Παρακαλώ. Κοίτα, έχεις απόλυτο δίκιο με αυτό που λες ότι δείχνοντας την ευάλωτη πλευρά σου τα πράγματα δείχνουν πώς είναι πιο σύντομα (και γλυτώνεις έτσι χρόνο). Το βασικό είναι να μην φτάσει κανείς στα πατώματα και δεν μπορεί να συνέλθει μετά. Φαντάζομαι αυτό έχει να κάνει όμως με την εσωτερική δύναμη που έχει δομήσει κανείς στην παιδική του ηλικία: αυτοί που έχουν λάβει από το περιβάλλον τους ως παιδιά έχουν μια εσωτερική σιγουριά που τους επιτρέπει να επανέλθουν. Άλλοι που έχουν κακοποιηθεί συναισθηματικά παιδιόθεν, φαντάζομαι δεν συνέρχονται εύκολα. Ακούω πολύ συχνά από κοπέλες "δεν κάνουμε πράγματα μαζί με το αγόρι μου" (εννοώντας ταξιδάκια, εκδρομές, εκπλήξεις, εξόδους), δηλαδή πράγματα που εκτός του ότι προϋποθέτουν μια άλφα οργάνωση κι έξοδα, σηματοδοτούν και κάτι άλλο που έχω προσέξει. Οι κοπέλες (κι οι μεγαλύτερες γυναίκες) ειδικά στην Ελλάδα έχουν διδαχθεί από το πατριαρχικό περιβάλλον να περιμένουν από τον άντρα αυτές τις πρωτοβουλίες μέσω των οποίων αναμένουν να βιώσουν εμπειρίες. Και τους κακίζουν όταν δεν τις παίρνουν! Ενώ σε άλλες κουλτούρες είναι απόλυτα αναμενόμενο να οργανώνουν γυναίκες τέτοιες βιωματικές εμπειρίες και να παρασύρουν εκείνες τους άντρες τους ή να τα κάνουν τελείως μόνες τους (πχ να πάνε ταξίδι στο εξωτερικό με τις φιλενάδες τους). Δηλαδή είναι ελαφρώς και κοινωνικό φαινόμενο γενικότερο, που εδράζεται σε ένα γυναικείο ιδανικό "αδράνειας" (=θέλω να με κάνεις να ζήσω πράγματα κάνοντάς τα μαζί σου) σε αντίθεση με ένα αντρικό ιδανικό "δράσης". Επομένως η μη δράση (η αδράνεια) του άντρα σημειοδοτείται από τη γυναίκα ως σπάσιμο του αναμενόμενου ρόλου του, αυτού που έχει διδαχθεί ότι πρέπει να κρατά εκείνος. Κι επειδή παράλληλα η γυναίκα γαλουχείται ότι για όλα αυτή φταίει το ρίχνει ότι "ειναι βαρετή", "δεν ξερει να τον κρατήσει", "έγινε δεδομένη" κλπ. Μια τέλεια αδυναμία επικοινωνίας των 2 φύλων μου κάνει αυτό, τίποτα άλλο. Στην εποχή μας που ούτε για καφέ δεν έχει ο άλλος χρήματα, κάτι τέτοια βαρύνουν επομένως ακόμη περισσότερο στην γυναικεία απογοήτευση. Κι είναι κρίμα.
