ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ημι-αυτοβιογραφικής νουβέλας που υπογράφει ο Τζιμ Κάρεϊ μαζί με τον συγγραφέα Dana Vachon και έχει τον –χαρακτηριστικό του ύφους και των προθέσεων της– τίτλο «Απομνημονεύματα και Παραπληροφόρηση» ("Memoirs and Misinformation"), βρίσκουμε τον ίδιο το διάσημο σταρ στο μέσον μιας βαριάς υπαρξιακής κρίσης. Εγκλωβισμένος στο σπίτι του στο Λος Άντζελες, βλέπει όλη μέρα Netflix και βίντεο στο YouTube, πιστεύει ότι οι επιτυχίες του ως ηθοποιού, τόσο σε κωμικούς όσο και σε δραματικούς ρόλους, ανήκουν στο μακρινό παρελθόν, και το μυαλό του έχει κολλήσει στο αναπόφευκτο τέλος όχι μόνο του ίδιου αλλά και του σύμπαντος.
Κάπως έτσι ξεκινά μια σατιρική περιπλάνηση στις εμμονές της αυτοαναφορικής κουλτούρας του Χόλιγουντ. Συγχρόνως με την αναζήτηση μηνύματος στην ζωή του, ο ήρωάς μας δέχεται πρόταση να υποδυθεί τον Μάο Τσετούνγκ σε μια ταινία με θέμα τη ζωή του Κινέζου ηγέτη, ενώ επίσης έρχεται αντιμέτωπος, μεταξύ άλλων με την πύρινη λαίλαπα των καλοκαιρινών πυρκαγιών, με μια ομάδα αποκλειστικά θηλυκών οικο-τρομοκρατών και με μια εξωγήινη εισβολή.
Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ σ΄ αυτή τη φάση της δημιουργικής ζωής μου κάτι πιο βαρετό από το να κάτσω να καταγράψω τα πραγματικά γεγονότα της ζωής μου με κάποιου είδους χρονολογική σειρά. Να προσπαθήσω δηλαδή να επεκτείνω το brand μου. Δεν είναι τέτοιο πράγμα...
Όπως εξηγεί ο ίδιος ο Τζιμ Κάρεϊ στη συνέντευξή του που δημοσιεύεται στους New York Times, «είναι το τέλος του κόσμου κι έχουμε το τέλειο βιβλίο γι' αυτό».
«Όχι το τέλος του πολιτισμού συνολικά» σπεύδει να ξεκαθαρίσει. «Απλά το τέλος ενός κόσμου, το τέλος του εγωιστικού κόσμου. Αυτό περνάμε τούτο τον καιρό...». Όσο για το κατά πόσο ισχύει το πρώτο σκέλος του τίτλου του βιβλίου («απομνημονεύματα»), λέει:
«Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ σ' αυτήν τη φάση της δημιουργικής ζωής μου κάτι πιο βαρετό από το να κάτσω να καταγράψω τα πραγματικά γεγονότα της ζωής μου με κάποιου είδους χρονολογική σειρά. Να προσπαθήσω δηλαδή να επεκτείνω το brand μου. Δεν είναι τέτοιο πράγμα... Ο Τζιμ Κάρεϊ του βιβλίου είναι ένας αντιπρόσωπος – είναι το άβαταρ οποιουδήποτε θα μπορούσε να είναι στην θέση μου ως καλλιτέχνης, ως σταρ, ως διασημότητα και ζει σ' αυτόν τον κόσμο προνομίων, υπερβολών, λαιμαργίας, ναρκισσισμού και ματαιοδοξίας. Κάποια από αυτά που περιγράφονται συνέβησαν πραγματικά, απλά δεν μπορεί να είναι σίγουρος ο αναγνώστης ποια ακριβώς είναι αυτά».
Το Χόλιγουντ που παρουσιάζεται στο βιβλίο κατοικείται από μυθοπλαστικές εκδοχές πραγματικών σταρ όπως η Γκουίνεθ Πάλτροου, ο Νίκολας Κέιτζ και ο Άντονι Χόπκινς, μεταξύ άλλων. Όπως λέει στη συνέντευξή του ο ηθοποιός, έχει στείλει σε κάθε ηθοποιό ο οποίος αναφέρεται με το όνομά του στο κείμενο, μια «επεξηγηματική επιστολή» στην οποία ξεκαθαρίζει τους στόχους της νουβέλας του: «Πρόκειται για σάτιρα και για παρωδία, με διάθεση σεβασμού όμως. Οι περισσότεροι που αναφέρονται στο βιβλίο είναι άνθρωποι που εκτιμώ βαθιά».
Ο Νίκολας Κέιτζ, λόγου χάρη, εμφανίζεται ως συλλέκτης κρανίων δεινοσαύρων αλλά και ως ο καλύτερος φίλος του αφηγητή. Ο Κάρεϊ λέει ότι ο αληθινός Κέιτζ γνωρίζει για τον χαρακτήρα του στο βιβλίο και έχει δώσει την απόλυτη έγκρισή του: «Του μίλησα πριν λίγες μέρες και μου είπε ότι είναι πολύ κολακευμένος. Βοηθάει βέβαια το ότι του έχω δώσει τις καλύτερες ατάκες».
Ένας άλλος διάσημος σταρ ο οποίος εμφανίζεται στο βιβλίο είναι ο Τομ Κρουζ, όχι όμως με το πραγματικό του όνομα, αλλά ως "Laser Jack Lighting", προς αποφυγή πιθανής μήνυσης. «Απλά κάνουμε λίγη πλάκα με την εμμονή που υπάρχει στο Χόλιγουντ με τις μηνύσεις και τις αγωγές για συκοφαντική δυσφήμιση. Τον ξέρω τον Τομ Κρουζ, ελπίζω να μην παρεξηγηθεί και να θέλει να με πλακώσει. Θα το δεχτώ το ξύλο για χάρη της τέχνης».
Πόσο όμως αντικατοπτρίζει το βιβλίο τα αληθινά συναισθήματα του Τζιμ Κάρεϊ για το Χόλιγουντ;
«Το "Truman Show" δεν ήταν ατύχημα» απαντά. «Είμαι κι εγώ ένα άτομο που ξαφνικά μια μέρα κοίταξε ψηλά και είδε τους μηχανισμούς και τα φώτα πίσω από το σκηνικό. Κάθε νέο πρότζεκτ που συμμετέχω είναι σα να ανασκευάζω τον εαυτό μου από την αρχή. Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μου είχα απαιτήσεις από το κοινό μου κι εκείνο με τη σειρά του μου επέτρεπε να μεταμορφώνομαι».
Με στοιχεία από τους New York Times
