ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ αλλόκοτες και δύσκολες μέρες, εικόνες και λέξεις μπλέκονται ακατάστατα στο μυαλό και, σε αντίθεση με όλους εμάς, σφιχταγκαλιάζονται.
Ειδήσεις απ' όλο τον κόσμο, οι ανθρώπινες ζωές γίνονται στατιστικά στοιχεία ‒γίνονται;‒, η Αθήνα στις 4 τη νύχτα απόλυτα έρημη σαν άλλη Ζώνη του «Στάλκερ», τηλέφωνα και βιντεοκλήσεις, το θέατρο λίγο πριν κλείσει, κάποιος δεν είχε καταλάβει ακόμα και άναψε τα φώτα έξω ‒«τι κάθεστε, καλέ, στα σκοτάδια;»‒, στο σαλόνι τα βινύλια περιστρέφονται νομοτελειακά και έξω οι αμυγδαλιές πετάνε κλωνάρια.
Όπως θα λέγαμε αν όλο αυτό που ζούμε ήταν έργο, η προτεινόμενη συνθήκη μας είναι ακραία. Και πανταχού παρούσα. Προσπαθώ να ενημερώνομαι με μέτρο, να μη με καταπιεί ο φόβος. Δεν θέλω ίχνος τοξικότητας ‒ ναι, φυσικά και υπάρχει, μπόλικη, δεν ξυπνήσαμε ξαφνικά αλληλέγγυοι και με κοινωνική συνοχή. Νιώθω ότι χρειάζεται ‒πώς να το πω;‒ να δυναμώσουμε από μέσα γιατί είμαστε ακόμα στην αρχή αυτής της πίστας. Δυστυχώς, έτσι νομίζω.
Πολλά χρόνια έχω ταλαιπωρηθεί στη μέχρι τώρα ζωή μου από την ανάγκη να ελέγχω τα πράγματα και από την αλαζονική πεποίθηση ότι μπορώ. Νομίζω, δεν πρόκειται για κάποια ψυχική πρωτοτυπία. Είναι μια μάλλον συχνότατη ανθρώπινη λειτουργία.
Η δοκιμασία ήρθε, και, όπως καθετί μεγάλο, αναπάντεχα. Η δοκιμασία της ανθρώπινης παντοδυναμίας μας. Πολλά χρόνια έχω ταλαιπωρηθεί στη μέχρι τώρα ζωή μου από την ανάγκη να ελέγχω τα πράγματα και από την αλαζονική πεποίθηση ότι μπορώ. Νομίζω, δεν πρόκειται για κάποια ψυχική πρωτοτυπία. Είναι μια μάλλον συχνότατη ανθρώπινη λειτουργία.
Να 'μαστε τώρα, λοιπόν, σε μια μαζική άσκηση ασημαντότητας.
Τώρα όχι έλεγχος.
Τώρα βουτιά στην υπομονή, στην ψυχραιμία, στην αναμονή.
Τώρα μικροί καθημερινοί στόχοι και προσοχή.
Τώρα η σκέψη μας στους ασθενείς.
Τώρα η σκέψη μας σε όσους δίνουν μάχες έξω και δεν μπορούν να μείνουν στο σπίτι.
Τώρα η σκέψη μας σε όσους μένουν στο σπίτι και μέσα κινδυνεύουν περισσότερο.
Τώρα, Ποίηση, κανάκεψέ μας σαν να ήμασταν όλοι μικρά παιδιά.
Τώρα ελεύθερη πτώση ‒και πτήση‒ σε αυτό το μικρό μυστικό ιερό που ο καθένας έχει στην καρδιά του, ίσως μάλιστα να το είχε εντελώς ξεχάσει, και κρύβεται εκεί η ελπίδα.
σχόλια