ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ την Παρασκευή το βράδυ, όταν ένας φίλος μού έστειλε το βιντεάκι ενός Γάλλου που έτρεξε έναν μαραθώνιο στο μπαλκόνι του στην Τουλούζ. «Δεν έπρεπε να μου το στείλεις αυτό» του απάντησα.
«Αφού μπορεί αυτός, μπορώ κι εγώ» σκέφτηκα με ταπεινότητα και πήρα την απλή και εύκολη απόφαση να τρέξω την Κυριακή ημιμαραθώνιο στην ταράτσα, την ίδια ημέρα που, υπό κανονικές συνθήκες, θα συμμετείχα στον ημιμαραθώνιο της Αθήνας στο κέντρο της πόλης.
Ομολογώ ότι λίγο αργότερα, όταν διάβασα τη σαφή υπουργική δήλωση, «αυτό το Σ/Κ μπορούμε να πάμε για ένα τρέξιμο έξω» σκέφτηκα. «Και γιατί να μην τρέξω στα στενάκια της Νέας Ιωνίας; Δεν έχει και κόσμο, κύριος».
«Αφού μπορεί αυτός, μπορώ κι εγώ» σκέφτηκα με ταπεινότητα και πήρα την απλή και εύκολη απόφαση να τρέξω την Κυριακή ημιμαραθώνιο στην ταράτσα, την ίδια ημέρα που, υπό κανονικές συνθήκες, θα συμμετείχα στον ημιμαραθώνιο της Αθήνας στο κέντρο της πόλης.
Μετά όμως συλλογίστηκα ότι ο ημιμαραθώνιος ακυρώθηκε για κάποιον λόγο. Σίγουρα δεν θα θέλει η κυβέρνηση (ή ο γείτονάς μας) να δει 15.000 ανθρώπους στον δρόμο να τρέχουν, αν υποθέσουμε ότι όλοι όσοι είχαν εγγραφεί στον αγώνα θα σκέφτονταν να τον τρέξουν μόνοι τους. Στο κάτω-κάτω, το «Μένουμε Σπίτι» δεν είναι απλώς ένα σλόγκαν.
Μην είσαι παρτάκιας
Κοινοποίησα στο iRun και στο runningnews, όπως και σε Τwitter και Facebook, την απόφαση/κάλεσμα για τρέξιμο στην ταράτσα, στον κήπο, στο μπαλκόνι, στο σαλόνι, είτε για τα 21 χλμ. είτε για τα 5 και τα 3, όπως ήταν προγραμματισμένo να γίνουν. Έτσι, έγινα δέσμιος της απόφασής μου ‒δεν μπορούσα πλέον να κάνω πίσω‒, ενώ θα είχα και συμπαραστάτες: η παρέα, έστω και νοητικά, είναι καλύτερη από τη μοναξιά.
Η αναγνωρίσιμη ψυχαναγκαστική ιδιοσυγκρασία μου, η έλξη μου για τις προκλήσεις και βασικά η ζήλια μου για τον Γάλλο θα οδηγήσουν κάποιους στο να αθληθούν, να ξεφύγουν, να κυνηγήσουν την πρόκληση!
Ημέρα αγώνα
Λόγω της αξιοσημείωτης εγγύτητας του τόπου διεξαγωγής του αγώνα με το κρεβάτι μου, μισή ώρα πριν από την εκκίνηση κειτόμουν σε αυτό φαρδύς πλατύς, να χαλαρώνω μυς και μυαλό.
Κατά τις εννέα παρά ανέβηκα στην ταράτσα. Τοποθέτησα δύο μπουκαλάκια νερό και μία κομμένη μπανάνα στο ξεφλουδισμένο από τον ήλιο/υγρασία ξύλινο τραπέζι. Και ζελεδάκια, αυτά τα ζωτικής πλέον σημασίας παρασκευάσματα για το 33ο χλμ. του Μαραθωνίου και έπειτα, όταν τα πράγματα γίνονται βάναυσα. Εδώ ισχύουν οι ταράτσα rules, ας είμαστε προνοητικοί.
Ήταν σκληρό
Ο ημιμαραθώνιος στην ταράτσα ολοκληρώθηκε σε χρόνο 2:27:56. Το 1:34:11 του περσινού υπό κανονικές συνθήκες ημιμαραθωνίου της Αθήνας με έβρισκε τώρα στο 14ο χλμ. του ημιμαραθωνίου της ταράτσας. Ο μέσος όρος ρυθμού ανά χιλιόμετρο ήταν 7.01 (6.33-7.36) και η διάρκεια ενός κύκλου 10 με 12 δευτερόλεπτα. Ήταν δύσκολο λόγω τσιμέντου και των περίπου 1.500 αναστροφών!
Κάποιες από τις σκέψεις που θυμάμαι από τις 2 ώρες, τα 27 λεπτά και τα 56 δευτερόλεπτα:
• Μπορεί να είναι ο τελευταίος αγώνας της ζωής μου (1ο χλμ.).
• Τι θα γίνει αν το πόσιμο νερό μολυνθεί; (1ο χλμ.).
• Τον Μαραθώνιο (42 χλμ.) θα τον κάνω στη διπλανή ταράτσα, είναι προκλητικά μεγαλύτερη και έχει περιθώριο για αναστροφή (2ο χλμ.).
• Λες να μάτωσε το πέλμα μου; Σίγουρα έχει φουσκάλα (13ο χλμ.).
• Δεν θα τελειώσει ποτέ (4ο χλμ.).
• Τρέχω τόσο γρήγορα, και κάτω από 6.30 pace δεν πέφτω (11ο χλμ.).
• Τώρα τρέχω ακόμα πιο γρήγορα, και ανέβηκε πάλι πάνω από 7.00 (20ό χλμ.).
• Αν δεν το κάνεις, δεν μπορείς να καταλάβεις (14ο χλμ.).
• Την επόμενη φορά θα μετακινήσω αυτό το τραπεζάκι. Αυτή η γωνία είναι, τελικά, σημαντική (8ο χλμ.).
• Μια γυναίκα και δύο παιδάκια εκεί, σε ένα μπαλκόνι. Λες να με χαιρετήσουν; (12ο χλμ.).
Δεν με χαιρέτησε κανείς, για την ιστορία. Σύμφωνα με τις έως τώρα μαρτυρίες, στην ταράτσα τους έτρεξαν ένας φίλος δρομέας στην Κυψέλη 8 χλμ., μία δρομέας στο Ίλιον και ένας δρομέας στη Νέα Σμύρνη από 5 χλμ., ένας δρομέας στην Πετρούπολη και ένας στη Λαμπρινή από 3 χλμ., μία δρομέας στη Νέα Ιωνία 1 χλμ., και ένας ακόμα δρομέας, πατέρας τριών παιδιών ηλικίας δύο μηνών έως τριών ετών, 1 χλμ. στο Αίγιο!
Μένουμε σπίτι, τρέχουμε σπίτι!
σχόλια