Δεν νομίζω ότι ο όρος υψηλού επιπέδου μουσική στέκει. Υπάρχουν υψηλού επιπέδου έργα/κομμάτια ανεξαρτήτως σε ποιο είδος μουσικής ανήκουν. Επίσης το είδος μουσικής που αρέσει στον καθένα είναι υποκειμενικό, είναι γούστο. Ο καθένας έχει τα δικά του ακούσματα.Η κλασική έχει "παρακλάδια" όπως όλα τα είδη, όπως πχ. στην metal υπάρχει progressive, thrash, alternative κλπ, έτσι και στην κλασική υπάρχουν κλασικοί συνθέτες, ρομαντικοί συνθέτες κλπ αλλά και διαφορετικοί τύποι κομματιών πχ. βαλς, φούγκες, nocturne κλπ.Ενδέχεται λοιπόν να μην έχεις βρει τα ακούσματά σου εντός του είδους. Αναφέρεις 2 πασίγνωστους συνθέτες από τους οποίους ο ένας πχ. είναι από τους λιγότερο αγαπημένους μου, σχεδόν δεν τον αντέχω. Από Rachmaninoff μόνο piano concerto 2, κατά τα άλλα δεν είναι στα ακούσματά μου. Καθαρά θέμα γούστου δηλαδή. Μπορεί να εκτιμάς τη σύνθεση και την πολυπλοκότητα της ιδέας ή την τεχνική που απαιτείται για την εκτέλεση. Αυτό δεν σημαίνει ότι απαραίτητα σου αρέσει η μελωδία, ότι σε εκφράζει ή σε αγγίζει.Τώρα αυτό που αναφέρειες για c minore, αυτό είναι κλίμακα (ντο ελάσσονα στα ελληνικά), κι έχει να κάνει με το κομμάτι της σύνθεσης, σε τί κλίμακα δηλαδή έχει γραφτεί το κομμάτι. Για να γνωρίσεις ένα είδος μουσικής δεν χρειάζεται να μπεις σε τεχνικές πτυχές απαραίτητα. Προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι τη μουσική πρέπει να την προσεγγίζεις πρώτα ψυχικά και μετά πρακτικά. Οι κανόνες & η τεχνική δεν έχουν καμία σημασία αν συναισθηματικά κάτι δεν σε αγγίζει. Αν τώρα σε ενδιαφέρει το πιο τεχνικό κομμάτι, η κλασική έχει αρκετούς "κανόνες" και θεωρία. Έχει ενδιαφέρον μεν, μπορεί εύκολα να σου στερήσει την ουσία δε.