Ο Γιάννης Κοκιασμένος πρωταγωνιστεί στην Μικρή Άρκτο, μια ταινία της γυναίκας του Ελισάβετ Χρονοπούλου. Η Μικρή Άρκτος είναι «μια POV ταινία», όπως μας εξηγεί. Έχει γυριστεί με την ματιά του ήρωα «Το πρόσωπο μου δεν φαίνεται. Βλέπει η κάμερα ότι βλέπω εγώ. Η κάμερα είναι δίπλα μου και το σώμα μου, φαίνονται τα χέρια μου και τα πόδια και γενικά όπου πηγαίνει το βλέμμα μου. Αυτό είναι αρκετά ενδιαφέρον, ουσιαστικά υπάρχει ο ρόλος. Παρότι δεν βλέπεις το πρόσωπο αυτού του ανθρώπου, δεν σου λείπει. Μπορείς να παρακολουθήσεις την ιστορία και τον βλέπεις χωρίς στην ουσία να τον βλέπεις. Προσπαθήσαμε με κάποιο τρόπο να προσομοιάσουμε το πραγματικό βλέμμα του ανθρώπου». Μας μιλάει για άλλες παλιότερες ταινίες που έχουν γυριστεί με αυτό τον τρόπο. Το θρίλερ Maniac με αυτόν που έπαιζε τον Φρόντο και «ένα φιλμ νουάρ του ΄50 - εννοεί το κλασσικό D.O.A. -όπου σπάει πάλι επειδή ο πρωταγωνιστής βλέπει το πρόσωπο του στον καθρέφτη. Στην δικιά μας ταινία δεν το βλέπεις καθόλου».
Του λέω ότι θα κυκλοφορήσει μια ακόμη ταινία φέτος που είναι όλη POV, το Hardcore Henry, δράσης σαν να παίζεις βιντεοπαιχνίδι με σκοτωμούς και ζόμπι. «Μα και η Μικρή Άρκτος είχε ένα παραπάνω ενδιαφέρον που γυρίστηκε έτσι επειδή είναι μια ταινία που έχει στοιχεία κακοποίησης και βίας», λέει, «Δεν θέλω να πω τα πάντα για την ταινία. Η γυναίκα μου προσπάθησε να μπει στην θέση του θύτη με αυτό το τρόπο επειδή πολλές γυναίκες έχουν πει την ιστορία τους από την θέση του θύματος. Κάποια στιγμή όμως σε πιάνει μια μεγάλη απορία γιατί ένας άντρας κακοποιεί μια γυναίκα. Το POV είναι επομένως το βλέμμα του θύτη. Είναι κάπως μια φεμινιστική ταινία. Νομίζω ότι είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία. Την έζησα βέβαια από την αρχή. Κάθε φορά που την βλέπεις, υπάρχουν στιγμές που κλαις και σοκάρεσαι ακόμη και αν είσαι μπλεγμένος σε αυτή. Είναι μια δυνατή ιστορία. Να πω εδώ ότι ο πρωταγωνιστής είναι νέος, εγώ είμαι γέρος. Παίζω έναν πολύ νεότερο άντρα. Ήταν πολύ ευχάριστο όταν έφτιαχνα τον χαρακτήρα με έναν τρόπο. Αισθανόμουν πάλι νέος. Έβλεπα τον εαυτό μου 20 χρόνια πριν» λέει και γελάει δυνατά.
«Θα ήθελα να κάνω ένα πολύ μεγάλο ταξίδι με άλογο. Να πηγαίνεις για μέρες και να είσαι μόνο εσύ με το άλογο σου. Και μια καουμπόικη ταινία. Ένα γουέστερν ρε παιδιά. Να είσαι κάπου στην Αριζόνα καβάλα σε ένα άλογο, σε ένα κάνυον και να κοιτάς μια ταχυδρομική άμαξα που θα ληστέψεις από μακριά»
Ο «πατέρας της Στρέλλας» έχει μια πολύ δυνατή φωνή και γέλιο. Σχεδόν τραντάζεται το δωμάτιο κάθε φορά που κάνει κάποιο αστείο. «Το σινεμά ήταν εντελώς τυχαίο. Έτυχε να παντρευτώ αυτή τη γυναίκα και έτυχε να είμαι συμμαθητής του Κούτρα. Ήμασταν μια παρέα που ήμασταν κινηματογραφο-παρέα οπότε όταν μαζευόμασταν ακόμη πολύ νέοι, μιλούσαμε για τα πρώτα τους πρότζεκτ και ήμουν και εγώ κοινωνός σε αυτό το πράγμα. Έτσι, έπαιξα στην πρώτη, έπαιξα στην δεύτερη και σιγά, σιγά, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Όταν έκανα την Στρέλλα, ήμουν από τους πρώτους που είχαν διαβάσει το σενάριο και είχα τρελαθεί. Είχα πάρει τηλέφωνο τον Πάνο και του είχα πει ότι αυτό που διάβασα είναι αριστούργημα και του λέω «Είμαι ο Γιώργος της ταινίας, εγώ θα το κάνω». «Σιγά μου λέει μην το κάνεις». Έψαχνε διάφορους, μετά από ένα χρόνο δεν του έκατσε κανένας και τελικά τον έπαιξα εγώ. Είναι πολύ καλός φίλος μου ο Πάνος και δεν ήθελε να μου δώσει τον ρόλο για να προστατέψει την οικογένεια μου. Κανείς δεν ήξερε πώς θα πάει η Στρέλλα πριν γίνει αυτό που έγινε. Ο Πάνος σκεφτόταν ότι αν το κάνει ο Κοκιασμένος, θα βγουν οι συμμαθητές του γιου μου και θα τον πειράζουν στο σχολείο αλλά εντάξει εμένα με έπιασε και το αριστερό γαμώτο και είπα αν υπάρχει τέτοιο θέμα, τότε να το κάνω 100 φορές. Δεν την είδα ούτε στο μοντάζ. Την είδα για πρώτη φορά στο Βερολίνο και εκεί κατάλαβα ότι ήταν μια σπουδαία ταινία. Είναι βέβαια και μπούρδα αυτό που λέω επειδή όταν μια ταινία παίζεται στο Βερολίνο το έχουν αποφασίσει άλλοι ότι αυτή η ταινία όντως είναι πολύ καλή».
Το πραγματικό επάγγελμα του Γιάννη είναι καθηγητής ιππασίας. Έχει έρωτα με τα άλογα. Τον συναντάμε στον Ιππικό Όμιλο Μεσογείων, δίπλα στο αεροδρόμιο πριν ξεκινήσει το μάθημα που κάνει σε παιδιά. Το πρώτο πράγμα που κάνει, είναι να μας συστήσει τα 6 άλογα του με τα μικρά τους ονόματα.
«Όταν ήμουν μικρός, το όνειρο μου ήταν τα άλογα. Ήθελα να γίνω σαν τον Ελ Σιντ. Κοιμόμουν και ξύπναγα και έβλεπα στο ύπνο μου άλογα και εμένα συνήθως πάνω σε άλογα. Εκείνη την εποχή επειδή είμαι μεγάλος, 55 χρονών, ήταν τρομερά exclusive πράγμα η ιππασία. Ήταν κάτι που ήταν αδύνατο να ασχοληθείς. Υπήρχαν δύο όμιλοι, ο Γέρακας και ο Παράδεισος όπου αν και υπερβάλλω λίγο μέχρι και πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ήθελες μόνο για να περάσεις την πόρτα του παραδείσου. Κάποια στιγμή όμως στις αρχές της δεκαετίας του ’70 άρχισε λίγο να απλώνει το πράγμα. Εκεί, έγινε πιο εύκολο πια και έτσι ξεκίνησα. Μάλιστα στο δεύτερο μάθημα αγόρασα άλογο και μετά κάποια στιγμή πήγα να σπουδάσω στην Αμερική επειδή με δέχτηκε το πανεπιστήμιο. Ως δώρο μου έκαναν οι γονείς μου ένα course στην Αγγλία για προπονητές. Και μετά όταν τέλειωσα τις σπουδές μου προτίμησα αντί να δουλέψω σε αυτό που σπούδασα, να δουλέψω στο άλλο που σπούδασα που ήταν η ιππασία. Και έμεινα σε αυτό εδώ και 30 χρόνια. Την εποχή την δικιά μου, πιο πολύ έκαναν αγόρια ιππασία. Για ένα αγόρι το άλογο είναι συνιφασμένο με το έπος. Δεν είναι τόσο πολύ το άλογο σαν άλογο. Αυτό το έζησα όταν μεγάλωνα. Σαν παιδί, το ζούσα ως προέκταση του εαυτού μου. Είχα μια επική φαντασίωση του ήρωα καβάλα στο άλογο.
Εμείς μεγαλώσαμε με ήρωες πάνω σε άλογα, οι πιο νέοι άντρες είναι πεζοί. Μπορεί να καβαλάνε αυτοκίνητο, μηχανή ή διαστημόπλοιο εξού και δεν είναι τόσα πολλά τα αγόρια στην ιππασία πια. Για ένα κορίτσι και τότε και σήμερα ήταν περισσότερο η αγάπη του ζώου. Ήταν κάτι πιο τρυφερό και φιλοζωικό που τiς ωθεί να κάνουν ιππασία. Τα άλογα σαν ζώα ξέρω ότι καταλαβαίνουν και τα καταλαβαίνω. Ξέρω επίσης ότι αυτό που είναι ο παγκόσμιος περί της εξυπνάδας τους δεν είναι αλήθεια. Δεν πρόκειται να δεις αυτό που βλέπεις στον σκύλο αλλά πάλι έχουν μια ιδιαίτερη ευφυΐα που δεν μεταφράζεται σε αυτό που εννοούμε συνήθως ευφυΐα. Μπορούν να δεθούν πραγματικά με τον άνθρωπο αλλά όχι συνήθως με τον τρόπο που οι άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται γι’ αυτά. Στην πραγματικότητα το γαϊδούρι είναι πιο έξυπνο, ένα πόνυ είναι πιο έξυπνο. Το άλογο μάλλον βλάκα θα το έλεγες. Ένα καλό προπονητή κάνει αυτό που κάνει και έναν καλό ηθοποιό. Να αγαπάει τους ανθρώπους ώστε να μπορεί να καταλάβει, να μπει στα παπούτσια τους, στην θέση του άλλου. Αυτό νομίζω ότι ισχύει για όλα τα πράγματα που θα διαλέξει κανείς να κάνει στην ζωή του. Το πρόβλημα πια ότι έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, έχει δυσκολέψει και το άθλημα. Κάποια περίοδο της οικονομικής άνθισης είχε αρχίσει να απλώνει περισσότερο αυτό το πράγμα. Τώρα κάνουν όσοι έχουν πάρα πολλά λεφτά. Κακά τα ψέμματα αυτά που χρεώνω που είναι το μίνιμουμ, είναι πολλά πλέον. Το 2012 στην πιο άγρια εποχή της κρίσης, ο ελληνικός ιππικός όμιλος χρέωνε πάλι πολλά. Τα έξοδα όμως για να συντηρήσεις ένα άλογο είναι πολλά. Εννοείται θα ξαναπαίξω στον κινηματογράφο. Έχω παίξει σε 6 μεγάλου και μικρού μήκους ταινίες. Τώρα πια και να ήθελα να δηλώνω μόνο αλογάς, το πράγμα το έχει ξεπεράσει. Το μόνο καλό με αυτό το δεύτερο επάγγελμα μου είναι ότι δεν χρειάζεται να ψάχνεις κάπου να παίξεις και επίσης παίζεις μόνο τον πρωταγωνιστή».
Τον ρωτάω αν έχει κάποιο απωθημένο. «Ναι, θα ήθελα να κάνω ένα πολύ μεγάλο ταξίδι με άλογο. Να πηγαίνεις για μέρες και να είσαι μόνο εσύ με το άλογο σου. Και μια καουμπόικη ταινία. Ένα γουέστερν ρε, παιδιά! Να είσαι κάπου στην Αριζόνα καβάλα σε ένα άλογο, σε ένα κάνυον και να κοιτάς μια ταχυδρομική άμαξα που θα ληστέψεις από μακριά».
H Μικρή Άρκτος παίζεται αυτό το διάστημα στους κινηματογράφους.
Δείτε περισσότερα
