Δεν βρίσκω τίποτα παράλογο, τίποτα ανεδαφικό στα όσα εκθέτει η εξομολόγηση. Ορθώς σκέπτεται, ορθώς αναρωτιέται, δεν κάνει κάτι λάθος. Αυτό που ίσως δεν συνειδητοποιεί (επειδή είναι η πείρα της ζωής που το φέρνει) είναι ότι αυτό που εκείνη λέει "με θεωρούσαν δεδομένη", εφόσον δεν πρόκειται για άτομα ασόβαρα που έπαιζαν μαζί της, τότε πρόκειται για ένα φυσιολογικό "κάθισμα" που επέρχεται σε γνωριμίες και σχέσεις όταν πλέον αρχίζεις να νιώθεις άνεση με τον άλλον. Τα αγόρια κι οι άντρες, επειδή δεν έχουν βομβαριδιστεί από την περιρρέουσα κουλτούρα να τους απασχολεί πάρα πολύ η ανατροφοδότηση της γνωριμίας (εφόσον πέρασαν την πίστα γνωριμία θεωρούν ότι ό,τι ήταν να γίνει έγινε), το "κάθισμα" αυτό, την άνεση την θεωρούν καλό (και είναι). Για τις κοπέλες, που μεγάλο μέρος της κουλτούρας που λαμβάνουν είναι "πώς να τον κρατήσεις", πώς το ένα, πώς το άλλο, αυτό το κάθισμα ερμηνεύεται πάντοτε ως αδιαφορία. Και πληγώνονται. Αυτό εννοούν το "επένδυσα συναισθηματικά και πληγώθηκα" κάποιες φορές (άλλες φορές βέβαια εννοούν ότι έκαναν πράξεις ενώ ο άλλος ήταν μόνο λόγια, άλλο αυτό, δεν το εξετάζω στο παρόν σχόλιο). Και γι'αυτό φοβούμενες προτιμούν να απέχουν (εξ ου και το "αποφεύγω τις φάσεις"). Αν με ρωτάτε, η όλη θεώρηση των σχέσεων, στο επίπεδο της mainstream κουλτούρας, πάσχει. Και πάσχει επειδή εστιάζει στην ανταποδοτικότητα. Ότι αν δεν πάρεις ακριβώς αυτό που δίνεις και ισόποσα, τότε είσαι θύμα και μ@λ@κας. Δεν είσαι. Θύμα είσαι αν ανέχεσαι κακοποιητικές συμπεριφορές. Έχει διαφορά. Στις γνωριμίες και σχέσεις που εν γνώση σου εισέρχεσαι και δίνεις από τον εαυτό σου, δίνεις συνειδητά χωρίς απαίτηση αντιπαροχής. Αλλιώς πρόκειται για εμπορική συνδιαλλαγή κι όχι ερωτικό/φιλικό σχετίζεσθαι.Το αίσθημα του ευάλωτου είναι εκ των ουκ άνευ σε μια ερωτική σχέση. Μάλιστα είναι ακριβώς αυτό που ερωτευόμαστε στον άλλον. Ότι είναι ευάλωτος μέσα στον πόθο του, στον έρωτά του, στην γενναιότητά του να υπερπηδήσει το καβούκι του για να αξιώσει να ζήσει μια στιγμή μεγαλείου...Η ευάλωτη αυτή κατάσταση δηλαδή εμπνέει (εμένα πάντως σίγουρα μου εμπνέει) θαυμασμό. Επομένως τι πρακτική λύση προτείνεις, θα ρωτούσατε. Δεν είναι πρόβλημα, με την στενή έννοια, για να ζητάει λύση. Με την ωριμότητα, και την αυξανόμενη γνώση των πραγματικών αναγκών σου (είναι πραγματική σου άραγε ανάγκη λ.χ. να στέλνει ο άλλος 50 μηνύματα τη μέρα ή απλώς κολακεύεσαι;), μαθαίνεις να διαβλέπεις πότε πρόκειται για αδιαφορία και πότε για ουσιαστική άνεση. Και απελευθερώνεσαι να απολαμβάνεις τις στιγμές γι'αυτό που είναι.
