Άκουσα με προσοχή τη συνέντευξη στο ραδιόφωνο του «Alpha» της υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως, η οποία δήλωσε ότι «ο καλύτερος μαθητής θα σηκώνει τη σημαία» και πρόσθεσε ότι η αλλαγή σε σχέση με το ισχύον καθεστώς θα εφαρμοστεί από την ερχόμενη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Συγκεκριμένα, η κ. Κεραμέως δήλωσε ότι οι σημαιοφόροι θα επιλέγονται με βάση τις επιδόσεις τους, κάτι που είχε αλλάξει μόνο στο Δημοτικό ο πρώην υπουργός, Κώστας Γαβρόγλου, ορίζοντας την επιλογή τους με κλήρωση, αφού στο Γυμνάσιο και το Λύκειο εξακολουθούσε να πραγματοποιείται με βάση τις επιδόσεις τους.
Οφείλω να πω ότι σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών, παγκόσμιας δικτύωσης, πολλαπλών ταχυτήτων κι ενώ η τεχνολογία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, η ορολογία περί «σημαίας, επίδοσης και παρελάσεων» μου φάνηκε εντελώς ξεπερασμένη για το 2019. Προκαλεί θυμηδία το γεγονός ότι είμαστε θεατές τεχνολογικών εξελίξεων, ασύλληπτων προοπτικών και απεριόριστης πρόσβασης στη γνώση και την πληροφορία και μας απασχολεί ακόμη ως κοινωνία ποιος θα κρατήσει τη σημαία στη μαθητική παρέλαση.
Αναρωτιέμαι γιατί ένα εθνικό σύμβολο όπως είναι η σημαία κρίνεται συνώνυμο της αριστείας; Γιατί είναι άξιοι να τη σηκώνουν μόνον οι καλύτεροι μαθητές; Κι αν δεν θέλουμε τη διαδικασία της κλήρωσης, τότε γιατί να μην επιλέγουν οι ίδιοι οι μαθητές ποιος θα τους εκπροσωπήσει;
Το σχολείο είναι θεσμός μετάδοσης της γνώσης. Στόχος κάθε εκπαιδευτικής πολιτικής απαιτείται πλέον να είναι η καλλιέργεια της κριτικής σκέψης, η συμπόρευση με την εποχή μας, η στήριξη των ατομικών δεξιοτήτων, η ευελιξία και η ανάδειξη της διαφορετικότητας. Το κυριότερο; Να διαμορφώνει μαθητές που είναι ικανοί να αντεπεξέλθουν σε περιόδους έντονης κινητικότητας και ραγδαίων μεταβολών.
Όσο δογματικός είναι ο φανατισμός κατά της αριστείας άλλο τόσο δογματική είναι και η ισοπεδωτική λογική που εξισώνει τη βέλτιστη επίδοση με ένα σύμβολο της πατρίδας το οποίο έχουν δικαίωμα όλοι να το τιμούν. Διότι, την ίδια στιγμή, δεν θυμάμαι στις αντίστοιχες στρατιωτικές παρελάσεις να ισχύει κάποιο βαθμολογικό έπαθλο.
Ανήκω σε εκείνους που θεωρούν πεπαλαιωμένο τον θεσμό των μαθητικών παρελάσεων. Πρόκειται για ένα κατάλοιπο της Μεταξικής δικτατορίας το οποίο αποτελεί κοιτίδα ρατσιστικών διακρίσεων καταγωγής, ύψους και επιδόσεων. Ενόψει, μάλιστα, της εθνικής επετείου είναι σίγουρο ότι η συζήτηση θα αναζωπυρωθεί και για άλλη μια φορά θα αποτελέσει εφαλτήριο διχασμού.
Θα προτιμούσα, λοιπόν, από το υπουργείο Παιδείας να στρέψει τους προβολείς του όχι σε ρυθμίσεις που δήθεν υπερασπίζονται την αριστεία αλλά στη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που δεν θα «εξάγει» μαθητές παπαγαλίας, ημιμάθειας και μηχανικής αποστήθισης. Να επεξεργαστεί προτάσεις και ιδέες ώστε να μην εισάγεται κάποιος στο πανεπιστήμιο με βαθμολογία 0,84.
Το σχολείο είναι θεσμός μετάδοσης της γνώσης. Στόχος κάθε εκπαιδευτικής πολιτικής απαιτείται πλέον να είναι η καλλιέργεια της κριτικής σκέψης, η συμπόρευση με την εποχή μας, η στήριξη των ατομικών δεξιοτήτων, η ευελιξία και η ανάδειξη της διαφορετικότητας. Το κυριότερο; Να διαμορφώνει μαθητές που είναι ικανοί να αντεπεξέλθουν σε περιόδους έντονης κινητικότητας και ραγδαίων μεταβολών.
