Νομίζω ότι έχω γευτεί και τις δύο εκδοχές. Μπορεί να ήταν απλή γνωριμία τις περισσότερες φορές και εγώ να παλινδρομουσα αλλά πιο έντονα θυμάμαι μια περίπτωση ενός αγοριού που ήταν πραγματικά φανταστικό όσο τέλος πάντων μπορώ να ξέρω και έτσι πάντα αναρωτιόμουν αν ήταν μόνο το timing το πρόβλημα τελικά. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούσε να με συγκινήσει τόσο βαθιά και σίγουρα δεν του λείπει κάτι γιατί πάντα σκέφτομαι ότι όποια κοπέλα είναι δίπλα του θα είναι απλά τυχερή. :) Τώρα, όταν πάλι θεωρητικά δεν ήμουν και τόσο απογαλακτισμένη από το αίσθημα για πρώην, σε άλλη γνωριμία άλλαξαν όλα. Φυσικά είχα επεξεργαστεί καλύτερα όσα ένιωθα ΟΜΩΣ σε μεγάλο βαθμό το κόλλημα με πρωην υποδηλώνει ότι εμείς δεν συγκινουμε επαρκώς τους άλλους. Εχω ζήσει βέβαια όπως είπαμε και την εκδοχή από την ανάποδη. Στα αρχικά στάδια της γνωριμίας είναι λογικά όλα αυτά, γιατί με πρώην ή χωρίς σημαίνει πως κάτι λείπει στη δικη σας γνωριμία και θα έλειπε ακόμη κι αν δεν υπήρχε πρωην. Τώρα αυτές οι ιστορίες που κρατάνε χρόνια και τσουπ οπότε τους απαυτωνει θυμούνται τον πρώην είναι μια άλλη περίπτωση, ατόμων που χρησιμοποιούν άλλους ανθρώπους γιατί δεν έχουν αυτό που θέλουν κι αυτό διαφέρει από την προσπάθεια ενός νέου ξεκινήματος κατά την πολύ πολύ ταπεινή μου άποψη.