, Κουσάντασι.


Το πλοίο είχε 3 πισίνες, δυο θέατρα, δυο κινηματογράφους, εστιατόρια. Τώρα βέβαια τα κρουαζιερόπλοια έχουν εκσυγχρονιστεί, τότε όμως ήταν από τα λίγα που υπήρχαν. Οι ηθοποιοί γύριζαν τα επεισόδια, 5-6 ώρες κρατούσαν τα γυρίσματα, και μετά έκαναν διακοπές με τις οικογένειες τους.


Στον πατέρα μου δεν έκανε εντύπωση το σκηνικό με τα γυρίσματα του Love Boat γιατί έτσι κι αλλιώς οι πελάτες του κρουαζιερόπλοιου ήταν οικονομικά εύποροι Αμερικανοί, ηθοποιοί, οπότε είχε συνηθίσει. Μετά, να σου πω την αλήθεια, ήταν και κουραστικό, γιατί ξέφευγε από τον τρόπο που δούλευε, είχε να κάνει διαφορετικά φαγητά για 15 μέρες, και να ακολουθήσει το μενού που είχε προκαθορίσει η παραγωγή.

Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με το «Πλοίο της Αγάπης». Κυριολεκτικά. Facebook Twitter
Καναπεδάκια γαρίδας, μενταγιόν αστακού και μους από γλώσσα.


Στην Ελλάδα κάποια στιγμή σταμάτησαν να προβάλλουν νέα επεισόδια (σ.σ. Το Πλοίο της Αγάπης [The Love Boat] προβλήθηκε από το 1977 έως το 1986 στην ΕΡΤ), ο πατέρας μου συνέχισε ως σεφ μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80. Σταμάτησε το 1988-1989, ήταν δηλαδή στην Πριγκίπισσα του Ειρηνικού (σ.σ. η ονομασία του πλοίου όπου γίνονταν τα γυρίσματα ως Love Boat) γύρω στα 12-13 χρόνια. Είχε μία περιπέτεια υγείας και αναγκάστηκε να σταματήσει.


Όταν του έλεγα ότι θα γίνω ναυτικός, δεν ήθελε με τίποτα, μου έλεγε πρώτα θα κλείσω τα μάτια μου και μετά θα γίνεις. Μην βλέπεις τώρα, τότε ήταν δύσκολα, δεν μπορούσες να έχεις επικοινωνία, φαντάσου κάναμε 15 μέρες να περάσουμε τον Ατλαντικό. Τώρα υπάρχουν δορυφόροι, τηλέφωνα, αλλά τότε... Ακόμα θυμάμαι την αγωνία της μητέρας μου.


Εκείνη την εποχή, όταν βγήκε στη στεριά, άρχισε να δουλεύει σε εστιατόρια, ήταν ο πρώτος σεφ στην Ιθάκη, άνοιξε εστιατόριο στην Ιεράπετρα της Κρήτης, έγραφε και κάθε Τετάρτη στην εφημερίδα «24 ώρες» συνταγές και μενού.


Το σήμα κατατεθέν του ήταν ο μουσακάς αλα ρομάνα, που ήταν ιδιαίτερος και δεν μπορούσε να τον πετύχει κανείς. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να γράψει τα απομνημονεύματα του. Πέθανε το 1999 ξαφνικά, αρρώστησε και έφυγε μέσα σε ενάμιση μήνα. Ήταν 70 χρονών, δραστήριος πολύ, είχαμε ανοίξει και ένα εστιατόριο στην Κεφαλονιά...


Έζησα όμως εξαιτίας του ένα πραγματικά καταπληκτικό παραμύθι».

Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με το «Πλοίο της Αγάπης». Κυριολεκτικά. Facebook Twitter
Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με το «Πλοίο της Αγάπης». Κυριολεκτικά. Facebook Twitter
Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με το «Πλοίο της Αγάπης». Κυριολεκτικά. Facebook Twitter
Μακέτα του πλοίου Calypso.
Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με το «Πλοίο της Αγάπης». Κυριολεκτικά. Facebook Twitter
Αριστερά σφυρίδα, γαρίδες μπουκέτο και μενταγιόν ψαριού και δεξιά καπνιστός σολομός.
Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με το «Πλοίο της Αγάπης». Κυριολεκτικά. Facebook Twitter
Ξεκίνησε από τα βαπόρια του Τυπάλδου.
Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με το «Πλοίο της Αγάπης». Κυριολεκτικά. Facebook Twitter
Αυτόγραφο ηθοποιού με αφιέρωση στον Παναγιώτη Ρωμανό.
Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο με το «Πλοίο της Αγάπης». Κυριολεκτικά. Facebook Twitter
Ταξίδια
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Ταξίδια / Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Αναζητώντας τα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Radio Lifo / Το οδοιπορικό μου στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Ο Χρήστος Τζούτης, εκδότης του ταξιδιωτικού περιοδικού «Lamda 3», περιγράφει στη Μερόπη Κοκκίνη το οδοιπορικό που έκανε στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου και δίνει χρήσιμες συμβουλές σε όσους θελήσουν να τα επισκεφθούν.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ

σχόλια

1 σχόλια