Όμως κάνει πραγματάκια άτομακι μου. Αλλά δεν περνάει, το λέει. Γιατί η λύση είναι άλλη και ξέρω πολύ καλά πως είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ δύσκολο να την αποδεχτούμε. Αν ζούσαμε πενήντα χρόνια πίσω, θα το καταλάβαινα το ταμπού του να παει κάποιος στον ψυχολόγο για να βρει τον εαυτό του. Όπως θα καταλάβαινα την καχυποψία των ανθρώπων τότε για ένα νεο εμβόλιο. Για ένα τεχνολογικό επίτευγμα. Για κάτι πρωτοποριακο που τελικά αποδεικνύει ο χρόνος ότι όχι μόνο δεν ήταν τόσο κακό, αλλα ήταν σωτήριο! Περνώντας τα χρόνια αποτιναξαμε από πάνω μας (τουλάχιστον οι περισσότεροι πιστεύω) φόβους και ταμπού που μας περιοριζαν. Κάναμε εμβόλια και σωθήκαμε. Αγοράσαμε αμάξια και γλιτώσαμε σωματική ταλαιπωρία. Σημερα κανένα ταμπού δεν είναι αρκετό για να μας κρατήσει μακριά από την καλή μας υγεία και ζωή. Πρέπει να φροντίζουμε την ψυχή μας, όπως ακριβώς θα φροντίζαμε το σώμα μας. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε ατρωτοι. Κι ούτε έχουμε τις λύσεις για τα πάντα. Ένα μικρό μικρό παράδειγμα. Βλέπετε πόσα πολλά είναι τα "ταυτίζομαι" στις δημοσιεύσεις που μιλούν για μοναξιά, απελπισία, απογοήτευση; Είμαστε πολλοί και είμαστε πιο κοντά στην ευτυχία απ ότι νομίζουμε. Αρκεί μια φορά να ακούσουμε την ψυχή μας. Ένα εξαιρετικά θετικό δείγμα είναι η αναγνώριση της κατάστασης και η συνειδητοποίηση, ότι δεν μπορούμε να τη διαχειριστουμε αυτοπροσώπως. Το επόμενο βήμα είναι η αναζήτηση βοήθειας.