Φίλε είναι πολύ κρίμα αυτό που συμβαίνει στα στρατόπεδα. Είναι που είναι ο στρατός μια νοσηρή κατάσταση, έχετε και αυτό. Δηλαδή σε μια κατάσταση που είσαι ήδη υποχρεωτικά, υπάρχει επιπλέον υποχρεωτικός περιορισμός. Δυστυχώς, αφού δε σας άφησαν στην αρχή να φύγετε, τώρα το βλέπω πολυ δύσκολο να γίνει. Καταλαβαίνω γιατί υπάρχει και εκνευρισμός από τον κόσμο. Όταν μαζεύεται ράντομ κόσμος χωρίς κανένα κοινό χαρακτηριστικό -και πρέπει να ζήσετε όλοι μαζί αναγκαστικά- είναι δύσκολα τα πράγματα. Συν όλη αυτή τη στρατοκαυλίαση που σε περιβάλλει (παραλλαγές, εποπ, αξιωματικοί κλπ).Σε συμπονώ, δεν ξέρω τι να σου πω για να σου δώσω κουράγιο. Αν ήμουν στη θέση σου, ίσως θα προσπαθούσα να βρω παρηγοριά στη σκέψη ότι είμαι σε ένα "ελεγχόμενο" περιβάλλον, με γιατρό και ψυχολόγο (άμα με πιάσουν τίποτα απαλεψιές), έχω να φάω (...) και να κοιμηθώ και απλώς περιμένω να περάσει ο χρόνος. Να θυμάσαι ότι μπορεί να μην περνάνε οι στιγμές, αλλά ο χρόνος περνάει. Αλλιώς πηγαίνετε όλος ο λόχος μαζί (όλοι όμως) και δηλώστε την απαίτησή σας να γυρίσετε σπίτια σας και ότι δε νιώθετε καθόλου ασφαλείς εκεί. Μη σου πω να πάτε όλοι οι φαντάροι στο διοικητή. Και ας κάτσουν οι εποπ να κάνουν υπηρεσίες. Είναι τρέλα αυτό που λέω, το ξέρω, αλλά είναι και οι συνθήκες τέτοιες.