Τόσα χρόνια, με τις αλλεπάλληλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, αυτό που καταφέραμε είναι η βαθμοθηρία και η στείρα απόκτηση της γνώσης να έχουν οδηγήσει στην παραγωγή χιλιάδων εισαχθέντων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με απεριόριστα γνωστικά κενά. Επίσης, τα προηγούμενα έτη, δεν έχω ακούσει ούτε μια δήλωση ενός υπουργού Παιδείας που να εκφράζει την ικανοποίησή του με το γνωστικό επίπεδο στα σχολεία όλη της Ελλάδας. Απεναντίας, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να θεσπίσουμε ότι τη σημαία θα την κρατά ο καλύτερος μαθητής.
Μολαταύτα, μια σπουδαία προοδευτική μεταρρύθμιση θα ήταν εκείνη που θα καταργούσε τις μαθητικές παρελάσεις. Η «ζύγιση», η «στοίχιση», οι αποστάσεις, η «κεφαλή δεξιά», «ένα στο αριστερό», τα στρατιωτικά εμβατήρια, οι αποδόσεις τιμών στους εκάστοτε επισήμους είναι απολύτως παρωχημένα στοιχεία στον σύγχρονο κοσμοπολιτισμό και τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Υπάρχουν πολυάριθμοι τρόποι για να εορτάσεις –και καλώς θα πράξεις– την εθνική σου επέτειο χωρίς να προτάσσεις με στρατιωτική ομοιομορφία νεαρά άτομα τα οποία χλευάζεις το ίδιο βράδυ στα δελτία ειδήσεων ως «σκράπες» του μαθήματος της ελληνικής ιστορίας, αφού έκαναν το λάθος να μπερδεύουν την 28η Οκτωβρίου με την 25η Μαρτίου.
Είναι δυνατόν στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης, των αλγόριθμων και της τεχνητής νοημοσύνης, να επιμένουμε σε μια επιχειρηματολογία παρελάσεων, σημαιοφόρων και ασυγκράτητης προγονολατρείας;
Προφανώς και η αριστεία είναι απαραίτητη και σίγουρα δεν αποτελεί «ρετσινιά». Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, η άριστη επίδοση δεν συμβαδίζει με οποιοδήποτε εθνικό σύμβολο το οποίο είναι ισάξιο για όλους. Η σχολική κοινότητα έχει πολλούς και σίγουρα είναι ικανή να θεσπίσει ακόμα περισσότερους τρόπους ώστε να επιβραβεύσει τους αρίστους. Ο προσωπικός αγώνας και η σκληρή προσπάθεια για την καταξίωση και την επιτυχημένη σταδιοδρομία δεν εξαρτάται από το ύψωμα της σημαίας ούτε αν είσαι στην πρώτη ή την τελευταία θέση στην παρέλαση.
Οπότε, ποιες παιδαγωγικές αντιλήψεις εξυπηρετεί η διάκριση ανάμεσα στους μαθητές; Και ποιος ορίζει ότι ο πρώτος επιδεικνύει περισσότερα πατριωτικά αντανακλαστικά από τους υπόλοιπους της τάξης;
Η αριστεία είναι επιθυμητή, όπως και τα «πρότυπα» σχολεία, αλλά όταν ενισχύει ένα σχολικό πλαίσιο συναγωνισμού και ευγενούς άμιλλας, όταν εμβαθύνει στη γνώση και τροφοδοτεί την έμπνευση. Και, κυρίως, όταν διαμορφώνει πολίτες του κόσμου, μακριά από εθνικιστικά στερεότυπα και μισαλλόδοξες φιέστες.
Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι όχι ποιος είναι ο καλύτερος σε ένα σχολείο που γεννά τη μετριότητα αλλά πώς ένα σχολείο θα εμφυσήσει στους μαθητές την κριτική ικανότητα, τη φαντασία, ώστε η γνώση να αποτελεί κατάκτηση.
Οι περισσότεροι μαθητές, άλλωστε, σήμερα βαριούνται στα μαθήματα, αδιαφορούν και δεν βρίσκουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον στο σχολείο. Ακόμη, στις παρελάσεις, όπως παλαιότερα είχε υποστηρίξει ο Γιάννης Μπουτάρης, «κάθε άλλο παρά υπερηφάνεια αισθάνεσαι. Δεν αντιλέγω για το εθνικό φρόνημα, όμως αυτό καλλιεργείται από την παρέλαση στρατιωτικών αγημάτων. Γιατί αν δεις τον τρόπο που περπατάνε τα σχολεία –όχι όλα–, αλλά και τους πολιτιστικούς συλλόγους, αυτό δεν δίνει τιμή στην ημέρα».
Επιπρόσθετα, ποιος άλλος χαίρεται με τους σημαιοφόρους και τους παραστάτες παρά μόνο οι γονείς που στήνονται από νωρίς για να θαυμάσουν, να καμαρώσουν, να χειροκροτήσουν αλλά κυρίως για να εκφράσουν τη νεοελληνική τους κακεντρέχεια απέναντι στους αποτυχόντες. Η στάση, βέβαια, των ίδιων γονέων είναι εντελώς διαφορετική όταν τη σημαία θα σηκώσει κάποιος αλλοδαπός μαθητής.
Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση έχει ήδη προκαλέσει ραγδαίες μεταβολές στην οικονομία και στην αγορά εργασίας. Επειδή το εκπαιδευτικό σύστημα θα κληθεί να αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις, η έμφαση ας δοθεί στην ανάπτυξη της καινοτομίας, στον ψηφιακό μετασχηματισμό και στους ανοιχτούς ορίζοντες.
Στο κόσμο του μέλλοντος δεν χωρούν αναχρονιστικοί θεσμοί που προάγουν τον κοινωνικό στιγματισμό και τις στρατιωτικού τύπου αντιλήψεις περί συνύπαρξης. Η αξία της συλλογικής μνήμης σε μια κοινωνία είναι πολύ σημαντική ως προς τη διαμόρφωση της ταυτότητάς της. Αλλά δεν την τιμάς με χουντικές αναπαραστάσεις.
Άπαξ, όμως, και δεν επιθυμείς να καταργήσεις τις σχολικές παρελάσεις, το σίγουρο είναι ότι το προνόμιο της σημαίας και η υπεράσπισή της αφορά το σύνολο των μαθητών. Όχι μόνο τους καλύτερους.
«...Να διαμορφώνει μαθητές που είναι ικανοί να αντεπεξέλθουν σε περιόδους έντονης κινητικότητας και ραγδαίων μεταβολών.»
«Είναι δυνατόν στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης, των αλγόριθμων και της τεχνητής νοημοσύνης, να επιμένουμε σε μια επιχειρηματολογία παρελάσεων, σημαιοφόρων και ασυγκράτητης προγονολατρείας;»
Ο σκοπός του σχολείου πάντως, εκτός των άλλων είναι να μάθουν να αγαπάνε τη χώρα τους, να τη σέβονται, και να είναι πάντα πρόθυμοι να υπερασπίζονται τα συμφέροντα της σε καιρούς ειρήνης ή πολέμου.
Καλώς ή κακώς τα έθνη δεν έχουν ακόμα καταργηθεί, η Ελλάδα δεν είναι υπερδύναμη, βρίσκεται σε μία θέση πολύ δύσκολη με έναν ιδιαίτερα εχθρικό γείτονα και παρουσιάζει έντονη μείωση αυτόχθονου πληθυσμού είτε λόγω μείωσης γεννήσεων είτε λόγω φυγής.
Το ότι είμαστε στην εποχή των αλγορίθμων δεν άλλαξε ούτε τις ανάγκες ούτε τα ένστικτα των ανθρώπων, και καλό θα ήταν να αφήσουμε τον διεθνισμό για κάποια άλλη στιγμή που θα ήταν πιο ασφαλής.
Το σχολείο οφείλει να καλλιεργήσει στους μαθητές την αγάπη προς την πατρίδα και να κάνει όλους όσους έγιναν πρόσφατα μέλη της από άλλες χώρες να την αγαπήσουν και να τη σέβονται σαν να ήταν αυτή από πάντα, όχι να την βλέπουν σαν ακόμα μία περιοχή για «κινητικότητα».
Αναρωτιέμαι. Μήπως αυτό σημαίνει πως κάτι κάναμε λάθος τόσα χρόνια?
Τι αντιπροτείνετε λοιπόν για το αφήγημα της χώρας που πρέπει να διδάσκεται; (κάθε ιστορία είναι και ένα αφήγημα)
Μήπως θα πρέπει να διδάσκουμε στους μαθητές πως η Ελλάδα είναι απλά μια περιοχή, κάτι σαν οικόπεδο, που αν τους δοθεί η ευκαιρία θα πρέπει να την εγκαταλείψουν;
Οχι της υπέρμετρης, απλώς της στρεβλής.
Τα "αφηγήματα" αυτόν τον στόχο έχουν, και κάθε χώρα -που δεν είναι αποικία- έχει και από ένα δικό της.
