Πολύ ευνοϊκές είναι ήδη οι κριτικές για το βιβλίο του ντράμερ των Talking Heads, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες και έχει τίτλο "Remain in Love". Ο τίτλος αναφέρεται τόσο στο απολύτως κομβικό για την πορεία της μπάντας άλμπουμ "Remain in Light" του 1980 όσο και στην σχέση του Chris Frantz με την μπασίστρια των Talking Heads, την Tina Weymouth, με την οποία είναι παντρεμένος εδώ και 42 χρόνια, ενώ μαζί έχουν δημιουργήσει κατά καιρούς και υπέροχη μουσική ως Tom Tom Club (το πρώτο άλμπουμ των οποίων, με τους δυναμίτες "Genius of Love" και "Wordy Rappinghood", κόντεψε να επισκιάσει τους Talking Heads, προκαλώντας την έντονη δυσανεξία του David Byrne).
Στα απομνημονεύματά του, ο Chris Frantz γράφει με γλαφυρό αλλά και ευθέως δηλητηριώδη τρόπο για διάφορες εμβληματικές φιγούρες της νεοϋρκέζικης πανκ σκηνής, όπως για την Patti Smith («μας σνόμπαρε εντελώς, διέθετε μπόλικη ενσυναίσθηση για ανθρώπους σαν τον Γουίλιαμ Μπάροουζ, μηδενική όμως για κάτι παιδιά από σχολή καλών τεχνών σαν εμάς» ή για τον γνωστό για την σκληρή και συντηρητική του προδιάθεση Johnny Ramone («αληθινό καθίκι»). Όσο για το θρυλικό κλαμπ CBGB, γράφει ότι «το μέρος μύριζε μπίρα, κατσαριδοκτόνο, κακά σκύλου και Chanel No 5».
Γράφει επίσης για τον άγριο σεξισμό που αναγκαζόταν να υφίσταται η σύζυγος του από το μουσικό κύκλωμα (και όχι μόνο από τους άντρες, ξεκαθαρίζει, «κάποιες γυναίκες ήταν χειρότερες», όπως του έχει πει η ίδια), με αποκορύφωμα την συμπεριφορά του Ziggy Marley, όταν το ζεύγος Frantz-Weymouth είχε κάνει την παραγωγή σε ένα άλμπουμ του.
Η αλήθεια είναι όμως ότι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον των μέσων έχει προσελκύσει – όπως ήταν ίσως αναμενόμενο – το σφοδρό κατηγορώ που εξαπολύει ο Chris Franz ενάντια στον David Byrne, με τον οποίον έχει να μιλήσει εδώ και 17 χρόνια και στο βιβλίο του τον εμφανίζει ως αυταρχικό, συμπλεγματικό και μωροφιλόδοξο, καταλογίζοντάς του ότι έπρεπε να φτάσει να τον παρακαλεί η υπόλοιπη μπάντα (ο Franz, η Weymouth και ο κιθαρίστας Jerry Harrison) για να αναγνωριστεί επίσημα η συμμετοχή τους στη δημιουργία των τραγουδιών του γκρουπ, ειδικά στην πρώτη «δημοκρατική» φάση των Talking Heads.
Του καταλογίζει επίσης ότι απέσυρε το συγκρότημα από το συναυλιακό κύκλωμα πάνω στην ακμή της παγκόσμιας δημοτικότητάς του (το 1984) για να το διαλύσει οριστικά επτά χρόνια αργότερα. Από τότε αρνείται κάθε πρόταση επανασύνδεσης με μοναδική εξαίρεση την εμφάνιση των Talking Heads κατά την εισαγωγή τους στο Rock and Roll Hall of Fame το 2002.
