Για μένα το ασυγχώρητο το άφησες για το τέλος. Εφόσον ο άντρας σου πετάει υπονοούμενα στους γονείς του για σένα και σε προσβάλλει, ζεις σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Είσαι εσύ και απέναντι οι άλλοι, ενώ θα έπρεπε να είσαστε ΔΥΟ. Το πως θα το λύσεις με τον άντρα σου, ΑΝ λύνεται θα κρατήσω τις αμφιβολίες μου. Είναι άλλου είδους τα προβλήματα που "δικαιούται" να έχει ένα ζευγάρι όταν θέλει να λέγεται ζευγάρι. Αν πρέπει να κάνεις μαθήματα στον σύζυγο ότι δεν πρέπει να σε κακολογεί, θα έλεγα άστο και πες μου καλύτερα ποιά είναι η οικονομική σου κατάσταση και αν έχεις υποστήριξη από το δικό σου περιβάλλον για όποια απόφαση και αν πάρεις. Αποκτήσατε ένα μωράκι και αντί να υπάρχει κατανόηση προς εσένα και ένα όσο δυνατόν καλύτερο και ήρεμο κλίμα, σου έχουν σπάσει τα νεύρα και αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο και για το μωρό το ίδιο. Θα σου πω όμως και κάτι άλλο, που δεν αναφέρεται ποτέ όταν μιλάμε για άντρες που έχουν άλυτα θέματα με την μαμά. ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΚΕΙ. Μας προσπερνάμε πάντα σαν να μην υπάρχουμε, σαν να μην μπορούμε να επηρεάσουμε τίποτε. Το τσίρκο που έγινε όταν γέννησες, έχει να κάνει περισσότερο με σένα και όχι μόνο με τον άντρα σου. Περιτριγυρίζεσαι προφανώς από ανθρώπους με μηδέν ενσυναίσθηση και δεν έχεις μάθει να τους "κάνεις καλά" εγκαίρως,πριν φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο. Δεν σε κατηγορώ, όλοι κάνουμε λάθη και λάθους χειρισμούς και λάθος επιλογές και ό,τι θέλεις. Αλλά κάποτε πρέπει να αναλάβουμε και τις εθύνες τις δικές μας. Οι δικοί μας άνθρωποι μας ξέρουν μας βλέπουν (ακόμη και οι τρίτοι, οι απέξω) και κινούνται στα όρια που εμείς έχουμε θέσει. Όπως κάνουμε κι εμείς με τους άλλους. Πολλοί άνθρωποι καταπίνουν ένα σωρό αγένειες τα μαζεύουν μέσα τους και στο τέλος αντιδρούνε με έναν τρόπο που τους κάνει να φαίνονται παρανοϊκοί στα μάτια των άλλων. Πρέπει να βρεις τον τρόπο να ηρεμήσεις και να δεις τι θα κάνεις από εδώ και πέρα. Θέλω να πω, αν μείνεις εκεί που είσαι πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι η κατάσταση είναι αυτή που είναι και να μην τρελαίνεσαι με το παραμικρό. Ελπίζω να μην είσαι εκεί σε δέκα χρόνια να έχουν γίνει τα νεύρα σου φραπές και να λες περίπου όσα λες και σήμερα. Ή θα μείνεις και θα αποδεχτείς τις συμπεριφορές που αναφέρεις (επηρεάζοντας ελάχιστα πράγματα, μην γελιόμαστε στο σημείο που βρίσκεστε) ή θα χωρίσεις και τελειώνει εδώ η ιστορία. Πρόσεξε, δεν σου λέω κάτσε εκεί και βγάλε τον σκάσμο. Λέω ότι ΑΝ αποφασίσεις να τα ανεχτείς όλα αυτά, μην περάσεις την ζωή σου με το να επαναλαμβάνεσαι συνέχεια λες και τα ζεις πρώτη φορά. Αυτό είναι κάτι που το κάνουν αμέτρητοι άνθρωποι, μην γίνεις κι εσύ ένας από αυτούς. Τώρα αν μπορείς και θέλεις να ζεις με έναν άνθρωπο που φέρεται σαν να είσαστε αντίπαλοι, αν βλέπεις κάποιο νόημα σε όλο αυτό εσύ το ξέρεις κι εσύ το αποφασίζεις. Ξέρεις λέμε πολλές φορές ότι πρέπει να δεχόμαστε τα ελαττώματα του άλλου, αλλά υπάρχουν ανθρώπινα καθημερινά ελαττώματα και υπάρχουν και άλλα που στην καλύτερη θα δυστυχίσεις αν προσπαθήσεις να τα ανεχτείς και στην χειρότερη σε στέλνουν στον Ψυχίατρο. Αν ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας δεν είναι απόλυτα μαζί μας, κατά τη γνώμη μου απλά δεν είναι ο άνθρωπός μας. Υποτίθεται ότι είναι εκεί για να αντιμετωπίζουμε μαζί όλα τα προβλήματα της ζωής και όσα μας δημιουργούνε τρίτοι. Αν είναι και αυτός μέρος του προβλήματος, καληνύχτα και τι τους θέλεις τους εχθρούς.