Οι Σουλιώτισσες όμως, τι; Πού διακρίνετε εσείς λατρεία προς την πατρίδα στο περιστατικό με τις Σουλιώτισσες; Κάνετε λες και δεν γνωρίζετε ποια είναι η τύχη των γυναικών και των παιδιών στην πλευρά του ηττημένου. Αυτήν την τύχη προέβλεψαν και αποφάσισαν να γκρεμοτσακιστούν οι Σουλιώτισσες. Θέμα υπερηφάνειας και μπράβο τους.
Θέλουμε μία παιδεία σφαιρική, κύριε. Ούτε εθνολατρεία ούτε διεθνιστική. Μια χρυσή τομή. Μία παιδεία που να καλλιεργεί την αυτογνωσία, βρε αδελφέ!
Όσο για τους σημαιοφόρους, εφόσον η παρέλαση είναι σχολική, ο αριστούχος έχει τον πρώτο λόγο. Αν ήταν αθλητική, θα ήταν ο πρωταθλητής, ο Πετρούνιας λ.χ. Αν ήταν μουσική παρέλαση, θα ήταν ο Χρήστος Νικολόπουλος σημαιοφόρος.
Πόσο μάλλον που θεωρώ εντελώς αντιπαιδαγωγικό να βάζεις παιδιά από τόσο τρυφερή ηλικία στο απινχίδι του ανταγωνισμού, ή να οδηγείς αυτόν τον ανταγωνισμό σε παροξυσμό όταν τον έχουν ήδη καλλιεργήσει οι γονείς.
Όσο για τις μαθητικές παρελάσεις, θυμίζω πως η συζήτηση για κατάργησή τους φούντωσε όταν οι μαθητές άρχισαν να μουντζώνουν τους επισήμους που καλούνταν να χαιρετήσουν κατά τη διάρκεια της παρέλασης επειδή ορθότατα τους θεώρησαν υπεύθυνους για την κατάντια της χώρας και επειδή κάποιοι κάφροι δημιούργησαν πρωτοφανή ντροπιαστικά για όλη την κοινωνία προβλήματα, θιγμένοι από το γεγονός πως παιδιά αλλοδαπών γίνονταν σημαιοφόροι επειδή είχαν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο από παιδιά γηγενών. Με κατάλληλη κλήρωση τέτοια φαινόμενα μπορούν να αποφευχθούν.
Όσοι καταφέρονται εναντίον των παρελάσεων, καλό θα ήταν την επόμενη εθνική επέτειο, να κάνουν μια βολτίτσα προς τη μεθόριο της χώρας μπας και καταλάβουν το νόημα τους.
Το νόημα του να γίνεται σημαιοφόρος ο καλύτερος μαθητής, είναι πως πρέπει να εκπροσωπεί, να ηγείται ο καλύτερος, δηλ. είναι ένα πρώτο μάθημα ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ στα πλαίσια του σχολείου που καλείται να παρέχει γνώσεις οπότε αξιότερος (κι όχι ο μόνος άξιος) στα πλαίσια αυτά είναι όποιος έχει πάρει την υψηλότερη βαθμολογία.
Αλλά τολμά κανείς να μιλήσει για αξιοκρατία όταν μας κυβερνούν εδώ και δεκαετίες τενεκέδες ξεγάνωτοι και ..γόνοι;
Η παρέλαση είναι μια παράδοση, εάν μας αρέσει η όχι και εκφράζει ένα μέρος του κόσμου όπως και των γονέων, ας το δεχτούμε αυτό, παρόλη την αναμφίβολη Military προέλευση της, παρόλο το προφανές των Ορίων που έχουμε τα σύμβολα (όπως λόγου χάρη μια σημαία η ένα αριστείο).
Περαν του ότι η παρέλαση, ο Marsh, μπορεί κάλλιστα να πάρει και μια πιο χαρούμενη χρεια (βλέπε πάμπολλα παραδείγματα στην Καραιβικη και την Βόρεια Αμερική) και με αυτή την έννοια να εκμοντερνιστεί,
έχω το πρόβλημα μου και με τους μαθητές που επιλέγουν μόνοι τους τον/την άριστο-η, όπως και με την μείωση της αριστείας καθαρά και μόνο σε έναν Ελένχο επιδόσεων.
Το παλικαράκι από το Μάτι που έσωσε τόσο κόσμο, γιατί δηλαδή να μην κρατήσει την σημαία - άμα θέλει;
Οι σημαιοφόροι μαθητές που δεν είναι ελληνικής καταγωγής, δεν συγκινούν και δίνουν με τον τρόπο τους ένα παράδειγμα στάσης ζωής σε όλους μας;
ΥΓ: Μαρεσε η ιδέα οι ΜΑΘΗΤΕΣ να επιλέγουν μόνοι τους, τους αρχηγους τους στην παρέλαση.
Ο τίτλος του σημαιοφόρου είναι μία επιβράβευση, δεν είναι ταμπέλα πατριωτισμού, έλεος βρε παιδιά, τι διαβάζω σήμερα.
Κάντε ένα τεστ: Πείτε ο άριστος, ο πρώτος των πρώτων, έχει να διαλέξει ως επιβράβευση:
Ή να κρατήσει την σημαία στην παρέλαση
Ή να πάρει 100 ευρώ.
Κι αφήστε τον (ή "την") να διαλέξει (το γένος δεν είναι δεσμευτικό).
Δεν κατανοώ την περαιτέρω φιλολογία και σπουδή.
ΥΓ ΙΚΑ, 8ωρο κτλ επίσης του Μεταξά. Ευελπιστώ να μην χρήζουν και αυτά κατάργησης ως έργα αντιδημοκρατικά.
Πρόκειται για κλασσικό ακροδεξιό μύθο. Μία αναζήτηση για το θέμα θα σας διαφωτίσει.
"Η λειτουργία του ΙΚΑ άρχισε ουσιαστικά την 1 Δεκεμβρίου 1937 μετά από διάταγμα του Ιωάννη Μεταξά"
Λήμμα ΙΚΑ, wikipedia
Άλλο μισώ τη δικτατορία άλλο ψεύδομαι.
Συστάθηκε το 1934 αλλά λειτούργησε το 1937 λογω συγκυριών. Ο ίδιος ο δικτάτορας δεν διεκδίκησε καμία πατρότητα της ίδρυσης του.
Έχω θέσει το κείμενο εντός εισαγωγικών. Δεν χωρεί παρερμηνεία.
Όλοι οι μέχρι τότε σχεδιασμοί είχαν μείνει στα χαρτιά. Επί Μεταξά ψηφίστηκε ο εφαρμοστικός νόμος που έθετε το ΙΚΑ σε λειτουργία.
Γιατί σας ενοχλεί τόσο πολύ; Τόσο εύθραυστα είναι τα δημοκρατικά σας πιστεύω που αν πιστώσουμε κάτι στον Μεταξά φοβάστε ότι θα γεμίσουμε διπλοπέλεκεις και μελανοχίτωνες;
Κι οι συλλογικές συμβάσεις και η διαιτησία εργάτη- εργοδοτη; όλα αυτά είναι φανταστικά και δεν τα έκανε ο Μεταξάς; Και το Ρούπελ, φαντασία κι αυτό; Και ο στρατός που έδιωξε τους Ιταλούς και απελευθέρωσε την Βόρειο Ήπειρο ούτε αυτός υπηρχε;
Οι δημοκρατίες ξέρουν να λεν αλήθειες. Οι απολυταρχίες ψάχνουν απόλυτους εχθρούς.
Γι αυτο αναφέρω και το wiki...
Αλλά όπως νομίζετε.
Το ΙΚΑ πρωτολειτούργησε από τον Μεταξά. Είτε αρέσει είτε όχι. Το αυτό και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AC%CF%82
Έχετε πιαστεί από ένα υστερόγραφο και χάνετε το κυρίως θέμα. Όπως συμβαίνει πάντοτε όποτε αναφέρονται θέματα ταμπού για την αριστερά.
Έθνος, αριστεία, ουαί και αν πούμε ότι ο Μεταξάς έκανε κάτι καλό. Εκεί αρχίζει το παραλήρημα και το επί προσωπικού μαλλιοτραβηγμα.
Εγώ εκεί δεν πάω.
Μαζί με τον θεωρητικό του Μαρξ και του Χέγκελ Τζιοβάνι Τζεντίλε, από τον "φτωχό" ιταλικό νότο (Καστελβετράνο Σικελίας).
Ξαδέρφια είναι οι αναρχοκομμουνιστές και τα φασιστοειδή και δεν τους το λέει κανείς.
Ανατρίχιασα με την πρόταση να επιλέγουν οι ίδιοι οι μαθητές τον σημαιοφόρο. Για τους μέτριους, υπάρχει ήδη χώρος: ονομάζεται πολιτική.
Να μερικές ακόμη προτάσεις: να κρατούν σημαία όλοι οι μαθητές. Ακόμη καλύτερο: να κρατά καθένας ό,τι σημαία θέλει. Ή να παρελαύνει καθένας μόνος του, ώστε να μην υπάρχει κι ο "ρατσιμός" του ύψους.