Ξεκιναω λεγοντας οτι δεν ειμαι μητερα. Συνεχίζω λέγοντας οτι σέβομαι την αναγκη μιας γυναίκας να νοιώσει τη μητρότητα απο την αρχη της σύλληψης μεσα στο σωμα της μεχρι να κλεισει τα ματια της. Καταλαβαινω λοιπον κ τη γυναικα που θα καταφύγει στις εξωσωματικες για να αποκτήσει το δικο της παιδι. Τελος κ προσωπικα ειμαι φουλ υπερ της υιοθεσίας. Οταν παιρνεις ενα παιδι στα χερια σου, το μεγαλωνεις, το φροντίζεις, το αγαπας, ε τοτε μητερα δεν εισαι? Κ ας μην εχεις το ιδιο dna με το παιδι αυτο. Υπάρχουν τοσα παιδια χωρις οικογενεια που ειναι κριμα να επιμένουμε σε εξωσωματικες, ειδικα οταν ακουω κτ περιπτωσεις με 6-7-8 προσπάθειες. Προσωπικα δεν θα εκανα, αλλά σέβομαι το γεγονος οτι κο αλλη γυναικα θα το επιλέξει. Τελος, κ θα φανει καπως αυτο που θα πω, το βρισκω καπως ματαιοδοξο να πασχιζεις με εξωσωματικες, ενω παραλληλα απορρίπτεις κάθετα το ενδεχόμενο της υιοθεσίας επειδη "δε θα ναι δικο σου" ή επειδή "δε θα ειναι η συνεχεια σου" ή "επειδη θα ειναι ξένο" κτλ.