«Πόσο ήρθαμε, τελικά, ρε φίλε;»: Αναμνήσεις από τη Σκεπαστή στη Νέα Φιλαδέλφεια

«Πόσο ήρθαμε, τελικά, ρε φίλε;»: Αναμνήσεις από τη Σκεπαστή στη Νέα Φιλαδέλφεια Facebook Twitter
H Σκεπαστή έκανε το ντεμπούτο της στις 7/10/1979 όταν η ΑΕΚ φιλοξένησε τον Παναθηναϊκό στη Νέα Φιλαδέλφεια για τη δεύτερη αγωνιστική. Ο αγώνας εκείνος πάντως δεν πήγε καλά για την ΑΕΚ, η οποία έχασε 0-1.
6

Σαράντα χρόνια, λέει, συμπληρώθηκαν στις 7 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους από τη λειτουργία της σκεπαστής εξέδρας που στέγαζε τους πιο φανατικούς και πιο «καμένους» οπαδούς στο αείμνηστο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και τώρα, σύμφωνα με το προχθεσινό πανηγυρικό δελτίο Τύπου της ΠΑΕ, η Σκεπαστή ορθώνεται και πάλι στο νότιο πέταλο του υπό κατασκευή νέου γηπέδου, που, ως γνωστόν, θα φέρει τη μυθική και αλυτρωτική ονομασία «Αγια-Σοφιά» και, σύμφωνα με πρόσφατο αστικό θρύλο, όποτε βάζει γκολ η ΑΕΚ, θα ηχούν ψηφιακές καμπάνες που θα ακούγονται μέχρι τη «Βασιλεύουσα» (ή, έστω, μέχρι τη λεωφόρο Δεκελείας).


Έχουν περάσει, λοιπόν, 40 χρόνια από την πρώτη φορά που στριμώχτηκε κόσμος στις θύρες ορθίων 9-11, αλλά η εμβληματική διάσταση της εξέδρας που σημάδεψε δυο-τρεις γενιές έφηβων κυρίως οπαδών της «Ενώσεως» έχει αφετηρία λίγα χρόνια αργότερα (γύρω στο 1982), όταν εγκαταστάθηκε εκεί η οργάνωση οπαδών της Original (21) κατόπιν έντονων «πολιτικών» ζυμώσεων που ακολούθησαν τη διάσπαση της Θύρας 21 και την αποχώρηση από αυτήν της πιο νεανικής, ζωηρής και (ας είμεθα ειλικρινείς) χουλιγκανικής μερίδας φανατικών.

Ήταν η περίοδος της πρώτης μεγάλης ακμής του χουλιγκανισμού, αλλά στην πραγματικότητα οι μισοί τουλάχιστον στη Σκεπαστή ήμασταν κάτι φλώροι μαθητές, χουλιγκάνια του Σαββατοκύριακου που μπορεί να χτύπαγαν και καμιά «Όμπρε» (θρυλικό κλαμπ σκληρής ροκ κλοτσοπατινάδας) το βράδυ μετά το ματς.

Η Ορίτζιναλ είχε παρουσιάσει και ιδρυτικό καταστατικό σαφούς υπερβατικής, ριζοσπαστικής απόκλισης που έκανε λόγο για «ελευθερία αποφάσεων, συμμετοχή, οικονομική αυτοδιαχείριση, στοιχεία δυσεύρετα σε μια ευρύτερη πολιτική κοινωνία με συνεχώς αυξανόμενη οργάνωση, συστηματοποίηση και επαγγελματοποίηση», αλλά προφανώς αυτά ήταν πέρα από τα ραντάρ των περισσότερων πιτσιρικάδων που είχαν βρει καταφύγιο εκεί τις Κυριακές υπό το λάβαρο της μηδενιστικής, απειλητικής, πειρατικής νεκροκεφαλής που σκέπαζε τη μισή εξέδρα.

«Πόσο ήρθαμε, τελικά, ρε φίλε;»: Αναμνήσεις από τη Σκεπαστή στη Νέα Φιλαδέλφεια Facebook Twitter
Πρόλαβα και τη νεκροκεφαλή και τα πρώτα κάγκελα, προτού υψωθούν τα σύρματα μέχρι τον ουρανό, και τους ασφαλίτες ανάμεσα στους οπαδούς που σε μάζευαν για την πλάκα τους.


Εκείνη την περίοδο εντάχθηκα κι εγώ για πρώτη φορά σ' αυτό το συναρπαστικό, κλειστοφοβικό σύμπαν της Σκεπαστής, σε πολύ τρυφερή, αλλά και πολύ επιρρεπή στον εξωτισμό της ανομίας, ηλικία. Πρόλαβα και τη νεκροκεφαλή και τα πρώτα κάγκελα, προτού υψωθούν τα σύρματα μέχρι τον ουρανό, και τους ασφαλίτες ανάμεσα στους οπαδούς που σε μάζευαν για την πλάκα τους. Μετά η αστυνομία έφυγε (δεν είχε και λόγο ύπαρξης πλέον, τα βεγγαλικά και τα καπνογόνα τα πετάγαμε αναγκαστικά ανάμεσά μας κυρίως) και η Σκεπαστή έγινε ένα μεγάλο κλουβί χωρίς κανόνες ασφαλείας, ένα πεδίο ελεύθερης δράσης και διακίνησης (ιδεών και ουσιών) όπου ακουγόταν συχνά το αυτοαναφορικό σύνθημα «έλα να νιώσεις πώς είν' η ζωή / κι όλα τα ωραία μες στη Σκεπαστή».

