ΤΟ ΣΗΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε με ένα σύντομο βίντεο στο Facebook το νέο σήμα του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία. Σύμφωνα με τους δημιουργούς του σχεδίου, πρόκειται για ένα αστέρι που συμβολίζει πέντε βασικές αξίες της Αριστεράς και της Δημοκρατικής Παράταξης: δημοκρατία, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, ελευθερία και ισότητα.
Ως είθισται, μόλις έγινε γνωστό το σήμα, ξεκίνησαν οι πολιτικο-σημειολογικές αναλύσεις. Οι περισσότεροι το αντιμετώπισαν με χιούμορ. Λίγοι θύμωσαν, ανάμεσά τους ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Μπογδάνος, διότι είδαν το αστέρι της 17Ν και τη σημαία του Βιετνάμ (!).
Ως είθισται, επίσης, σε μια βδομάδα κανένας, των συριζαίων συμπεριλαμβανομένων, δεν θα θυμάται τι υποτίθεται ότι συμβολίζει το νέο σήμα. Όπως υποθέτω ότι κανένας φίλαθλος του ΟΦΗ δεν θυμάται τον Μινωικό δίσκο της Φαιστού και το μυθικό πλάσμα γρύπα στα νέα σήματα της ομάδας που παρουσιάστηκαν πριν από έναν μήνα.
• • •
Ο «ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΟΣ» ΜΠΟΡΙΣ ΤΖΟΝΣΟΝ
To «σοκαριστικό» νομοσχέδιο της Εσωτερικής Αγοράς, που παρέχει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον να αναθεωρήσει τμήματα της Συμφωνίας Αποχώρησης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, πέρασε το πρώτο εμπόδιο στη Βουλή των Κοινοτήτων, με 340 ψήφους έναντι 263.
Πέντε πρώην πρωθυπουργοί (Τερέζα Μέι, Ντέιβιντ Κάμερον, Γκόρντον Μπράουν, Τόνι Μπλερ, Τζον Μέιτζορ) επιτέθηκαν στον «επαίσχυντο» Μπόρις Τζόνσον που παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο, ένας δε αυξανόμενος αριθμός συντηρητικών βουλευτών τάσσεται κατά του νομοσχεδίου. Παρά ταύτα, ο Τζόνσον φαίνεται να έχει άνετη πλειοψηφία.
Είναι προκλητικό να βλέπεις τους συντηρητικούς να καταγγέλλουν σήμερα ότι η Συμφωνία Αποχώρησης «διχάζει τη χώρα», την οποία ωστόσο εκθείαζαν ως μεγάλη επιτυχία πριν από εννιά μήνες· και ακόμη πιο προκλητικό να κατηγορούν τους Εργατικούς, όπως στο επόμενο τουίτ, για πατριωτικό έλλειμμα επειδή καταψήφισαν το νομοσχέδιο.
Είναι άγνωστο πώς θα εξελιχθεί αυτή η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, αξίζει να επισημανθεί ότι, όπως στις ΗΠΑ και αλλού, η ώσμωση των συντηρητικών κομμάτων με τον λαϊκισμό έχει περάσει το κρίσιμο κατώφλι. Η ανυπαρξία αυθεντικών και στιβαρών συντηρητικών κομμάτων δεν αποτελεί καλό προμήνυμα για τη λειτουργία των σύγχρονων δημοκρατιών.
BREAKING: Labour just voted to side with the EU in Parliament once again.
— Conservatives (@Conservatives) September 14, 2020
We're the party that's standing up for the integrity of the entire UK.
Our Internal Market Bill protects our Union, preserves peace in Northern Ireland & ensures unfettered trade across the whole country. pic.twitter.com/WzbVuoq3je
• • •
Ο ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑΣΕΝΚΟ
Ο Πούτιν δεν μιλάει, αλλά η γλώσσα του σώματός του είναι ευφραδέστατη, ενόσω ακούει τον πρόεδρο της Λευκορωσίας. Μόνον ως σκόπιμο εξευτελισμό τού Λουκασένκο μπορεί κανείς να την εκλάβει. Πόσο μάλλον, όταν ο Πούτιν γνωρίζει ότι τον βιντεοσκοπούν.
#Belarus. #Lukashenko is trying to convince #Putin about a military threat from the West, but Putin is barely listening (playing on camera, obvsly). That was another humiliation Lukashenko has faced today. He was earlier welcomed by Krasnodar governor, not even a state official pic.twitter.com/xrXuVvojom
— Hanna Liubakova (@HannaLiubakova) September 14, 2020
• • •
Η ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΑΡΙΘΜΟΛΑΓΝΕΙΑ ΤΟΥ ΝΤΙΝΤΙΕ ΡΑΟΥΛ
Αναμφισβήτητα, ο Μαρσεγιέζος καθηγητής Ντιντιέ Ραούλ είναι ο σταρ του κορωνοϊού στη Γαλλία. Δεν χρειάστηκαν πολλές μέρες για να αναδειχθεί σε λίαν δημοφιλή προσωπικότητα, ιδίως στα πολιτικά άκρα, από τη στιγμή που υποστήριξε ότι η υδροξυχλωροκίνη μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία του Covid-19.
