Όταν τον προηγούμενο μήνα το Radio One του BBC έβαλε στο playlist του το «Black», το νέο single του 20χρονου Dave, υπήρξε ολόκληρο κύμα διαμαρτυριών από τους ακροατές του σταθμού.

 

Το κομμάτι –που αισθάνθηκαν την ανάγκη να υπερασπιστούν με σχόλια και δηλώσεις οι παραγωγοί που το επιλέγουν στις εκπομπές τους– δεν έχει κανένα από τα στοιχεία που συνήθως ενοχλούν σε χιπ-χοπ κομμάτια: δεν έχει ομοφοβικούς ή σεξιστικούς στίχους, δεν μιλάει για βία και ναρκωτικά και δεν έχει ούτε μία αναφορά στο lifestyle του συνηθισμένου ράπερ.

 

Αντιθέτως, είναι μια αρκετά περίπλοκη αλλά και πανέξυπνη ανάλυση του τι σημαίνει να είσαι μαύρος –κάθε απόχρωσης, εθνικότητας και καταγωγής– στον σημερινό δυτικό κόσμο, με στίχους τόσο ειλικρινείς, που κάποιοι τους βρήκαν ενοχλητικούς (χαρακτηρίζοντας το κομμάτι «καταθλιπτικό»).

 

Είναι δομημένο σαν concept άλμπουμ, με τα κομμάτια να συνδέονται με διαλόγους με τον ψυχοθεραπευτή του, με ήχο τόσο λιτό και μελαγχολικό που δύσκολα συναντάς σε ποπ δίσκο.

 

 

«Αν προσβλήθηκες από έναν άνθρωπο που μιλάει για το χρώμα του δέρματός του και πώς αυτό διαμόρφωσε την ταυτότητά του, είναι δικό σου πρόβλημα» σχολίασε η Annie Mac, μία από τις πιο δημοφιλείς παραγωγούς του Radio One.

 

To κομμάτι με τους στίχους «The blacker the berry the sweeter the juice / A kid dies, the blacker the killer, the sweeter the news» («Όσο πιο μαύρο το μούρο τόσο πιο γλυκός ο χυμός / ένα παιδί πεθαίνει κι όσο πιο μαύρος ο δολοφόνος τόσο πιο γλυκιά η είδηση») είναι ένα από τα έντεκα που αποτελούν το ντεμπούτο-άλμπουμ του νεαρού ράπερ που ονομάζεται «Psychodrama» και στη Βρετανία χαρακτηρίστηκε ως το «πιο θαρραλέο και σημαντικό βρετανικό άλμπουμ αυτής της γενιάς», κάνοντας τον Alex Petridis να γράψει ενθουσιωδώς για «ένα άλμπουμ-σταθμό, τολμηρό, διεισδυτικό, με κομμάτια σαν ρεπορτάζ που περιγράφουν εν συντομία τον τρόπο που ο 20χρονος ράπερ αντιλαμβάνεται τη φυλή του, τη φυλακή και τις βίαιες σχέσεις».

 

Και αλήθεια, το «Psychodrama» δεν είναι το συνηθισμένο ραπ άλμπουμ. Ακόμα και η μουσική είναι θλιμμένη και υπερβολικά βαριά και «σοβαρή» για να την έχει φτιάξει ένας 20χρονος – ο οποίος έχει γνωρίσει ήδη τεράστια επιτυχία με το προηγούμενο single του, «Funky Friday», που ανέβηκε στο Νο1 στα αγγλικά charts.

 

«Είναι παράξενο και θλιβερό, έναν καλλιτέχνη που έχει κάτι να πει να τον βρίζουν γι' αυτό ακριβώς» γράφει ο Petridis.

 

«Μπορεί να ακολούθησε τον δρόμο που ακολουθούν όλοι οι Βρετανοί ράπερ τα τελευταία χρόνια (προβολή στο SBTV και στο Radio 1Xtra, μια σειρά από singles και EPs που κυκλοφόρησε μόνος του, το αναπόφευκτο συμβόλαιο με την εταιρεία του Drake και συμμετοχές των ράπερ J Hus, Burna Boy και Ruelle στα κομμάτια του άλμπουμ), αλλά με το "Psychodrama" έχει ξεφύγει πολύ μπροστά απ' όλους τους συνομηλίκους του».

 

Είναι δομημένο σαν concept άλμπουμ, με τα κομμάτια να συνδέονται με διαλόγους με τον ψυχοθεραπευτή του (από το πρώτο session που ξεκίνησε στις 23 Ιανουαρίου 2018 μέχρι το τέλος της χρονιάς), με ήχο τόσο λιτό και μελαγχολικό που δύσκολα συναντάς σε ποπ δίσκο, με τα beats να στολίζονται αυστηρά από το πιάνο που παίζει ο ίδιος ο Dave και μια στενόχωρη αίσθηση που προκύπτει από τους στίχους και την εκφορά του λόγου του από την αρχή μέχρι το τέλος.

 

 

Dave - Drama (Official Audio)

 

Το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο, το «Drama», είναι μια τηλεφωνική συνομιλία του Dave με έναν από τους δύο φυλακισμένους αδερφούς του, ο οποίος είναι μέσα ισόβια για τον φόνο του Sofyen Belamouadden, μια εν ψυχρώ εκτέλεση που είχε συγκλονίσει την κοινωνία της Βρετανίας πριν από εννιά χρόνια.

 

Ο διάλογος είναι συγκινητικός, ο Dave του λέει «έχασα τον μόνο άνθρωπο που είχα ως είδωλο», ομολογώντας ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει πλέον είναι η μουσική: «I don't have a vision of a marriage or a wedding ring / World domination in music or it ain't anything» («Δεν έχω όραμα να παντρευτώ ή να δώσω δαχτυλίδι αρραβώνων / θέλω παγκόσμια κυριαρχία στη μουσική, αλλιώς δεν θα είμαι τίποτα»).


Ο Dave μεγάλωσε σε ένα σπίτι χωρίς πατέρα, με μια μάνα που δούλευε το πρωί ως νοσοκόμα και το βράδυ ως καθαρίστρια για να τα βγάλει πέρα με τρία αγόρια.

 

Με τον μεγάλο του αδερφό έχει 8 χρόνια διαφορά και με τον μεσαίο 5, ενώ από τη στιγμή που και οι δύο είναι στη φυλακή (ο άλλος για ληστεία), έχει υποστεί τις συνέπειες και την επίδραση που είχε όλο αυτό στη μάνα του. Το ραπ ήταν η μόνη διέξοδος γι' αυτόν. Ως παιδί παραήταν σοβαρός και δεν ενδιαφερόταν ποτέ για όσα κάνουν τα άλλα παιδιά.

 

«Δεν είχα καν χρόνο να σκεφτώ αν θα έβαζα αφίσα στον τοίχο μου», λέει στη δημοσιογράφο που του παίρνει συνέντευξη, «απλώς υπήρχα. Ήμουν σε μια κατάσταση ύπνωσης. Ξύπναγα, πήγαινα στο σχολείο, επέστρεφα. Δεν εξωτερίκευα τίποτα, δεν έκανα ποτέ τρέλες, κατάλαβα ότι ζω όταν ήμουν 15 ή 16...». Ίσως γι' αυτό έφτιαξε τόσο νωρίς ένα αριστούργημα.


Να σημειώσω ότι στα καλοκαιρινά φεστιβάλ της Αθήνας φέρνουν ένα σωρό μουσικούς και ούτε έναν ράπερ...

 

Dave - Black

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO