Μόναχο, Λονδίνο, Νέα Υόρκη και τώρα Αθήνα: Kαλωσήρθες στην κόλαση αγαπητέ Dimitris!

Ο Dimitris Hart είναι ηθοποιός ελληνικής καταγωγής. Ύστερα από μακρά σχετικά παραμονή στη Νέα Υόρκη για σπουδές επέστρεψε στην Ελλάδα κι έχει αρχίσει ήδη να υλοποιεί κάποια ενδιαφέροντα σχέδια. Είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες στη νέα ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, το «Suntan», ενώ συμμετείχε σε διάφορα σίριαλ. Συναντηθήκαμε στο Χαλάνδρι ένα αρκετά ζεστό απόγευμα. Καταφθάνει ευδιάθετος και σε χαιρετά σαν να σε ξέρει χρόνια. Στο καφέ που καθίσαμε τον ξέρουν όλοι. «Μου αρέσει να χαιρετώ τους ανθρώπους και να μιλώ μαζί τους» θα μου πει. Ο Dimi, όπως τον ξέρουν οι φίλοι του, είναι άνθρωπος που έχει μάθει να ταξιδεύει από πολύ μικρή ηλικία. Όταν κάτι του προκαλεί ενθουσιασμό, τίποτα δεν τον σταματά, ενώ το ένστικτό του είναι το μεγάλο εφόδιο που εμπιστεύεται στις αποφάσεις του. Γι' αυτό η ζωή του είναι διαρκώς σε κίνηση: Μόναχο, Λονδίνο, Νέα Υόρκη και τώρα Αθήνα.

«Γεννήθηκα στο Μόναχο από Έλληνες γονείς. Μεγάλωσα σε ένα καθαρά ελληνικό σχολείο, με την ύλη και τα βιβλία που είχαν και στην Ελλάδα. Τότε που ήμουν εγώ παιδί υπήρχαν τέσσερα με πέντε, τώρα πια έχει μείνει μόνο ένα. Δυστυχώς, αυτά τα σχολεία τα άφησαν να παρακμάσουν, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να σε οδηγήσουν πουθενά επαγγελματικά. Στο Μόναχο είναι όλα οργανωμένα, καθαρά και καταπράσινα. Έχει καταπληκτικά καφέ, κουλτούρα, μουσική και όλοι έχουν μια χαρά στη ζωή τους. Μεγαλώνεις με ενδιαφέροντα, κάνεις ποδήλατο, κολυμβητήριο, παίζεις τένις. Γενικά, διαπαιδαγωγείσαι σε ένα περιβάλλον στο οποίο διαλέγεις τι θα κάνεις, ενώ ταυτόχρονα ασχολείσαι με αθλητικές δραστηριότητες, ταξιδεύεις από μικρό παιδί και σκέφτεσαι: "τι κάνω, πού πάω, και όλα αυτά χωρίς τους γονείς". Όλα αυτά ακούγονται σαν να κάνεις πολυτελέστατη ζωή, αλλά δεν ισχύει, είναι κάτι φυσιολογικό. Από την Ε' Δημοτικού πας μόνος σου στο σχολείο, μπαίνεις στο τραμ ή στο λεωφορείο και ζεις σουρεαλιστικά πράγματα. Ομίχλη, το τραμ να έρχεται από ένα δάσος κι εσύ να πηγαίνεις για μάθημα. Έτσι, λοιπόν, στο Μόναχο έμεινα μέχρι τα 19. Ένιωθα μεγάλη ανάγκη να σπουδάσω κάτι που θα με ενδιέφερε και αυτό ήταν η Νομική, αλλά δεν στάθηκα τυχερός. Έτσι, έκανα ένα ταξίδι στο Λονδίνο για να βρω μια κολλητή μου. Με το που έφθασα, όλα έμοιαζαν τέλεια, τρελάθηκα. Όλο μου το είναι μου φώναζε: "Πρέπει να μείνεις εδώ". Να ξέρεις ότι πάντα ακολουθώ το ένστικτό μου. Το Λονδίνο μού έκανε το "κλικ" και λέω "θα μείνω".

Έχω μάθει να μην ονειρεύομαι περισσότερο από το τώρα, έχω πολύ καλή σχέση με το παρόν. Ό,τι αποφασίζω είναι για το τώρα, ποτέ δεν σκέφτομαι το αύριο αλλά ούτε και το χθες. Μόνο το σήμερα.

Εν τω μεταξύ, όλα έγιναν τυχαία: η φίλη μου να έχει χωρίσει, εγώ με τη βαλίτσα στο χέρι, να συζητάμε σε ένα καφέ το δράμα της, αλλά γούσταρα. Αυτό ήταν, έπειτα από δύο μέρες άρχισα ψάχνω για πανεπιστήμια. Είχα αφήσει ήδη πίσω μου τα δικηγορικά και αποφάσισα να πάω στο University of the Arts, που έχει ένα τμήμα Cinema and Cultural Studies. Ανεβαίνω στη γραμματεία, μου δίνουν ενημερωτικά φυλλάδια, αλλά ήθελα να μιλήσω με κάποιον. Όπως προχωρώ στον διάδρομο, βλέπω ένα γραφείο, στην πόρτα του οποίου έγραφε το όνομα "Φωτεινή Παπαθεοδώρου". Χτυπάω την πόρτα και βλέπω μια Ελληνίδα μαμά. Της εξήγησα ότι με ενδιέφερε το πανεπιστήμιο και τη ρώτησα τι έπρεπε να κάνω. Ευτυχώς, ήθελαν απολυτήριο με καλό βαθμό και το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να γράψω μια έκθεση. Με δέχτηκαν και έμεινα τρία χρόνια.