Το «μαγικό φίλτρο» της υδροξυχλωροκίνης, για να θυμηθούμε τον Αστερίξ, δεν απασχολεί πλέον την επιστημονική κοινότητα. Ωστόσο, μια δήλωση τού Ραούλ στην προχθεσινή ακρόασή του στη Γερουσία είναι ενδεικτική της προσωπικότητάς του.
Είπε ο καθηγητής Ραούλ: «Έγραψα 3.500 διεθνείς δημοσιεύσεις... και τα λάθη που έκανα στα άρθρα μου ήταν μεταξύ 2 και 4%».
Υποθέτοντας ότι ο επιστημονικός του βίος μετράει 40 χρόνια, ήτοι 14.600 μέρες, προκύπτει ότι περίπου κάθε 4 μέρες έγραφε αδιαλείπτως ένα επιστημονικό άρθρο. Κάποιος θα αντέτεινε ότι «συνυπέγραψε» τα περισσότερα άρθρα. Πιθανόν, αυτός πάντως δήλωσε «έγραψα».
Αυτή η συγγραφική αριθμολαγνεία τείνει να εξελιχθεί σε κολλητική ασθένεια εντός και εκτός της επιστημονικής κοινότητας. Στην ήπια εκδοχή της οδηγεί σε προχειροδουλειές, στη δε σκληρή της ακόμη και σε συστηματική λογοκλοπή.
• • •
ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ
Αν αναρωτιέστε γιατί άνθισε ο λαϊκισμός μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, ιδού μερικά παραδείγματα.
1. Ο (τέως σερ) Φρεντ Γκούντγουιν ήταν το αφεντικό της Royal Bank of Scotland όταν αυτή βάρεσε κανόνι, και κύριος υπεύθυνός του. Η διάσωσή της κόστισε στο δημόσιο 45 δισ. λίρες. Σήμερα, ο Γκούντγουιν παίρνει ετήσια σύνταξη από την τράπεζα 350.000 λίρες, και είναι εκλεκτό μέλος της ελίτ του Εδιμβούργου.
2. Το αφεντικό της Lehman Brothers, Ντικ Φουλντ, πληρώθηκε τα τελευταία 8 χρόνια πριν από την πτώχευσή της 500 εκατ. δολάρια.
3. Στον πιο κραυγαλέο ευτελισμό κάθε έννοιας αξιολόγησης, διευθύνοντες σύμβουλοι, που καταβαράθρωσαν τις επιχειρήσεις τους, ανταμείφθηκαν πλουσιοπάροχα. Για την πενταετία 2003-2008, τα στοιχεία για 25 κορυφαίους διευθύνοντες συμβούλους είναι αποκαλυπτικά (The Wall Street Journal, 20.11.2008): μέση συνολική χρηματική αμοιβή 37.638.968 δολ., η οποία ανέρχεται στα 195.655.454 αθροίζοντας και τα έσοδα από τα stock options. όταν η τιμή της μετοχής των εταιρειών από την υψηλότερη τιμή της μειώθηκε κατά μέσο όρο 73,4%, και με ελάχιστη και μέγιστη τιμή αντιστοίχως 33% και 100% (πτώχευση). Και υψηλόβαθμα στελέχη συνέχισαν να ανταμείβονται πλούσια, ενώ η επιχείρησή τους βρισκόταν σε δυσχερή θέση ή, ακόμη χειρότερα, είχε σωθεί από την πτώχευση με χρήματα των φορολογουμένων.
Δεν διατείνομαι ότι αυτά επαρκούν για να εξηγήσουν την έξαρση του λαϊκισμού. Ισχυρίζομαι, όμως, ότι καμιά θεωρία του λαϊκισμού δεν μπορεί να τα αγνοήσει.
• • •
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΜΑΓΚΡΙΤ
«Μόλις ζωγράφισα το φεγγάρι πάνω σε ένα δένδρο με τα μπλε-γκρι χρώματα του δειλινού. Ο [ποιητής Λουί] Σκυτενέρ σκέφτηκε έναν πολύ ωραίο τίτλο: η 16η Σεπτεμβρίου. Πιστεύω πως «ταιριάζει», οπότε από τη 16η Σεπτεμβρίου τον ονομάζουμε έτσι» (Ρενέ Μαγκρίτ).
