Αγαπητή, Venus, σας αντιλαμβάνομαι απολύτως. Προσωπικά, ανήκω σ' εκείνους που αντιμετωπίζουν τον πόνο σιωπώντας ή τουλάχιστον προσπαθώντας να κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχνιούνται.Δεν είναι όμως όλοι έτσι. Έχω υπάρξει κι εγώ στη θέση σας κι αν και πραγματικά η φίλη μου τότε με εξουθένωνε και μου χαλούσε τη διάθεση, αυτό που προσπάθησα να κάνω ήταν να της δίνω αφορμές και τρόπους για να ξεχνιέται. Πέρασε ο καιρός, όχι πάντα ευχάριστα, αλλά τα κατάφερε, τα καταφέραμε κι η φιλία μας βγήκε δυνατότερη.Οπότε ή κάνετε υπομονή ή αραιώνετε εφόσον σας χαλάει κι αφήνετε τον καιρό να περάσει έως ότου η φίλη σας αρχίσει να συνέρχεται. Δε θεωρώ ότι η απομάκρυνση θα σας καθιστούσε κακή φίλη, ούτε το ότι έχετε φτάσει στα όριά σας. Ο καθένας μας έχει τα μέτρα του. Κάντε ό,τι θεωρείτε καλό για σας και τη φιλία σας. Το να προσποιούμαστε ότι κατανοούμε κάποιον στο όνομα της φιλίας, ενώ μέσα μας σιχτιρίζουμε, ουδεμία σχέση έχει με το ρόλο του πραγματικού φίλου.