Ούτε ένα πρωτάθλημα δεν πανηγύρισα μέσα από τη Σκεπαστή – ήταν τότε τα (πρώτα) «πέτρινα χρόνια» και στο σερί τίτλων της ΑΕΚ στα '90s πήγαινα πλέον σε πιο «ενήλικες» θύρες. Πολύ λίγη σημασία είχε. Όλη η ουσία ήταν το τελετουργικό από τον σταθμό του Περισσού μέχρι το γήπεδο (ίσως και καμιά παμπ στη Δεκελείας πριν), ο πετροπόλεμος, οι κατά τόπους αντεγκλήσεις με τα ΜΑΤ, η διαρκής ενημέρωση (ράδιο αρβύλα συχνά) για επικείμενες ενέδρες γαύρων ή βάζελων στα στενά, μέχρι την είσοδο στην ασφάλεια της Σκεπαστής.

«Πόσο ήρθαμε, τελικά, ρε φίλε;»: Αναμνήσεις από τη Σκεπαστή στη Νέα Φιλαδέλφεια Facebook Twitter


Ήταν η περίοδος της πρώτης μεγάλης ακμής του χουλιγκανισμού, αλλά στην πραγματικότητα οι μισοί τουλάχιστον στη Σκεπαστή ήμασταν κάτι φλώροι μαθητές, χουλιγκάνια του Σαββατοκύριακου που μπορεί να χτύπαγαν και καμιά «Όμπρε» (θρυλικό κλαμπ σκληρής ροκ κλοτσοπατινάδας) το βράδυ μετά το ματς – κάτι αντίστοιχο με τους τότε «πανκ της Αποκριάς». Φυσικά, κυκλοφορούσαν και διάφορα απίθανα αλάνια, κλεφτρόνια, κάτι ινστρούχτορες της συμφοράς και πλήθος τρελού λουμπεναριού, καθώς και αρκετά άτομα με γυρισμένο το μάτι από την υπερδιέγερση ή την καταστολή (κλασική η σκηνή μετά το τέλος του αγώνα, όπου τυπάκι που μόλις είχε αφυπνιστεί μετά την κατάποση ταβόρ και στεντόν σε ρωτούσε: «Πόσο ήρθαμε, ρε φίλε, τελικά;»).


Έτσι κι αλλιώς, δεν πήγαινες στη Σκεπαστή για να δεις μπάλα ή, τέλος πάντων, δεν ήταν αυτή η κυρίαρχη έλξη. Πήγαινες για να συμμετάσχεις σε μια συλλογική τελετουργία αντικοινωνικού τύπου και μαζί με άλλους πιτσιρικάδες που φορούσαν δερμάτινο perfecto δύο νούμερα μεγαλύτερο και τίγκα στις κονκάρδες να λικνιστείς στους ήχους του «σήκω χόρεψε, κουκλί μου, να σε δω να σε χαρώ / τσιφτετέλι τούρκικο, νινανάι (κατ' άλλους σινανάι) γιάβρουμ, νινανάι να» που ακουγόταν από τα μεγάφωνα πριν από την έναρξη του αγώνα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Στήλες
6

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
Το σκεπαστρο ειναι απαισιο. Θυμιζει ιππικο ομιλο Μονακο 'η κλαμπ σκοποβολης. Και μη μου πειτε οτι αλλα φουτμπολ κλαμπς στην Ευρωπη εχουν παρομοιο σκεπαστρο γιατι κανενα δεν εχει το σχεδιο και το μεγεθος της Φιλαδελφειας. Πιστευω υπαρχει συνωμοσια να τελειωσουν το γηπεδο και ΜΕΤΑ να αρχισει η υπογειοποιηση ετσι ωστε να γκρεμιστει λαθος τοιχιο και να ξαναπεσει η παλια 21 ( μια Παρασκευη, στις 6:20 το απογευμα πανω σε ενα τρικυκλο που μεταφερει μια λατερνα...Το γηπεδο δε θα τελειωσει ποτε. Το σκεπαστρο ειναι η νεα πλατεια ομονοιας. Οταν για το αεκτζιδικο καλο μετα απο 10 χρονια βρουν τελικα "ποδοσφαιρικου τυπου" σκεπαστρο, θα ξαναρχισουν τα εργα ( και βλεπουμε )....Μεχρι τοτε η ΑΕΚ θα χει γεμισει χρεη, και... Αν και Ολυμπιακος, στεναχωριεμαι για ολα αυτα, βεβαια. Το bad timing γιατι ΚΑΙ τα περφεκτος ειναι ξανα στη μοδα οπως και το πρωταθλημα ποτε ξανα κι αλλα πολλα.ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΟΥ ΤΣΩΧΟΥ (1991)https://www.youtube.com/watch?v=7tbo0vO3Xto
Με τον Τσώχο σχεδόν βουρκωσα κι εγώ.Καίτοι εκ γενετής βάζελος. Θυμήθηκα το "who is Yourkas" του Sir Alex... Κι έχεις κάτι τελεμέδες να σου λένε ότι η μπάλα το οποίον και διότι.Την συγκίνηση που προσφέρει η μπάλα τίποτα. Εξάλλου υπάρχει το ρητό: κόμμα αλλάζεις, δουλειά αλλαζεις, γυναίκα (άντρα) αλλάζεις. Ομάδα όμως ποτέ.Να χαθείς... Με συγκίνησες βραδιάτικα και δεν έχω πάρει και τα χάπια μου...ΥΓ Αν ήμουν αεκτζης το πιγκαλ μου στη λεκανη θα είχε τη φάτσα του Γρανιτσα.