Ναι, σίγουρα. Δεν διαφωνώ. Απλά λέω όταν αφεθούμε, να μην σταματήσουμε να φροντίζουμε τους εαυτούς μας, και όταν κάνουμε θυσίες να είναι για κάποιον που έχει δώσει ανάλογα δείγματα. Το να δηλώνουμε ότι αγαπάμε κάποιον "παραπάνω από τη ζωή μας" είναι σαν να ακυρώνουμε την ίδια μας την υπάρξη η οποία πλέον εξαρτάται και καθορίζεται με γνώμονα έναν άλλον άνθρωπο, και άρα όταν φεύγει, μένουμε νεκροί και χωρίς νόημα. Στις σχέσεις όμως είμαστε πάντα δύο. Δύο μονάδες. Δύο ατομικότητες. Και είναι σημαντικό να μην το ξεχνάμε αυτό.