Σε έναν παλιό στάβλο στο Κορωπί, γεμάτο με κλασικές μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα που σώθηκαν Facebook Twitter
Βρισκόμαστε σε έναν χώρο ο οποίος έχει κάτι από παλιατζίδικο, συνεργείο, σαλόνι και μπαρ, που όσοι τον γνωρίζουν και τον επισκέπτονται τον αποκαλούν ακόμα «στάβλο» και συνεννοούνται. Φωτ.: Νίκος Κατσαρός/ LIFO

Ένας παλιός στάβλος στο Κορωπί, γεμάτος με chopper μηχανές και κλασικά αυτοκίνητα

0

Σε ένα κτίσμα περίπου εκατό ετών στο Κορωπί, που κάποτε λειτουργούσε ως στάβλος, ανοίγοντας την παλιά σκουριασμένη πόρτα μυρίζει κάτι από άχυρο ακόμα, μαζί με καμένα μέταλλα και λάδια με πολλές ώρες λειτουργίας σε αερόψυκτους κινητήρες. Απ' όλα αυτά, βέβαια, ο Γιώργος προτιμά το άρωμα του νυχτολούλουδου που υπομονετικά περιμένει στην αυλή να υποδεχτεί το καλοκαίρι κάθε χρόνο.

Στον χώρο του στάβλου, ταλαιπωρημένα από τα χρόνια αντικείμενα έχουν τοποθετηθεί επιμελώς ατημέλητα, και κάπως στριμωγμένα. Έτσι όμως σώθηκαν, κερδίζοντας μια δεύτερη ευκαιρία για να ξαναλειτουργήσουν.

Μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα που πρωτοκυκλοφόρησαν πολλές δεκαετίες πριν, ένα τζουκ μποξ, φλιπεράκια, μερικά vintage έπιπλα, που μαζί με μια ξυλόσομπα διαμορφώνουν κάτι σαν μικρό καθιστικό, μουσικά όργανα, μια ξύλινη μπάρα που λειτουργεί και γεμίζει συχνά. Βρισκόμαστε σε έναν χώρο που έχει κάτι από παλιατζίδικο, συνεργείο, σαλόνι και μπαρ. Όσοι τον γνωρίζουν και τον επισκέπτονται, τον αποκαλούν ακόμα «στάβλο» και συνεννοούνται.

«Αγαπώ τη φυσική φθορά που αφήνει ο χρόνος πάνω στα αντικείμενα αλλά και σ' εμάς τους ίδιους. Ο στάβλος έχει νόημα να υπάρχει εφόσον δίνει μια δεύτερη ευκαιρία σε πολύ παλιά αντικείμενα ώστε να προσφέρουν ξανά αναλογικές στιγμές ευχαρίστησης, ενώ κάποια από τα αυτά λειτουργούν ως μοναδικές custom κατασκευές».

Όσα κάνει σήμερα στο Κορωπί ο Γιώργος Φακίνος έχουν την αρχή τους στο 2013, όταν ακόμα εργαζόταν στους διαδρόμους του αεροδρομίου της Αθήνας, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του είχε αρχίσει να αξιοποιεί μερικά παλιά σκουριασμένα εργαλεία του πατέρα του που βρήκε στο γκαράζ του σπιτιού τους.

«Τα χρήματα ήταν λιγοστά, ενώ όλα γύρω μου μού φαίνονταν κονσέρβα. Όλα τα οχήματα ήταν ίδια, απλώς είχαν διαφορετικές αποχρώσεις, τα έπιπλα των σπιτιών μας ήταν φτιαγμένα από το ίδιο υλικό και την ίδια πολυεθνική, οι τηλεοράσεις πολλών ιντσών έμπαιναν σε προσφορά. Έχοντας αυτές τις εικόνες, με έπιανε το συναίσθημα του ασυμβίβαστου, ήθελα να δημιουργήσω κάτι δικό μου, ξεχωριστό και μοναδικό».

Σε έναν παλιό στάβλο στο Κορωπί, γεμάτο με κλασικές μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα που σώθηκαν Facebook Twitter
«Με την πρώτη μηχανή που αγόρασα άρχισα να δημιουργώ το δικο μου πρότζεκτ, σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Είχε γίνει η αρχή για κάτι που μου άρεσε πολύ, αλλά ποτέ δεν είχα φανταστεί πού θα με οδηγούσε». Φωτ.: Νίκος Κατσαρός/ LIFO

Αγόρασε τότε την πιο οικονομική κλασική μηχανή που βρήκε και ξεκίνησε το «chop-άρισμα» – οι πρώτες chopper μηχανές εμφανίστηκαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι στρατιώτες που επέστρεψαν στην πατρίδα τους άρχισαν να αφαιρούν από τις μηχανές τους τα μεγάλα και βαριά μέρη που δεν είναι απαραίτητα για τη βασική λειτουργία τους, όπως τα φτερά, προκειμένου να τις κάνουν πιο ελαφριές και να βελτιώσουν την απόδοσή τους στους αγώνες που πραγματοποιούνταν σε αποξηραμένες λίμνες της Νότιας Καλιφόρνιας.

Η κυκλοφορία της ταινίας «Easy Rider» το 1969 συνέβαλε στο να εξαπλωθεί ραγδαία το στυλ αυτών των μηχανών και να αποκτήσουν θαυμαστές και εκτός της υποκουλτούρας που μέχρι τότε υπήρχε μόνο σε μερικές περιοχές των ΗΠΑ, ενώ τότε εμφανίστηκαν και οι πρώτοι Ευρωπαίοι κατασκευαστές τους.

Μια τέτοια μοτοσικλέτα μπορεί να δημιουργηθεί πάνω σε έναν ήδη υπάρχοντα σκελετό ή να κατασκευαστεί από το μηδέν. «Με την πρώτη μηχανή που αγόρασα άρχισα να δημιουργώ το δικό μου πρότζεκτ, σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Είχε γίνει η αρχή για κάτι που μου άρεσε πολύ, αλλά ποτέ δεν είχα φανταστεί πού θα με οδηγούσε. Έπειτα άρχισαν να μου ζητάνε φίλοι να φτιάξω custom μοτοσικλέτες για εκείνους.

Ακόμα θυμάμαι τις ξέγνοιαστες στιγμές στο μικρό γκαράζ με το παλιό ψυγείο, που ήταν πάντα γεμάτο με μπίρες, και μια μικρή ψησταριά που βοηθούσε στο να καθόμαστε με τις ώρες, χειμώνα - καλοκαίρι. Ήταν θέμα χρόνου να ψάξω να βρω ένα μεγαλύτερο μέρος ύστερα και από τα παράπονα που έκανε και η κυρία Ευθυμία, η μητέρα μου».

Δεν αναζητούσε κάποιο «λουξ» κατάστημα, βρήκε λοιπόν τον στάβλο, εγκαταστάθηκε εκεί, τον έχτισε σιγά σιγά με τη βοήθεια φίλων και του έδωσε το όνομα Homo Ratus. «Αγαπώ τη φυσική φθορά που αφήνει ο χρόνος πάνω στα αντικείμενα αλλά και σ' εμάς τους ίδιους. Ο στάβλος έχει νόημα εφόσον δίνει μια δεύτερη ευκαιρία σε πολύ παλιά αντικείμενα, ώστε να προσφέρουν ξανά αναλογικές στιγμές ευχαρίστησης, ενώ κάποια από τα αυτά λειτουργούν πάλι ως μοναδικές custom κατασκευές.

Έχω ξοδέψει ώρες ατελείωτες με αυτά τα σίδερα, ούτε που θυμάμαι πόσα έχω φτιάξει, έχω ξενυχτήσει για να λύσω προβλήματα, έχω κάνει ρεβεγιόν με βρόμικα χέρια, έχουν δακρύσει τα μάτια μου από την ηλεκτροκόλληση, έχω κάψει τόσο τα χέρια μου που έχουν αποκτήσει "ανοσία", έχω ταλαιπωρήσει το πόδι μου παλεύοντας με τις μανιβέλες. Όλα αυτά δεν τα λέω για να δείξω πόσο γαμάτος είμαι αλλά γιατί όλα αυτά με έκαναν να αναρωτιέμαι πώς στο καλό μπορεί ένα άψυχο μεταλλικό αντικείμενο να σου προσφέρει τόσα συναισθήματα, σαν αυτά που έχω νιώσει εγώ».

Σε έναν παλιό στάβλο στο Κορωπί, γεμάτο με κλασικές μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα που σώθηκαν Facebook Twitter
Οι πρώτες chopper μηχανές εμφανίστηκαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι στρατιώτες που επέστρεψαν στην πατρίδα άρχισαν να αφαιρούν από τις μηχανές τους τα μεγάλα και βαριά μέρη που δεν είναι απαραίτητα για τη βασική λειτουργία τους. Φωτ.: Νίκος Κατσαρός/ LIFO
Σε έναν παλιό στάβλο στο Κορωπί, γεμάτο με κλασικές μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα που σώθηκαν Facebook Twitter
Όσα κάνει σήμερα στο Κορωπί ο Γιώργος Φακίνος έχουν την αρχή τους στο 2013, όταν ακόμα εργαζόταν στους διαδρόμους του αεροδρομίου της Αθήνας, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του είχε αρχίσει να αξιοποιεί μερικά παλιά σκουριασμένα εργαλεία του πατέρα του που βρήκε στο γκαράζ του σπιτιού τους. Φωτ.: Νίκος Κατσαρός/ LIFO

Έχει περάσει μια δεκαετία απ’ όταν άρχισε να διαμορφώνει τον στάβλο με πράγματα που τον βρίσκουν πια, όπως λέει,  χωρίς καν να τα ψάξει και μου ακούγεται λογικό. Με τα χρόνια πολλοί έμαθαν ότι στα χέρια του Γιώργου Φακίνου κάποια πράγματα μπορούν να αποκτήσουν ξανά αξία.

«Παρότι προσπαθώ να συγκρατούμαι, έχω αγοράσει αρκετές φορές πράγματα για να τα σώσω από βέβαιο "θάνατο". Βρίσκω κάτι μαγικό και μυστηριώδες σε αυτά, καθετί κρύβει και μαρτυρά μια άλλη εποχή, σίγουρα θα έχει αποτελέσει κομμάτι όμορφων στιγμών, κάποιος μπορεί να κόπιασε κάποτε για να το αποκτήσει. Βρήκα πεταμένο στην υγρασία ένα παλιό πιάνο, γερμανικό, του 1888. Όταν το άνοιξα προκειμένου να το κουρδίσω βρήκα χαραραγμένο ένα γυναικείο όνομα και τη χρονιά, 1902. Όταν άρχισα να παίζω σε αυτό ήταν λες και ταξίδευα με τον ίδιο ήχο που κάποτε γέμιζε μουσική κάποιο άλλο σπίτι, σε κάποια άλλη γειτονιά».

Πριν από καιρό αγόρασε ένα Chevrolet του 1949, το πρόλαβε λίγο πριν γίνει παλιοσίδερα. «Καθώς το χάζευα, συνειδητοποίησα πόσες ζωές θα χρειαστώ για να φτιάξω όσα έχω μαζέψει εδώ. Και κάπως ξύπνησα, έβαλα ένα μέτρο και άρχισα να ζω περισσότερο».

Σε έναν παλιό στάβλο στο Κορωπί, γεμάτο με κλασικές μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα που σώθηκαν Facebook Twitter
Μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα που πρωτοκυκλοφόρησαν πολλές δεκαετίες πριν, ένα τζουκ μποξ, φλιπεράκια, μερικά vintage έπιπλα που μαζί με μια ξυλόσομπα διαμορφώνουν κάτι σαν μικρό καθιστικό, μουσικά όργανα, μια ξύλινη μπάρα που λειτουργεί και γεμίζει συχνά. Φωτ.: Νίκος Κατσαρός/ LIFO

Μέσα από το Homo Ratus ο Γιώργος Φακίνος γνώρισε και γνωρίζει ακόμα πολύ κόσμο, ο οποίος μάλιστα συμβάλλει και συνεισφέρει στη διατήρηση του στάβλου. Εκεί τον γνώρισα κι εγώ, σε ένα μπάρμπεκιου που έγινε στην αυλή του και ένωσε δυο μεγάλες παρέες.