Στο Λονδίνο όλα είναι αλλιώς, ούτε Ελλάδα θυμίζει, ούτε Γερμανία. Έτσι, προσπάθησα να δεχτώ το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμουν και το αγάπησα − με αυτό τον τρόπο μαθαίνεις και τον εαυτό σου. Στη συνέχεια, αποφάσισα να πάω σε μια σχολή για ηθοποιούς, όποια να 'ναι, ούτε που με ένοιαζε. Βρήκα μια που δεν ήταν τίποτα, σαν νυχτερινό σχολείο. Έπειτα από διαδοχικά και τυχαία γεγονότα γνώρισα ανθρώπους που με οδήγησαν στη Νέα Υόρκη. Είχα αρχίσει ήδη να ασχολούμαι πιο εντατικά με την υποκριτική. Μου ταίριαζε και αυτό το στυλ της αμερικανικής κωμωδίας. Το ένστικτό μου, για άλλη μια φορά, μου έλεγε ότι έπρεπε να το κάνω. Έκανα και ένα διαφημιστικό που μου έδωσε αρκετή δημοσιότητα, μάλλον όσο χρειαζόταν, επειδή παίχτηκε παντού. Ένιωθα ευτυχισμένος, ήταν κάτι που αισθανόμουν ότι το είχα ανάγκη. Τα "θέλω" μας αλλάζουν καθημερινά, στη βάση μας έχουμε πάντα ένα "χρειάζομαι". Aν το βρεις και το κατακτήσεις, ζεις την απόλυτη ευτυχία.

Ο Dimi, όπως τον ξέρουν οι φίλοι του, είναι άνθρωπος που έχει μάθει να ταξιδεύει από πολύ μικρή ηλικία. Όταν κάτι του προκαλεί ενθουσιασμό, τίποτα δεν τον σταματά, ενώ το ένστικτό του είναι το μεγάλο εφόδιο που εμπιστεύεται στις αποφάσεις του...

Τα "θέλω" μας αλλάζουν καθημερινά, στη βάση μας έχουμε πάντα ένα "χρειάζομαι". Aν το βρεις και το κατακτήσεις, ζεις την απόλυτη ευτυχία...

Μετά ήρθε η πρόταση του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, με τον οποίο είχαμε γνωριστεί σε διακοπές στην Αντίπαρο. Μιλάμε για το "Suntan", μια ταινία της οποίας το σενάριο είναι γραμμένο για μια παρέα πέντε ατόμων που πάει στο νησί (σ.σ. η Αντίπαρος). Είναι μια παρέα αινιγματική, δεν ξέρεις τι τους ενώνει, τι τους χωρίζει, ποια είναι η σεξουαλικότητά τους, υπάρχει κάτι δελεαστικό και σκοτεινό στην ατμόσφαιρα. Εκεί, λοιπόν, ζει ένας γιατρός, ο Κωστής, που βιώνει τη μοναξιά του νησιού και η ζωή του αλλάζει όταν γνωρίζει την αινιγματική παρέα. Και το θρίλερ ξεκινά. Ο κόσμος του συγκρούεται με κάτι άγνωστο σ' εκείνον, με αποτέλεσμα να έρθει πρώτη φορά αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στη μεγάλη οθόνη (γέλια).

Η φιλία για μένα σημαίνει κατανόηση. Δεν ανέχομαι την αγένεια, με εξοργίζει, και γενικά ανήκω στους ανθρώπους που δεν τους αρέσει να φέρνουν τους άλλους σε δύσκολη θέση. Η έλλειψη σεβασμού είναι ό,τι πιο ακραίο μπορεί να μου τύχει. Γι' αυτό μου αρέσει πολύ όταν κάποιος είναι πάντα ο εαυτός τους και δεν αλλάζει για κανέναν λόγο. Εκτιμώ αφάνταστα την ευθύτητα και την αλήθεια. Επίσης, θυμάμαι τα πάντα, από παιχνίδια που είχα δύο ετών μέχρι κάθε αγαπημένη μου ταινία. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι να πάθουν κάτι κακό οι άνθρωποι που αγαπώ. Κάθε μέρα αισθάνομαι ερωτευμένος. Ερωτεύομαι τις λεπτομέρειες, μια κίνηση μπορεί να είναι αρκετή. Θα ήθελα κάποια στιγμή στη ζωή μου να γνωρίσω τι είναι αληθινή αγάπη. Ευτυχία είναι, όταν είσαι μόνος, να μη νιώθεις μόνος. Άλλο πάω μόνος μου βόλτα και άλλο πάω βόλτα επειδή νιώθω μοναξιά. Ποτέ δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος, πάντα υπάρχουν δύο δρόμοι, απλώς πρέπει να ξέρεις να επιλέγεις. Έχω μάθει να μην ονειρεύομαι περισσότερο από το τώρα, έχω πολύ καλή σχέση με το παρόν. Ό,τι αποφασίζω είναι για το τώρα, ποτέ δεν σκέφτομαι το αύριο αλλά ούτε και το χθες. Μόνο το σήμερα».

Info:
Το «Suntan» βγαίνει στις αίθουσες στις 31 Μαρτίου.