O Chris γνώρισε την Tina «ένα τέλειο πρωινό της Νέας Αγγλίας» (όπως γράφει στο βιβλίο του) των αρχών της δεκαετίας του '70 στο κολέγιο περιωπής Rhode Island School of Design όπου φοιτούσαν και οι δύο, μια μέρα που την είδε να περνά από μπροστά του πάνω σ' ένα παλιό κίτρινο ποδήλατο «σα να ήταν σε ταινία του Τριφό». Εκεί γνώρισε επίσης και τον David Byrne, ο οποίος τότε «είχε μια μακριά γενειάδα τύπου Ρασπούτιν και συγχρόνως πολύ κοντά μαλλιά που τα έκοβε μόνος του, φορούσε μεταχειρισμένα ρούχα και σπανίως μιλούσε σε οποιονδήποτε».
Ο Frantz ομολογεί πάντως ότι από τότε του άρεσε να παίζει μουσική μαζί με τον μετέπειτα de facto ηγέτη των Talking Heads: «Ήταν πάντα πολύ πρόθυμος να κάνει μια εντελώς απρόσμενη κίνηση, τόσο μουσικά όσο και σωματικά. Έμοιαζε σα να χάνεται στη μουσική για να ξεφύγει από τον εαυτό του». Σε άλλο σημείο του βιβλίου βέβαια γράφει για τον Byrne ότι «δεν μπορούσε να καταχωρήσει στο μυαλό του πού τελείωνε ο ίδιος και πού ξεκινούσαν οι υπόλοιποι άνθρωποι» και ότι «όσο πιο επιτυχημένοι γίνονταν οι Talking Heads τόσο πιο ψυχρός και δυσπεπτικός γινόταν ο David».
Οι σχέσεις του David Byrne με την υπόλοιπη μπάντα είχαν αρχίσει ήδη να ξινίζουν από την εποχή του "Remain in Light", ο Franz όμως διατηρεί κάποιες πικρές (ή πικρόχολες) σκέψεις και για τον παραγωγό του άλμπουμ Brian Eno. «Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Brian είναι εκτός των άλλων ένας εξαιρετικός παραγωγός, είχε αρχίσει όμως το κεφάλι του να γίνεται όλο και μεγαλύτερο», λέει χαρακτηριστικά στη συνέντευξη που έδωσε σχετικά με το βιβλίο του πριν από λίγες μέρες στον Guardian. «Έκανε πράγματα όπως το να πετάει για πλάκα με το Κονκόρντ και ο λογαριασμός ερχόταν σε μας».
Μοιάζει λίγο δύσκολο πάντως να συνδέσει κανείς απόλυτα τον ξινό, δυσκοίλιο, εγωπαθή ή και κακόβουλο ακόμα τύπο που σκιαγραφεί ο Franz στο βιβλίο του με την γεμάτη «θετική ενέργεια» δημόσια εικόνα του μεσήλικα David Byrne στα χρόνια που ακολούθησαν την διάλυση των Talking Heads και ειδικά στα πιο πρόσφατα επεισόδια της προσωπικής του καριέρας. «Η αλήθεια είναι ότι η δημόσια εικόνα του έχει αλλάξει», παραδέχεται στην ίδια συνέντευξη. «Πολλοί φίλοι μου όμως με διαβεβαιώνουν ότι ο ίδιος δεν έχει αλλάξει. Πιστεύω ότι πιθανότατα αποφάσισε απλά ότι με το μέλι θα πιάσει πιο πολλές μέλισσες».
Επιμένει πάντως ότι, παρά τα μύρια ζητήματα που φαίνεται να έχει με τον τραγουδιστή (και (από ένα σημείο και μετά, αποκλειστικό στιχουργό) των Talking Heads, δεν μεταφέρει πικρία για την κοινή τους πορεία με το συγκρότημα (για το οποίο γράφει στο βιβλίο ότι «ήμασταν μετα-πανκ πριν ακόμα εμφανιστεί το πανκ»). Ούτε, όπως τονίζει στην συνέντευξη, ζηλεύει την καριέρα του. «Πίστεψε με», λέει, «αν ήξερες τον David Byrne, δεν θα τον ζήλευες καθόλου».
Με στοιχεία από το Rolling Stone και τον Guardian
Επιμέλεια: Δ. Πολιτάκης