Αποτελώντας και το σημείο συνάντησης της Λέσχης Κλασικών και Τροποποιημένων Οχημάτων, μια και δεν είναι μόνο ο Γιώργος που απολαμβάνει να ασχολείται με αυτές τις μηχανές και την κουλτούρα τους στην Αθήνα, ο στάβλος είναι πάνω απ’ όλα ένα «κέντρο συνάντησης ανήσυχων φίλων», όπως τον περιγράφει.

«Συνηθίζουμε να κάνουμε κάποια θεματικά πάρτι ώστε να ανοίγει ο χώρος μας για όλο τον κόσμο και η ανταπόκριση είναι τουλάχιστον συγκινητική, ολοκληρώνει την ιδέα του Homo Ratus γιατί χωρίς την αγάπη κάποιου γι’ αυτό το μέρος θα μιλούσαμε απλώς για ένα ακόμα παλιό κτίσμα».

Πέρα από τα πάρτι όμως, στα οποία παρευρίσκεται και ο ίδιος, πολλοί είναι εκείνοι που ζητούν τον χώρο για να γιορτάσουν εκεί μια σημαντική προσωπική τους στιγμή, ανάμεσα σε πραγματικά παλιά αυτοκίνητα και μηχανές που θυμίζουν ταξίδια στον εμβληματικό αυτοκινητόδρομο της Route 66. Αρκεί να τα βρείτε με τον Γιώργο στη μουσική που θέλετε να ντύσει αυτή σας τη στιγμή.

Σε έναν παλιό στάβλο στο Κορωπί, γεμάτο με κλασικές μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα που σώθηκαν Facebook Twitter
«Συνηθίζουμε να κάνουμε κάποια θεματικά πάρτι ώστε να ανοίγει ο χώρος μας για όλο τον κόσμο και η ανταπόκριση του είναι τουλάχιστον συγκινητική και ολοκληρώνει την ιδέα του Homo Ratus γιατί χωρίς την αγάπη κάποιον γι’ αυτό το μέρος θα μιλούσαμε απλώς για ένα ακόμα παλιό κτίσμα». Φωτ.: Νίκος Κατσαρός/ LIFO
Σε έναν παλιό στάβλο στο Κορωπί, γεμάτο με κλασικές μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα που σώθηκαν Facebook Twitter
Μέσα από το Homo Ratus ο Γιώργος Φακίνος γνώρισε και γνωρίζει ακόμα πολύ κόσμο ο οποίος μάλιστα συμβάλλει και συνεισφέρει στη διατήρηση του στάβλου. Φωτ.: Νίκος Κατσαρός/ LIFO

Homo Ratus, Μιχαήλ Δήμα 79, Κορωπί, 211 1838405

Θέματα
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πώς μπορεί ένας εργασιακός χώρος να γίνει πιο φιλόξενος για άτομα με νευροδιαφορετικότητα;

Ζούμε, ρε! / Πώς μπορεί ένας εργασιακός χώρος να γίνει πιο φιλόξενος για άτομα με νευροδιαφορετικότητα;

Θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να διασφαλιστεί ότι τα ιδιαίτερα ταλέντα των νευροδιαφορετικών ατόμων θα αναπτυχθούν σωστά σε μια επιχείρηση; Ο πρώην πολεμικός ανταποκριτής, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και Diversity Atlas EU Cultural Ambassador Μάριος Χατζηδαμιανός εξηγεί στη Χρυσέλλα Λαγαρία και τον Θοδωρή Τσάτσο τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν στην εργασία τους οι νευροδιαφορετικοί.
THE LIFO TEAM
Yπόθεση Καββαδία: H πρώτη καταδίκη για ανθρωποκτονία στα δικαστικά χρονικά χωρίς να έχει βρεθεί πτώμα

Αληθινά εγκλήματα / H πρώτη καταδίκη για γυναικοκτονία στα δικαστικά χρονικά χωρίς να έχει βρεθεί πτώμα

Ο δημοσιογράφος Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την υπόθεση των δύο γυναικοκτονιών από τον εστιάτορα από την Κέρκυρα Σπύρο Καββαδία, ο οποίος πέρασε 22 χρόνια στη φυλακή επειδή δολοφόνησε τις δύο γυναίκες της ζωής του.
THE LIFO TEAM
Πόση αυτονομία στην καθημερινότητα μπορεί να έχει ένα άτομο με αναπηρία;

Ζούμε, ρε! / Πόση αυτονομία στην καθημερινότητα μπορεί να έχει ένα άτομο με αναπηρία;

Η αυτονομία είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής στα ανάπηρα άτομα; Η βοήθεια που δέχεται κάποιος σχετίζεται πάντα με την αναπηρία του; Πόσο ρόλο παίζει το περιβάλλον που μεγαλώνει κανείς; Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν για τις διαφορετικές προσεγγίσεις τους πάνω στο θέμα.
THE LIFO TEAM
Κώστας Πάσσαρης: Βίος και πολιτεία του «θηρίου των Βαλκανίων»

Αληθινά εγκλήματα / Κώστας Πάσσαρης: Βίος και πολιτεία του «θηρίου των Βαλκανίων»

O δημοσιογράφος Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται τη ζωή και τα εγκλήματα του διαβόητου Κώστα Πάσσαρη. Μεταξύ άλλων μιλά για πρώτη φορά και ο στρατηγός εν αποστρατεία Δημήτρης Γαλλίκας, που ήταν τότε επικεφαλής του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Ασφάλειας Αττικής.
THE LIFO TEAM
O δικηγόρος που στραγγάλισε τη γυναίκα του στη μεζονέτα της Κηφισιάς

Αληθινά εγκλήματα / O δικηγόρος που στραγγάλισε τη γυναίκα του στη μεζονέτα της Κηφισιάς

O δημοσιογράφος Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την υπόθεση του Γρηγόρη Κούλα που δολοφόνησε τη σύζυγό του, την άνοιξη του 1999, μέσα στην κρεβατοκάμαρα της πολυτελούς μεζονέτας του.
THE LIFO TEAM
Ο κόσμος χρειάζεται μια νέα Ελευσίνα

LiFO X 2023 ΕΛΕVΣΙΣ / Ο κόσμος χρειάζεται μια νέα Ελευσίνα

Ο Γιάννης Πανταζόπουλος συζητά με την πρόεδρο και συνιδρύτρια του World Human Forum, Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, για το πρώτο συμπόσιο μιας σειράς ετήσιων συναντήσεων που φιλοδοξούν να τοποθετήσουν εκ νέου την Ελευσίνα σε παγκόσμιο επίπεδο ως σημείο αναφοράς σε θέματα συνειδητότητας, αυτοβελτίωσης και σύνδεσης με τον εαυτό μας, τους άλλους και τη φύση.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Χρύσα, τι δουλειά έχεις στο Τσίλι Καφενείο;

Ρώτα με ό,τι θες / Χρύσα, τι δουλειά έχεις στο Τσίλι Καφενείο;

Έχει δεχτεί σεξισμό στον χώρο του stand-up; Πώς καταφέρνει να μετατρέπει τα προσωπικά της τραύματα σε πηγή γέλιου; Θα συνεργαζόταν με κάποιον stand-up κωμικό, αν είχε κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση; Η Χρύσα Κατσαρίνη απαντά στις ερωτήσεις του κοινού.
THE LIFO TEAM
O «δράκος» της Αίγινας

Αληθινά εγκλήματα / O «δράκος» της Αίγινας και οι γυναικοκτονίες δύο Γαλλίδων τουριστριών

Ο δημοσιογράφος Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την υπόθεση βιασμού και γυναικοκτονίας δύο νεαρών τουριστριών από τον Αλέκο Κολλίδη στην παραλία της Αγίας Μαρίνας το καλοκαίρι του 1982.
THE LIFO TEAM
Βασίλη, είσαι «καλός για τα ελληνικά δεδομένα»;

Ρώτα με ό,τι θες / Βασίλη, είσαι «καλός για τα ελληνικά δεδομένα»;

Γιατί τον γοητεύουν τόσο τα βενζινάδικα; Γιατί νιώθει την ανάγκη να «υπερπροβάλλει» το queer ζήτημα ενώ δεν είναι queer; Ποια είναι η γνώμη του για την ελληνική τηλεόραση; Πώς του φάνηκε το «Poor Things»; Ο σκηνοθέτης Βασίλης Κεκάτος απαντά στις ερωτήσεις του κοινού.
THE LIFO TEAM